ตอนที่ 33 ถึงเวลา When The Destiny Comes Along Ep.33 ถึงเวลา ฝ้ายคุยอยู่ได้ไม่กี่นาทีก็วางสาย ฮยอนอายืนทำหน้างงๆอยู่ข้างๆ จับได้เเค่คำเดียว นั่นคือคำว่า "พาสปอร์ต" และก็ไม่รอช้าที่จะเอ่ยปากถามทันทีที่ได้จังหวะ "พาสปอร์ตทำไมเหรอ?" ฝ้ายง่วนกับการเก็บมือถือใส่ลงในกระเป๋า เเต่ทว่าดูนานเกินความจริงไปนิด "ไอจัง.." "ฮื้ม?" ฝ้ายยังไม่มีทีท่าว่าจะเงยหน้าขึ้นมาง่ายๆ จนฮยอนอาต้องยื่นมือไปจับไหล่บางให้รู้สึกตัวว่า เธอกำลังรอที่จะให้ฝ้ายเงยหน้าขึ้นมาพูดคุย เเล้วบอกเล่าซึ่งกันเเละกันอยู่ เเต่ทันทีที่มือสัมผัสไหล่เล็กนั่น ฝ้ายก็เบี่ยงตัวเดินนำหน้าไปทันที ทำให้ฮยอนอามั่นใจแล้ว ว่าฝ้ายกำลังบังคับน้ำตาตัวเองไม่ให้ไหลลงมามากกว่านี้ ฮยอนอารู้สึกหงุดหงิดใจอยู่บ้าง ทั้งที่เหมือนจะรู้เห็นทุกอย่าง เเต่กลับช่วยอะไรไม่ได้เลย เธอจึงเดินตามหลังฝ้ายไปเงียบๆ ยังไม่กล้าพูดอะไรตอนนี้และไม่กล้าที่จะไปเดินอยู่ข้างๆ เพราะฝ้ายคงอยากเดินคนเดียวเเละใช้ความคิดตามลำพังมากกว่า เชนทอดตัวลงนอนพร้อมถอนใจเฮือกใหญ่อย่างรู้สึกอยากจะปลดปล่อย หลังจากที่เดินกลับเข้ามาในห้องพัก เขาหวังเพียงว่าการตัดสินใจในครั้งนี้ จะเป็นการตัดสินใจที่ทำให้ตัวเขาไม่ต้องทนทุกข์ทรมานอีกต่อไป คิดได้อย่างนั้น ขั้นตอนสุดท้ายของการตัดใจจากฝ้ายก็เริ่มขึ้น เขาลุกขึ้นหยิบโทรศัพท์เพื่อต่อสายหาเอเจนซี่ตั๋วเครื่องบินทันที "สวัสดีครับ ผมเชน ไตรพิสุทธิ์ อยากจะขอให้ดำเนินการเลื่อนตัวกลับไทยเป็นวันพรุ่งนี้ ไฟลท์ที่เร็วที่สุดพอจะเป็นไปได้มั้ยครับ" "ซักครู่นะคะ.." เขาขมวดคิ้วกับการต้องรอฟังเสียงดนตรีในสาย เพียงเเค่1นาทีมันก็เหมือนเขารอมานานแล้วกว่า 1ชม. "ขออภัยที่ให้รอสายนะคะ คุณเชน..คุณเลื่อนการเดินทางมาแล้วครั้งหนึ่ง และตอนนี้อยากจะเลื่อนอีกทีเป็นพรุ่งนี้.. ทางเราไม่สามารถดำเนินการให้ได้นะคะ เพราะหากจะเลื่อนการเดินทางต้องเเจ้งจุดประสงค์ อย่างน้อย 36ชม.ก่อนเวลาเดินทางค่ะ" เขาเงียบเเค่อึดใจ อะไรๆก็ไม่ได้จะเป็นใจกับการตัดสินใจของเขาเลย "เหรอครับ.." เชนต่อเวลาให้ตัวเองได้คิดอีกนิด "ยังไงดีคะ? หรือจะเลือกไฟลท์ที่เร็วที่สุดหลังระยะเวลาที่กำหนดเลย" เชนยังคงเงียบ นี่เขาต้องอยู่ที่นี่ต่อถึง36ชม. คงยากกับการที่จะห้ามความรู้สึกของตัวเองให้อยากอยู่กับฝ้าย "คุณเชนคะ?" "อ่ะ ครับ..ตกลงครับ" "ตกลงว่าเอาเป็นไฟลท์ที่เร็วที่สุดหลัง36ชม.จากนี้นะคะ วันจันทร์ที่.. เวลา16.55น. เที่ยวบิน TG677 ยืนยันนะคะ" "ครับ" เขาตกปากรับคำทันทีที่ได้ยินรายละเอียดการเดินทาง "เรียบร้อยค่ะ การเลื่อนการเดินทางครั้งนี้คุณจะต้องชำระค่า..." เชนไม่ได้สนใจจะฟังมากนัก จริงๆเขาไม่ใส่ใจนักหรอก ว่าเขาจะต้องจ่ายอะไรเท่าไหร่เกี่ยวกับการให้กลับไทยครั้งนี้ เพราะถือว่ามันยังน้อยนักเมื่อเปรียบเทียบกับการที่เขาต้องเสียฝ้ายไปอย่างแน่นอนเเล้วจริงๆ เช้าวันอาทิตย์เป็นอีกวันหนึ่งที่เเสนจะธรรมดาของพวกหนุ่มทงบังชินกี เพราะพวกเขาต้องเข้ามาบริษัทเพื่อประชุมแผนงาน เกี่ยวกับการเปิดอัลบั้มเเรกที่ประเทศญี่ปุ่นในอีกไม่นานนี้ ยูชอนดูใจลอยอย่างเห็นได้ชัดระหว่างประชุม ซึ่งเพื่อนๆของเขาก็สังเกตเห็น และนั่นก็ไม่พ้นสายตาของผู้จัดการส่วนตัวของพวกเขาด้วยเช่นกัน หลายต่อหลายครั้งในระหว่างที่การประชุมยังดำเนินอยู่ ผู้จัดการส่งสายตาตำหนิมาทางยูชอนหลายรอบ เเต่หากเจ้าตัวไม่ได้รู้สึกเลยซักนิด กลับเป็นเพื่อนๆของเขาเองที่รู้สึกร้อนๆหนาวๆกับสายตานั่น ยุนโฮที่นั่งอยู่ตรงกันข้ามพยายามกระแอมกระไออยู่หลายครั้งให้ยูชอนรู้สึกตัว เเต่ทว่าเขานั่งอยู่ไกลเกินไป ขนาดผู้จัดการนั่งอยู่ด้านเดียวกัน แม้จะไม่ได้ติดกับที่ยูชอนนั่งเลยซะทีเดียว เเต่ตรงมุมโค้งของโต๊ะประชุมที่ยูชอนนั่งอยู่ มันทำให้ทุกคนในที่นั้นสังเกตสีหน้าของเขาตอนนี้ได้อย่างชัดเจน สี่หนุ่มที่เหลือสบตากันเลิ่กลั่ก ผลคือต้องตกอยู่ที่เเจจุงที่นั่งอยู่ติดกัน เขาพยายามหาจังหวะที่ผู้จัดการไม่มองมาที่เขาและยูชอนนั่งอยู่ เมื่อได้จังหวะก็เหยียบเท้าให้คนที่ตกอยู่ในภวังค์ตอนนี้ได้รู้สึกตัว ยูชอนหันมามองอย่างงงๆ เเต่กลับเจอเเจจุงทำหน้ายักษ์ใส่ เเละนั่นก็ทำให้ยูชอนรู้ตัวว่า เขาปล่อยตัวเองให้จมกับเรื่องอื่น นอกเหนือจากงานมากเกินไปเเล้ว ยูชอนหันไปเหล่มองผู้จัดการ โชคดีที่ผู้จัดการไม่ได้มองมาที่เขาตอนนั้น เขาจึงพยายามรวบรวมสติทั้งหมดให้จดจ่ออยู่ที่เรื่องที่กำลังประชุมกันอยู่ ก่อนที่ผู้จัดการจะสังเกตเห็นความผิดปกตินี้เเล้วมาซักไซ้ไล่เรียงเอากับเขาในตอนหลัง หากเป็นอย่างนั้นคงต้องเดือดร้อนเป็นเเน่ ฝ้ายตื่นขึ้นมาทำความสะอาดเเต่เช้า ในใจก็ครุ่นคิดตลอดเวลาว่าเชนจะกลับไปรึยัง เธอควรจะโทรหาเขาดีมั้ยนะ? คำพูดของเขาเมื่อคืนทำให้ฝ้ายรู้สึกผิดอย่างมากมาย ทั้งๆที่เขาพยายามเรียกทุกอย่างกลับคืน ทั้งๆที่เขาพยายามแก้ไขให้มันดีขึ้น จนกระทั่งสุดท้าย เขาก็เลือกที่จะโกหกเธอเรื่องพาสปอร์ต อันที่จริง เชนไม่ได้สารภาพเพียงเเต่ฝ้ายสงสัยมาตั้งเเต่เเรกเเล้ว การที่จู่ๆ เขาก็โทรมาบอกว่าเจอพาสปอร์ต นั่นทำให้ข้อสงสัยหมดสิ้นไปในทันที ฝ้ายไม่ได้โกรธเขา ไม่โกรธเลยซักนิด เธอเข้าใจว่าความรักนั้นทำให้คนเราทำอะไรก็ได้ ซึ่งแค่การโกหกในเรื่องแบบนี้ถือเป็นเรื่องธรรมดานัก เสียงเครื่องดูดฝุ่นที่ไม่ได้เลื่อนหรือขยับไปทางไหน มันดังอื้ออึงเสียจนฝ้ายสะดุ้ง เธอจึงรีบปัดความคิดเรื่องเชนออกไปก่อน เเต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าเธอกำลังใจร้ายกับเขาอยู่รึเปล่า?.. กว่าหนุ่มๆจะเลิกประชุมก็เย็นมากแล้ว คราวนี้ถือว่ายังเป็นโชคดีของยูชอนที่ผู้จัดการต้องอยู่ประชุมต่อกับฝ่ายบริหารในชั้นถัดไป ไม่อย่างนั้นเขาอาจจะโดนคาดคั้นเกี่ยวกับเรื่องที่เขาใจลอยในห้องประชุมได้ แจจุงดุยูชอนทันที ที่เห็นว่าเหลือเพียงเเค่พวกเขาตามลำพังเเล้วในห้องนี้ "ยูชอน นายเป็นอะไรฮึ? ตั้งใจหน่อยสิ นายกลัวผู้จัดการจะไม่รู้รึไงว่านายมีอะไรอยู่ในใจตอนนี้ การไปญี่ปุ่นเพื่อเปิดอัลบั้มแรก เป็นช่วงที่นายอยากจะได้เจอไอซังอย่างอิสระไม่ใช่เหรอ? รึนายอยากให้ผู้จัดการรู้เรื่องเเล้วไปกักบริเวณนายในช่วงนั้น?" ทุกคนมีสีหน้าตึงเครียดขึ้นมาทันที ยูชอนสลดลงไปอย่างเห็นได้ชัด สิ่งที่เเจจุงพูดมานั้นถุกต้องทุกอย่าง หากเขาไม่อดทนตอนนี้ โอกาสที่ดีอย่างนั้น โอกาสที่เฝ้ารอมานานอาจหลุดลอยไปอย่างง่ายดาย ชางมินเข้าไปโอบไหล่ยูชอนเพื่อปลอบใจและเตือนสติเขา "เห็นด้วยนะครับ ฮยอง..อีกไม่นานหรอก เพราะถ้าผู้จัดการรู้ทุกอย่างตอนนี้ พี่จะต้องถูกจับตามองเเน่ๆ เเละหลังจากนั้นมันก็คงไม่ง่ายอีกที่จะทำอะไรได้อย่างอิสระ โดยเฉพาะการไปพบไอซัง" ยูชอนเหลือบมองหน้าชางมิน จากนั้นก็กวาดตามองทุกๆคน เขารู้สึกผิดอยู่บ้างที่ทำให้เพื่อนๆร่วมวง ที่เหมือนเป็นคนในครอบครัวเดียวกันต้องเป็นทุกข์ไปกับเขา เขาก้มหน้าน้อยๆก่อนจะเอ่ยปากขอโทษ "ขอโทษทุกคนนะ เเจจุงฮยอง ยุนโฮฮยอง จุนซู..ชางมิน ขอโทษที่ทำให้พลอยทุกข์ไปด้วย" ยุนโฮเข้าไปโอบไหล่เขาอีกคน "อือ เอาน่า รู้ไว้จะได้ไม่ต้องผิดพลาดอีก" "ใช่ อีกอย่างไม่ต้องห่วง พวกเราพร้อมเอาใจช่วยนายอยู่แล้ว" จุนซูพูดทิ้งท้ายพร้อมตบไหล่เขาเบาๆ ยิ่งทำให้ยูชอนรู้สึกว่าอย่างน้อยๆการที่เขาสูญเสียความรักไป เเต่เขาก็ยังมีมิตรภาพที่แท้จริงไว้ให้คอยดูแลและรักษามันอยู่ ฝ้ายทรุดตัวลงนั่งอย่างอ่อนล้าหลังจากที่วันนี้ทำความสะอาดมาทั้งวัน การทำตัวให้ยุ่งอยู่ตลอดเวลา มันทำให้ลืมความเจ็บปวดได้ง่ายลงทีเดียว เเต่เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้น เธอกลับนึกถึงเชน ฝ้ายยอมรับกับตัวเองเเม้เธอจะไม่ได้รักเขาเเล้ว เเต่ความผูกพันเเละเยื่อใยเก่าๆที่เคยมี มันตัดไม่ขาดจริงๆ "สวัสดีค่ะ คุณเชนที่พักห้องอยู่ห้อง 508 เช็คเอาท์ออกไปรึยังคะ?" "รอซักครู่นะคะ.." ฝ้ายถอนใจเงียบๆ หากว่าเขากลับไปแล้วก็โอเค มันจะได้ง่ายขึ้นในการที่จะตัดขาดจากการเป็นคนรักกันซักที "ยังเลยค่ะ ตอนนี้ก็ยังอยู่นะคะ เเล้วจะเช็คเอาท์พรุ่งนี้" "อะ..ยังพักอยู่เหรอคะ?" ฝ้ายเพิ่งบอกกับตัวเองไปหยกๆว่ามันจะง่ายขึ้นหากว่าเขากลับไปแล้ว เเต่อะไรๆมันช่างไม่อำนวยเสียเลย "งั้นช่วยต่อสายขึ้นไปให้ด้วยค่ะ" รอสายอยู่เเค่อึดใจ ก็ปรากฎเสียงเชนอยู่ในสาย "จะกลับพรุ่งนี้เหรอ?" "อ้าวฝ้าย.." เชนรู้สึกแปลกใจอยู่นิดหน่อยเเต่เขาก็พยายามทำตัวเป็นปกติ "กลับกี่โมงล่ะ ให้ไปส่งมั้ย?" เสียงเรียบนั่นก็ยังทำให้เชนยังสัมผัสได้ถึงความรู้สึกห่วงใยจากฝ้ายอยู่ดี "พรุ่งนี้วันจันทร์นี่นา ฝ้ายมีเรียนนี่ อย่าลำบากเลย" "แล้วเชนจะไปกี่โมงล่ะ?" "ได้ไฟลท์เย็นน่ะ สี่โมงห้าสิบห้า" "เริ่มเช็คอินบ่ายสามสิถ้างั้น..โอเคพรุ่งนี้บ่ายโมง เจอกันที่ล็อบบี้โรงแรมนะ" โดยไม่ปล่อยให้เชนได้พูดอะไร ฝ้ายก็วางสายไปก่อน เธอเเค่ทำหน้าที่ของเพื่อนคนหนึ่งที่พึงจะทำเท่านั้นเเหละ จากวินาทีนี้เป็นต้นไป ความสัมพันธ์เก่าๆจะไม่มีอีกแล้วนะ หวังว่าเชนก็คงเข้าใจเเบบเดียวกัน บนโต๊ะอาหารมื้อเย็นของวันนี้ มีเสียงเฮฮาพูดคุยของหนุ่มๆกันเป็นปกติ ยูชอนเองก็เริ่มดูปกติมากขึ้น ทุกคนกำลังพูดคุยกันถึงวันหยุดสองวันที่จะได้ในวันจันทร์และวันอังคารนี้ "แล้วจะกลับบ้านกันป่าวเนี่ยะ?" ยุนโฮถามขึ้นเมื่อเห็นทุกคนยังหาข้อสรุปของตัวเองไม่ได้ซักที ยูชอนโพล่งขึ้นมาเป็นคนแรก "ผมไปญี่ปุ่นพรุ่งนี้บ่ายๆนะ บอกจุนซูแล้ว" "ฮะ?" ยุนโฮตกใจเพราะเขายังไม่รู้เรื่องนี้เลย เเจจุงเลยผลักหัวเข้าให้ "จะตกใจอะไรนี่ฮึ? ญี่ปุ่นใกล้เเค่นี้ เร็วกว่านั่งรถไฟกลับบ้านนายอีก" "ก็ป่าว ไปบ่ายแล้วก็กว่าจะเข้าไปในโตเกียวก็เย็นน่ะซี้ ลำบากออก" "ไม่เป็นไร ถ้าเป็นจุนซูค่อยห่วง" เเจจุงพูดพร้อมระเบิดเสียงหัวเราะดังลั่น ทำให้จุนซูหน้าบูดเบี้ยว..เกี่ยวไรกะตรูฟระ... "อยากจะให้ไปไวๆน่ะไม่ใช่อะไร ฮ่าๆๆ" ยุนโฮพูดแก้เก้อเพราะเขารู้สึกเขินที่เเสดงความห่วงใยยูชอนนอกหน้าเกินไป ..ก็ผู้ชายอ่ะน้า ไม่ถนัดเรื่องแบบนี้.. "เครื่องแลนด์กี่โมงล่ะ" เเจจุงถามขึ้นบ้าง จริงๆไม่จำเป็นต้องถามเลยด้วยซ้ำ เเต่เมื่อฟังยุนโฮพูด เขาก็อยากจะคำนวณเวลา จากนาริตะเข้าไปในโตเกียวขึ้นมา "บ่ายสาม" ยูชอนตอบสั้นๆ ซึ่งเเจจุงแค่พยักหน้ารับรู้เท่านั้น น้องชายคนนี้ เขาเชื่อใจว่าดูแลตัวเองได้เสมอ มาแล้วยังดีกว่ามาช้า มาช้ายังดีกว่าไม่มา คริคริ แถได้อีก...รอจนหงุดหงิด หายหน้ากันไปทีละคนสองคนเเล้วอ๊ะยาง ขอย้ำว่า อย่าทิ้งกันน้า รอบนี้หายหน้าไป 8 วัน อิอิ ยังไม่เกินกำหนดน้ออ เพราะจริงๆ 10วันต่อ 1 ตอน วันนี้รีบตื่นมาขัดเกลาเนื้อหาตั้งเเต่สิบโมง เพราะเเต่งไว้ล่วงหน้าเป็นตอนๆ จนจบก็จริงๆ เเต่ว่าเป็นเเค่เนื้อเรื่องย่อไม่มีบทสนทนาอ่ะจ๊า เพราะฉะนั้นจึงจำเป็นที่จะต้องล่าช้าด้วยประการฉะนี้เเล เด่วต้องออกไปข้างนอกละ เจอกันใหม่ตอนหน้าน้า ร้ากๆคนอ่านทู้กกกคน BG credit : on pic   Create Date : 01 พฤศจิกายน 2551 6 comments Last Update : 1 พฤศจิกายน 2551 12:30:28 น. Counter : 306 Pageviews. Share Tweet

หวัดดีค่าพี่แอน ฝ้ายเนี่ย....ใจดีจังเลยแฮะ เดี๋ยวก้เจอกันแล้วอ่า ตื่นเต้นชะมัด เจอกันนะคะ อีกตั้งหลายวันแน่ะ   โดย: หยกจ้า IP: 78.147.29.137 1 พฤศจิกายน 2551 21:46:22 น.

ว๊าววววววววววววววววววว มาแล้วฟิคที่เฝ้ารอ อิอิ อยากบอกพี่แอนว่าเข้ามาติดตามหลายรอบมาก อิอิ หุหุ ตื้นเต้นจังเลย พระนางเราจะได้เจอกันแล้ว อ่อ....เรื่องฟิคพี่แอน ในอนาคตอันใกล้(รึเปล่า) จะปริ้นไปให้เจ้าตัวน่ะค่ะ (คงรอให้ฟิคจบก่อน เข้าเล่มเลย อิอิ)   โดย: น้องขนมน่ากิน 3 พฤศจิกายน 2551 2:01:05 น.

ในที่สุด ก็ ได้ เห็น หน้า เชน ซะที ว่าแล้ว อยาก ให้ ทุกคน บังเอิญ เจอ กาน จริงจิ๊ง น่าน เน่า ได้ อีก เนอะ   โดย: เจร้นาฐ IP: 202.176.82.193 3 พฤศจิกายน 2551 8:33:29 น.

มาเยียมค่ะ ตอนที่33 แล้วหรือ คะ เพลงเพราะแต่ชีวิต อึ้มมม ชีวิต   โดย: Cheria (SwantiJareeCheri ) 8 พฤศจิกายน 2551 10:18:36 น.

โดย: Cheria (SwantiJareeCheri ) 15 พฤศจิกายน 2551 23:16:49 น.

อ่าววว พี่แอน ดองฟิคนี้แล้วหรอคะ ไม่มาอัพเลยอ่า เศร้านะตัวเอง -_-"   โดย: หยกค่า IP: 217.171.129.73 15 พฤศจิกายน 2551 23:48:42 น.