คุณเคยมีความฝันที่กลายเป็นจริงกันบ่อยแค่ไหนคะ?? อิชั้นน่ะ นับว่าเป็นคนโชคดี มีฝันที่เป็นจริงกะเค้าอยู่หลายต่อหลายครั้ง เคล็ดลับความสำเร็จในการฝันหวานนั้นฤา คือการ กระมิดกระเมี้ยนฝัน ค่ะ อิชั้นไม่ฝันไกล ไม่ฝันเฟื่อง คนที่มีความเกียจคร้านสูง ความดันทุรังต่ำอย่างอิชั้นจะได้ไม่ต้องวิ่งตามฝันกันให้เหนื่อย


หนึ่งฝันที่เกิดขึ้นตั้งแต่สมัยอิชั้นยังเป็นละอ่อนน้อยวัย 14 ตอนนั้นเรียนอยู่ม.4 ค่ะ อิชั้นบ้านิตยสารดาราเทศที่ชื่อว่า ทีวีริวิว มาก สมัยนั้นจะมีนิตยสารอีกหัวนึงชื่อว่า รีวิวทีวี เป็นคู่แข่งกัน แต่เล่มหลังจะเน้นเรื่องราวของดารานักร้องทางฝั่งฮ่องกงมากกว่า ขณะที่ทีวีรีวิวนั้นจะหนักไปทางฝั่งญี่ปุ่น กับอเมริกา


ดารานักร้องญี่ปุ่นที่อิชั้นอินสุดเดชในตอนนั้น ก็ได้แก่ Seiko Matsuda, Koji Kikkawa, Shibugaki Tai, Shonen Tai, Shojo Tai ฯลฯ ขุดภาพปลากรอบมาให้ดูกันด้วย เห็นภาพปัจจุบันของหวานใจอิชั้นในสมัยนั้นแล้วขำนะ แต่ละคนเข้าวัยชรากันแล้วทั้งนั้น แล้วอย่างนี้จะไม่ให้อิชั้นรู้สึกแก่ได้ไงวะ


ถึงปัจจุบัน หวานใจบางคนอย่าง Seiko Matsuda ก็เป็นตำนานของวงการ J-Pop ของญี่ปุ่น ออกอัลบั้มมาแล้วทั้งภาษาอังกฤษและจีนกลาง ตีตลาดไปทั่วโลก หรืออย่าง ‘มอคคุง’ Motoki Masahiro หนึ่งในสมาชิกของ Shibugaki Tai ก็ยังโลดแล่นอยู่ในวงการมายา ล่าสุดภาพยนตร์ที่เธอนำแสดงเรื่อง ‘Departures’ ก็ไปคว้ารางวัลออสการ์ในสาขาภาพยนตร์ภาษาต่างประเทศยอดเยี่ยมมาครองซะด้วย







สมัยนั้น ทีวีรีวิว เค้าก็จะเอาเรื่องราวและภาพข่าวแฟชั่นของฮาราจูกุมาลงบ่อย เด็กหญิงเดซี่ก็กรี๊ดสลบด้วยความตื่นตาตื่นใจ ทำไมวัยรุ่นญี่ปุ่นถึงได้เท่ห์ระเบิดเถิดเทิงอย่างนี้เนอะ พอบ่ายวันอาทิตย์เอาแล้ว พวกลูกท่านหลานเธอทั้งหลายต้องนัดแนะกับเดอะแก๊งค์แต่งตัวกันเปรี้ยวปรี๊ดยังกะจะไปฆ่าแก๊งค์อื่นให้ตายกันไปข้างด้วยกรดซิตริก เด็กหญิงเดซี่ถึงกับเพ้อ .......


'ชาตินี้ หนูจะต้องไปให้เห็นกับตา ...... หนูจะไป ฮ า ร า จู กุ '

ฝันไปน้ำลายก็ไหลยืดลงมาข้างหมอน ตื่นมาอีกที 25 ปีผ่านไป ไวเหมือนโกหก หลังจากได้รถเข็นมาช่วยทำมาหากินอยู่หลายสิบปี อิชั้นก็ทำฝันนี้ให้เป็นจริงได้แล้วค่ะ


เลยจะขอเริ่มประเดิมบล็อกพาทัวร์ญี่ปุ่น 8 วัน 7 คืนกับป้าเดซี่แอนด์เดอะแก๊งค์กันซะเลย แก๊งค์ของอิชั้นนั้น ขึ้นรถเมล์เมื่อไหร่คนทั่วไปสละที่นั่งให้เมื่อนั้น เพราะเรามีทั้ง เด็ก สตรี และคนชราค่ะ เล่นมุขนี้เป็นภาษาปะกิตให้คุณวรพลฟัง ไม่ขำเว้ยเฮ้ย หาว่าอิชั้นหยาบคายอีกตะหาก






เราออกจากฮ่องกงกันเมื่อวันเสาร์ที่ 17 ตุลาคม ไฟลท์ออกสี่โมงครึ่ง อิชั้นไปทำงานครึ่งวันในช่วงเช้า เลิกงานปั๊บก็ขึ้น MTR ต่อรถไฟสายด่วน Airport Express ไปสมทบกับเด็กและคนชราที่สนามบิน


ขึ้นเครื่องไปไม่ทันไร นางบำเรอกำปั่นเหาะ (พนักงานต้อนรับบนเครื่องบิน-ภาษาลาว) ก็เอาอาหารเด็กมาเสิร์ฟตามที่อิชั้นได้รีเควสไปตอนทำจอง ดูหน้าตาดิ น่าแย่งเด็กกินชะมัดเลย







ส่วนอิชั้นน่ะ ต่อมอยากอาหารหยุดทำงานไปแล้ว เพราะซัดชุด Whopper ของ Burger King เป็นมื้อบ่ายมาจากแอร์พอร์ต กะว่าขึ้นเครื่องปุ๊บ ชั้นจะนอนชดเชย เพราะคืนก่อนหน้านั้นได้นอนตีหนึ่งกว่า วุ่นวายกับการแพคกระเป๋านี่แหละ พอเค้าเสิร์ฟอาหารเลยดวดไวน์แดงไปหนึ่งแก้วแล้วหลับเป็นตาย ขาไปนั่งเครื่องใหญ่ ใช้เวลาบินจากฮ่องกงสามชั่วโมงกว่า เกือบสี่ชั่วโมงค่ะ


มาถึงสนามบินนานาชาตินาริตะตอนสามทุ่มกว่า ๆ เวลาที่ญี่ปุ่นเร็วกว่าฮ่องกงหนึ่งชั่วโมง ตอนนั้นเราก็กะจะเอาใบเสร็จ Japan Rail Pass ที่เราถืออยู่ไปแลกพาสใบจริงเนอะ


ไปถึง เคาน์เตอร์ JR ยืนต่อคิวแหม่มสาวอยู่ดี ๆ มีไอ้หนุ่มหน้าตาเอเชี่ยนจากที่ไหนก็ไม่รู้ สะพายแบ๊คแพคใบเท่าควายพร้อมกับมีตุ๊กตาผ้าหน้าตาประหลาด 3-4 ตัวเสียบอยู่ตามช่องกระเป๋า เจ้าตุ๊กตาผีหันหน้ามาทักทายชาวบ้านกันสลอน


หนุ่มน้อยมายืนมั่วคิวกับเราอยู่สักพัก พอแหม่มสาวเธอเสร็จกิจกับพนักงาน พ่อหนุ่มตุ๊กตาเธอก็ชิ่งแซงคิวแก๊งค์เด็ก สตรีและคนชราไปหน้าตาเฉย


คุณวรพลเธองงมาก เธอเหลือบไปเห็นพาสปอร์ตของไอ้หนุ่มนั่นเข้า เธอก็พูดประชดเสียงดังกับอิชั้นว่า


'คุณสุภาพบุรุษผู้ถือพาสปอร์ตไทย มาแซงคิวเราไปแล้ว'


ไม่มีสัญญาณตอบรับทั้งจากตุ๊กตาหรือคุณสุภาพบุรุษไทย คงฟังภาษาอังกฤษสำเนียง BBC ไม่ออก อิชั้นไม่รู้จะขำหรือจะโกรธดี อ่ะนะ วันแรก อย่าเพิ่งวีนให้เสียอารมณ์ ถือซะว่าเห็นแก่ตุ๊กตาเนอะ สาดดดดดดดดด


เราเสียเวลาต่อคิวและสอบถามเรื่องการแลก JR Pass ไปไม่ต่ำกว่าครึ่งชั่วโมง เคาน์เตอร์ที่เค้าให้บริการแลกพาสนั้นปิดไปแล้วตั้งแต่สามทุ่มครึ่ง เราไปไม่ทันค่ะ เลยได้แต่สอบถามเกี่ยวกับพาสกับเคาน์เตอร์นี้


อิชั้นนั้นเหนื่อยแสนสาหัส ขนาดหลับมาหลายชั่วโมงแล้วนะนั่น จากนั้นเราก็นั่งรถไฟ Narita Express ไปสถานีโตเกียวกันเลย ใช้เวลาห้าสิบนาที


ถึงสถานีโตเกียวก็งก ๆ เงิ่น ๆ (งกในที่นี้หมายถึงไม่อยากเสียเงินอ่ะนะ) แก๊งค์อิชั้นก็ลากกระเป๋าต่อรถไฟไปยัง 'หร็อบป๊องงงงหงิ' กรุณาออกเสียงตามที่พิมพ์ไว้ จะได้อรรถรสมาก ลงจากรถไฟใต้ดิน เดินกันอีกประมาณสามหมาหอน ก็ถึงโรงเตี๊ยมที่เราจะมาพักกันเป็นเวลาสี่คืน


บริษัทที่อิชั้นทำงานอยู่ มี Director of Sales สัญชาติญี่ปุ่นซึ่งเบสอยู่ที่ญี่ปุ่นนี่แหละ เวลาที่พวกเซลส์จากฮ่องกงต้องเดินทางไปเยี่ยมลูกค้าที่นั่น เธอก็จะแนะนำให้อิชั้นจองโรงแรมนี้ให้พวกเซลส์ทุกครั้ง ก็รู้สึกว่าจองง่ายดี เพราะไม่ต้องใช้เครดิตการ์ดมาการันตีใด ๆ บรรดาเซลส์เค้าก็โอเคกัน พอถึงคราวตัวเองจะมาเที่ยว ก็ขอลองกะเค้าหน่อย


Villa Fontaine Roppongi Annex

เป็นโรงแรมระดับ Tourist Class เท่านั้นนะคะ เหมาะกับกระเหรี่ยงอย่างอิชั้น ค่าที่พักแบบ Actus Double Room คืนละ JPY 14,000 หะแรกจะจองแบบ Standard ซึ่งถูกกว่านี้อยู่หลายพันเยน ปรากฎว่าเต็มซะก่อน ก็เล่นจองล่วงหน้าไม่ถึงอาทิตย์นี่ อยากไปปุ๊บ ก็จองปั๊บ ไม่ได้เตรียมตัวเนิ่นนานกันเลย







เห็นห้องแล้ว เราก็รู้สึกว่า ห้องมันก็ไม่เล็กอย่างที่ได้ยินมาเลยนี่หน่า หารู้ไม่ นี่เป็นห้องที่ใหญ่และกว้างที่สุดแล้วในทริปนี้ เรายังต้องไปนอนกันอีกสองโรงแรมค่ะ


เค้ามีพวกอุปกรณ์ในห้องน้ำให้ใช้ครบครันไปหมด ทั้งแปรงผม มีดโกนหนวด สบู่ซักผ้า ไดร์เป่าผม มีชุดคลุมแบบญี่ปุ่นที่เรียกว่ายูกาตะให้ด้วย (อันนี้โรงแรมในประเทศอื่น ๆ เค้าก็มีให้นะ อิชั้นไม่เห็นเป็นเรื่องแปลกเท่าไหร่) มีตู้เย็น กาน้ำร้อนพร้อมชาเขียว ทีวีช่องญี่ปุ่น แล้วก็เคเบิลแบบ Pay per view ซึ่งอิชั้นไม่ได้ใช้บริการเลย เพราะดูรายการหนังแต่ละเรื่อง ดูมาหมดแล้วเกือบทั้งนั้น


เน็ตบุ๊คที่เห็นในภาพเป็นของอิชั้นเองนะ โรงแรมไม่ได้เก๋ขนาดมีเน็ตบุ๊คให้ใช้ แต่เค้ามีสายแลนให้ต่อเน็ตได้ฟรี เป็นเคเบิลใยแก้วค่ะ เน็ตไม่อืด พอใช้การได้อยู่ ตกดึกก่อนเข้านอน อิชั้นก็ใช้เป็นเครื่องมือเสิร์ชหาข้อมูล วางแผนไปเที่ยววันต่อไป


เช้าแรกในโตเกียว หนึ่งกระเหรี่ยงกับสองหนุ่มฝรั่งตื่นมา ก็อาบน้ำอาบท่าลงมากินอาหารเช้ากัน เป็นบุฟเฟ่ต์ค่ะ ไม่เลิศหรูอลังการเหมือนกับบุฟเฟ่ต์แบบอเมริกันของโรงแรมเมืองไทย แต่ก็พอถูไถนะ มีสลัด ไข่ต้ม กาแฟ ชา ขนมปังทั้งแบบขาวหรือโฮลวีต มีขนมปังแบบ Bun มีซุปประจำวันให้







โปรแกรมวันนี้ ภาคเช้าเราตั้งใจจะไป Imperial Palace กัน แล้วบ่าย ๆ อิชั้นจะไปตามฝันที่ฮาราจูกุค่ะ แต่ผิดแผน เนื่องจากลูกทัวร์เด็กงอแงเหลือเกิน กว่าจะได้ออกจากโรงแรมก็เกือบสิบเอ็ดโมง เลยตัด Palace ออก ตรงไปฮาราจูกุกันเลย


ใครคาดหวังจะดูรูปฮาราจูกุกันเต็ม ๆ เตรียมตัวผิดหวังได้เลยค่ะ แทบไม่ได้ถ่ายเล้ย อิชั้นบันทึกภาพด้วยสายตาและคลื่นสมองสองอย่างเท่านั้น ฝันของอิชั้นหนิ ชิส์ ใครอยากเห็นฮาราจูกุ ไปดูด้วยตัวเองละกันเน้อ





หน้าตาของสถานี Harajuku รูปห่วยระเบิดเถิดเทิง













ร้านแรกที่สวยถูกใจอิชั้นที่สุด แต่ไม่สามารถถ่ายรูปออกมาให้สวยงามดั่งตาเห็น-ตากล้องมันห่วย ตอนนั้นคิดถึงคุณตา ณ. ไบรท์ตัน กับคุณพู่ Jewnid ขึ้นมาตะหงิดเลย


เป็นร้านขายเสื้อผ้าสไตล์ญี่ปุ่น มีทั้งชุดยูกาตะ ทั้งกิโมโน ทั้ง PJ ร้านตั้งอยู่อยู่ตรงหัวมุมถนนพอดิบพอดี ได้แต่ถ่ายรูปกับเมียงมองค่ะ วันแรกขออั้นไว้ก่อน ยังไม่ช็อป กอปรกับคิดว่า ร้านค้าแถวนี้ของคงแพงกว่าที่อื่น เรายังอยู่กันหลายวัน





เพื่อเป็นการยืนยัน ว่าอิชั้นมาเหยียบฮาราจูกุกันแล้วเด้อค่าเด้อ





ดอกไม้งาม เป็นดิสเพลย์หน้าร้านค้าร้านหนึ่ง
ดูจิ ถ่ายอะไรไม่ถ่าย ถ่ายดอกไม้ อารมณ์ไหนวะยัยป้านี่







เดินดูคนกันจนเหนื่อย สองฝรั่งขอแวะกินดื่มที่สตาร์บัคส์ อิชั้นขอบาย ไปเดินวินโดว์ช็อปปิ้งต่อ เสร็จแล้วเราก็ข้ามฝั่งมายัง Meiji Shrine ข้างหน้าจะมีลานกว้าง ๆ ที่เด็กวัยรุ่นมาแต่งตัวเปรี้ยวซ่าส์ประชันกัน เสียดาย แก็งค์เราไปถึงเร็วไปหน่อยค่ะ บ่ายโมงนิด ๆ เท่านั้น แดดยังเปรี้ยงอยู่ เลยมีแก็งค์สู้แดดนั่งกันอยู่แค่แก๊งค์เดียว





ใครเคยอ่านบล็อกเก่าของอิชั้นที่เล่าเรื่อง Free Hugs ให้ฟังกันมั่ง จำกันได้รึป่าว






ทางเดินเข้า Meiji Shrine สวยและร่มรื่นมาก ๆ ริมทางเดินจุดนึงมีถังซึ่งอิชั้นเข้าใจเอาเองว่าถังบ่มเหล้าสาเกวางเรียงประดับอยู่ ผู้รู้ท่านใดอยากเข้ามาแก้ไขความเข้าใจ เชิญนะคะ






สถาปัตยกรรมไม้งามงด เดินขาลากมาถึงจุดนี้ เจ้าด้นดนเริ่มบ่นกระปอดกระแปดแล้ว เลยบอกให้หนูน้อยนั่งพัก ขอมามี๊วิ่งเข้าไปถ่ายรูปข้างในแป๊บนึงนะ






เข้าไปข้างใน เจอเค้ากำลังมีพิธีแต่งงานพอดี ถ่ายรูปย้อนแสง เล่นเอาคู่บ่าวสาวเปล่งรัศมีกันเลยทีเดียวเชียว






ไม่ได้เข้าไปดูอะไรกะเค้าเลยจริง ๆ อิชั้น ถ่ายรูปขบวนแห่บ่าวสาวเสร็จ อิชั้นก็ชักชวนพลพรรคเดินออก สงสารเจ้าลูกชายที่เริ่มเซ็ง หลังจากดูแผนที่ในมือแล้ว คุณวรพลก็พาเดินออกอีกทางหนึ่งซึ่งเธอว่าใกล้สถานีรถไฟ ทางเดินไกลมาก ทำเอาคิดในใจ Meiji Shrine ไม่เหมาะกับเด็กขี้เกียจเดิน ที่วัน ๆ หมกมุ่นแต่กับการเล่นเกมส์ Wii, PS, PSP, Nintendo DS เลยซักกะนิดส์นะ จะบอกให้ ใครมีลูกแบบเจ้าด้นดน ข้ามที่นี่ไปได้เลยค่ะ






เดินออกมาโผล่ที่ไหนก็จำไม่ได้ ก็เดินหาสถานีรถไฟ เรายังไม่ได้แลก JR Pass เลยนะ เพราะเมื่อวานตอนมาถึงแอร์พอร์ต เคาน์เตอร์ปิดแล้ว เราจะไปสถานีชินจูกุเพื่อแลกพาสกันค่ะ






มาถึงชินจูกุ หลังจากแลกพาสเสร็จ อิชั้นเริ่มหิว ส่วนสองพ่อลูกนั้น ตอนที่อยู่ฮาราจูกุ เธอซัดเพสทรีที่สตาร์เบื๊อกกันไปแล้วคนละชิ้น ว่าไงว่าตามกัน อิชั้นเลยเดินดิ่งไปยังมอลล์ยักษ์ที่ชื่อ Takashimaya พุ่งขึ้นไปยังชั้น 13 ชั้นที่มีแต่ร้านอาหารค่ะ ดูดิสเพลย์หน้าร้านและจำนวนคนที่นั่งรอคิวยาวเหยียดแล้ว ก็กดบัตรคิวรอกินร้านนี้แล





ร้านนี้ชื่อ Tsukiji Tama Sushi


ขนาดไม่เลือกที่นั่ง คือจะเอาอิชั้นไปนั่งโต๊ะหน้าห้องน้ำก็ยินดีนะจ๊ะ ยังต้องนั่งรอโต๊ะอยู่ 45 นาที คนอื่นเค้ากดบัตรคิวแล้วเค้าก็ไปเดินช็อปกันในมอลล์น่ะแหละ แต่แก๊งค์เด็ก สตรีและคนชรา ขอนั่งรอเฉย ๆ ละกัน วันนี้เดินกันมาจนขาขวิดหมดแล้ว





เข้าไปในร้าน พนักงานพาไปนั่งตรงเคาน์เตอร์ แล้วก็เอาเมนูมาให้ดูสามสี่แผ่น เป็นภาษาญี่ปุ่นกับภาษาอังกฤษกำกับเล็กน้อย มีทั้งบุฟเฟ่ต์ กินได้ไม่อั้น แบบเดี่ยวหญิง เดี่ยวชาย คู่หญิง-ชาย ราคาแตกต่างกันไป แม๊ sexist ว้อยที่นี่ ราคาจะตกประมาณ JPY 6,000-7000 สำหรับหนึ่งคู่ เราเลือกสั่งแบบเป็นเซ็ต เพราะมีอิชั้นหิวอยู่คนเดียว อิชั้นกลัวจะกินบุฟเฟ่ต์แล้วไม่คุ้ม วะฮะฮ่า






อย่างที่เล่า สองหน่อเพิ่งจะโซ้ยเพสทรี่จากสตาร์เบื๊อกมา คุณวรพลเลยสั่งแต่ซาซิมิ ส่วนด้นดนเธอมาแปลก ปรกติเธอเกลียดซูชิมาก วันนี้เกิดอยากจะลองกินกับเค้ามั่ง เก่งว้อยลูกชั้น ปรกติเธอจะมีพฤติกรรมที่อิชั้นแอบเม้าท์ในใจว่า ‘He knows what he likes, He likes what he knows’ อะไรที่ผมไม่รู้จัก ผมไม่ชอบหมดแหละ





นั่งหน้าเคาน์เตอร์เลยมีโอกาสได้ดูนั่นดูนี่ ถ่ายรูปมาสบายอารมณ์ ไม่มีใครเห็นเป็นเรื่องแปลกนะ ทำเอากระเหรี่ยงยิ้ม





จานนี้เป็นซาซิมิที่คุณวรพลสั่ง






ส่วนชุดเด็กนี้เป็นของด้นดน และเป็นซูชิคำแรกในชีวิตของหนุ่มน้อย เก่งว้อย (ลูกอิชั้นเองค่ะ ฮ่า ฮ่า)





ของลูกทัวร์สตรีมาเป็นเซ็ต มีผอบน้อยมาเสิร์ฟเรียกน้ำย่อยที่พุ่งขึ้นมาถึงคอหอยแล้วก่อน





เปิดผอบก็พบกับโมรา มาเป็นไข่ตุ๋นแต่หน้าตาแตกต่างจากของที่เคยกิน ๆ มา เพราะมีซุปข้น ๆ ใส่เนื้อก้ามปูอลาสก้าลอยหน้า อร่อยสุดยอด พิมพ์อยู่นี่ยังนึกถึงความอร่อยได้อยู่เลยนะ





อิชั้นสั่งเป็นข้าวหน้าปลาดิบรวม หน้าตาอลังการกว่าที่เคยกินมาเป็นหลายปีแสง รสชาติแบบว่า เลิศค่ะ






กินไปได้ไม่ถึงครึ่งถัง ก็อิ่มตื้อ เพราะไปกะลิ้มกะเหลี่ยเหมาไข่ตุ๋นซึ่งมากับเซ็ตของเจ้าด้นดนซึ่งเจ้าตัวไม่กินมาอีก คุณวรพลเลยช่วยทำการเก็บกวาด มื้อนี้จ่ายค่าเสียหายไปประมาณห้าพันกว่าเยน เพราะเราดื่มกันแต่ชาเขียวกับน้ำเปล่าที่เค้าเสิร์ฟมาให้ฟรี คิดเป็นเงินฮ่องกงก็ประมาณห้าร้อยเหรียญ ซึ่งปรกติเราไปกินข้าวนอกบ้านก็ประมาณนี้แหละ ยิ้มสิคะ เฮ้ย ญี่ปุ่นไม่เห็นแพงอย่างที่เค้าว่าเลย


เกิดความคิดที่จะอัพบล็อกเที่ยวญี่ปุ่นแบบบอกราคา-รายจ่ายด้วย เพราะคิดว่าอาจเป็นประโยชน์สำหรับผู้ที่กำลังคิดจะไป จะได้กะงบประมาณกันถูก ใครเห็นด้วย หยอดไว้หน่อยนะคะ


แก็งค์เด็ก สตรี และคนชรา จบทัวร์วันแรกกันด้วยดินเนอร์มื้อนี้ที่รสชาติสุดยอด ราคาโอเค ทำเอาอิชั้นกระดี้กระด้า วาดหวังว่าจะกินหรูแบบนี้ทุกมื้อ หารู้ไม่ เบื้องบนท่านต้องการอ่อยให้ตายใจ


คืนต่อมาสิคะ พลัดหลงเข้าไปกินดินเนอร์ที่แพงบรรลัย เป็นอาหารมื้อที่แพงที่สุดในชีวิตของมนุษย์เงินเดือนอย่างอิชั้นเลย จะเป็นอะไรนั้น โปรดติดตามนะคะ