Our 5th Anniversary
08 Jan 08 Our 5th Anniversary
จากที่เคยอยู่ใกล้..ใกล้กัน แต่มองไม่เคยมองเห็นกันและกัน
อยู่มาวันนึง เราก็เริ่มมองเห็น"สิ่งดี..ดี" ของอีกฝ่าย
จวบจนวันนึง ... เราหันหน้าเข้าหากัน และ บอกรักกัน
วันเวลาของ "เรา" ผ่านไปอย่างรวดเร็ว
ทั้งสุข ทั้งทุกข์ ปะปนกัน แต่เราก็ยังมี "กันและกัน" ตลอด 5 ปีที่ผ่าน
Each year with you is more beautiful than the one before ... I love growing more in love with you
I love You
วันครบรอบของเราจริงๆตรงกับวันอังคารที่ 8 มกรา แต่ว่าวันอังคารเราต้องทำงาน ก็เลยไปฉลองล่วงหน้ากันวันจันทร์ที่ 7 คิดกันอยู่นานว่าจะไปไหนดี เบื่อการไปเดินเล่นตามห้างสรรพสินค้า เบื่อผู้คน อยากอยู่กันตามลำพังแค่ 2 คน นิ่งๆเงียบๆ ที่รักก็เลยชวนไปรำลึกความหลังที่ "สวนรถไฟ"
อย่างที่แอนเคยรู้สึก "ถ้าเราได้อยู่กับคนที่ใช่ แม้จะนั่งอยู่เงียบๆก็มีความสุข" วันนี้แอนก็ยังรู้สึกแบบนั้นอยู่ไม่เสื่อมคลาย
ไปปั่นจักรยานเล่นกัน
วุดปั่น แอนซ้อน...สบ๊าย..สบาย อิอิอิ
เหนื่อยแล้วมานั่งพักแถวนี้
น้ำกระเจี๊ยบของดอยคำ...อร่อยจัง
เหลือบตาไปจ๊ะเอ๋ต้นไม้ที่ดูคล้ายๆต้นตีนเป็ด แต่มีระยาง
มีคุณกาบินมาทักทาย (แต่เค้าแอบกลัวนะตัวเอง)
ดอกชบาริมน้ำ
เฟื่องฟ้ากอเล็ก..เล็ก
กล้องตัวอ้วนจับถ่ายตัวเองไม่ถนัด ... หน้าตาเกร็งมากเลยที่รัก ฮ่า...ฮ่า
ลมเย็นสบายใจ
ที่รักสบายกว่าใครเพื่อน
นั่งพักนานๆชักจะรากงอก
ปั่นจักรยานออกไปกินลมรอบสุดท้ายก่อนกลับ แวะถ่ายรูปด้วย
ชอบพระบรมฉายาลักษณ์ของในหลวงบนตึก ถ่ายมาซะเยอะเลย
ที่รักแวะถ่ายน้ำพุ...เอาไปฝากน้องปัณ
เสียดายที่สวนผีเสื้อปิดวันจันทร์ .. อดถ่ายผีเสื้อเลย
อยู่ที่สวนรถไฟนานมาก ตั้งแต่ 11 โมงถึงบ่าย 3 ไม่เคยอยู่นานขนาดนี้มาก่อน ออกจากสวนรถไฟไปทานข้าวเย็นที่ Sukishi เซนทรัลลาดพร้าว กินเสร็จหิวน้ำ ชอปปิ้งได้เสื้อ Pooh ไปฝากน้องปัณตัวนึง ละก็กลับบ้าน
=จบ=
เพลงนี้ให้ที่รัก
Edit
ป่วยมาตั้งแต่วันอาทิตย์ที่ 13 ม.ค. ปวดหัวจนนอนไม่ได้ ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน จากนั้นก็ไม่ค่อยจะมีเรี่ยวมีแรง เหมือนคนเป็นไข้ต่ำตลอดทั้งวัน ทำอะไรก็ช้าไปหมด คิดช้า ตัดสินใจช้า รำคาญตัวเองมากๆๆๆๆ ยิ่งเวลาขับรถช่วงนี้แอนจะตัดสินใจช้ากว่าปกติมากจนต้องบังคับให้ตัวเองทำอะไรช้าๆลงไม่งั้นแย่ แต่มันน่ารำคาญตอนทำงาน ปกติแอนคิดเร็ว ทำเร็ว พอร่างกายมันไม่อำนวยสมองก็ช้าลงไปด้วย แย่มากๆ ... น่ารำคาญ
เปื่อยมาเรื่อยๆ ปวดหัวค่อยทุเลลง แต่เรี่ยวแรงน้อยลงทุกที แอนรู้สึกไม่มีพลังงานในตัวเองเอาซะเลย หมดเรี่ยวแรง ทำอะไรก็เหนื่อยไปหมด จนวันพฤหัสชักจะไม่ไหวจนที่รักขอร้องให้ไปหาหมอได้แล้ว
ตอนเย็นไปหาหมอ หมอบอกว่าระดับเม็ดเลือดขาวสูงกว่าปกติก็เลยทำให้เพลีย รู้สึกร่างกายไม่มีพลังงาน เช็คแล้วอาการน่าจะติดเชื้อไวรัส แถมยังความดันต่ำอีกด้วย.. ฮ่วย .. จะตายมั๊ยเนี่ย
หมอฉีดยาให้ 1 เข็ม แบบยาผสม 2 ชนิดในหลอดเดียว ตอนฉีด+เดินยาไม่เจ็บเล้ย มาเจ็บเอาตอนถอนเข็มออก...งือออออ สะโพกตุ่ยเลย นอนก็ไม่ค่อยจะหลับ รู้สึกร้อนๆเฉพาะช่วงหัวลงมาถึงอก เปิดแอร์จนแขน-ขาเย็น จีจี้กับจูนจูนก็นอนขดบนเบาะนอน แต่แอนก็ยังร้อนและเหงื่อออกท่วมหัว ท่วมคอ
ตื่นมาก็ยังรู้สึกแย่อยู่นิดๆ แต่ขับรถเร็วเพิ่มขึ้นได้อีกหน่อยนึง(เท่าที่ตัวเองคอนโทรลอยู่)
ไม่รู้เพราะป่วยหรือเปล่า หงุดหงิด+ขี้โมโหง่ายมากจนรู้สึกรำคาญตัวเองอย่างแรง (กลัวคนรอบข้างจะแย่ไปด้วยนะเซ่ะ)
มาวันนี้ค่อยดีขึ้นละ เริ่มมีพลังงานเยอะเหมือนเดิม คิดได้ไวเท่าเดิม ... คงจะรอดตายแล้วล่ะ หึหึหึ
วันนี้ที่รักใจดีและตามใจม๊ากมาก แอนอยากดื่มน้ำแบลคเคอเรนท์ ที่รักก็ชงมาให้แก้วโตๆ หวานเย็นชื่นใจ นั่งทำงานไปจิบไป ... สดชื่นที่ซู้ดดดดด ลืมป่วยไปเลย
ขอบคุณนะค๊า รักที่รักที่ซู้ดดด
Create Date : 10 มกราคม 2551 |
Last Update : 20 มกราคม 2551 10:26:26 น. |
|
5 comments
|
Counter : 1195 Pageviews. |
|
|
|
โดย: เปา IP: 124.121.112.74 วันที่: 17 มกราคม 2551 เวลา:12:48:43 น. |
|
|
|
โดย: mungkood วันที่: 20 มกราคม 2551 เวลา:19:37:19 น. |
|
|
|
|
|
|
|
Location :
กรุงเทพ Thailand
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
|
สาวแสนงอน ... ร่ำเรียนมาทางด้าน Food Science เคยใช้ความรู้ที่ร่ำเรียนมาทำงานในสายงานนี้อยู่พักนึง แล้วขอหยุดพักไปเติมความรู้ให้กับสมองเพิ่มเติมตามความฝันของตัวเอง
หนุ่มขี้เหงา ... ร่ำเรียนมาทางด้านบริหารอุตสาหกรรม เคยเป็น Production Supervisor ให้โรงงานจิวเวลรี เคยเป็นผู้จัดการฝ่ายผลิตในบริษัทผลิตอาหารเสริม
แต่ไปๆมาท่าไหนไม่รู้ หนุ่มขี้เหงากะสาวแสนงอนผันตัวเองมาเปิดร้าน grooming & pet shop ... ซะงั้น
....................
สาวแสนงอน ... รักการทำกับข้าว รักการรับประทาน(แต่ขี้เกียจออกกำลังกาย) รักการท่องเที่ยว รักหมาแมวมาก...มากจนเพื่อนคิดว่า...อีนี่เพี้ยน
หนุ่มขี้เหงา ... รักการท่องเที่ยวเป็นชีวิตจิตใจ มีนิสัยชอบเล่นกับหมาๆแมวๆของชาวบ้านมากๆจนพลิกผันตัวเองไปเป็น Groomer
....................
เรา คือ คนธรรมดาสองคนที่ดูยังไงก็ "แตกต่าง"
แต่ใครจะรู้ว่าเราสองคน คือ "ความเหมือน" ที่อยู่ใน "ความต่าง" ที่ต่างเติมเต็มให้แก่กันและกัน
เราสองคนกำลังจูงมือกันก้าวเดินไปตามทางของความฝัน แม้ว่าทางที่ก้าวเดินไปจะมีอุปสรรคเราก็จะไม่ปล่อยมือที่กุมไว้ออกจากกัน
เราไม่อยากเป็นคนร่ำรวยเงินทอง เราไม่อยากเป็นคนร่ำรวยชื่อเสียง
แต่....
เราอยากเป็นคนร่ำรวยความสุข เราอยากเป็นคนร่ำรวยเสียงหัวเราะ
และ.... ขอแค่มีกันและกันแบบนี้.....ตลอดไป
|
|
|
|
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 |
6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 |
13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 |
20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 |
27 | 28 | 29 | 30 | 31 | |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
หอมกลิ่นความรัก