กระดาษแผ่นนี้แลกมาด้วย หงาดเหงื่อ น้ำตา และ พาราเซตตามอล : ตอน : เกริ่น..เกริ่น อยากจะบันทึกเรื่องราวของชีวิตช่วงที่จับพลัดจับพลูไปเป็นนักศึกษาปริญญาโทในรั้วบางมดเอาไว้อ่านเอง เผื่อว่าวันไหนที่หมดกำลังใจ ต๊อแต๊ หมดแรง มานั่งอ่านจะได้มีกำลังฮึดสู้ขึ้นมาได้ เท่าที่ผ่านชีวิตการศึกษามาตั้งแต่อนุบาลยันปริญญาตรี ก็คงปฏิเสธไม่ได้ว่าชีวิตมันต้องมีช่วงทุกข์โศกของการศึกษาบ้าง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอ่านหนังสือสอบไม่ทัน เรียนไม่รู้เรื่อง ไปจนถึงลุ้นเวลาเกรดออกจนเก็บไปฝันร้าย แต่ทั้งนี้และทั้งนั้นตัวแอนเองก็ไม่รู้สึกว่ามันเหลือบ่ากว่าแรงอะไรเท่าไหร่ ชีวิตเป็นไปตามเส้นทางการศึกษาไม่มีอะไรทำให้เหงื่อแตก หรือ น้ำตาร่วง(มากนัก) แต่พอลาออกจากงานประจำหวนกลับเข้ามาสู่วงการการศึกษาปุ๊บ...บอกได้คำเดียวว่า พระเจ้าจอร์ช....นี่คือที่สุดของชีวิตการศึกษา ((พ่อจ๋า แม่จ๋า ช่วยลูกด้วยยยยย )) ที่สุดในหลายๆด้าน มีทั้งสนุก สุข เศร้า เคล้าน้ำลาย แต่ที่แน่ๆ คือ ทำให้ไม่คิดจะเรียนต่อปริญญาเอกอีกต่อไป ขอหยุดพักสมอง(เสื่อมๆ)ของตัวเองไว้แค่นี้ดูจะเป็นประโยชน์ต่อวงการการศึกษาของไทยมากกว่า ... เอิ๊กกกกก เอาไว้ว่างงานจะมานั่งเขียนตอนต่อไป ไปรีดความทรงจำก่อนนะ   Create Date : 15 ธันวาคม 2550 5 comments Last Update : 15 ธันวาคม 2550 15:26:05 น. Counter : 347 Pageviews. Share Tweet

รออ่านอยู่มาเขียนเร็วๆ   โดย: pao IP: 125.24.253.117 15 ธันวาคม 2550 16:14:01 น.

แวะมาอ่านจ้า   โดย: StarInDark 15 ธันวาคม 2550 16:38:41 น.

ยังดีค่ะ ของเราแทบจะเข้ารับการรักษา ที่ศรีธัญญาเลย เครียดมาก   โดย: โสดในซอย 15 ธันวาคม 2550 17:02:36 น.

โดย: wbj 15 ธันวาคม 2550 20:16:04 น.

เหมือนเราจะตรงข้ามกันแฮะ หลังจากจบออกมาปุ๊บก็ทำงานปั๊บ ปรากฏว่า...อยากไปเรียนต่อเอกซะแร้วววว เพิ่งรู้ว่าหาเงินมันยากยิ่งนัก ถ้าได้กลับไปเรียน...จะตั้งใจกว่าเดิมเลยนะ   โดย: D*U*A*N (thisisduan ) 15 ธันวาคม 2550 23:52:09 น.