เมื่อวานไปนั่งดูหนังเรื่อง "ลองของ 2" ไม่คุ้มค่าเลย...ดูไม่ถึงครึ่งเรื่อง เพราะปิดตาไปซะส่วนใหญ่
เสียดายที่ไปกะเพื่อนสาว...หัวชนกันอยู่ 2 คน
...ถ้าเป็นคนที่เราหมายปองนะ...จะอ้อนให้ซะ...(ได้แต่ฝัน)
วันนี้ตื่นมาส่งเพื่อนไปทำงานแล้วก็นอนต่อ...
สายๆก็เลยกลับมาห้องตัวเอง...เบื่อเลย...คือไม่รู้ว่าจะทำอะไรดี
พยายามตั้งเป้าหมายในชีวิตแล้วนะคะ
แต่ความห่อเหี่ยวในหัวใจมันฉุดรั้งให้จมอยู่กะผ้าขนหนูกะหมอนน้อย
...นอนร้องไห้อีกแล้ว...เมื่อไหร่จะหายซักกะทีก็ไม่รู้...
เดินไปไหนเห็นคนเค้าเดินกันเป็นคู่กระหนุงกระหนิง...ตาร้อนผ่าวๆ
ทำไมฉันไม่มีกะเค้าบ้างนะ...
อิจฉาเค้าแล้วถ้าไม่นึกถึงตัวเองก็ไม่เป็นไร..แต่ใจมันดันคิดถึงเค้าอีกแล้ว
เหมือนแพ้...และก็ยอมแพ้กะความรู้สึกนี้จริงๆ
ไม่ว่าจะทำยังไงมันก็ยังวนเวียนอยู่ในหัวเรา
จัดการกะชีวิตตัวเองไม่ได้ซักกะที...
กลายเป็นคนน่าเบื่อ เหนื่อยหน่ายกะชีวิตไปซะแล้ว
จะให้เพื่อนๆมาอยู่ด้วยตลอดก็ไม่ใช่เด็กๆแล้ว
แต่พออยู่คนเดียวทีไรก็เป็นอันมีอาการตลอด
มันจะเป็นไปได้ไหมที่เราจะเบื่อการเป็นแบบนี้
แล้วมันก็จะเลิกเป็นไปเองน่ะ...
ต้องใช้เวลานานมากมั้ย...
ตอนนี้วัดผลจากน้ำหนักตัว
ตอนคบกันเรากำลังท้วมสวย 53 คบๆกันไปก็อยากสวย 50 พอมีเรื่องปุ๊ป...48 ...จนเลิกกันไปก็ 46 ...
ถือว่าเป็นการเข้าคอร์สลดน้ำหนักที่ไม่ต้องเสียตังค์เลย...
แต่เสียความรู้สึกและอะไรอื่นๆอีกหลายอย่างเลย
กลายเป็นคนอ่อนแอ ไม่มีเรี่ยวแรง ใครๆก็เป็นห่วง..
บางคนถึงกะถามว่าไปกินอะไรมา...ลดน้ำหนักอยู่เหรอ
บางคนก็ถามว่าทำไงถึงนน.ลดลงเยอะขนาดนี้
...อยากรู้นักรึไง...ลองโดนหักอกดูบ้างดิ...
ไอ้ความอยากทั่งหลายมันหายไปหมดเลย
ต้องอาศัยความรักตัวเอง บังคับให้กินๆกันตายไปวันๆ
รู้ทั้งรู้นะ...ว่ามันทำให้เราเสียเวลาชีวิตที่จะปล่อยให้ตัวเองจมอยู่กะมัน
แต่ก็ยังฉุดตัวเองออกมาไม่ได้ซะที
ทำไงดีเนี่ย...ฮือ ฮือ
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
2. แล้วก็เข้า youtube พิมพ์ "อย่าเอาน้ำตากลับบ้าน" กด Sarch
นั่งดูจนกว่าจะดีขึ้น
3. ถ้ายังไม่ดีขึ้นก็พิมพ์ "ครึ่งหนึ่งของชีวิต" แล้วทำตามข้อสอง....
ขอให้มีความสุขกับวันหยุดแล้วก็ต้นไม้ของคุณครับ