|
| 1 |
2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 |
9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 |
16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 |
23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 |
30 | 31 | |
|
|
|
|
|
|
|
วันที่โลกหยุดหมุน...
2 กรกฎาคม 2549 ตื่นขึ้นมาจากคืนอันปวดร้าวเพราะไมเกรนตัวแสบ ไม่รู้ว่ามันคือไมเกรนหรือเปล่า รู้แต่ปวดหัวทั้งคืน ทรมานจนอยากจะเอาหัวชนกำแพงตาย แต่ทำไม่ได้ เพราะจะลุกยังลุกไม่ขึ้น เช้ามา...อ้าว กรูยังมีชีวิตอยู่หรือนี่ พอเปิดทีวี...ฝรั่งเศสชนะบราซิล 1-0...โอ้ พระเจ้า ให้ลูกตายไปเลยดีกว่า จบกันทีบอลโลก
3-4 กรกฎาคม 2549 ชีวิตเหมือนมีโรคภัยครอบงำและคุกคาม รู้สึกอ่อนเพลียและหวาดระแวง ว่าเรานี้เป็นอะไรกันแน่ เดี๋ยวไข้ขึ้น เดี๋ยวคลื่นไส้ กินข้าวไม่ได้ ไปหาหมอ หมอบอกเร็วไป ยังฟันธงไม่ได้ ไม่ใช่หมอลักษณ์ (อะไรฟะ) อยากให้ admit ก่อน เราไม่เอาด้วย เรื่องไร พรุ่งนี้ลูกค้า regional จะมา ต้องเตรียม present จะป่วย จะลา จะตาย ต้องผ่านพรุ่งนี้ไปก่อน เฮ้อ...ชีวิตลูกจ้างรายวัน
4 กรกฎาคม 2549 ลูกค้ามันพูดภาษาไรฟะ อังกฤษสำเนียงแขก หรือแขกสำเนียงอังกฤษ ทำหน้าหงึก ๆ ไปตามเรื่อง แต่หัวสมองว่างเปล่า ภาวนาให้ประชุมเสร็จ ๆ ซะที จะไม่ไหวแล้น
ประชุมเสร็จ...เหมือนยกภูเขาออกจากอก แต่เหลือเชื้อโรคไว้เต็มตัว ไข้เริ่มขึ้น หนาว ๆๆๆๆๆ แล้วก็หนาว ออกมาจากห้องประชุม ยังไม่เลิกสั่น ก่อนที่ฟิวส์จะขาดผึง ยังมีสติ แต่ไม่บอกใคร รีบออกจากบริษัท ตรงดิ่งไปโรงบาลใกล้บ้าน
แต่เดี๋ยวก่อน...ก่อนจะถูกส่งขึ้นเขียง ขอกินเป๊บซี่ก่อน เป๊ะซี่ดีที่สุด แวะศูนย์อาหารโรงบาล ซื้อเป๊ะ 1 + น้ำแข็งเปล่า 1 ซดไปสั่นไป ผู้คนเริ่มหันมามอง อีนี่หลุดมาจากไหน แต่ไม่สนใจโว้ย ก่อนตาย ลูกขอดื่มเป๊บซี่...
หลังจากนั้น โลกก็เหมือนจะหยุดหมุนไป.... 4 วัน 4 คืนที่นอนอยู่ในโรงพยาบาล ทรมานเพราะพิษไข้ ปวดหัว มึนหัว ความดันต่ำถึงต่ำที่สุด ได้แต่คิดถึงพ่อแม่พี่น้อง เจ้ากรรมนายเวร หนูทำอะไรไว้หนอ ให้อภัยหนูด้วย หนูผิดไปแล้ว
อีกเรื่องที่ทรมานพอ ๆ กัน คือการต้องยอมรับสภาพนิ่ง จากที่เคยใช้ชีวิตแบบไม่มีลิมิต ชีวิตเกินร้อย ตามประสาชนชั้นกรรมาชีพ ต้องมานอนนิ่ง ๆ หมอสั่งให้นอนนิ่ง ๆ พยาบาลก็บอกให้นอนนิ่ง ๆ เจ้าหน้าที่วัดความดันก็บอกให้อยู่นิ่ง ๆ สุดท้ายเอาป้ายมาติดไว้หัวเตียง 3-4 ป้าย "ห้ามลุกจากเตียงทันทีหลังจากนอนราบ" (ไม่ค่อยเข้าใจ) "ห้ามลุกจากเตียงโดยเด็ดขาด" (อ๋อ) "ถ้าจะลุกจากเตียง ให้กดออดเรียกเจ้าหน้าที่" (เออ ๆ) นี่กรูเป็นมะเร็ง อัมพาต หรือกำลังจะตายฟะ หมอ ช่วยบอกความจริงมาหน่อยเถอะ
นิ่งก็นิ่ง มานอนคิดได้ว่า ธรรมชาติช่างมีสมดุลย์ในตัวเอง อะไรที่มากไป น้อยไป จะต้องโดนจัดการ อย่างร่างกายเรา เมื่อถูกใช้มากไป แล้วเจ้าของไม่คิดจะชะลอหรือหยุดบ้าง ธรรมชาติก็มาช่วยหยุดให้ เมื่อได้หยุดนิ่งและพักฟื้นจนหายดีแล้ว ก็จะไปต่อเองได้...
8 กรกฎาคม 2549 พรุ่งนี้แล้วสินะ รอบชิง (ว่าจะไม่สนใจแล้วนะ ) วันนี้หมอบอกหายละ กลับไปเหอะ เบื่อ... โห ดีใจสุด ๆ อีกครั้งที่ได้คิดว่า ไม่มีอะไรประเสริฐเท่าไม่มีโรค (ต้องรอให้ป่วยถึงคิดได้) จะได้ไปหลั่นล้าซะที แต่ช้าก่อน หมอบอกว่า ออกไปแล้วช่วยอยู่นิ่ง ๆ เฉย ๆ ก่อนได้มั้ย คนไข้ยังต้องพักฟื้น เค ๆ หมอ จะพยายาม
ดีใจจัง ต่อไปจะดูแลตัวเองดี ๆ ร่างกายเป็นสมบัติที่มีค่ามากที่สุด ทั้งสำหรับตัวเราเองและคนรอบข้าง ดูแลกันดี ๆ รักษาสุขภาพกันดี ๆ นะจ๊ะ
คิดถึงจัง
Create Date : 12 กรกฎาคม 2549 |
Last Update : 12 กรกฎาคม 2549 7:02:22 น. |
|
4 comments
|
Counter : 750 Pageviews. |
|
|
|
โดย: สะเทื้อน วันที่: 12 กรกฎาคม 2549 เวลา:16:04:50 น. |
|
|
|
โดย: octavio วันที่: 12 กรกฎาคม 2549 เวลา:19:10:30 น. |
|
|
|
โดย: octavio จ้า (renton_renton ) วันที่: 14 กรกฎาคม 2549 เวลา:21:11:28 น. |
|
|
|
|
|
|
|