มีคนรักก็มีปัญหา...คนหนอคน
ก็แบบว่า...
ครั้งหนึงนานมาแล้ว เพื่อนสุดที่รักตั้งแต่มหา'ลัยเอารูปทริปท่องเที่ยวไปโชว์พี่ๆที่ทำงาน แล้วดันมีคนปิ๊งรูปอีฉันเข้า...อ่านแล้วอยากเห็นหน้าใช่ป่ะมันจะสวยได้แค่ไหนเชียว...
เมื่อกาลเวลาผ่านไป อีฉันเกิดอาการรักคุด เพื่อนที่รักก็หวังดี คิดว่าเราน่าจะมีเพื่อนคุยนะ จะได้หายเหงา...หรืออีกนัยหนึ่งก็คือ มันไม่อยากเป็นที่ระบายของเราอีกต่อไปแล้ว...มันเลยมอบหมายหน้าที่นั้นพี่ที่ทำงานมัน
แล้วคุณพี่เค้าก็ดันบ้าจี้ โทรมาหาเราทุกวัน ทั้งๆที่ยังไม่เคยเห็นตัวจริงเลย และเราก็บอกเค้าไปแล้วว่าเรายังคบกะแฟนเราอยู่นะคะ ยังไม่ได้เลิกกันเลย และถึงจะเลิกก็คงไม่สนใจคุณพี่หรอก...คนบ้าอะไร ยังไม่เคยเห็นตัวจริง ดันคิดวางแผนอนาคตซะไกลเชียว ขนาดที่ซื้อคอนโดเผื่อเราไปอยู่เชียวนะ...คิดแล้ว กลัว กลัวว่าที่เราคุยกะเค้าเนี่ย เป็นการให้ความหวัง การคุยแต่ละครั้ง ก็เป็นการตอบคำถามที่เค้าถามทั้งนั้นเลยนะ ไม่เคยเป็นคนเริ่มพูด แล้วไม่ได้เจื้อยแจ้วเหมือนคุยกะเพื่อนๆหรือคนอื่นๆ เพราะกลัวจะเป็นการให้ความหวัง แต่จนทุกวันนี้ เค้าก็ยังคงเหมือนไม่รับรู้สิ่งที่เราพยายามแสดงออกให้เค้ารู้ และเริ่มอาจหาญ จะนัดเจอ โดนเราปฏิเสธมาตลอดก็ยังคงตื้อไม่เลิก ไม่รู้เหมือนกันว่าจะทำยังไงที่จะทำให้เค้าเข้าใจโดยที่จะไม่ทรมานหรือเจ็บปวด กลัวเค้าจะเจ็บเหมือนที่เราเคยเจ็บ มันทรมาน จะรีบตัดไฟเร็วๆ แต่ก็ยังหาวิธีไม่ได้
ก็อย่างว่าอ่ะนะ...คนสวยเลือกได้...แต่หาทางออกยังไม่ได้เลย เฮ้อ
ดูเหมือนจะลำบากใจ.......
เดี๋ยวอะไรก็คงดีขึ้นค่ะ