หยุด...เริ่มเบื่ออีกแล้วค่ะ
สำหรับชีวิตหลังการตรากตรำอ่านหนังสือสอบก็คืออ่านนิยาย... แต่สงสัยจะติดความจริงจังของชีวิตค่ะ อ่านได้นะ ต่อเนื่อง แต่มีความอยากอะไรซักอย่างที่มันซ่อนอยู่ นึกไม่ออกว่ามันคืออะไร
ชอบเปิดเน็ตดูแคตตาล๊อกออนไลน์ ก็เลยคิดว่าพรุ่งนี้จะลองไปเปิดหูเปิดตา ท่องเที่ยว ช้อปปิ้งซะหน่อย วันนี้เพิ่งโละรองเท้าที่เสื่อมสภาพตามการใช้งานและกาลเวลาไปประมาณ 6 คู่แน่ะ
ก็มีน้องบาจาสีชมพู เส้นคาดสีลูกกวาด อันนี้ซื้อมาสองปี ใส่คุ้มค่าค่ะ เพราะหนังมันลอกจนจะไม่เหลือสีชมพู พื้นยางใต้รองเท้าก็เรียบหมดแล้ว ล่าสุดใส่แล้วลื่นค่ะ ก็เลยปลดระวาง เพื่อความปลอดภัยในชีวิต
คู่ที่สอง ก็เป็นน้องเขียวเส้นคาด คู่นี้ก็ไล่ๆ กะน้องบาจา แต่ชอบใส่มากกว่า พื้นแน่นหนา มั่นคง แต่ก็มีอายุการใช้งานตามราคาค่ะ ตอนนี้ชิ้นบนที่ทำหน้าที่รองรับเท้า กับตัวฐานด้านล่างกำลังจะแยกร่าง ก็เลยต้องเนรเทศค่ะ ไม่งั้นเดี๋ยวจะเผลอหยิบมาใส่ แล้วไปแยกร่างกันในที่สาธารณะ
คู่ที่สาม กะ สี่ เป็นแตะค่ะ สภาพพื้นก็ดีค่ะ แต่ความสวยงามเหลือเท่ากับศูนย์ ซื้อมาราคาถูกด้วยก็เลยทำใจง่ายหน่อย เก็บใส่กล่องไว้นานละ ยังไม่ได้ทิ้งสักกะที
คู่ต่อไป...รองเท้าสีดำรัดส้น หนังสวย คู่นี้ก็เหมือนสีเขียวคู่ที่สองคือ มันเริ่มแตกแยกซึ่งกันและกัน ไว้ใจไม่ได้ ต้องกำจัดค่ะ
คู่สุดท้าย...นึกไม่ออกอ่ะ ทิ้งคู่ไหนไปอีกนา.... ช่างเถอะค่ะ
สรุปแล้วก็คือ มีข้ออ้างในการซื้อรองเท้่าใหม่แล้วค่ะ ชั่งใจอยู่ระหว่างรองเท้าลำลอง หนังนิ่มๆใส่สบายราคาแพงหน่อย น่าจะทนทาน กับรองเท้าแฟชั่นความสบายเท้าก็พอใช้ได้ ความทนทานก็คงตามราคา แต่ถ้าเลือกแบบหลังจะเหลือตังค์ไปช้อปอย่างอื่นได้อีก ...สงสัยต้องใช้สมองหนักค่ะ
แต่ว่า...รองเท้าเราก็ยังเหลือให้ใช้อีกเยอะเลยอ่ะ ซื้อใหม่นี่มีแนวว่าคู่เดิมๆก็จะไม่ไ้ด้ใช้งาน ช่วงนี้ไม่อยากมีของเก็บไว้เยอะๆ เห็นอะไรก็อยากเก็บทิ้ง เพราะรกรุงรัง แต่ก็ทิ้งไม่ลงเพราะสภาพมันยังดีถึงดีมากทั้งนั้น แต่ไม่ได้ใช้งาน เลยเซ็ง เพราะทำอะไรกะมันไม่ได้....
แต่ยังไงการไปเดินดูของ ดูคน ก็น่าจะทำให้เราหายเซ็งได้แหละ ดีกว่านั่งดูหนังอยู่ห้องคนเดียว...
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [