Bloggang.com : Misswaterlily : ตอนที่ 8 รู้เป้าหมาย

ตอนที่ 8 รู้เป้าหมาย

When The Destiny Comes Along

Ep.8 รู้เป้าหมาย

ใช่เเล้ว หนุ่มๆหน้าตาดีทั้ง5 คือทงบังชินกีหรือโทโฮชินกิ

เเละคนที่ทำให้ฝ้ายช็อคไปคือ มิคกี้ยูชอน

ที่นั่งหันหน้าออกมาทางด้านนอกพร้อมกับยุนโฮและจุนซู

แม้ฮยอนอาจะไม่ได้ยินที่ฝ้ายพึมพำเมื่อครู่แต่เธอก็สงสัยว่า

ทำไมเพื่อนสาวถึงจ้องไปทางนั้นอย่างเอาเป็นเอาตาย

ฮยอนอาจึงหันมองตาม จังหวะนั้นหนุ่มๆกำลังพูดคุยกะพนักงานเสิร์ฟ

ทำให้ฮยอนอาสามารถมองพวกเขาได้นานขึ้น

และเธอเพิ่งจะนึกได้ว่าพวกเขาทั้ง5คนที่เธอคิดว่าคุ้นเป็นใคร

ซึ่งเป็นเพราะว่าเธอไม่ได้สนใจมากนัก

ประกอบกับไม่ได้อยู่ที่เกาหลีมาหลายปี

ทำให้ไม่รู้จักหน้าตาของพวกเขา เเต่เนื่องจากกระเเสดังมากที่เกาหลี

ทำให้เธอยังพอรู้จักชื่อวงและชื่อสมาชิกอยู่บ้าง

เเต่ที่เห็นจะจำได้ชัดเจนก็คือมิคกี้ ยูชอน..

สามหนุ่มที่หันหน้าออกมาทางด้านนอกเริ่มรู้สึกตัวว่า

สองสาวที่พูดถึงเรื่องของพวกเขาเมื่อครู่กำลังจ้องมองอยู่

ยุนโฮจึงยิ้มให้ทั้งสองคน จุนซูเองก็เช่นกัน

เเต่ยูชอนจ้องกลับและเขาก็ไม่ได้ยิ้ม

อาการที่ทั้งสามคนทำนั้นทำให้อีกสองหนุ่มที่นั่งหันหลังอยุ่หันมามอง

แล้วยิ้มให้กับพวกเธอก่อนจะหันกลับไปตามเดิม

ฮยอนอาตกอยู่ในอาการเคลิ้มกับรอยยิ้มของหนุ่มๆ

ฝ้ายเองยังคงนั่งไม่ติด ตอนนี้มีเเค่ฝ้ายกับยูชอนเท่านั้นเเล้วที่สบตากันอยู่

เเต่เเล้วเขาก็เป็นฝ่ายหลบตาแล้วหันไปสนใจเพื่อนรวมวง

ฮยอนอาเองเคลิ้มได้ไม่นานก็พลันนึกขึ้นได้ "อ๊ะ"

เธอนึกขึ้นได้ว่า เมื่อกี๊ได้นินทาพวกหนุ่มๆเป็นภาษาที่พวกเขาเข้าใจดีที่สุด

พอคิดได้อย่างนี้ฮยอนอาฟุบหน้าลงกับโต๊ะ

((อยากจะมุดลงพื้นหายกลับบ้านไปตอนนี้เลยจริงๆ))

คิดได้เเล้วก็เรียกฝ้ายที่น่าจะเรียกว่ากระซิบมากกว่า

ฝ้ายละสายตาจากยูชอนก่อนจะนั่งลงเเล้วตอบรับเพื่อนสาวที่ร้องเรียก

ด้วยเสียงขาดกระท่อนกระเเท่นเหมือนจะขาดใจ

"กลับเถอะ ฉัน..แย่เเล้ว" ฝ้ายตกใจในคำบอกเล่าของฮยอนอา

"อะไรแย่?" ตอนนี้ฝ้ายเริ่มรู้สึกแยกโสตประสาทไม่ออก

เธอรู้เพียงเเต่เธอต้องตั้งใจทุกคำพูดของฮยอนอา

เเต่ว่าความรู้สึกกลับพยายามหันเหไปอีกทาง

จิตใจที่อื้ออึงอยู่เเล้วยังคงอื้ออึงต่อไป เพราะท่าทางของยูชอน

คนที่ปลื้มนักหนา ตัวจริงเขาเย็นชาแบบนี้หรอกหรือ..

แล้วฮยอนอาก็ลุกพรวดพร้อมกระเป๋าของฝ้าย

และดึงแขนเธอออกไปจากมุมนั้น

ท่าทางเร่งรีบทำให้ทั้งห้าหนุ่มสนใจแจจุงพูดกลั้วหัวเราะ

"เขาคุยกันเป็นภาษาเกาหลีเพราะคิดว่าเราไม่เข้าใจ"

"ก็ตลกอยู่อ่ะแต่คิดไปคิดมาก็น่าเศร้าเพราะเขาไม่รู้จักพวกเรา"

จุนซูที่รู้สึกลำบากในการทำงานที่ญี่ปุ่นอยู่แล้วพูดเสียงอ่อย

ด้วยความน้อยใจปนท้อแท้ "ไม่เป็นไรหรอกฮยอง

ยังมีคนที่นี่ไม่รู้จักเราตั้งเยอะ" ชางมินพูดขึ้น

"แต่ผู้หญิงคนนั้นท่าทางเป็นคนเกาหลีด้วย" จุ

นซูขึ้นเสียงนิดๆ ตอนนี้หน้าตาเขาบู้บี้ซะเเล้ว

ยุนโฮจึงตบไหล่เขาเบาๆ "อย่าน้อยใจไปน่า"

"คนญี่ปุ่นไม่รู้จักยังพอโอเค เเต่คนเกาหลีไม่รู้จักนี่มัน..

ไม่ได้ว่าอะไรเเต่มันน่าเศร้า ฮือออ"

จุนซูร้องงอเเงเหมือนเด็กตามอารมณ์ของคนอยากได้กำลังใจ

พอออกมาด้านนอกฮยอนอารู้สึกผิดเล็กๆ

ที่ยึดเอาความรู้สึกส่วนตัวมากกว่าของเพื่อน

เพราะเธอเพิ่งมาคิดได้ว่าฝ้ายอาจจะอยากอยู่ต่อ

ในเมื่อศิลปินคนโปรดนั่งอยู่ในร้านเเละใกล้ชิดมากขนาดนี้

ฮยอนจึงอยากที่จะถามเเต่ฝ้ายเองก็ดูเงียบๆไป

ทำให้ถามได้ไม่เต็มปากเท่าไหร่นัก "เธออยากจะอยู่ต่อมั้ยอ่า?"

ฮยอนอาถามด้วยเสียงที่รู้สึกผิดเต็มที่พลางมองหน้าเพื่อนสาว

"ไม่นี่ จะกลับเเล้วไม่ใช่เหรอ?" ฮยอนอาหน้าเหวอไปเพราะรู้สึกผิดคาด

แกมเสียดายเเทนเพื่อน"อ้าว " ฮยอนอาไม่ทันพูดจบฝ้ายก็ตัดบททันที

"ไปกันเถอะ" ฝ้ายฉุดแขนฮยอนอา

ก่อนพากันเดินมุ่งหน้าไปสถานีรถไฟเพื่อกลับบ้าน

พอขึ้นรถไฟได้ทั้งฝ้ายและฮยอนอาต่างนั่งเงียบไม่พูดอะไรกันต่อ

จริงๆฮยอนอาอยากจะพูดเรื่องที่เธอปล่อยไก่ตัวเบ้อเร่อไปเมื่อครู่

เเต่ตัวฝ้ายเองยังนั่งเงียบ สายตาเหม่อลอยทำให้ฮยอนอาไม่กล้าชวนคุย

จึงทำได้เพียงเเค่ทำท่าฟึดฟัดกับตัวเองเเล้วยีผมไปมา

เมื่อนึกถึงเรื่องน่าอับอายที่เกิดขึ้นเมื่อครึ่งชม.ที่แล้ว

เสียงรหัสประตุหน้าห้องถูกกดช้าๆตามความเคยชิน

แต่ทว่าในสมองกลับไม่ได้นึกถึงรหัสที่กดอยู่ตรงหน้า

เสียงปี๊บดังขึ้นเเต่กลับไม่มีเสียงกริ๊กจากการปลดล็อคของประตูอย่างเคย

นั่นเพราะฝ้ายกดรหัสผิด เธอสูดลมหายใจเข้าช้าๆในใจพลางนึกไปว่า

เกิดอะไรขึ้นกับเธอกันนะ ฝ้ายสงบสติอารมณ์อยู่ชั่วครู่

ก่อนจะเริ่มกดใหม่แล้วประตูก็ถูกปลดล็อค

ดวงไฟตรงเง็งคัง(ด้านหน้าของตัวบ้านหรือตัวห้อง

ที่เป็นที่วางรองเท้าและร่ม) ติดสว่างขึ้นโดยอัตโนมัติ

ฝ้ายถอดรองเท้าช้าๆเเล้วเดินผ่านครัวเข้าไปในห้องนั่งเล่น

คอมพิวเตอร์จะเป็นจุดแรกเสมอเมื่อฝ้ายกลับเข้ามา

เเต่คราวนี้เธอกลับเลือกที่จะทิ้งตัวลงบนเตียงนอน

"การคาดหวังมันไม่ดีเเบบนี้นี่เอง"ฝ้ายเปรยกับตัวเองจริงๆ

"คนที่เค้ามีคนชื่นชอบชื่นชมคลั่งไคล้มากมายแบบมิคกี้ ยูชอน

ไม่ได้มารับรู้ความรู้สึกของแฟนเพลงตัวเล็กๆหรอกนะ"

วันต่อมาหนุ่มๆกลับเข้ามาที่บ้านพักหลังจากทำงาน

ตามตารางเสร็จสิ้นไปเป็นวันที่สองของการอยู่ที่ญี่ปุ่นครั้งนี้

เสียงโทรศัพท์ของยูชอนดังขึ้นทันที

เมื่อหนุ่มๆทยอยกันเดินเข้ามาในบ้าน ต่างคนต่างตรงดิ่งไปที่บันได

เพื่อจะไปยังห้องนอน มีก็เพียงเเต่ยูชอนที่หันกลับ

เพื่อจะเดินไปคุยโทรศัพท์ด้านนอกสวนทางกับเพื่อนๆ

จนทุกคนหันมองตามแต่ไม่ได้สนใจ

“ครับ คุณชเว” ยูชอนรับสาย

ชเว ซึง ฮยอน เจ้าหน้าที่แผนกไอทีของบริษัทโทรเข้ามา

เืพื่อบอกความคืบหน้าเกี่ยวกัับเรื่องที่ยูชอนขอความช่วยเหลือไว้

“ที่ญี่ปุ่นเหรอฮะ?” ยูชอนถามกลับด้วยความแปลกใจ

เมื่อปลายสายยืนยันว่าใช่อย่างเเน่นอน

ยูชอนจำต้องกล่าวขอบคุณและวางสายไป

“ญี่ปุ่นอย่างนั้นเหรอ?..”เขาพึมพำกับตัวเอง

ไม่คิดว่ามันจะเป็นที่ที่ใกล้ตัวเขาอย่างญี่ปุ่น....ที่ที่เขาอยู่ในตอนนี้....

*****************************************

ใกล้ละๆ ใกล้เข้ามาเเล้วค่ะ

ตอนนี้พระเอกเริ่มรู้คร่าวๆเเล้วว่า

แฟนเพลงที่เขียนจม.และส่งข้อความถึงเขาอยู่ที่ไหน

เเต่ว่าจะรู้ได้ยังไงว่าเป็นฝ้ายต้องติดตามกันต่อเรื่อยๆน้า

และสุดท้ายลงรูปหนุ่มๆ กันคนอ่านลืม อิอิ

เพราะบางคนก็ไม่รู้จักหน้าพวกเค้าใช่ม้า

น้องขนมน่ากินคนนึงล่ะ เลยลงไว้เผื่อจะได้นึกหน้าตาไปด้วย อิอิ

ยัดเยียดสุดๆ

Create Date : 09 สิงหาคม 2551

Last Update : 9 สิงหาคม 2551 15:39:28 น. 0 comments

Counter : 219 Pageviews.

Tweet

ชื่อ :

Comment :

*ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก

รหัสส่งข้อความ
กรุณายืนยันรหัสส่งข้อความ