Bloggang.com : ทุกคนไม่ได้รู้ทุกสิ่ง : การบริหารเวลา….กับการสร้างมูลค่าเพิ่มให้ชีวิต

การบริหารเวลา….กับการสร้างมูลค่าเพิ่มให้ชีวิต

เมื่อพูดถึงเวลาคงไม่มีใครไม่รู้จัก คงไม่มีใครไม่เคยสัมผัสกับคำว่า "เวลา"
และคงไม่มีใครที่ไม่เคยลิ้มรสของคำว่า "เสียดายเวลา"

เคยถามตัวเองบ้างหรือไม่ว่าทำไมคำว่า "เสียดายเวลา" จึงเกิดขึ้นกับชีวิตเรา
และคำๆ นี้ไม่ได้เกิดขึ้นเพียงครั้งเดียวในชีวิตคนเรา มันเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำอีก จนเรารู้สึกเคยชินกับมันไปแล้ว

ถึงแม้จะมีนักคิดนักเขียนออกมาพูดกันตลอดเวลาว่า เวลาเป็นสิ่งมีค่า ซื้อหาไม่ได้ ขายไม่ได้ หยิบยืมไม่ได้
ขอใช้ล่วงหน้าไม่ได้ กักตุนไม่ได้ สะสมไม่ได้ แบ่งปันไม่ได้ และที่สำคัญไม่มีใครเป็นเจ้าของเวลาที่แท้จริง
เพราะเวลาเป็นกฎธรรมชาติอิสระที่ทุกคนได้มาเท่าเทียมกัน ทุกคนมีเวลาบนพื้นฐานเดียวกันคือวันละ 24 ชั่วโมง
ชั่วโมงละ 60 นาที ไม่ว่าคุณจะอยู่ที่ไหนของโลก เชื้อชาติอะไร สัญชาติใด
คุณก็มีเวลาเท่าเทียมกัน แต่ความสำคัญอยู่ที่ใครจะใช้เวลาได้คุ้มค่ากว่าใครเท่านั้น

เราคงเคยเห็นเพื่อนๆ หลายคนที่เกิดมาพร้อมๆ กัน สิ่งแวดล้อมไม่แตกต่างกัน เรียนหนังสือมาพร้อมๆ กัน
เข้าทำงานพร้อมๆกัน แต่นับวันความแตกต่างในชีวิตเริ่มมีให้เห็นมากขึ้นเรื่อยๆ
จนในที่สุดห่างไกลกัน จนแทบจะเรียกว่าคนละชั้นหรือคนละระดับไปเลยก็มี ทำไมถึงเป็นเช่นนั้น

ส่วนสำคัญส่วนหนึ่งคือ การสร้างมูลค่าเพิ่มให้กับเวลาในชีวิตของแต่ละคนแตกต่างกันนั่นเอง

คนส่วนมากใช้เวลาอ่านหนังสือเพื่อให้ได้ความรู้เพิ่มขึ้น คนหลายคนใช้เวลาอ่านหนังสือเพื่อพัฒนาความรู้
คนบางคนอ่านหนังสือเพื่อต่อยอดของความรู้ และคนบางคนอ่านหนังสือเพื่อสร้างองค์ความรู้ใหม่
ดังนั้น เราไม่สามารถบอกได้ว่าคนอ่านหนังสือเรื่องเดียวกันในเวลาเดียวกัน จะได้ผลตอบแทนที่เหมือนๆ กัน
สิ่งสำคัญอยู่ที่คนๆ นั้น ได้ใช้โอกาสแห่งเวลาได้อย่างมีประสิทธิภาพมากน้อยเพียงใด

ถ้าเราอยากจะรู้ว่าเราทำเวลาตกหล่นในชีวิตมากน้อยเพียงใด
ขอให้เราลองนำเอาจำนวนความสำเร็จที่ได้มาในปัจจุบัน หารด้วยเวลาในชีวิตที่ผ่านมา
เพื่อดูว่าความสำเร็จนั้นๆ ใช้เวลาเฉลี่ยเท่าไหร่
คนบางคนใช้เวลาทั้งชีวิตกว่าจะได้บ้านมาสักหลัง แต่คนบางคนใช้เวลาเพียงไม่กีปีก็สำเร็จแล้ว
บางคนอาจจะคัดค้านและไม่เห็นด้วยเพราะแต่ละคนมีฐานะแตกต่างกัน
แต่ถ้าเราลองคิดดูให้ดีจะพบว่าทุกคนเกิดมาบนพื้นฐานเดียวกัน
ถึงแม้บางคนจะเกิดมาบนกองมรดกกองเงินกองทอง ในขณะที่บางคนเกิดมาบนกองขยะแห่งความยากจนก็ตาม
แต่บทสรุปของชีวิตก็คือคนเรามีหนึ่งสมองสองมือเหมือนกัน

เราจะเห็นว่าในสังคมนี้ มีคนเคยรวยเยอะแยะที่กลายมาเป็นคนจนแทบจะไม่มีกิน
เราจะเห็นคนเคยจนที่แทบจะเอาชีวิตไม่รอด กลายมาเป็นคนรวยเป็นมหาเศรษฐีติดอันดับ

สิ่งเหล่านี้แหละที่ผมต้องการชี้ให้เห็นว่า
ความแตกต่างภายนอกของคน ไม่ได้เป็นสิ่งที่จีรังยั่งยืนเท่ากับสิ่งที่อยู่ภายในตัวของเราเอง
ดังนั้นเราอย่าไปหาเหตุมาอธิบายตัวเองให้ดูดีเลยว่า ที่เราเป็นอย่างนี้เพราะเราไม่มีโน้นไม่มีนี่เหมือนคนอื่นเขา
เราต้องหันกลับมาทบทวน และมองตัวเองว่าเราได้ใช้เวลาที่ผ่านมาคุ้มค่าและ เพิ่มค่าให้กับชีวิตมากน้อยเพียงใด

คนส่วนมากมักจะปล่อยให้เวลาแห่งชีวิตผ่านไปตามยถากรรม
เหมือนลูกมะพร้าวแห้งลอยน้ำที่ล่องลอยไปตามกระแสคลื่น ไม่สามารถกำหนดเป้าหมายแห่งชีวิตให้กับตัวเองได้
หรือไม่ก็มีเพียงการกำหนดเป้าหมายของชีวิตแบบคนทั่วๆ ไป เช่น ทำงานเป็นลูกจ้างไปเรื่อยๆ
วันหนึ่งก็จะเติบโตเป็นผู้บริหาร และสุดท้ายก็เก็บเงินออมให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ เพื่อนำไปใช้ในวัยเกษียณ
และนั่งดูลูกดูหลานรุ่นต่อๆไปเจริญเติบโตตามรอยของตัวเอง

คนที่สามารถบริหารเวลาแห่งชีวิตให้มีมูลค่าเพิ่มได้นั้น
สิ่งแรกที่จะต้องทำคือ กำหนดเป้าหมายแห่งชีวิตให้ชัดเจนก่อนว่าเมื่อไหร่ ต้องมีอะไร ได้อะไร อยู่ที่ไหน
เพราะชีวิตเปรียบเสมือนการแข่งเรือใบ ไม่ใช่มะพร้าวแห้งลอยน้ำ
เราจะต้องมีการกำหนดว่าจะแล่นเรือใบไปที่ไหน ระยะทางเท่าไหร่ และเรามีเวลาอยู่เท่าไหร่
เมื่อเราทราบเป้าหมายและเวลาที่มีอยู่แล้ว จะทำให้เรามีการวางแผนการใช้เวลาอย่างมีประสิทธิภาพมากขึ้น
เช่น ต้องใช้เวลาในการออกสตาร์ทเท่าไหร่ ต้องใช้เวลาในการปรับใบเพื่อเปลี่ยนทิศทางภายในกี่วินาที
ถ้าเจอมรสุมหรือคลื่นแรงๆ เราจะต้องจัดการอย่างไร
สิ่งเหล่านี้ล้วนมีคำตอบในตัวมันเองว่าถ้าเป้าหมายเป็นแบบนี้ มีเวลาเท่านี้ แล้วเราจะบริหารเวลาที่มีอยู่ได้อย่างไร

ในชีวิตของเราทุกคนก็เหมือนกัน
ถ้าเรามีเป้าหมายชัดเจน มันจะบอกเราเองว่าอีก 5 ปีข้างหน้าเราจะต้องทำอะไรบ้าง
อีก 1 ปีข้างหน้าเราต้องมีอะไรบ้าง เดือนหน้าเราต้องทำอะไรบ้าง
และมันจะบอกเราแม้กระทั่งว่าวันนี้เวลานี้เราจะต้องทำอะไรบ้าง
ซึ่งจะทำให้การใช้เวลาของเราทุกวินาที ตอบโจทย์ได้ว่าเราใช้เวลาในแต่ละช่วงไปเพื่ออะไร และใช้อย่างไร

การที่หลายคนชอบยกตัวอย่างให้เราคิดตามว่า ถ้าเรามีเวลาเหลือเพียง 7 วันในชีวิตนี้
มีอะไรบ้างที่เรายังไม่ได้ทำ และอยากจะทำก่อนที่จะไม่มีชีวิตอยู่ในโลกนี้
เป็นตัวอย่างที่ดี ที่สามารถจำลองการใช้เวลาในชีวิตของเราให้เห็นชัดเจนมากยิ่งขึ้น
สิ่งนี้คงจะคล้ายๆ กันสำนวนไทยที่ว่า "ไม่เห็นโลงศพ ไม่หลั่งน้ำตา" นั่นเอง

ผมจึงอยากให้ทุกคนลองคิดดูว่าเวลาทำงานของเราจริงๆ นั้นมีเพียงไม่กี่พันวัน
ลองคิดกันเล่นๆ นะครับว่าสัปดาห์หนึ่งเราทำงาน 5 วัน เดือนหนึ่งทำงาน 22 วัน ปีหนึ่ง 264 วัน
ถ้าเราอายุ 30 เรามีเวลาเหลืออีก 30 ปีก่อนเกษียณอายุ เราจะมีเวลาทำงานเหลือจริงๆ เพียง 7,920 วันเท่านั้นเอง
ซึ่งไม่มากมายอะไร ขอให้ลองนำมาคำนวณดูว่าในจำนวนวันทำงานที่เหลืออยู่นี้ เราต้องการทำอะไรบ้าง
แต่ละอย่างต้องใช้เวลาเท่าไหร่ พอหรือไม่ ถ้าไม่พอเราจะคิดหาหนทางในการบริหารเวลาที่เหลือนี้ได้อย่างไร

ผมเชื่อว่าถ้าทุกคนนำเป้าหมาย และเวลาที่เหลืออยู่มาวางแผนการใช้ล่วงหน้าแล้ว
เราสามารถใช้เวลาได้อย่างคุ้มค่าและเพิ่มมูลค่าให้กับชีวิตได้

ดังนั้นการบริหารเวลา สำคัญอยู่ที่เราได้มีการกำหนดเป้าหมายชีวิตไว้ชัดเจนหรือยัง
ในแต่ละช่วงเวลา เราได้จัดลำดับความสำคัญของกิจกรรมในชีวิตได้ดีเพียงใด

คนบางคนบอกว่าอยากออกกำลังกายแต่ไม่มีเวลา
จริงๆ แล้วทุกคนมีเวลาเพียงพอ สำหรับการออกกำลังกายหรืออาจจะมีเหลือเฟือด้วยซ้ำไป
แต่ที่เราไม่สามารถออกกำลังกายได้ เพราะเราได้จัดลำดับความสำคัญของการออกกำลังกายไว้อันดับท้ายๆ นั่นเอง
เรามัวแต่ไปให้ความสำคัญกับการทำงาน สังคม หรือกิจกรรมในชีวิตด้านอื่นๆ
จนไม่มีเวลาเหลือให้กับการออกกำลังกาย
คุณเชื่อหรือไม่ว่าถ้าวันหนึ่ง คุณเป็นโรคบางอย่างที่สร้างปัญหากับชีวิตคุณอย่างยิ่งยวด
แล้วคุณหมอแนะนำว่ามีวิธีเดียวที่จะรักษาโรคนี้ได้ คือการออกกำลังกาย
ผมเชื่อเหลือเกินว่าการออกกำลังกายของคุณจะแซงทางโค้งขึ้นมา
เป็นความสำคัญอันดับหนึ่งในชีวิตของคุณอย่างแน่นอน

บทความโดย : ณรงค์วิทย์ แสนทอง
ที่มา : //www.hrcenter.co.th

Create Date : 24 กรกฎาคม 2553

Last Update : 24 กรกฎาคม 2553 18:07:15 น.

0 comments

Counter : 2118 Pageviews.