Bloggang.com : anywayfun - ขำๆ ที่ทำงานในอิตาลี

ขำๆ ที่ทำงานในอิตาลี

ชีวิตขำๆ ยกที่สาม ที่ทำงาน

จะว่าไปเรื่องขำๆ ของเราส่วนใหญ่มากจากภาษาอิตาเลียนที่เรามีปัญหา ทำให้การสื่อสารคลาดเคลื่อนและเข้าใจผิดจนเป็นเหตุการณ์ขำๆ ของการใช้ชีวิตในอิตาลี

งานในช่วงเช้าไม่ค่อยมีปัญหาเรื่องการสื่อสารเท่าไหร่ เพราะเราทำความสะอาดบ้านพักคนชรา (วันๆมองแต่ส้วม พูดกับส้วมก็คงจะบ้า) แต่งานเสริมในตอนค่ำ คือ งานเสริฟร้านพิซซ่า ที่นี่แหละที่ทำให้เกิดเรื่องราวต่างๆ มากมาย ขอเล่าเรื่องขำๆแต่ละครั้งคงไม่เขียนเล่าทั้งหมดที่เจอเพราะต้องนึกหน่อย

เจ้าของร้านเป็นคนอิตาเลียนมีเมียหลายคน แต่ก็มีเมียอีกคนเป็นคนไทยและมีลูกด้วยกัน 4 คน คนที่4กำลังอยู่ในท้อง เมียคนไทยจะมาเที่ยวบ้างแต่สามปีที่เราทำงานมา เจอแค่รอบเดียว เรื่องของเจ้าของร้านเราไม่รู้เรื่องมาก รู้แค่มีเมียคนไทยและมีลูกด้วยกัน เมียและลูกๆชื่ออะไรเราก็ไม่เคยถาม

เนื่องจากปีแรกเราเป็นเด็กเสริฟใหม่ เราก็จะถูกถามจากลูกค้าประจำของร้านเสมอ อายุเท่าไหร่ ชื่ออะไร มีลูกรึเปล่า (ดีไม่ถามพ่อ แม่ชื่ออะไรด้วย) บางครั้งเมียเจ้าของร้านที่เป็นคนอิตาเลียน (เมียคนนี้จดทะเบียนและเป็นแม่ครัวของร้าน) ชอบเรียกให้เราไปที่โต๊ะของลูกค้าและตอบคำถามที่พวกเขาถาม

แล้วเรื่องขำๆก็เกิดขึ้น มีอยู่โต๊ะหนึ่งถามเราว่า

ลูกค้า : Sei Asia???? Bla bla bla (เธอคืออาเซียใช่ไหม แล้วก็พูดอะไรอีกเราก็ฟังไม่ออก เลยนึกไปเองเลยว่า สงสัยถามว่าเรามาจากอาเซียแน่เลย)

เรา : Si, vengo dall'Asia ma da Sud-Est Asia e vicino Malaysia. (ใช่ ชั้นมาจากอาเซีย แต่ อาเซียตะวันออกเฉียงใต้นะ แถมทำไม้ทำมือใหญ่เลย อ้ามือกว้างๆ แล้วบอกว่า นี้คือ อาเซีย ชั้นมาจากตรงนี้ ชี้ไปทางตะวันออกเฉียงใต้ ติดกะมาเลเซียนะ)

*** เราพูด อาเซีย ตามภาษาอิตาเลียน เพราะตัว A อ่านว่า อา และเราฟังพวกเขาออกเสียง ซ เราเลยเลียนแบบ เซีย

*** ภาษาอิตาเลียนเราไม่แข็งแรง ไวยากรณ์ไม่ถูกต้อง ขอโทษด้วย

เราตอบแขกด้วยความดีใจตรงที่ไม่ได้ถามเราเหมือนโต๊ะอื่นๆ เริ่มพูดถึงประเทศของเราบ้าง เราก็ยืนยิ้มอยู่อย่างปลื้มๆ ส่วนแขกก็มองหน้ากันนิดหนึ่ง แล้วเมียเจ้าของร้านก็บอกเราว่า แขกนึกว่าเธอเป็นลูกสาวคนโตของสามีแกกับเมียคนไทย ซึ่งลูกสาวคนโตชื่อ Asia (อาเซีย)

เราก็ถึงบางอ้อซิค่ะ แต่เรายังยิ้มสู้อยู่นะเพราะหุบยิ้มไม่ลง ได้แต่เกาหัวนิดๆ (เป็นเหาขึ้นมาในทันที) แล้วก็ก้มหัวนิดหน่อย (กะให้เหากระเด็นใส่หัวแขก ซะที่ไหน อายต่างหาย) แล้วก็อ้างว่ามีจานพิซซ่าขอไปเสริฟก่อนนะ

แล้ววันนั้น หลังเลิกร้านพวกพนักงานก็จะกินอาหารหรือพิซซ่าก็ได้ก่อนกลับ ต่างก็พูดถึงเรื่องที่เราตอบแขก แล้วก็ขำกันใหญ่ เราก็ขำ พวกเพื่อนๆ ที่ทำงานต่างบอกว่า เราเป็นตัวทำสีสันให้ร้าน นี่เราควรจะดีใจใช่ไหม ????

เพื่อนรวมงานของเรา เด็กข้างๆคือลูกเพื่อนร่วมงานนะคะ ไม่ใช่พนักงาน เดี๋ยวเข้าใจผิดว่าที่นี่ใช้แรงงานเด็ก