ของขวัญจากคนแปลกหน้า
วันพุธที่ 2 เมษายน 2551
เมื่อวานเป็นวันเกิดแอน แต่ก็ยังทำงานวุ่นเหมือนเคย เหมือนลูกค้าจะมอบของขวัญให้แอนเป็น "งาน" จนผ่านวันเกิดมา 1 วันก็ยังวุ่นเหมือนเดิมตั้งแต่เข้าจรดเย็น เพิ่งจะมาได้นั่งพักทำงานเอกสารนิดหน่อยราว 5 โมงเย็น ปกติที่ร้านจะมีคนเดินเข้าออกเยอะแยะอยู่แล้ว เพราะด้านหลังเป็นร้านเกมส์ของพี่ชายที่รัก แอนก็จะไม่ค่อยได้สนใจคนที่เดินเข้าๆออกๆรวมถึงโคลลอนกับจีจี้ด้วย กระทั่งเย็นวันนี้ มีผู้หญิง 2 คนเดินเข้ามามุ่งหน้าเข้าไปในร้านเกมส์ แอนก็กำลังเคลียร์เอกสารเล็กๆน้อยๆก็ได้แค่เหลือบตามองนิดนึง แต่โคลลอนกลับเห่าผู้หญิง 2 คนนั้นเหมือนโกรธมาก คน 2 คนนั้นก็ชะงักทำท่ากลัวโคลลอนทั้งๆที่มีประตูกระจกกั้น แถมโคลลอนเป็นยอร์คตัวเล็กนิดเดียว แอนก็ไม่ได้คิดอะไรมาก คิดแค่ว่าบางคนกลัวหมาก็กลัวไม่เกี่ยงไซส์แค่นั้นเอง ไม่ได้เอะใจกับที่ท่าโมโหสุดเหวี่ยงของโคลลอน(ที่ลูกไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน) ก็ก้มหน้าทำงานของตัวเองต่อ
จนเวลาผ่านไประยะนึง โคลลอนก็เห่าๆๆ แบบตื่นเต้นมากๆอยู่แถวประตูกระจก แอนก็งงว่าลูกเห่าอะไรนักหนา เดินมาส่องดูก็เจอหมาน้อยตัวจิ๋วเดินต้วมเตี้ยมอยู่ตรงทางเดิน รีบเรียกที่รักมาดูว่าหมาใคร ปล่อยมาเดินตรงนี้ ใจก็คิดว่าสงสัยคนที่มาเล่นเกมส์ละมั๊ง ที่รักอุ้มหมาน้อยเข้าไปถามในร้านเกมส์
แต่...ไม่มีเจ้าของ แปลว่า ผู้หญิง 2 คนนั้นที่โคลลอนเห่าด้วยความไม่พอใจเป็นคนพาน้องตัวเล็กมาทิ้งไว้ที่นี่งั้นเหรอ ????
วันนี้แอนเลยได้รับของขวัญจากคนแปลกหน้าเป็นเจ้าหมาน้อย
แอนเป็นคนที่ Anti การให้สัตว์เลี้ยง+สิ่งมีชีวิตเป็นของขวัญ เพราะแอนเชื่อว่าสิ่งมีชีวิตต้องได้รับการดูแล ได้รับความรัก และการเอาใจใส่ไปตลอดชีวิตเล็กๆของเค้า ดังนั้น...ถ้าคนที่รับไปไม่พร้อมที่จะมีภาระดังกล่าวไปอีกอย่างน้อย 10 ปี นั่นคือคุณกำลังทำบาปอย่างมหันต์ อันนี้ไม่เว้นแม้แต่ต้นไม้ด้วยค่ะ
ในทางกลับกัน การที่คุณรับสัตว์เลี้ยงเข้ามาในชีวิตไม่ว่าจะได้มายังไงก็ตาม คุณควรจะคิดให้ดีก่อน ไม่ใช่เพียงเพราะเค้าน่ารัก ในความน่ารักมันมาพร้อมความรับผิดชอบใหญ่หลวง ไหนจะต้องดูแลเอาใจใส่ กินอยู่หลับนอน รักษาพยาบาลเมื่อเค้าป่วยไข้
เจ้าตัวน้อยน่ารักที่ถูกนำมาทิ้งไว้เกิดจากผลของความไม่รับผิดชอบของคน สุดท้ายแอนกับวุดก็ต้องมารับผิดชอบชีวิตเล็กๆ...ของขวัญจากคนแปลกหน้า
สิ่งที่กังวลอย่างแรก คือ กลัวว่าน้องจะป่วย ซึ่ง...ความกังวลก็เป็นจริง
แรกพบก็ดูร่าเริงดี เล่นได้ รู้จักกินน้ำตากจุกลูกกลิ้ง รู้จักถ่ายบนกระดาษหนังสือพิมพ์ กินน้ำเก่ง แต่ดูเหมือนจะเคี้ยวไม่เป็น และน้องเริ่มถ่ายเป็นมูก
พฤหัสที่ 3 เมษายน 2551
เช้ารุ่งขึ้นพยายามให้กินอาหารเปียกก็ไม่ยอมกิน ป้อนก็คายออกมาหมด ชงน้ำหวานให้กินก็กินได้เยอะ มีแรงขึ้นมาอีกนิด แต่ยังท้องเสียอยู่ เห็นท่าไม่ดีก็รีบพาไปหาหมอ ไปหาหมอต้องมีชื่อสิเนาะ ตั้งชื่อให้เข้า Gang ว่า Candy เป็นแก๊งค์พี่น้อง ค.ควาย โคลลอน คิตตี้ แคนดี้
พยายามจะไม่รัก ไม่ผูกพันธ์กับเค้าให้มากนัก เพราะ แอนกะวุดตั้งใจว่าเราจะหาบ้านใหม่ให้เค้า เราสองคนมีภาระล้นมือแล้ว เราคงดูแลเค้าได้ไม่เต็มที่ หาคนที่รักเค้าเต็ม 100% น่าจะดีกว่า แต่ตอนนี้ต้องหายป่วยก่อน
ไปถึงโรงพยาบาล คุณหมอตรวจอึ เจอโปรโตซัว ฉีดยาฆาเชื้อ 1 เข็ม สงสัยน้องจะเจ็บ+ยาคงแสบ ร้องหใญ่เลย ตัวแค่นี้รู้จักนะว่าใครเป็นคนพามา คลานเข้ามาอ้อนให้กอดเพราะเจ็บ น้องได้ยามาชุดนึง แอนจัดการเปลี่ยน Pee Pad อันใหม่ใหญ่แบะนุ่มที่เพิ่งซื้อที่รพส.ให้น้องจะได้นอนสบายๆ ดูเค้าจะสบายจริงๆ หลับปุ๋ยมาจนถึงบ้าน
น้องก็ยังไม่ยอมทานเอง ที่รักบดอาหารป้อนด้วยไซลิง ให้ยา น้องก็อ้วกออกมาหมด
ศุกร์ที่ 4 เมษายน 2551
วันนี้แคนดี้ดูไม่โอเคเลย ไม่กินข้าว ไม่กินน้ำ ป้อนอะไรก็อ้วกออกมาหมด น่าสงสารมาก พยายามให้น้องกินน้ำบ้างก็ไม่สำเร็จ น้องเหงือกซีดมาก พาไปหาหมออีกรอบ หมอให้น้ำเกลือ ฉีดยาฆ่าเชื้อ+ลดอาเจียนให้ น้องดูสบายขึ้นิดนึง หลับปุ๋ยมาในรถ แอนขับรถไปก็คุยกับที่รักไปว่า ถ้าสุดท้ายแล้วเราเลี้ยงแคนดี้ไว้เองจะได้มั๊ย มาถึงวันนี้มันผูกพันธ์กันซะแล้วล่ะ แล้วเจ้าตาแป๋วๆดวงเนี๊ยะจะยกให้ใครลงมั๊ย ที่รักก็ยิ้มๆตามสไตล์คนใจอ่อนเหมือนกัน ยิ่งที่รักเป็นคนประคบประหงมเค้ามาตลอดด้วยยิ่งผูกพันธ์มากกว่าใครเพื่อน ที่รักว่าแอนตั้งชื่อเข้าแก๊งค์ไปแล้วด้วยนี่นา สงสัยต้องร่วมแก๊งค์กันซะแล้วล่ะ
แอนส่งที่รักับแคนดี้ที่หน้าบ้าน แล้วแอนก็ขับรถตรงกลับบ้านเลย ในใจคิดอยู่ตลอดว่าแคนดี้ต้องรอดนะ เราจะดูแลเธอเอง ไปถึงครึ่งทางที่รักโทรมา
"แคนดี้ไปแล้ว"
พูดอะไรไม่ออก น้ำตาท่วม ร้องไห้ไม่อายใคร
แอนโกรธ...
โกรธคนที่พาแคนดี้มาทิ้ง แอนไม่รู้จักคุณไม่ใช่เหรอ คุณเกลียดอะไรแอนนักหนา ทำไมคุณต้องหยิบยื่นความสูญเสีย และ ความทุกข์มาให้แอนด้วย .... ทำไม ???
ภาพสุดท้ายของแคนดี้ น้องไปสวรรค์แบบสบาย ไม่ทรมาน
ที่รักบอกว่า พาน้องเข้ากรง จับมือน้องไว้ แล้วบอกเค้าว่า
"หายเร็วๆ แล้วอยู่ด้วยกันนะแคนดี้ อยู่ด้วยกันที่นี่ไม่ต้องไปไหน"
แคนดี้มองหน้าที่รักตลอด เหมือนน้องยิ้มน้อยๆ แล้วก็หายใจแรงๆ 3-4 เฮือก แล้วก็ผลอยไป เหมือนเค้ารอที่จะกลับมาหลับตลอดไปที่นี่ ในกรงของเค้า ในบ้านหลังสุดท้ายของเค้า และ คำพูดสุดท้ายจากคนที่รักและแคร์เค้าจริงๆ
แอนเชื่อว่าอย่างน้อยแอนกับวุดคงได้ช่วยเติมเต็มความรัก ความอบอุ่นในช่วงชีวิตแสนสั้นของเค้าบ้าง
แคนดี้อยู่กับเราเสมอ และ ตลอดไป ... ในใจของเรา
Rest in Peace นะลูกแคนดี้
Create Date : 06 เมษายน 2551 |
Last Update : 6 เมษายน 2551 12:24:24 น. |
|
12 comments
|
Counter : 1232 Pageviews. |
|
|
|
โดย: bagarbu วันที่: 6 เมษายน 2551 เวลา:14:54:32 น. |
|
|
|
โดย: iam_zuzie (iam_zuzie ) วันที่: 7 เมษายน 2551 เวลา:11:29:40 น. |
|
|
|
โดย: sailamon วันที่: 8 เมษายน 2551 เวลา:11:46:20 น. |
|
|
|
โดย: แม่มินมิน (nardlada ) วันที่: 8 เมษายน 2551 เวลา:12:54:34 น. |
|
|
|
โดย: เปา IP: 124.121.120.135 วันที่: 11 เมษายน 2551 เวลา:1:16:26 น. |
|
|
|
โดย: ปุ๋ย IP: 61.7.149.11 วันที่: 1 กุมภาพันธ์ 2552 เวลา:4:13:45 น. |
|
|
|
โดย: แอ๊ปเปิ้ล IP: 110.49.205.79 วันที่: 26 พฤษภาคม 2553 เวลา:23:08:33 น. |
|
|
|
|
|
|
|
Location :
กรุงเทพ Thailand
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
|
สาวแสนงอน ... ร่ำเรียนมาทางด้าน Food Science เคยใช้ความรู้ที่ร่ำเรียนมาทำงานในสายงานนี้อยู่พักนึง แล้วขอหยุดพักไปเติมความรู้ให้กับสมองเพิ่มเติมตามความฝันของตัวเอง
หนุ่มขี้เหงา ... ร่ำเรียนมาทางด้านบริหารอุตสาหกรรม เคยเป็น Production Supervisor ให้โรงงานจิวเวลรี เคยเป็นผู้จัดการฝ่ายผลิตในบริษัทผลิตอาหารเสริม
แต่ไปๆมาท่าไหนไม่รู้ หนุ่มขี้เหงากะสาวแสนงอนผันตัวเองมาเปิดร้าน grooming & pet shop ... ซะงั้น
....................
สาวแสนงอน ... รักการทำกับข้าว รักการรับประทาน(แต่ขี้เกียจออกกำลังกาย) รักการท่องเที่ยว รักหมาแมวมาก...มากจนเพื่อนคิดว่า...อีนี่เพี้ยน
หนุ่มขี้เหงา ... รักการท่องเที่ยวเป็นชีวิตจิตใจ มีนิสัยชอบเล่นกับหมาๆแมวๆของชาวบ้านมากๆจนพลิกผันตัวเองไปเป็น Groomer
....................
เรา คือ คนธรรมดาสองคนที่ดูยังไงก็ "แตกต่าง"
แต่ใครจะรู้ว่าเราสองคน คือ "ความเหมือน" ที่อยู่ใน "ความต่าง" ที่ต่างเติมเต็มให้แก่กันและกัน
เราสองคนกำลังจูงมือกันก้าวเดินไปตามทางของความฝัน แม้ว่าทางที่ก้าวเดินไปจะมีอุปสรรคเราก็จะไม่ปล่อยมือที่กุมไว้ออกจากกัน
เราไม่อยากเป็นคนร่ำรวยเงินทอง เราไม่อยากเป็นคนร่ำรวยชื่อเสียง
แต่....
เราอยากเป็นคนร่ำรวยความสุข เราอยากเป็นคนร่ำรวยเสียงหัวเราะ
และ.... ขอแค่มีกันและกันแบบนี้.....ตลอดไป
|
|
|
|
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 |
6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 |
13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 |
20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 |
27 | 28 | 29 | 30 | |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|