เรื่องมีอยู่ว่า...

               ผมไปเดินจับจ่าย ซื้อหาอาหารเย็น ตามปกติที่ตลาดนัดใกล้บ้าน ขณะที่เดินผ่านร้านขายปลา เหลือบไปเห็นปลาหมอตัวหนึ่ง พยายามกระเสือกกระสนที่จะว่ายออกจากถาดสังกะสี เหมือนพยายามกำลังจะหนีออกไปให้ได้

               ผมมองดูอยู่อย่างสงสาร แล้วก้อเดินออกมาจากตรงนั้น

              พลันความคิดก็ แล่นเข้ามา

" ทั้งที่มองไม่เห็นฝัง แต่เราก็ยังว่ายน้ำอย่างสุดกำลัง ที่จะไปยังฝั่งให้ได้ ทั้งที่ไม่รู้ว่าจะใช่ทิศทางนั้นหรือไม่"

                  ผมคิดอยู่ครู่หนึ่งว่า ปลาตัวนี้เปรียบได้กับพระมหาชนก ที่กำลังเพียรพยายามว่ายน้ำเข้าฝั่ง ตัวมันก็ไม่ต่างอะไร

                 ผมคิดว่าต้องช่วยมันให้ได้

ผม : เอาปลาตัวนี้ทีดิ้นอยู่นี้

แม่ค้า : " ไม่เอาไปให้หมดเลยละ มีอีกสามตัว ขีดละ 10 บาทเอง"

ผม :"มันตายแล้วไม่เห็นมันกระดิกเลย"

แม่ค้า : " ยังไม่ตาย " พลางเอามือเขี้ยมาให้รวมกัน

ผม : เออ ยังดิ้นอยู่เลย " โอเค เอาหมดเลย "

แม่ค้า : " 30 บาท"

ผม : นึกในใจ เพราะความพยายามแท้ ทำให้เพื่อน ๆ ได้รอดตายด้วย

         ผมรู้สึกดีมากที่ได้ช่วยปลาตัวนั้น ผมรีบเอาไปปล่อยยัง คลองซึ่งเป็นเขตอภัยทาน

ช่วยให้มันกลับไปสู่อิสระภาพตามเดิม