เบื่อ.....
ปวดหัว.....
อยากกลับไปนอน.....คิด.....อะไรบางอย่าง..
บางอย่างที่มีแต่เสียเวลา....แต่ก็ยังอยากคิด
คิดอะไร....ก็คิดว่าใครคนนั้นเค้ามีอะไรปิดบังเราอยู่รึเปล่าน่ะสิ...
มันไม่ได้อยากจะคิดหรอก...แต่ด้วยประเด็น สิ่งแวดล้อม และข้อมูลที่มีมันทำให้คิดได้ว่า มีบางอย่างปิดบัง ซ้อนเร้นเราอยู่...เฮ้อ...ทำไมไม่รู้จักไว้วางใจกันบ้างก็ไม่รู้ (นี่ว่าให้ตัวเองนะ) ไม่อยากคิด...แต่มันห้ามความคิดไม่ได้หรอก จากที่เคยใช้งานมาเป็นตัวกักกันความคิด พอมันถึงจุดหนึ่ง...ไม่ว่า...งานจะมากแค่ไหนมันก็ยังแอบแทรกเข้ามาในความคิดของเราได้ คงเหมือนเวลาที่น้ำท่วมถึงจะใช้กระสอบทรายกั้นได้แต่เมื่อมันเอ่อล้นก็จะทะลักเข้ามาเหมือนกับความคิดของคนเราแหละมั้ง... เบื่อ... อยากจะตัดปัญหานี้ทิ้งไป... แต่ใจนึงก็ยังอยากมีคนให้คอยคิดถึง...แป่ว...สงสัยเป็นเพราะตัวเรามากกว่าแหละที่คิดมากไปเอง ยิ่งเวลาผ่านไปยิ่งรู้สึกว่าเรากะเค้ามี demand กะ supply ที่ไม่เท่ากัน ทำให้ขาดดุลย์ความรักยังไงก็ไม่รู้ ...ตลกดีจริงๆ...เมื่อก่อนไม่เคยคิดหรอกว่า เราจะมีอาการแบบนี้ เคยคิดว่าอยากมีแฟนที่เจ้าชู้นิดๆ คงจะมันส์... แต่พอเจอแค่มีประเด็นให้คิดแต่ยังไม่มีหลักฐานก็แย่แล้ว ถ้าเจอเข้าจังๆ คงจะ...เลิก...เลิกน่ะสิ เพราะจะทนต่อไปก็มีแต่เจ็บ ไหนๆมันก็เจ็บขอเลือกเจ็บทีเดียวแล้วเลิกเลยดีกว่าเนอะ...
แต่มีเงื่อนไขว่า เราต้องกล้าพูดคำนั้นออกมานะ ตอนนี้ก็กำลังฟิตซ้อมพูดหน้ากระจกอยู่ทุกวัน ถึงเวลาจะได้ไม่ติดไม่ขัด
เค้าว่ากันว่าคนปากร้ายมักจะใจดีใจอ่อน
พูดได้แต่ตัดไม่ได้
เอาน่ะครับ ความรักต้องเผื่อใจไว้ด้วยจริงๆแหละ
ลองปรับจูน ถ้าไม่ใช่ก็ไม่ใช่ความจำเป็นที่จะต้องฝืน
อันนี้แล้วแต่เรานะครับ บางทีสิ่งที่เหมือนไม่ใช่ก็อาจใช่ เหมือนใช่ก็อาจไม่ใช่...งงๆแฮะ
คนเรา สุดท้ายแล้ว เราต้องอยู่คนเดียวได้ครับ
แวะมาทักทาย