มันก็ต้องมีบ้างที่สามีปรนนิบัติ์พัดวี

บ้านเราไม่มีขนมติดบ้านเลยนะคะ

ไม่มีแม้แต่กล่องหรือว่าชิ้นหรือว่าถุงกันเลยทีเดียว

อาจจะสงสัยว่าทำไมต้องขนาดนั้น

ก็เราทั้งสองคนเคยอ้วนแก้มยุ้ยกันมาแล้วทั้งคู่

แล้วอายุปูนนี้ก็เลยเข้าใจว่าการลดความอ้วนไม่ใช่เรื่องกล้วยๆ

เราก็เลยไม่ทำการสต๊อคขนมกันเลย

อยากกินอะไรก็ทำกินกันไปเป็นทีๆ

หรือว่าแม้กระทั่งอยากกินไอติมก็ไม่ซื้อกระปุกใหญ่

เพราะว่าเดี๋ยวกินทีเดียวไม่หมด

มันก็จะเป็นการบังคับให้ตัวเองอ้วนกันไป

วันก่อนไปเดินซุปเปอร์มาร์เก็ตกันมา

ก็ด้วยความว่ารู้สึกว่าอาทิตย์นี้ยังไม่มีของหวานตกถึงท้องกันเลย

เราจึงคิดว่าเอาของหวานทำกินอร่อย

หยิบเพลินและทำง่ายๆ เสร็จไวไวดีกว่า

จึงมาลงตัวที่บราวนี่นั่นเอง

เรื่องกินจูนกันง่ายอยู่แล้วค่าาาาาาา......

ว่าแล้วจะใครหล่ะคะที่ต้องเป็นคนทำบราวนี่

แหม...อิฉันเนี่ยก็ไทยทั้งดุ้น

ทำได้ก็แค่อาหารไทยพอกินได้ไปวันๆ

ไม่ต้องเดือดร้อนไปนั่งกินที่ร้านไทยที่ไม่ได้อร่อยด้วยซ้ำไป

ก็เลยต้องคุณสามีนั่นแหล่ะค่ะทำบราวนี่ให้หม่ำๆ

เราก็นั่งรอ......เดินไปเฉี่ยวที่ครัว

ให้กำลังใจเล็กน้อย เผื่อว่าเตาอบมันจะร้อนเร็วขึ้น

เสร็จไวขึ้น

ได้กินเร็วขึ้นอีกนิดก็ยังดี

บ้านอื่นเป็นไงคะ เวลาทำอะไรในครัว เค้าช่วยกันหรือเปล่า

บ้านแแอนออกแนวปลีกวิเวกค่ะ

ปล่อยกันตามสบาย ไม่มีใครอยู่ข้างๆข้างหลังกันเลย

ทำคนเดียวจนเสร็จ กินเสร็จ เก็บล้างเองเสร็จเรียบร้อย

บราวนี่วันนั้นออกมาประมาณ ๑ ถาดเล็กๆ

ดีแล้วที่มันเล็ก เพราะจะได้หมดๆในเวลาอันรวดเร็ว

จะได้ไม่อ้วนนนนนนนนนนนน

ดูใกล้ๆกันซักนิด

แบบว่าหวานฉ่ำกันขนาดนั้น

ช๊อคโกแลตก็หยาดเยิ้ม

โอ๊ย.....ใจจะขาดตายเอามาวางไว้ใกล้ๆเน่ีย

มีอัลมอนต์ด้วยนะผสมๆอยู่เล็กน้อย

ที่มันน้อยเพราะว่าแอนไม่กินหน่ะค่ะ

เอาไว้เขี่ยเล่น เขี่ยออกทุกเม็ดที่มองเห็น

เอาไปให้คุณสามีได้เอร็ดอร่อยคนเดียว

แบบว่าเค้าทำให้กินยังเรืองมากอีกเนอะคนเราเนี่ย

ไว้โครงการหน้าคุณสามีบำรุงบำเรอด้วยขนมอะไรอีก

จะเอาให้ช่วยชิมอีกนะคะ ไม่พลาดค่ะ