เขียนไว้...ให้ตัวเองอ่าน ตั้งแต่เช้าเลย
เมื่อคืนโดนโทรศัพท์มารบกวน ทำให้ตาค้างทั้งคืนเลย ที่กะว่าจะไปฟิตเนสตอนเช้าวันนี้ก็เลยเป็นอันยกเลิก เพราะว่ากลัวจะหมดแรง ทำงานไม่ได้น่ะสิ แต่ไหนๆมันก็นอนไม่หลับแล้ว ก็เลยมาทำงานเลยละกัน มานั่งหาอะไรทำเล่นๆ ดีกว่า จะได้ไม่ฟุ้งซ่าน เพราะอยู่คนเดียวแล้วมันมักจะเตลิดเปิดเปิงทุกที
ตอนนี้ตัดสินใจแล้วว่า จะยุติความสัมพันธ์อันเจ็บปวดนี้ซะที เลิกทำร้ายตัวเองแล้วกลับมาสนใจใยดีสภาพหน้าตา ร่างกายตัวเองให้มากขึ้น ใครเห็นก็ทักเป็นเสียงเดียวกัน เพราะว่าโทรมมากมาย คงใช้เวลาสักพักปรับตัวปรับใจให้เป็นคนไม่มีคู่เหมือนแต่ก่อน แล้วก็กลับไปสนใจเป้าหมายชีวิตของเราที่เคยวาดฝันไว้ ว่าจะเรียนต่อ ป.โท และ ป.เอก แต่เป้าหมายนี้ก็ยังเลือกไม่ได้ว่าจะเรียนอะไรต่อดี อันไหนมันก็อยากรู้ไปหมดเลย ความโลภเป็นบ่อเกิดแห่งทุกข์ ใช้เวลาช่วงนี้หาข้อมูลไปเรื่อยๆว่าสนใจอะไรที่สุด เตรียมพร้อมด้านภาษา อันนี้เป็นยาขมเลยแหละ และต้องใช้เวลาเตรียมน๊านนานเชียว ถ้าเราสามารถเปลี่ยนความสนใจจากเรื่องความรักมาเป็นเรื่องภาษาตั้งแต่ต้น ตอนนี้คงสอบโทเฟล โทอิคผ่านฉิวไปแล้วแน่ๆเลย คิดแล้วก็เสียดายเวลา แต่สิ่งที่ผ่านไปแล้วเรียกร้องมันคืนมาไม่ได้ ที่ทำได้คือ ทำวันนี้ให้ดีที่สุดเท่านั้น
แต่เราก็เป็นพวกวางแผนแล้วมักจะทำไม่ได้นี่สิ กลัวใจตัวเองจริงเชียวว่าจะตัดใจไม่ขาด แต่ใครๆก็บอกว่าเวลาจะเป็นตัวที่จะเยียวยาให้มันดีขึ้นเอง จะใช้เวลามากหรือน้อยนั้นก็อยู่ที่เราเอง ว่าจะปล่อยให้เรื่องพวกนั้นมากัดกร่อนตัวเองนานแค่ไหน
ระหว่างที่ปรับตัวเองนี้อาจจะเป็นภาระอันหนักหน่วงแก่เพื่อนๆทั้งหลาย เพราะต้องหาอะไรมาทำฆ่าเวลาในช่วงอยู่คนเดียว ประมาณว่าอยู่คนเดียวแล้วมันเกิดอารมณ์เหงา เศร้า เปล่าเปลี่ยวใจ ยังไงพิกล ถ้ามีเพื่อนคุยด้วยก็ยังพอบรรเทาได้บ้าง แต่สัญญาว่าจะรบกวนในขอบเขตที่พอดี คนที่มีแฟนเราก็พอจะเข้าใจ ดังนั้นเพื่อนๆไม่ต้องห่วงว่าจะต้องเลิกกะแฟนมาอยู่เป็นเพื่อนเราหรอก
---------------ต่อตอน เวลา 20.51 น. ค่ะ-------------------------
พอดีว่านั่งรอเพื่อนกลับบ้าน ก็เลยมาอัพต่ออีกสักกะหน่อย... บันทึกมันไว้ให้หมดทุกเสี้ยวอารมณ์เลยละกัน
ก็พอดีว่าเรื่องไม่ได้จบลงง่ายๆน่ะสิเจ้าค่ะ คุณผู้ชายแกก็ยังคุยกะเราเหมือนปกติ และเราก็ยัง...พูดตรงก็คือยังมีใจอยู่อ่ะนะ มันก็เลยยังเป็นเหมือนเดิม แต่การคุยกันก็ประนีประนอมกันมากขึ้น ไม่คอยแต่หาเรื่องทะเลาะกัน จับผิดกันได้ในระดับหนึ่ง ไม่สามารถบอกว่าไม่มีเลยหรอก เพราะมันเป็นอะไรที่คาใจอยู่
ถึงแม้ว่ามันจะไม่จบลงแบบเฉียบขาดตามที่คิดไว้ แต่เราก็รู้สึกโล่งใจนะ หรือว่าเป็นเพราะไม่ได้นอนมาหนึ่งคืนแล้วมันมึนๆก็ไม่รู้สิ แถมวันนี้ก็ยังก้มหน้าก้มตาทำงานตั้งแต่เช้าจนมืดค่ำ คาดว่าวันนี้คงได้นอนเต็มอิ่มจากความเพลีย
ทุกสิ่งทุกอย่างมันต้องใช้เวลาใช่รึเปล่า ใช่ว่าเราเป็นฝ่ายที่ต้องทำใจคนเดียว คุณผู้ชายก็คงต้องใช้เวลา ใครทำใจได้ก่อนเป็นฝ่ายชนะ....ล้อเล่นน่า... ก็เปลี่ยนมาเป็นเพื่อนกันเหมือนแต่ก่อน (ยังไม่จบค่ะ...ขอกลับไปนอนก่อนล่ะกัน)
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [