ตอนที่ 56 ความจริงที่ไม่ได้อยากรู้ When The Destiny Comes Along Ep.56 ความจริงที่ไม่ได้อยากจะรู้ “พี่จ๊อบ เร็วๆๆ” แตงออกวิ่งนำหน้าไป ขณะที่จ๊อบ ยังคงมองตามไม่ทันว่าไหนล่ะ เป้าหมายของเขา แต่ก็ยังคงออกวิ่งตามอยู่ดี ความตัวเล็กของแตงทำให้คล่องตัวมากกว่า เพราะเพียงแค่พริบตา แตงก็หายวับไปแล้ว จ๊อบได้แต่ถือกล้องตัวใหญ่หยุดชะเง้อคอมองหา เเละตอนนี้เธอก็อยู่ไหนไม่รู้แล้ว ผู้คนที่เดินสวนไปมาบนทางเท้า กลืนร่างแตงหายวับ เหลือแต่จ๊อบที่ยืนมองไปรอบๆไม่รู้หนทาง ซักพักเขาก็ตัดสินใจเดินเข้าไปในร้านสะดวกซื้อริมถนน เพื่อไปตั้งหลักในนั้นดีกว่ามายืนเก้ๆกังๆข้างถนนแบบนี้ แตงละล้าละลัง ห่วงทั้งยูชอนที่กำลังจะเดินหายไป พร้อมกับสาวสวยปริศนา อีกใจก็ห่วงจ๊อบ ถ้าเกิดหลงทางกับเขาแบบนี้ มันจะเดือดร้อนกันมากมายรึเปล่า แต่มือถือในกระเป๋าเสื้อโค้ทบางๆนั้นก็เตือนแตงว่า ไปเอาข่าวก่อนเดี๋ยวคงโทรหากันได้เอง แม้จะไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ตรงไหน แต่จ๊อบคงฉลาดพอที่จะไปรอที่สถานีรถไฟ แตงสาวเท้ายาวทั้งกึ่งเดินกึ่งวิ่งตามยูชอนและสาวผมหยิกหน้าหวานคนนั้น ด้วยระยะเกือบประชิด แต่เพราะผู้คนที่เดินขวักไขว่กันเต็มทางเท้า มันทำให้การสะกดรอยตามไม่เป็นที่สังเกตของยูชอนและฝ้าย สองหนุ่มสาวเดินหยอกล้อคุยเล่นกันไปตามทางเรื่อยๆ แต่เพราะคุยด้วยภาษาเกาหลีทำให้แตงไม่เข้าใจ แต่ภาพที่เห็นคือทั้งคู่เป็นคนรักกันแน่ๆ และสมมุติฐานที่อาจจะตั้งแล้วได้คำตอบทันทีเลยก็คือ แฟนของนักร้องหนุ่มไอดอลคนดังเป็น ชาวเกาหลี ทั้งคู่เดินเลี้ยวเข้าไปอีกทาง ทางนี้คนเริ่มน้อยแล้ว ทำให้แตงหยุดชะงัก กระวนกระวายว่าเธอจะเดินตามต่อไปได้อย่างไร เพราะสองคนนั้นต้องรู้ตัวแน่ๆ อย่างน้อยเธอต้องรีบเก็บภาพเอาไว้ก่อน และแล้วก็นึกถึงกล้องถ่ายรูปขึ้นมา เธอลืม! ตัวเธอไม่มีกล้องนี่ แตงตกใจด้วยความเสียดาย โอกาสเหมาะแล้วแท้ๆ ใบหน้าบวกสายตาละห้อยอย่างนั้นบ่งบอกถึงความผิดหวัง อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน แต่แล้ว “ใช่สิ มือถือ” ถึงจะรู้ว่ามันอาจจะได้ภาพที่ไม่ชัดเจนมากนัก แต่ก็ดีกว่าที่ไม่มีอะไรเลย แตงล้วงโทรศัพท์ในกระเป๋าโค้ทออกมา เสี่ยงจะออกเดินไปใกล้ๆกว่านี้อีกหน่อย เพราะเธอมองไม่ค่อยเห็นหน้าผู้หญิงชัดเจนเท่าไหร่เลย รู้แต่ว่าผมหยิก ผิวขาวแต่ไม่จัดมาก เเละหน้าตาสไตล์หวานๆ แล้วก็ตัดสินใจได้ว่า ตามไปอีกนิดแล้วกัน ถ้าโดนจับได้ค่อยโกยเอาทีหลัง วิ่งแข่งสมัยเรียนไม่เคยเป็นรองใครอยู่แล้วนี่ แตงให้กำลังใจตัวเองก่อนจะออกเดินไปอีกสามก้าว แล้วก็ต้องชะงักลงอีกครั้งเมื่อทั้งฝ้ายและยูชอน หยุดอยู่ที่หน้าแมนชั่นแห่งหนึ่งในซอยนั้น แตงแอบหลบมุมแทบไม่ทัน..ตอนนี้ผู้คนมันหายไปไหนหมดวะ ข้างนอกอย่างกับมด... เพราะตรงนี้เงียบผิดกันอย่างมาก แสงไฟจากตัวอาคาร ส่องกระทบใบหน้ายูชอนเต็มๆ ทำให้เธอหน้าของเขาชัดเจนมาก ผิดขาวเกลี้ยงเกลา ดูมีเสน่ห์มากมายอย่างไม่น่าเชื่อ แม้จะเป็นนักข่าวสายบันเทิง หากแต่ไม่ใช่บันเทิงต่างประเทศทำให้แตงไม่เคยได้พบพาน กับสมาชิกคนไหนเลยของทงบังชินกีเวลาที่พวกเขาไปที่ประเทศไทย หากแต่คราวนี้มันฟลุคจริงๆเพราะอันที่จริงแล้ว เธอมาทำข่าวให้ เชน ดาราดาวรุ่งพุ่งแรงของบ้านเธอ ไม่ได้มาทำข่าวของนักร้องต่างชาติคนนี้ แต่มันกลับเป็นผลพลอยได้ ที่ไม่คาดคิด การได้ข่าวของเขาไปมันก็ทำให้สำนักพิมพ์ที่เธอทำงานอยู่ กลับโด่งดังขึ้นมาเหมือนเดิมได้ เพราะเขาคือคนที่วัยรุ่นไทย รวมถึงวัยทำงานกำลังปลื้มและคลั่งไคล้อยู่ตอนนี้ ช่างโชคดีจริงๆเลยเรา ..แตงคิดในใจ นึกเพ้อถึงผลงานที่น่าจะเป็นที่ปลาบปลื้มของเจ้านาย และคนในองค์กร และที่สำคัญเธอมัวแต่เคลิบเคลิ้มกับใบหน้าของยูชอน ก็ในทีวีมันไม่หล่อเท่าตัวจริงนี่นา..ลุคของเขาดูเพลย์บอยมากๆ แต่ทำไมแววตาของเขาที่มองเธอคนนั้น ถึงมีความจริงใจมากมายอย่างบอกไม่ถูก อ๊าย อิจฉา แล้วแตงก็รีบดึงตัวเองออกมาเพื่อกลับสู่งานเสียที แตงพยายามเล็งมือถือให้ได้จังหวะที่พอดี ปรับโหมดวิดีโอพร้อมถ่าย เพราะการจะใช้โหมดกล้องนั้นไม่ดีแน่ เสียเวลาต้องมาปิดเสียงชัตเตอร์ ใช้โหมดนี้ไปเลย ชัวร์กว่า อย่างมากก็แค่เสียเวลามาCaptureตอนหลัง แตงสั่งตัวเองทุกอย่างด้วยระยะเวลาอันรวดเร็ว เธอเล็งมือถืออย่างไม่นิ่งมากนัก เสียดายน่าจะมีแสงไฟ กระทบหน้าเธอคนนั้นหน่อย แตงถ่ายคลิปวิดีโอนานพอสมควร มือที่ถือโทรศัพท์อยู่เริ่มเมื่อย แล้วสัญญาณสายเข้าก็ปรากฎตรงหน้า แตงไม่รอช้า กดrejectสายก่อนที่เสียงริงโทนจะดังขึ้นทันที ทำให้โหมดวิดีโอชะงักไปแล้วค้างอยู่แค่นั้น แต่ต้องมาอ้าปากค้าง ด้วยความเสียดายมากกว่าเมื่อครู่ร้อยเท่า เมื่อคู่ที่เธอเฝ้าจับตามอง เขาสวมกอดกันก่อนที่ยูชอนจะจูบลาตรงหน้าผากฝ่ายหญิง เเล้วเธอโบกมือลายูชอนเพื่อเดินกลับเข้าไปในตัวแมนชั่น แต่ยูชอนเดินไปอีกทางเพราะเขาตั้งใจไปเรียกแท็กซี่ แตงเกือบผงะเพราะตกใจคิดว่าเขาจะเดินกลับมาทางที่เธออยู่ เมื่อยูชอนเดินไปได้ซักพักเธอถอนใจเฮือกใหญ่ มือทาบหน้าอกไว้เพราะไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้ใจมันเต้นแรงบอกไม่ถูก ทั้งกลัวถูกจับได้ ทั้งกลัวจะพลาดโอกาสทอง แต่สุดท้าย มันก็พลาดจริงๆ พี่จ๊อบนะพี่จ๊อบ ฮึ่ม “นี่ถ้าพี่ไม่โทรมานะ แตงได้ช็อตเด็ดแล้ว โอย เสียดายมากๆๆ” แตงคร่ำครวญก่อนจะทิ้งตัวลงบนเตียงข้างๆเตียงของจ๊อบ แตงพูดแบบนี้มาเป็นครั้งที่ร้อยแล้วตั้งแต่เจอกัน ที่สถานีรถไฟแถวมหาวิทยาลัยของเป้าหมาย จนจากที่จ๊อบสำนึกผิดกลายเป็นเริ่มรำคาญ “พี่เป็นห่วงแกนะนี่ รู้งี้หนีกลับโรงแรมมาก่อนก็ดี ใครจะไปรู้ล่ะว่ากำลังทำอะไรอยู่” แตงเหล่ตามองอย่างหมั่นไส้ “แหม ทำงอน เอาเหอะ พรุ่งนี้ส่งให้พี่โหน่งพรูฟก่อน ยังไม่ได้ข่าวแฟนน้องเชน เอาข่าวนี้ไปก่อนก็ยังดี” เเล้วกระหยิ่มยิ้มย่องอย่างภูมิใจ ช่วงเย็นของวันถัดมา บรรยากาศความวุ่นวายในกรุงเทพ ยังดำเนินไปตามปกติเช่นทุกวัน ชีวิตของคนทำงานตามออฟฟิศต่างๆ ก็ยังคงเป็นไปเหมือนเดิม แต่อาจจะเว้นที่นี่ไว้ที่หนึ่ง ที่กำลังตื่นเต้นกับข่าวใหม่ที่แตงเพิ่งสร้างสรรค์ผลงานมาไว้ให้ “อ้าว คุณวิวิธ น้องเชน จะแวะมาทำไมไม่บอกก่อนล่ะฮะ โหน่งจะได้จัดแจงอะไรดีๆหน่อย” “ไม่หรอก ก็เห็นโหน่งโทรมาบอกว่าได้ข่าวเด็ดของนักร้องเกาหลี พี่ก็เลยมาแสดงความยินดี คราวนี้สำนักพิมพ์คงจะฟื้นได้ซักทีนะ” “จริงๆทุกวันนี้มันก็อยู่กันได้น่ะฮ่ะ เพียงแต่ว่าเราเคยเป็นอันดับ1มาก่อน อะไรที่มันเคยๆแล้วตอนนี้มันไม่ได้เป็น ก็อย่างว่า แต่ก็ขอบคุณนะฮะ โหน่งก็คิดว่าข่าวนี้เราได้เกิดแน่ๆ” “เออ ขอดูหน่อยซิ ตัดกันบ้างรึยังล่ะ” “ก็เริ่มๆแล้วนะฮะ เพียงแต่ว่าผู้หญิงเห็นหน้าไม่ชัดเลย” “ป่ะ เชนไปดูกัน” เชนทำหน้าเนือยๆไม่ค่อยอยากจะไปดูอะไรเท่าไหร่ เพราะวงนี้ก็รู้อยู่เป็นวงที่ฝ้ายชอบ เขาไม่อยากรู้เรื่องราวของผู้ชายคนอื่น ที่คนรักของเขาไปชื่นชอบนักหรอก แต่ก็คงปฎิเสธไม่ได้ เพราะผู้จัดการสั่งนี่ เชนตามเข้าไปอย่างเสียไม่ได้ มันเสียเวลาไหมนี่ เขาและพี่วิวิธต้องการให้คนทางนี้ทำข่าวฝ้ายนะ ไม่ใช่ไปเอาข่าวของนักร้องต่างชาติ พี่วิวิธก็นะ จะมนุษย์สัมพันธ์ดีไปไหน แค่พวกเขาได้ข่าวดีๆมา ก็ไม่เห็นจะต้องถ่อเข้ามาดูเลย แค่แสดงความยินดีในโทรศัพท์แค่นั้นก็จบ เชนคิดนั่นนี่ทำให้ตัวเองหงุดหงิดใจอยู่ได้ไม่นาน แต่แล้วคำพูดของโหน่งก็สะกิดเข้าหู “ต้องเป็นคนน่ารักแน่ๆเลยผู้หญิงคนนี้ มองไม่เห็นหน้าเท่าไหร่แต่ผมหยิกๆ น่ารักดี” วิวิธรับคำอือออในลำคอ แต่เชนยืดตัวขึ้นค่อยๆลุกไปที่คอมพิวเตอร์ช้า คิ้วขมวดกันจนเขารู้สึกว่าปวดศีรษะตุบๆ ถี่ขึ้นๆ เชนยื่นใบหน้าเข้าใกล้คอมพิวเตอร์มากเสียจนโหน่งกับวิวิธงง แล้วถอยออกมา ตาของเขาเบิกกว้าง คิ้วที่ขมวดกันเป็นปมแน่นอยู่แล้ว ยิ่งแน่นเข้าไปอีก เมื่อเขารู้แล้วว่าผู้หญิงคนนั้นคือใคร เชนพึมพำออกมาอย่างไม่รู้ตัวทำให้วิวิธและโหน่งตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน “นั่นฝ้าย” ********************************************** เย้ กลับมาแล้วค่ะ แต่ว่าแหะๆๆ ไม่ตรงเวลา - -“ ลืมซะสนิท มานึกออกได้ตอนวันพุธ แต่ก็นะ เหตุผลเดิมๆ เรื่องวีซ่า ผ่านแล้ว เย้ หลังจากเตรียมตัวมานาน ปัญหาหนักๆมีเข้ามาไม่ขาด หายๆไปมั่งก็ดี ไอ้ปัญหานี่ เบื่อจะเจอหน้าละ แต่ผลสุดท้ายมันก็คุ้มค่ะ แอนจะไปอเมริกา ไปเรียนต่อที่บอสตัน ดีใจมากกก ไม่คิดว่าชีวิตนี้จะได้ไป เพราะทุกอย่างด้วยน้ำพักน้ำแรง บวกลูกฟลุคอีกนิดหน่อย อิอิ ยอมรับว่าชีวิตไม่นิ่งเเละยังอยากจะไปเรื่อยๆไม่หยุดจริงๆ เพราะคนรอบข้างหลายคนก็พูดแบบนี้ อีกอย่างเพิ่งกลับมา อยู่ไทยแค่7เดือน (คือจะอยู่ถึงสิ้นกันยานี้แล้วเดินทางไปอเมริกาเลย) ยังไม่ได้อยู่กับครอบครัวมากมายเท่าที่ควร เพราะที่บ้านอยู่เมืองเหนือ งานที่ทำก็ยังแสดงความสามารถออกมาไม่มาก แต่ผลงานตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้ ถือว่าเป็นที่พอใจเมื่อคิดว่า มันแค่เวลาสั้นๆแต่เราทำอะไรได้มากมายอยู่ อยากแยกร่างได้เนอะ งานที่นี่ก็อยากทำ อยากเรียนต่อก็อยาก แต่สุดท้ายเลือกเรียนต่อค่ะ เดี๋ยวมันจะแก่เกิน เฮ้อ แล้วอย่างนี้ฟิคชั่นเรื่องต่อไปจะมาเมื่อไหร่กันนี่ แต่มาแน่ๆแหละ ไม่ต้องห่วงนะคะ ขอบคุณคนอ่านทุกๆคน ที่ติดตามถามกันว่าวีซ่าผ่านรึยัง ตอนนี้บอกได้เต็มปากว่า เรียบร้อยดีแล้วค่ะ กังวลก็แต่ชีวิตใหม่ที่นู่น แต่ก็เอาน่ะ อยู่ญี่ปุ่น อยู่ตัวคนเดียวยังอยู่ได้เลย ที่นู่นมีเพื่อนสนิทคนไทยอยู่ คงไม่เลวร้ายไปกว่ากันหรอก เตรียมใจไปให้พร้อมดีกว่า โอเค คุยกันพอเป็นกระษัย เจอกันใหม่ตอนหน้านะคะ ไม่นานเกินรอ อิอิ ปล.น้องหยก ทวงพี่มาได้เลยค่า ดีซะอีก จี้ๆมั่ง แฮ่ๆ ทำให้สับสนเลย ว่าวันจันทร์ที่เท่าไหร่ เพราะจริงๆพี่หมายถึงวันจันทร์ที่ 17 (แล้วมาโผล่ไรตอนเน้ยะ !! -คนอ่าน) จริงๆคนอื่นๆก็บ่นกันนะนั่น แอนรู้ๆ ไม่พูดอะไรมากละกันเพราะเดี๋ยวมันก็เดิมๆ งั้นอดทนรอตอนหน้ากันหน่อยนะคะ บายๆ   Create Date : 22 สิงหาคม 2552 7 comments Last Update : 22 สิงหาคม 2552 10:07:53 น. Counter : 392 Pageviews. Share Tweet

ไม่ไหวแล้ววววววว จูบลาหรออออออออออ อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยย อิอิ คนแรกอีกแร้วหรอเนี่ยยยยย   โดย: Fah~ IP: 192.168.50.248, 58.8.121.230 23 สิงหาคม 2552 1:06:31 น.

Comgratulations ค่าน้องแอน โห...จะโกอินเตอร์อีกแล้ว (แล้วจะมีเวลาว่างเขียนเรื่องแจจุงไหมเนี่ย) แต่ก็ดีใจด้วยจริงๆ นะคะ มีเวลาและมีไฟก็รีบๆ เรียนเถอะค่ะ ยิ่งแก่จะยิ่งขี้เกียจ เพราะภาระเยอะขึ้น แชปนี้มิคกี้กับไอไม่มีบทพูดเลยเนอะ รอลุ้นตอนหน้าก็ได้ค่ะ   โดย: Blue_Butterfly IP: 115.67.183.178 23 สิงหาคม 2552 23:01:20 น.

จูบลาทีหน้าผาก อ้ายยยยยยยยยยยยยยยย อยากเเตะมือเปลี่ยนกะฝ้ายยยยยยยยยยยยยยยยย (แต่อย่าให้ มิครู้ตัวนะ อด ชัวร์.........)   โดย: เจร้นาด IP: 202.176.82.193 24 สิงหาคม 2552 11:31:47 น.

แอนจังจ๋า ดีใจด้วยค่ะ ขอให้มีความสุขกับชีวิตใหม่ที่บอสตันนะคะ ...ฟิคตอนคิมแจ ก็ใช้ฉากที่บอสตันเลยสิคะ   โดย: ju IP: 192.168.112.16, 61.7.231.117 24 สิงหาคม 2552 14:18:52 น.

แวะมาบอกว่าตอนนี้ชอบนางเอกตัวจริงมากค่ะ น้องฝ้ายเล่นละคร "รอยรักรอยบาป" ได้น่าสงสารจริงๆ อยากโดดเขาไปจิกกบาลคุณระย้ากับคุณหนูยิ้มที่สุด น้องแอนได้ดูไหมคะเรื่องนี้ ทางช่อง 7 สีทีวีเพื่อคุณ   โดย: Blue_Butterfly IP: 115.67.176.152 1 กันยายน 2552 23:11:52 น.

;) ว้าวๆๆ อัพแล้ววว (พี่แอน....พี่อัพนานแระ เพิ่งจะเข้ามา ) หวานได้อีกอ่ะ มีจุ๊บลาด้วย อยากอ่านตอนไปเร้วๆแระ ม่ายรู้จะมีเรื่องไรให้ลุ้นอีก อิอิ . . . . ดีใจกับเรื่องเรียนด้วยน่ะค่ะพี่แอน โชคดีมากเลย ยังไงก้อสู้ๆน่ะค่า เป็นกำลังใจให้เสมอ ปล.ตอนนี้ละครน้องฝ้ายออนฯอยู่ "รอยรักรอยบาป" แก้ว น่าสงสารมาก (อิอิ แอบโปรโมทน้องซะเรย อ่อ...แล้วอีกเรื่องนึง "ดอกบัวขาว" เรื่องพลิกบทรับร้าย ซะงั้น   โดย: น้องขนมน่ากิน 5 กันยายน 2552 10:38:44 น.

ว้าววว ตอนนี้หวานได้อี ก อิจฉาๆๆๆๆๆ หาอย่างตามิคได้ที่ไหนบ้างคะเนี่ย จะไปเหมามาหมดเลย 555+ ดีใจกับพี่แอนด้วยค่ะ เรียนเกี่ยวกับอะไรหรอคะ (บอกได้มั้ยอ่า อยากรู้ๆ 555+) ขอให้เรียนเก่งมากๆ ใช้ใด้จริงๆนะคะ มาพัฒนาบ้านเรากัน ^__________^ อยากอ่านตอนหน้าแล้วนะคะพี่แอน อัพไวๆน้า ^____^ รักษาสุขภาพค่ะทุกๆคน   โดย: หยกค่า IP: 149.254.217.26 14 กันยายน 2552 1:11:50 น.