อยากไปเยี่ยมปาแมนจังเลยจ้ะ
5 ทุ่มของวันอังคารที่ 21 มิถุนายน 2548 ณ หน้าโทรศัพท์บ้านใครบ้านมัน
แอน "วุดจ๋า..วันนี้พี่กุ้งโทรมาคุยเรื่องปาแมนด้วยล่ะ ปาแมนที่เจ้าของสารเลวเอามาทิ้งที่วัดปล่อยให้น้องกินอาหารปลาน่ะ จำได้ป่าว"
วุด "อ๋อ...จำได้จิ่ ปาแมนน่ารักเนอะ ตาแป๋วๆดี"
แอน "อือ...แอนอยากไปหาปาแมนน่ะ แอนถามทางพี่กุ้งมาแล้วด้วยนะ พรุ่งนี้ไปกันเนอะ"
วุด "ไม่...ไม่ไป"
แอน "..((เอ๊ย...มะช่ายๆๆ ต้องเปงอันนี้ตะหาก)) อ๊า...ทามมายล่ะ เค้าสัญญาว่าจะไม่งอแงเวลาจาลาจากปาแมนน๊า พาเค้าเหอะน๊า...Pleaseeeeee "
วุด "วุด...ไม่อยากไปอ่ะ กลัวใจตัวเองน่ะ"
แอน " แปลว่าไรง่ะ งงเต้ก อธิบายจิ๊ตี๋วุด"
วุด "ก็แอนลองคิดดูดิ่ เล่นกันกะปาแมนก็คงสนุกสุขใจ แล้วตอนจากลาล่ะ เรากลับบ้านทิ้งให้เค้าอยู่ที่ร้านรับฝากแบบนั้น มันทำใจลำบากนะ วุดกลัวเค้าวิ่งตาม เราจะยิ่งแย่โดยเฉพาะวุดน่ะ"
แอน " โด่เอ๊ย...นึกว่าห่วงเรา..จิ๊....เหอๆๆๆ...แต่ว่าไม่เคยเหงวุดเปงแบบนี้ก่อนเลยนะ ตกหลุมรักปาแมนมากเลยสิท่า "
วุด "ก้อช่ายเด่ะ ในรูปยังตาแป๋วขนาดนั้น แอนง่ะเหงวุดเงี๊ยะวุดขี้ใจอ่อน และ อ่อนไหวนะจะบอกให้ "
แอน "แหงะ "
วุด "ถ้ามีคนมารับปาแมนไปอยู่ด้วยแน่นอนแล้วนั่นแหละวุดถึงจะไป "
แอน "เออ...ก็ด้ะ"
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า "อย่าตัดสินแฟนตัวเองที่ภายนอกเพียงอย่างเดียว" ...สาธุ ...
Create Date : 22 มิถุนายน 2548 |
|
4 comments |
Last Update : 22 มิถุนายน 2548 19:43:14 น. |
Counter : 717 Pageviews. |
|
|
|