ร้านหนังสือที่มีแต่นิยายรัก โดย ประชาคม ลุนาชัย
แพรวสำนักพิมพ์


สนใจหนังสือเล่มนี้ตั้งแต่อ่านชื่อเรื่อง ด้วยความชื่นชอบนิยายรักเป็นการส่วนตัวอยู่แล้ว เลยอยากจะรู้ว่าหนังสือที่ชื่อ “ร้านหนังสือที่มีแต่นิยายรัก” เล่มนี้นั้น จะมีเรื่องราวน่าค้นหาอย่างไรบ้าง ถ้าดูจากชื่อคนเขียนแล้ว เล่มนี้คงไม่ใช่หนังสือนิยายรักธรรมดาทั่วไปแน่

เนื้อเรื่องดำเนินไปแบบนิยายซ้อนนิยาย ตัวเอกคือ นลิดา หรือ ครูแก้ม ชอบอ่านนิยายรักเกาหลี แต่เมื่อไปเป็นครูอยู่ต่างจังหวัด ไม่มีนิยายรักเกาหลีให้เธออ่าน จนได้ไปเจอกับภูดิน เจ้าของร้านหนังสือแบ่งปันกันอ่าน ซึ่งเป็นร้านหนังสือที่มีอยู่ร้านเดียวในจังหวัด ภูดินได้ทำให้โลกการอ่านนิยายของนลิดาเปลี่ยนไป เธอเปิดใจให้หนังสือมากมายหลากหลายเล่มแบบที่ไม่คิดว่าในชีวิตนี้จะหยิบมาอ่าน ทั้งวรรณกรรมไทยและวรรณกรรมชั้นเยี่ยมของโลก ที่สำคัญที่สุด นิยายรักที่ภูดินมอบให้เธออ่าน ได้ขัดเกลาผู้หญิงคนหนึ่งให้มีความคิดความอ่านที่สุขุม มองโลกอย่างรอบด้านมากขึ้น

จะพูดว่าเป็นนิยายรักที่ทำให้เราได้เปิดรับมุมมองใหม่ๆ ต่อโลกและการอ่านก็ว่าได้ ส่วนตัวคิดว่าเป็นหนังสือที่ให้อะไรเยอะมาก นอกจากในเรื่องจะพูดถึงนิยายและวรรณกรรมแปลของโลกหลายๆ เล่ม ซึ่งทำให้เราเกิดแรงบันดาลใจที่จะไปตามหานิยายหรือเรื่องราวเหล่านั้นมาอ่าน ไม่ว่าจะเป็น ชั่วฟ้าดินสลาย แผ่นดินของเรา ยะมิลายอดรัก พรากจากแสงตะวัน หรืออีกหลายๆ เล่ม มีพูดถึงนิยายของ กิ่งฉัตร ดวงตะวัน ด้วย เราอมยิ้มเลย (เพราะเป็นนักเขียนที่ชอบมาก)

เราชอบมุมมองความคิดหนึ่งที่ผู้เขียนสอนเราผ่านตัวละครในเรื่องนี้ นั่นก็คือ หนังสือทุกเล่มในโลก ไม่ว่าจะเป็นนิยาย ตำรา เรื่องจริง เรื่องแต่ง หรือแม้แต่เรื่องราวสงคราม หากว่าผู้เขียนเขียนขึ้นด้วยจุดประสงค์ดี ทำให้คนอ่านรักผู้อื่น รักโลกใบนี้ รักในศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ อ่านแล้วอยากจะสร้างโลกดีๆ ขึ้นอีกใบหนึ่ง หนังสือเล่มนั้นก็เป็นนิยายรัก

อีกประเด็นหนึ่งที่สำคัญและเราว่าหนอนหนังสือทั้งหลายต้องเป็นแน่ๆ คือเวลาอ่านแล้วลืมโลกลืมทุกสิ่งอย่าง อยากจะอ่านให้จบให้รู้เรื่องราวกันไป เรื่องนี้ก็สอนเราผ่านตัวครูแก้มอีกเหมือนกัน ความคิดที่ว่าคือการอ่านหนังสือบางเล่ม มันทำให้เราเติบโตจากข้างใน เป็นคนอ่านหนังสือ ไม่ถูกหนังสือในมือบัญชาให้คล้อยตามไปทุกบททุกตอน และเสพติดจนออกอาการร้อนรนอยากรู้ตอนจบของเรื่อง ตรงนี้แหละที่มันจี๊ดหัวใจมาก เพราะเราคนนึงล่ะที่ถูกหนังสือพาให้ลืมวันลืมคืนออกบ่อยไป

หรืออีกความคิดหนึ่งเราก็ชอบนะ เราว่าทุกคนน่าจะเคยมีอารมณ์ประมาณว่า อยากอ่านหนังสือแต่ไม่รู้จะอ่านเล่มไหน เรื่องอะไรดี แล้วอยากให้ใครสักคนช่วยแนะนำ ภูดิน พระเอกของเรื่องเขาบอกไว้ว่า “หนังสือที่ดีที่สุดก็คือเล่มที่เธอเลือกเอง เลือกสิ เล่มที่อยู่ในมือเธอนั่นแหละดีที่สุด” ประโยคนี้เราชอบมาก เพราะหนังสือแต่ละเล่มที่เราเลือกมาอ่าน เราไม่เคยเสียดายเงินหรือเสียดายเวลาที่ได้อ่านมันเลย ไม่ว่ามันจะอ่านสนุกหรือไม่ก็ตาม

เรามีความศรัทธาในตัวคนเขียนหนังสือทุกคน เราเชื่อว่าทุกคนที่ทำงานเขียนแต่ละเล่มออกมานั้น ต้องผ่านการคิดและการกลั่นกรองออกมาแล้ว ถึงแม้ว่าภาพรวมของเรื่องอาจไม่เป็นอย่างที่เราคิด แต่เพียงแค่คำพูดประโยคเดียวที่เราได้รับจากการอ่านหนังสือเล่มนั้น ถ้าหากมันเกิดจุดประกายบางสิ่งบางอย่างให้เรา เราถือว่าการอ่านหนังสือเล่มนั้นคุ้มค่าที่สุดแล้ว

ความคิดแบบนี้แม่เป็นคนปลูกฝังเรามาน่ะ เราโชคดีมากที่เกิดมาในครอบครัวที่รักการอ่าน ทั้งพ่อและแม่มือไม่เคยห่าง สายตาไม่เคยว่างเว้นจากการอ่านหนังสือ พ่อแม่ไม่เคยว่า ไม่เคยห้าม ไม่เคยกีดกันไม่ให้อ่านหนังสือ ถึงแม้จะไม่ใช่หนังสือเรียน มีแต่จะสนับสนุนและยินดีที่จะพาเราเข้าร้านหนังสือ เต็มใจที่จะควักกระเป๋าเป็นค่าหนังสือให้เราตั้งแต่ไหนแต่ไรมาแล้ว และอาชีพการงานของเราในทุกวันนี้ เราสามารถทำมันได้ก็เพราะพื้นฐานจากการอ่านหนังสือนี่แหละ

สุดท้าย... กับคำโปรยของเรื่องที่บอกถึงหนังสือเล่มนี้ว่า “นิยายรักงดงาม ตรึงตรา และสะเทือนใจ” เราเห็นด้วยอย่างไม่มีข้อสงสัย เพราะขณะที่อ่านเล่มนี้มาจนบรรทัดสุดท้าย น้ำตาเราซึม มันตื้นตั้นและอิ่มเอมในหัวใจจริงๆ


** สำหรับการรีวิวครั้งนี้ เป็นการรวบรวมความคิดเห็นที่เคยลงไว้ในเฟซบุ๊กส่วนตัวมาจัดเก็บในบล็อกให้เป็นหมวดหมู่ค่ะ **