BlogGang.com : : Anurak_sk : รถไฟฟ้ามาหานะเธอ: เรื่องนี้มีแต่อมยิ้ม...

คิดถึงเชียงราย...

ธันวาคม 2552

		1	2	3	4	5
6	7	8	9	10	11	12
13	14	15	16	17	18	19
20	21	22	23	24	25	26
27	28	29	30	31

3 ธันวาคม 2552

รถไฟฟ้ามาหานะเธอ: เรื่องนี้มีแต่อมยิ้ม...

ช่วงหลัง ๆ ข้าพเจ้าบอกจากใจว่า ไม่มีหนังไทยเรื่องไหนเลยสักเรื่องช่วงปี 52 ที่ข้าพเจ้าจะรู้สึกประทับใจ จนทำให้สารอะดรีนาลีนหลั่งกระตุ้นลักยิ้มขวาข้าพเจ้าโฉบฉายออกมาทางใบหน้า ยิ้มฉ่ำแป้นบานประดุจดั่งคนสมหวังในรัก... ไม่มีเลยสักเรื่องไม่มี๊! ไม่มี!

ก็อย่างที่คุณ ๆ ทราบกัน ตลอดปี 52 ที่ผ่านมา หนังไทยในบ้านเรา ส่วนมากมีแต่หนังตลกบั่นทอนไอคิวสมอง ลูกอีช่างวกวนมุกใต้สะดือ บทหนังตุ๊ดแตก (ผู้กำกับตุ๊ดมุกตัน) หรือประเภทบู๊จัดฉากขายบทแอ็คชั่น “จำลอง” สารคดีสตันท์โชว์ บทหนังขาดตรรกะน่าเชื่อถือ องค์ประกอบความเป็นหนังเบาหวิวทุกสัดส่วน จะเป็นเพราะผู้กำกับมือขึ้นกำพร้าฝีมือ นายทุนฉาบฉวยหมางเมินศิลปะ ก็แล้วแต่... ที่สร้างเพื่อป้อนคนดูหนังประเภทเช้าชามเย็นชาม แน่นอนมันอาจจะขายได้กับกลุ่มคนดูพวกนี้ แต่ไม่ใช่กับกลุ่มคนดูที่ต้องการบริโภคหนังไทยเน้นหนักส่วนบทหนัง มากกว่าหนังที่เน้นมุกใต้สะดือ กระเทยแรมโบ้วี๊ดว้ายกระตู้หู้ หรือโชว์สตันท์แมน สตันท์เกิร์ล แก้ผ้าเอาหน้ารอดโปรดักชั่น

จริงอยู่แม้ว่าหนังหวังกล่องอย่าง นางไม้ ความจำสั้น อาจจะดีสำหรับคุณ ๆ แต่สำหรับข้าพเจ้ากลับรู้สึกไม่อิ่มเอิบแต่อย่างใด เรื่องแรกเป็นเอกยังคงไม่หลีกหนีสไตล์หนังแบบเก่า ๆ เรื่องที่สองแม้จะดีกว่าเรื่องแรก แต่ข้าพเจ้ากลับรู้สึกกำลังถูกยัดเยียดโฆษณามัดมือชกซะงั้น...

กระทั่งข้าพเจ้าได้มีโอกาสชมเรื่อง “รถไฟฟ้ามาหานะเธอ” หนังที่ข้าพเจ้าเคยสบประมาทวินาทีแรกที่ชำเลืองเห็นโปสเตอร์ริมถนนขณะกำลังนั่งรถเมล์ ครั้นเมื่อหนังลงโรง ข้าพเจ้ากลับรู้สึกสงกะสัย ฉไนหนังโปสเตอร์จืด ๆ เรื่องนี้ กลับทำเงินพุ่งแรงแซงทางโค้งทะลุร้อยล้าน... ? หนังมันดีขนาดนั้นเชียวหรือ? นี่คือคำถามที่ข้าพเจ้าซักตัวเองขณะที่หนังเริ่มรายได้เหยียบ 150 ล้านอยู่ร่ำไร...

ข้าพเจ้าจึงพยายามหาเวลาว่างให้ชีวิต ปลีกวิเวกมานั่งชมคลายคำซักตัวเองให้รู้แล้วรู้แรด... เพียงแค่ 10 นาทีแรกของหนังเนื้อบทมันช่างแทงใจดำข้าพเจ้า ยิ่งกว่าถูกปาเกียวฮุคหมัดขวาโบกเข้าเต็มกราม! หนังเล่าเรื่องโดยมี “ลี่” (คริส หอวัง) เป็นตัวปู สาวออฟฟิศคานทองวัย 30 ที่กำลังก้าวเข้าสู่วินาทีแห่งความโดดเดี่ยวในไม่ช้า เมื่อเพื่อนสนิทเธอ (โอปอลล์ - ปาณิสรา พิมพ์ปรุ) เริงร่าเข้าสู่ประตูวิวาห์ มีสามีฝั่งเป็นฝาโบกมือลาคำนำหน้า “น.ส.” อันน่าชัง... ลี่รู้ตัวว่าเธอกำลังจะเสียเพื่อนรักไป เที่ยวคนเดียว กินข้าวคนเดียว แน่นอนว่าคนอายุขนาดนี้ 30 ยังแจ๋ว! แต่หาสามีไม่ได้ เพื่อนร่วมรุ่นก็ค่อย ๆ ทยอยพุ่งหลาวลงคานสง่าผ่าเผย ก็ต้องมีบ้างที่ต้องเก็กซิมซี้ “แล้วตูจะลงคานเมื่อไหร่ฟ่ะ?” แค่เริ่มแรกหนังก็สามารถสะกดใจผู้ชม เรียกรอยยิ้มแสยะมุมปาก... จากบทหนังตลกร้ายหยอกชีวิตหนุ่มสาวออฟฟิศ ที่ต้องนั่งดวงตาละห้อยมองดูเพื่อนร่วมรุ่นลงคานทีละคนสองคน...

ฉากห้องหอโอปอลล์ เหมือนหมัดฮุคตลกร้ายซักชีวิตคนโสดดอกที่หนึ่ง “แล้วตูจะลงคานเมื่อไหร่ฟ่ะ?” หมัดฮุคคำซักดอกที่สองเด็ดยิ่งกว่านั้น “แล้วใครหนอคือเนื้อคู่เรา?” จากนั้น ลี่จึงขับรถกลับบ้านด้วยอาการเมาสุดโต่ง! แล้วเธอก็เจอชายในฝันจากอุบัติเหตุ (รัก) โดยไม่รู้ตัว ขณะที่เธอเกือบขับรถชนผู้คนที่กำลังกินข้าวอยู่ข้างถนน ลี่ได้พบกับพระเอก ลุง (เคน-ธีรเดช วงศ์พัวพันธ์) ครั้งแรก ความหล่อขั้นเทพลุง สะกดใจลี่อยู่หมัดเพียงแรกสบตา... อุบัติเหตุนี้ทำให้ลี่ซักคำถามคนโสดตามสัญชาติญาณครั้งที่สาม “ใช่เขาคนนี้ไหม?” เธอเริ่มมีความหวัง... เธอกำลังมีความรัก... และผู้กำกับ ปิ๊ง อดิสรณ์ กำลังจูงคนดูเข้าสู่ “โลกไฟฟ้ามาหานะเธอ” พร้อมกับรอยยิ้ม...

สำหรับบท ลุง (เคน - ธีรเดช วงศ์พัวพันธ์) หนุ่มวิศวกรบีทีเอส สุภาพบุรุษในฝันของหญิงสาวหลายคนที่กำลังนั่งเล่นหมากเก็บอยู่บนคานเพชร ข้าพเจ้าต้องขอชมคุณปิ๊งและทีมงานที่เลือกตัวละครนี้ได้อย่างเหมาะสม รูปหล่อขั้นเทพ สุขุม ฉลาด ซึ่งคุณ เคน ก็เหมาะสมอย่างยิ่งด้วยประการทั้งปวงกับบทนี้ เมื่อสาวบ๊องอย่างลี่ ต้องมาสนทนากับหนุ่มสุขุมอย่างลุง การแสดงของคุณคริส จึงดูเป็นธรรมชาติคล้อยไหลไปกับมุกที่ถูกจังหวะจับโคนอย่างลงตัว แลกมาซึ่งเสียงฮาคนดูเป็นระยะ ๆ

ในส่วนของการพัฒนาความสัมพันธ์ตัวละคร ถือเป็นส่วนแข็งของหนัง ที่สะกดใจข้าพเจ้ายากละสายตาหน้าจอ หนังทำให้ข้าพเจ้ารู้สึกคล้อยตามไปกับความรักของ ลี่ กับ ลุง ที่ค่อย ๆ ก่อตัวขึ้น บ่อยครั้งความเร่อร่าของลี่ นำมาซึ่งความหายนะ โน๊ตบุ๊ค กล้อง แว่นตา ของลุงค่อย ๆ ชิ (บ) หายทีละชินสองชิ้น แต่ด้วยบุคลิกลุงที่ง่าย ๆ ทุกครั้งที่ลี่ยกมือขอโทษ ลุงจะยิ้มตอบกลับมา “ไม่เป็นไรครับ” รอยยิ้มและคำพูดสั้น ๆ นี้เอง ทำให้ทั้งลี่ และผู้ชมรู้สึกปลอดภัยและเป็นกันเองกับเขา การแสดงของคุณเคน คือจุดแข็งอีกส่วนหนึ่งของหนัง ที่ทำให้คนดูเผลอใจหลงรัก “โลกไฟฟ้ามาหานะเธอ” อย่างไม่รู้ตัว...

ช่วงต้นเรื่องและกลางเรื่องหนังจำลองมุกตลกร้ายชีวิตคนโสด และการพัฒนาความรักระหว่าง ลี่ กับ ลุง อย่างสมดุลย์ โดยมีอุปสรรคมือที่สามมาขวางกั้นลี่ ชวนคนดูลุ้นว่า ความรักเธอจะสมหวังไหม... จากสาวข้างบ้านที่ดันทะลึ่งชอบผู้ชายคนเดียวกัน และเธอก็พยายามตามจีบ (อ่อย) ลุงทุกวิถีทาง แต่ด้วยประโยคเด็ด “คนนี้พี่ขอ” ที่ลี่กัดฟันบอกสาวข้างบ้าน ก็ทำให้คนดูรู้สึกโล่งอก ขจัดปัญหารักสามเส้าออกไป และทำให้คนดูเข้าใจความรู้สึกของผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนี้ ที่มีต่อลุงว่า “เธอไม่ใช่แค่ปลื้ม หลง ชอบ แต่เธอกำลังตกหลุมรักผู้ชายคนนี้”

ในขณะเดียวกันฉากที่ลุง ยอมสละวันหยุดสงกรานต์ตัวเอง ชวนลี่ถึงบ้านให้มาเล่นน้ำด้วยกันวันสงกรานต์ นั่นก็บ่งแล้วว่า ลุงเองก็ชอบหรือคิดกับลี่มากกว่าคำว่า “เพื่อน” แต่ด้วยบุคลิกลุง พูดน้อย สุขุม จึงดูไม่เอิกเกริกนักสำหรับการแสดงออกครั้งนี้ และถ้าในชีวิตจริงใครที่ทำงานออฟฟิศไม่มีวันหยุด น่าจะรู้ดีว่าวันหยุดนั้น มีค่ายิ่งกว่าเม็ดเพชรก้อนโต ทันทีที่รู้ล่วงหน้าว่าหยุดวันไหน การวางแผนเที่ยวกับคนที่เรารักหรือรักเราต้องมี มันคือวันที่มีค่าของคนทำงานออฟฟิศประเภทนี้จริง ๆ ลุงสละเวลาวันหยุดชวนลี่เล่นน้ำ ใช้ชีวิตทั้งวันอยู่กับเธอ สิ่งนี้ได้ตอบโจทย์กับคนดูดีอยู่แล้วว่า ลุงเองก็รู้สึกเช่นเดียวกับลี่ไม่ต่างกับที่ลี่รู้สึกกับลุง

บทหนังปูการพัฒนาความสัมพันธ์ทั้งคู่ ภายใต้องค์ความเป็นหนังตลก คอมเมดี้ เสถียรความสนุก ไม่สะดุดหรือทำให้คนดูรู้สึกถูกยัดเยียดแบบหนังตลก คอมเมดี้ทั่วไปแต่อย่างใด

ช่วงท้ายหนัง หนังได้ตอบโจทย์แฝงแง่คิดดี ๆ กับทุกคนที่ยึดทฤษฎีความรักเชิงลบ “ความรักแพ้ระยะทางและเวลา” ข้าพเจ้าชอบที่อาม่า เล่าให้ลี่และม๊าก็แปลฟัง ตอนเพิ่งกลับจากเที่ยวเมืองจีน “ไม่ว่าอาม่ามองไปทางไหนก็นึกถึงแต่อากง ชี้นู้นนี่เล่าให่ม๊าลี่ฟังตลอดเวลา” ทั้ง ๆ ที่อากงม่าก็เสียไปแล้ว ความตายพลัดพรากทั้งคู่จากกัน แต่ความรักของม่าไม่เคยตายจากไป นี่จึงเป็นคำตอบแฝงแง่คิด ให้ลี่ที่เพิ่งตอบโจทย์ “ความรักแพ้ระยะทางและเวลา” อย่างผิด ๆ ไป ได้สำนึก หลังจากที่เธอเพิ่งหักอกลุง เมื่อรู้ว่าเขาต้องไปเรียนต่อที่เยอรมันมะรืนนี้

ฉากจบตอนที่ ลี่ ลุง บังเอิญเจอกันบนรถไฟฟ้า ข้าพเจ้าแอบนิสัยเสียนำมาเปรียบเทียบกับหนังฮ่องกงคลาสสิค เถียนมิมี่ 3,650 วันรักเธอคนเดียว (Almost a Love Story) ”ถ้าคนเราจะเป็นเนื้อคู่กันยังไงก็ต้องใช่” แต่ถึงแม้ฉากจบหนังรักแบบนี้จะมีให้ข้าพเจ้าเสพถมไป อาทิ My Sassy Girl, Serendipity แต่ข้าพเจ้ากลับไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่า ขณะกำลังชมฉาก ๆ นี้ ทำไมข้าพเจ้าจึงรู้สึกอิ่มเอิบใจกว่าหนังรักทั่วไปอย่างบอกไม่ถูก มันไม่สามารถบรรยายเป็นคำพูดหรือตัวหนังสือภาษากุหลาบได้กับวินาทีนั้นที่นั่งชม นอกจากอมยิ้มแห่งความสุขเนืองนองของนายอนุรักษ์...

Create Date : 03 ธันวาคม 2552

Last Update : 3 ธันวาคม 2552 17:21:56 น.

0 comments

Counter : 1136 Pageviews.