Bloggang.com : Antonymer : ตอนที่ 4 : กลับกรุงเทพ

ตอนที่ 4 : กลับกรุงเทพ

ตอนที่ 4 กลับกรุงเทพ

การกลับไปสอบที่มหาวิทยาลัยรามคำแหงที่กรุงเทพในแต่ละครั้งทำให้ผมเสียเงินไปประมาณครั้งละสี่พันบาท ทำงานมาเกือบจะหกเดือนแล้วยังมีเงินเก็บแค่หกพันอยู่เลย มันคือความล้มเหลวในการเก็บเงินก็ไม่ใช่ เพราะทุกบาทเราต้องใช้ต้องจ่าย ฟุ่มเฟือยไปกับการซื้อเสื้อที่เราจำเป็นต้องใส่ขึ้นเวที นอกนั้นก็จุกจิกนิดหน่อยเท่านั้น(พยายามมองแง่ดีที่สุดแล้วก็ยังเจ็บใจกับเงินที่จากไป)

มาในครั้งนี้เป็นการสอบซัมเมอร์ ผมต้องใช้เวลาสามวันที่อยู่กรุงเทพนี้ให้คุ้มค่าที่สุด เพราะจากนี้ไปก็สองเดือนที่จะกลับมาใหม่อีก ซึ่งนานกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา ผมจึงพาแม่และพี่สาวอีกสองคนไปทานข้าวตั้งแต่วันแรกที่เจอ เติมน้ำมันให้ และไปกินร้านสเต็กที่เราชอบกัน แม้จะรอนานก็เถอะ แม่ไม่เคยบ่นเลยถ้าลูกทำให้...

เช้าวันที่สอง ผมใช้เวลาทัง้วันขับรถอยู่ในกรุงเทพ เพื่อเสาะหาเสื้อผ้าที่ถูกใจตามห้างที่ผมคิดว่าสวยที่สุดในใจ ต้องบอกว่าผมเป็นคนเลือกเสื้อผ้ายากมาก กว่าจะได้ตัวหนึ่งต้องเดินห้าชั่วโมงขึ้นไป จนแล้วจนรอดในวันนี้ก็ได้มาแค่ตัวเดียวเอง

ในวันนี้ ผมก็ได้นักพี่พลพล พลกองเส็งให้มารับบราวนี่ของผมที่ฝากมาจากเชียงใหม่ด้วย แต่พี่เขาก็ติดธุระ เลยอดพูดคุยและถ่ายรูปด้วยกัน เสียดายมากมาย

ตกเย็น ผมนัดกับเพื่อนๆ ในบอร์ดร้องเพลงมามิตติ้งเล็กๆกันที่เซนจูรี่ อนุสาวรีย์ชัย ขับรถจากจตุจักรไปนครปฐมเพื่อรับน้องแพรวแล้วขับกลับมาสาวรีย์ ตอนนี้หน้าผมโทรมเอามากๆ จากการตรากตรำมาตลอดสามวันนี้ ก่อนหน้านั้นก็ไปประกวดวงดนตรีกับน้องๆ ที่รู้จักในโรงเรียนสอนดนตรีซึ่งผมไปสอนร้องเพลงมา ตื่นเต้นดีนะที่ได้ขึ้นเวทีแบบวงเป็นครั้งแรก มันช่วยพัฒนาเราในระยะไกลได้เยอะเลย ซึ่งเราทำได้ไม่ดีเท่าไรนัก

คืนนั้นหลังจากร้องคาราโอเกะผมก็กลับบ้านมาอย่างอิดโรย ผมกลับใช้เวลานั่งอยู่บนเตียงเล่นคอมพิวเตอร์ แม่คงรอคอยให้ผมคุยด้วยกระมัง แต่เพราะว่าผมมีเวลาน้อยมาก ผมจึงให้เวลาแม่ได้ไม่มากพอกว่านี้

วันที่สาม ผมก็ใช้เวลาออกไปสอบ จนตกเย็นก็ไปเดินแพลตินั่ม พร้อมกับไปหาพี่โต จนสี่ทุ่มกว้าจะกลับมา ผมเพิ่งจะล้างหน้าบ้าน เช็ดของในบ้าน ขัดห้องน้ำให้แม่ จนเลือกเสื้อที่จะเอาไปเรียบร้อย จนตีสองกว่าจะนอนก็ยังนวดขาแม่แค่ไม่กี่นาทีเอง

เช้าวันสุดท้ายแล้ว ผมต้องไปหมอชิตแล้วแหละ แม่ก็ยังไม่ได้คุยกัน ได้แต่นอนจับมือกันบนรถพี่ชาย ผมอยากจับนานๆนะ แค่ผิวหนังที่เหี่ยวย่นที่ผมสัมผัสมันสามารถย้อนเวลาเก่าๆ ย้อนไปจนถึงเมื่อผมยังเล็ก ผมซนดื้อมาก มากจนแปลกใจว่า ผู้หญิงตัวเล็กๆแค่นี้ ทำไมถึงทนอะไรได้มากมาย จนโตมาเป็นเราแบบนี้ คิดไปก็น้ำตาคลอไป….

เวลาของผมกับแม่มันสั้นมากเหลือเกิน พอลงรถมาก็ต้องนั่งแท็กซี่ต่อแล้ว ผมยังไม่มีโอกาสเลี้ยงข้าวอีกครั้งหนึ่งเลย แม่จะน้อยใจบ้างไหมนะที่ผมเลีย้งข้าวแค่มื้อเดียว ผมรู้สึกทำไม่เต็มที่เลย

แท็กซี่มาแล้ว ในใจผมไม่อยากจะโบกเลย อยากไปนั่งกินข้าวกับแม่สักครั้งแล้วค่อยไป แต่วเลามันทำให้เราต้องจากกันไวอีกครั้งหนึ่ง

ผมรุดเข้าไปหอมแก้มแม่ จับมือแม่ เมื่อก่อนผมไม่เคยสัมผัสมือของแม่แล้วอิ่มอุ่นได้ถึงเพียงนี้ กว่าจะได้เห็นความปรารถนาดีของแม่อย่างซาบซึ้งก็วินาทีนี้ แม่ยังจะถามอยู่อีกว่ามีเงินพอไหม เอาเงินไปเถอะ เศษตังมีไหม ทั้งๆที่ปฏิเสธแม่ก็ยังจะโกหกว่ารับไปเถอะแค่สี่สิบเอง ทั้งๆที่เงินในมือมันตั้งหนึ่งร้อยบาท

เมื่อผมเอาใจผมไปใส่ใจแม่ ผมยิ่งเจ็บปวดกับนิสัยตัวเองที่ทำไมไม่ยอมทำอะไรให้เต็มที่กว่านี้ ผมไม่อยากโทษเวลาที่มีน้อยเลย แต่เป็นเพราะผมไม่ให้ความเข้มข้นของเวลาที่มีน้อยอยู่แล้วให้มันมีคุณภาพ และถ้าหากแม่เป็นอะไรไป เราจะไม่มีความสุขเลยตลอดชีวิต

น้ำตาผมไหลอีกแล้วอ่ะ มันเป็นน้ำตาเสียใจ มันเป็นน้ำตาลูกอกตัญญูที่ทิ้งแม่หรือเปล่า ผมมองกระจกหลัง เห็นแม่เดินก้มมองดูทางอย่างช้าๆ ค่อยๆเข้าประตูไป ใจผมก็เจ็บปวดมากๆแล้ว ผมปล่อยผู้หญิงตัวเล็กๆ ใช้ชีวิตอยู่อย่างโดดเดี่ยว แต่ผมกลับมีความสุขจากการงานเงินทองคนเดียว ผมเจ็บปวดตัวเองที่สุดเลยที่ทำงานที่ดีกว่านี้ เงินดีกว่านี้ ดูแลแม่กว่านี้ไม่ได้ ทำไมต้องมาร้องเพลงหาเช้ากินค่ำแบบนี้ แล้วบั้นปลายชีวิตแม่จะฝากความหวังไว้ที่ใคร……..

จากนี้ไป ผมจะพยายามเก็บเงินหาบ้านให้แม่อยู่ให้ได้นะ แม้มันจะลำบากมากๆอยู่แล้วก็ตาม………

Create Date : 10 มิถุนายน 2553

Last Update : 10 มิถุนายน 2553 2:14:03 น.

5 comments

Counter : 296 Pageviews.