บล็อคนี้เป็นบล็อคทืี่ลงความบ้าหนังแอนิเมะทางฝั่งตะวันตก จำพวกแอนิเมะจาก Pixar , Disney และ DreamWork เป็นหลัก ไม่อยากนับจากฝั่งญี่ป่นเพราะขี้เกียจตาม
Group Blog
 
<<
ตุลาคม 2553
 
 12
3456789
10111213141516
17181920212223
24252627282930
31 
 
7 ตุลาคม 2553
 
All Blogs
 

บทที่ 11 - ชมรมโมเอะ



"แหะๆๆๆ"
เด็กหนุ่มนามต้ายิ้มระริกระรี้ เมื่อเข้ามาห้องเรียนคาบแรก
"ยิ้มแต่เช้าเลยนะต้า" ฝนทัก "มีอะไรให้ดีใจงั้นเหรอ"
"แหะๆ ก็วันนี้เราจะได้เปิดชมรมโมเอะอย่างเป็นทางการไงหละ" ต้าพูดไปบิดตัวไป "เป็นเพราะมิ้นจังคนเดียวเลยนะเนี่ย"
"โดนบังคับให้เข้าสิไม่ว่า" ผมพึมพำหลังจากวางกระเป๋าลงบนโต๊ะ จากนั้นก็เริ่มแกะโบว์ออกทั้งสองข้าง ทำให้เส้นผมสยายยาวออกมาอย่างสวยงาม เล่นทำเอาผู้ชายในห้องมองกันตาแทบหลุด
"อุตส่าห์รีบมา โบว์หลุดหมดเลย" ผมบ่นพร้อมกับรวบผมด้วยท่าทางอ่อนช้อย (โดยที่ตัวผมเองไม่รู้ตัว) "ต้องมัดใหม่เลย ให้ตายสิ"
ต้าหยุดพูดแล้วก็มองผมจนตาแทบถลน โดยที่ผมเพิ่งจะผูกผมเสร็จ ก็เพิ่งหันไปมอง ก็เจอต้าซึ่งยืนตัวค้างอยู่
"เป็นอะไรเหรอต้า" ผมถาม
"มะ มะ มิ้นจัง..." เลือดกำเดาเริ่มไหลย้อยออกมาจากโพรงจมูกของต้า เล่นทำเอาผมเสียวสันหลัง
"มิ้นจังน่ารักที่ซู๊ดดดดดดดด" ต้ายิ้มร่าก่อนที่จะปล่อยเลือดกำเดาพุ่งออกมาราวกับสายนํ้า
"โอ้โห สุดยอดเลยครับท่านศาสดา" ลูกน้องของต้าที่ไม่รู้โผล่ออกมาจากไหนเริ่มจดบันทึกยิกๆๆ "สามารถเลือดกำเดาไหลได้โดยที่มองดูมิ้นจังเฉยๆ แถมความยาวของเลือดที่พุ่งออกมานั้นวัดได้ราวๆ 20 เซนด้วยครับ ทำลายสถิติแล้วหละครับท่านศาสดา"
"มาจากทางไหน รีบออกไปทางนั้นเลย" แมวเดินเข้ามาไล่ลูกน้องของต้าออกไป
"ก็ได้ แต่ก่อนจาก..." ลูกน้องของต้าหยิบของบางอย่างขึ้นมา
แช๊ะ !!
แสงสีขาวแวบเข้าตาผม เล่นทำเอาผมลายตาไปชั่วขณะ
"ไปหละคร้าบ แว้บ"
ลูกน้องของต้ารีบซิ่งหนีไปโดยผมเพิ่งจะรู้ตัว มันก็วิ่งออกไปจากห้องพร้อมกับกล้องถ่ายรูปในมือของมันแล้ว
"โห ไอ้ ... กลับมานี่นะเว้ย" ผมเริ่มด่าด้วยความไม่พอใจ "ไอ้ตายสิ มาถ่ายภาพคนอื่นเขาได้ยังไง"
"ถึงจะไร้มรรยาท แต่ก็ไม่ได้ผิดกฎโรงเรียนนะครับ" หัวหน้าห้องซึ่งมาข้างๆ ผมตอนไหนผมก็ไม่รู้อีกอธิบาย เล่นทำเอาผมสะดุ้งซะขวัญหนีดีฝ่อ "โดยเฉพาะช่วงกิจกรรมนี้ด้วย"
"กิจกรรมอะไรเหรอ" ผมถาม
"มิ้นจังไม่รู้เลยเหรอครับเนี่ย" หัวหน้าห้องถามผมด้วยสีหน้าจริงจังมาก
"ถ้าฉันรู้ฉันจะถามนายมะ" ผมย้อน
"งั้นไม่บอก" หัวหน้าห้องยิ้มหึๆ ก่อนที่จะเดินจากไป เล่นทำเอาผมงงไปหมด
"อะไรของเขา หัวหน้าห้องมีนิสัยชอบกวนแบบนี้ด้วยเหรอเนี่ย" ผมพึมพำ
"เอาหน่านพ เป็นอีกรสชาติของชีวิต" ชายเดินมาจับหัวไหล่ของผมเพื่อปลอบ
"แต่ฉันอยากได้รสชาติตอนเป็นผู้ชายนี่หว่า" หันไปบอกกับเขา "แล้วนี่จะจับหัวไหล่ฉันอีกนานไหมเนี่ย"
"อ๋อ อะ อืม" ชายรีบปล่อยมือผมออกอย่างรวดเร็ว เขารีบหันหน้าไปทางอื่นแล้วก็แอบถูมือข้างที่จับหัวไหล่ของผมเบาๆ พฤติกรรมของเขานั้นเล่นทำเอาผมขนลุก
เมื่อผมมองไปรอบๆ ห้อง เล่นทำเอาสาวๆในห้องมองตาเป็นประกาย
"มีอะไรกันเหรอ" ผมถามพวกเธอ
พวกเธอกลับไม่ตอบ แต่กลับพยายามหุบรอยยิ้มบนปากเอาไว้ เล่นทำเอาผมรู้สึกแปลกๆ มากขึ้นไปอีก
เฮ้อ ตั้งแต่ฉันกลายเป็นผู้หญิงไปเนี่ย มันมีแต่เรื่องแปลกๆ แฮะ ผมคิดขณะเดินกลับไปนั่งที่ตนเอง เมื่อไหร่พี่เฟิร์นจะทำยาแก้ให้เสร็จไวๆนะ
ชายแอบมองดูผมทางหางตา หน้าของเขาแดงขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนที่จะสะบัดหัวอย่างแรงก่อนที่จะนั่งบนโต๊ะตนเอง เอาหนังสือเรียนขึ้นมาอ่านอย่างรวดเร็ว พฤติกรรมของเขานั้นฝนจับตามองดูอยู่ทุกฝีก้าว เธอยิ้มที่มุมปากราวกับกำลังดูเรื่องสนุกสนานเรื่องหนึ่ง

----------------------

หลังจากนั้น คาบกิจกรรม
หลังจากที่ผมแยกตัวกับชายแล้ว ผมเดินตามต้าไปเพื่อที่จะไปยังห้องชมรมของพวกเขา แม้ว่าผมจะไม่อยากไปเลยก็ตาม
"อะไรกันเนี่ย" ผมถามต้าเมื่อมองดูสิ่งที่อยู่หน้าห้องชมรม
ตอนนี้เหล่าลูกน้องของต้านั้นคุกเข่าอยู่สองข้างทางซ้ายขวา โดยเว้นที่ตรงกลางเอาไว้ พวกเขานั้นพร้อมใจกันสวมชุดยูกาตะ (เสื้อคลุมอาบนํ้าของญี่ปุ่น) และก็ได้หันหน้ามาทางผมอย่างพร้อมเพรียง
"ขอต้อนรับ พระเจ้าแห่งความโมเอะ มิ้นจัง!!" พวกเขาเอ่ยต้อนรับผมพร้อมกันอย่างพร้อมเพรียงราวกับซักซ้อมมาอย่างดี
"ฉันไม่ใช่พระเจ้านะ" ผมรีบบอกพวกเขา "แล้วรีบๆลุกได้แล้ว อายเขา"
"คติของพวกเราคือ ด้านไว้ก่อน พ่อสอนไว้" ลูกน้องคนที่มาแอบถ่ายผมตอนเช้าเอ่ยราวกับปฏิญาณตน
"ตามปกติ ใครที่จะเข้าชมรมของเราจะต้องผ่านการทดสอบเล็กน้อยนะ" ต้าบอก "แต่กรณีขอเธอคงไม่ต้องหรอกมั้ง เพราะเธอแท้ๆ ทำให้ชมรมของเราเปิดได้อย่างเป็นทางการ"
"อะๆ เอาไงก็เอา รีบๆพาฉันเข้าห้องชมรมได้แล้ว" ผมรีบบอกด้วยความรำคาญ
"รับทราบครับ" ต้ารีบเดินนำทางผม ผ่านลูกน้องของเขา ทำให้ผมจำใจต้องเดินตามเขาไปอย่างช่วยไม่ได้
แต่มันก็แปลกๆ แฮะ ทำไมเราถึงรู้สึกดีใจปนภูมิใจแบบนี้เนี่ย ผมคิดเมื่อเดินผ่านลูกน้องของต้าไปแต่ละคน ถึงจะรู้สึกอาย แต่ก็อยากให้มีคนชื่นชมเราอีก เอ้ย นี่ฉันคิดอะไรแปลกๆ อีกแล้วหละเนี่ย
ที่หน้าทางเข้าห้อมชมรมนั้น มีป้ายเขียนเอาไว้ว่า 'ชมรมโมเอะ' อยู่ และใบข้างๆนั้นมีรายชื่อสมาชิกชมรมอยู่ แต่ดันมีคำว่า 'มิ้นจัง' ตัวเบ่อเร่อร์ ราวกับว่าชื่อของผมนั้นมันเบียดกับชื่อสมาชิกคนอื่นๆไปอย่างเห็นได้ชัด
"ชอบใช่ม้า มิ้นจัง" ต้าเดินไปมารอบๆตัวผมราวเต้นรำ "ผมให้ความสำคัญของมิ้นจังเป็นอำดับหนึ่งเลยน้า ก็เลยขยายฟอร์นให้เป็นพิเศษ ถูกใจเลยใช่เป่า"
"เอาออกได้มะ" ผมถาม
"ไม่เอา" ต้ายิ้มกริ่ม
ผมเอามือข้างหนึ่งกระชากคอเสื้อต้าเข้ามาใกล้ๆหน้าของผม
"เอา...ออก...ซะ" ผมขู่เขา
"ค้าบ" ต้าหน้าถอดสีเมื่อโดนผมจ้องหน้าขู่
ผมปล่อยคอเสื้อแล้วก็ลองเปิดประตูเข้าไปในห้องชมรม โดยทำใจไว้ก่อนเลยว่าภายในห้องของมันคงต้องมีแต่ของลามกๆทั้งนั้น ถึงจะอยากเอามาดูสักอย่างก็เหอะ
แต่เมื่อผมเดินเข้าไปข้างในแล้ว เล่นทำเอาผมประหลาดใจ เพราะว่าภายในห้องชมรมนั้นไม่ได้เสื่อมอย่างที่ผมคิดเอาไว้ ห้องชมรมมีพื้นที่สองห้องรวมกัน รอบๆห้องนั้นตกแต่งราวกับเป็นห้องรับแขกแบบญี่ปุ่น มีโต๊ะคัตสึอยู่ตรงกลางทั้งๆที่ผมไม่เห็นความจำเป็นต้องมีในเมื่อเมืองไทยมันร้อนซะขนาดไหน มีกรอบรูปที่มีโปสเตอร์ของแอนิเมะการ์ตูนจากญี่ปุ่น โดยมากจะเน้นที่ตัวละครสาวๆมากกว่า ทางซ้ายของผมนั้นมีโต๊ะวางแก้วนํ้าที่มีกลิ่นชาลอยออกมาชวนหน้าดื่ม พื้นที่ในสุดนั้นจะมีพวกดาบไม้ หรือพวกของจากญี่ปุ่นทั้งนั้น เรียกได้ว่า สภาพภายในห้องนั้นแตกต่างจากที่ผมคาดคิดเอาไว้อย่างลิบลับ
"รับชาสักถ้วยไหมครับ" ต้าถือถ้วยชาแบบญี่ปุ่นแล้วก็ยื่นให้ผม พอผมรีบมาดื่มก็ต้องติดใจ เพราะรสของชาดีมาก
"อร่อย นี่ซื้อมาจากไหนเหรอ" ผมถาม
"เราไม่ได้ซื้อแบบสำเร็จรูปมานะครับ" ต้าบอก โดยข้างหลังเขานั้นมีลูกน้องของต้าเดินเป็นขบวนเพื่อเข้ามาในห้องชมรม "พวกเราซื้อใบชาจากร้านขายของญี่ปุ่นที่เป็นคนญี่ปุ่นขายโดยตรง รสชาจึงเลิศกว่าใบชาข้างถนนนะครับ แล้วอีกอย่าง" ต้าผายมือให้ผมมองไปรอบๆ "ถึงจะบอกว่าชื่อชมรมของเรานั้นจะเป็นชมรมโมเอะ แต่ในความเป็นจริงแล้วเนื้อหาของชมรมนั้นเราจะเน้นทุกอย่างที่เป็นของญี่ปุ่น ตั้งแต่การศึกษาวัฒนธรรม ความเป็นอยู่ แต่เราจะเน้นไปที่มังงะกับแอนิเมะมากว่านะครับ"
"อ้อเหรอ" ผมเดินเข้าไปสำรวจรอบๆ อย่างชื่นชม เพราะยิ่งผมเข้าไปข้างในเรื่อยๆ ก็พบกลิ่นอายของความเป็นญี่ปุ่นเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ "ฉันคงมองนายผิดไปจริงๆ หละนะต้า"
"อะไรกัน นี่ผมดูไม่น่าไว้วางใจขนาดนั้นเลยเหรอ" ต้าเริ่มทำท่างอแงเหมือนเด็กๆ "มิ้นจังง่า ใจร้าย"
ผมเกือบจะหัวเราะร่วนด้วยความขบขันของต้าไปเสียแล้ว แต่เพื่อรักษาภาพลักษณ์ จึงทำหน้าเนียนเฉยๆ เอาไว้ และผมก็อาจจะคิดถูกก็ได้ที่ผมมองดูต้าผิดไปแบบนี้
ครืน....
มีเสียงเหมือนของถล่มออกมาจากข้างหลังผม และเมื่อผมหันไปมอง ก็พบว่าตรงตู้เก็บของที่น่าไม่มีอะไรใส่ กลับมีข้าวของถล่มออกมาจากข้างนอก ซึ่งข้างในเต็มไปด้วยแผ่น DVD และหนังสือโดจินเต็มไปหมด แถมของพวกนี้เล่นเป็นของเรท 18 ทั้งนั้น ทำเอาผมหน้าซีด
"เฮ้ย นี่ เก็บไปดีๆหน่อยซิ" ต้าเริ่มไปสั่งสอนลูกน้องตนเอง "ยัดเข้าไปให้มิดๆ หน่อย"
"คร้าบ" ลูกน้องของต้าเริ่มไปขนของกลับเข้าตู้เหมือนเดิม
จะเชื่อใจมันดีไหมวะเนี่ย ผมคิด

--------------------------------------

(ครึ่งชั่วโมงผ่านไป)
แมวกับชายกำลังเดินออกจากชมรมของตนเองเพื่อไปยังชมรมโมเอะ เพื่อดูว่าต้าทำอะไรแปลกๆรึเปล่า
"จริงๆ แล้ว ฉันน่าจะชวนมิ้นเข้าชมรมเดียวกับฉันก็ได้นะ แต่พอดีฉันตื่นเต้นไปหน่อยนะ แล้วก็ไม่รู้ว่ามิ้นเข้าไปชมรมโมเอะของไอ้ต้าตอนไหน" ชายคุยกับแมว
"นั่นแหละที่ฉันไม่ไว้ใจ ไม่รู้ว่าไอ้ต้ามันจะทำอะไรมิ้นจังนี่นะสิ" แมวเดินไปทำหน้าไม่พอใจไป
"เฮ้ย คิดมาก ไอ้ต้าคงไม่ทำอะไรถึงขนาดนั้นหรอกมั้ง" ชายเอ่ย แต่เมื่อพวกเขามายืนอยู่หน้าห้องชมรมโมเอะเท่านั้นแหละ ยังไม่ทันที่พวกเขาจะเคาะหรือเปิดประตูเข้าไปเลย กลับมีเสียงดังออกมาจากในห้องชมรม
"นะ นี่ มันต้องทำขนาดนี้เลยเหรอ" เสียงของผมดังออกมา
"ต้องสิมิ้นจัง ถ้าไม่อย่างนั้นมันก็ไม่สนุกนะสิ เอาออกมาเลย" เสียงของต้าก็ดังออกมาจากข้างในเช่นกัน
"เอาออกก็เอาออก" เสียงของผมดังออกมาอีกครั้ง แมวรีบเอาหูตัวเองแนบกับประตูห้องแล้วแอบฟังอย่างตั้งใจ
"โอโห ใหญ่จังแฮะ"
"ใช่ม้า ใหญ่แบบนี้แหละดี"
"ใหญ่แบบนี้ฉันคงไม่ไหวหรอกมั้ง"
"ต้องไหวซี่ มิ้นจังต้องไหวอยู่แล้ว"
มือของแมวที่แอบแนบกับผนังข้างๆนั้นเริ่มขูดแกรกๆ ไปกับกำแพงจนมีรอยออกมาเหมือนแมวข่วนอย่างรุนแรง ซึ่งชาย (ไม่ได้แอบฟังกับเธอ) มองดูเธอด้วยความตกใจ
"อ้า ไม่ ไม่ไหวหรอกต้า มันใหญ่เกินไป"
"โถ่ มิ้นจัง แค่นี้ก็ไม่ไหวแล้วเหรอ"
"ก็ ก็มันใหญ่นี่ อ้า..."
"ช่วยไม่ได้ แบบนี้ฉันต้องช่วยอีกแรงละมั้ง"
"มาช่วยหน่อยก็ดี อ้า.."
"ค่อยๆ นะ"
"อะ อื้ม..."
"อีกนิดนึงนะมิ้นจัง"
"อ้า.. ฉันไม่ไหวแล้ว..."
ชาย (ซึ่งไม่ได้แอบฟังเช่นกัน) มองดูอาการของแมวด้วยความตกใจปนสงสัยว่าเธอกำลังเป็นอะไร
"เอ่อ แมว มีอะไรเหรอ" ชายถามท
"หนอย... ไอ้ต้า" แมวเอ่ยด้วยนํ้าเสียงโหดเหี้ยม "ฉันจะไม่ปล่อยแกเอาไว้แน่"
แมวเดินไปหยิบถังขยะเปล่าที่วางอยู่ข้างๆ ห้องชมรมขึ้นมา เธอยกมันขึ้นมาเหนือหัวจนชายแทบเหวอ แล้วจากนั้นเธอก็ยกเท้าขึ้นแล้วเตะประตูห้องชมรมเพื่อพังเข้าไป
"เฮ้ย พวกแกนะ ทำอะไรกับมิ้นจัง หา!!" แมวตวาดดังลั่น "ออกมาให้ห่างจากเธอเดี๋ยวนี้... เหอ... ??"
แมวชะงักประโยคคำพูดกลางคันเมื่อเธอมองไปรอบๆห้อง ตอนนี้ลูกน้องของต้าเริ่มหยิบของต่างๆที่เกี่ยวกับญี่ปุ่นขึ้นมา ไม่ว่าจะเป็นภาพวาดหรือพวกธงปลาคาร์ฟ ออกมาแล้วก็เริ่มตกแต่งห้องชมรม ส่วนต้ากับมิ้นนั้น ทั้งคู่กำลังเอามือจับชั้นวางตุ๊กตาฮินะอยู่ และทั้งห้องกำลังมองดูแมวด้วยความสงสัย
"เอ่อ แมว เอาถังขยะมาทำไมเหรอ" ต้าถามด้วยความสงสัย "ในห้องชมรมฉันมีถังขยะแล้วนะ"
"แล้ว ทำอะไรกันเหรอ" แมวถามขณะที่ยังกวาดตามองไปรอบๆ
"ทำอะไร ก็ตกแต่งห้องชมรมนะสิ" ต้าตอบ "พอดีของพวกนี้ฉันซื้อๆ มาเก็บไว้ตั้งแต่ปีที่แล้วเพื่อจะตั้งเป็นชมรม แต่จนแล้วจนรอดก็ตั้งเป็นชมรมไม่ได้ ก็เลยเอามาเก็บไว้นะ"
"ละ แล้ว นายกับมิ้นแบกอะไรมาเหรอ" แมวถามต่อ
"อ๋อ ชั้นวางตุ๊กตาฮินะนะ" ต้าอธิบาย พร้อมกับค่อยๆ วาง ซึ่งผมเองก็ค่อยๆวางด้วย และเริ่มสูดหายใจด้วยความเหนื่อยอ่อน "พอดีมิ้นอยากเห็นของตกแต่งเทศกาลเด็กผู้หญิงของญี่ปุ่นนะ แต่พอดีฉันกำลังขนพวกชุดเกราะนักรบโบราณของญี่ปุ่นออกมาอยู่เลยไม่ว่าง แต่เห็นว่ามันหนักไปสำหรับผู้หญิง ก็เลยมาช่วยนะ"
"ใช่ มันหนักจริงๆนะแหละ ยกแทบไม่ขึ้น" ผมเอามือปาดเหงื่อที่หน้าผากแล้วหอบหายใจต่อ "โอ้ย สูบแรงไปโคตรเยอะเลย ไม่รู้เหมือนกันว่าเรี่ยวแรงมันหายไปไหนหมด"
"อะ อ้าวเหรอ" แมวยังตะลึงไม่หาย แต่เมื่อรู้ตัวว่าตัวเองกำลังแบกถังขยะอยู่ เธอรีบโยนมันไปข้างหลัง ซึ่งมันเป็นจังหวะเดียวกับที่ชายเดินตามมาพอดี เขาเลยโดนถังขยะครอบใส่หัวไปทั้งถัง
"แว๊กกกกกก!!" ชายร้องเสียงหลง
"โทษทีนะ ฉัน ฉันนึกว่านายจะทำอะไรกับมิ้นจังซะแล้วนะ" แมวเอามือเกาแก้มตัวเองแก้เขิน
"นี่ๆ แม่คุณ ใช้หัวคิดบ้างเหอะ ถึงฉันจะหื่นขึ้นเทพขนาดไหน แต่ฉันไม่ทำอะไรกับมิ้นจังอยู่แล้วหละหน่า" ต้ากอดอกและบอกกับแมว
และนั่นไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม ผมมีความรู้สึกว่า ไอ้ต้ามันเท่อะไรอย่างนี้นะ
"แต่ถ้าถามว่าฉันทำอะไรกับมิ้นจังมันก็ไม่ถูกหรอกนะ เพราะว่าฉันทำไปแล้ว" ต้ายิ้มหึๆ
"อะไรนะ" แมวตะโกนลั่น
"เฮ้ย!! แกมาทำอะไรกับฉันตอนหนายยยย!!" ผมเองก็ตกใจไม่แพ้แมวเหมือนกัน
"มันก็คือ นี่ไง!!" ต้าคว้าของที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อนักเรียกออกมาโชว์ให้ทุกคนดู และเมื่อทุกคนเห็นสิ่งนั้น มันก็คือ...
"ฟิกเกอร์มิ้นจังขนาด 1 ต่อ 8 ยังไงล่า" ต้าตะโกนลั่นราวกับเป็นของชิ้นสำคัญ และเมื่อผมมอง ก็พบว่าเห็นตัวเองขนาดจิ๋วในรูปแบบตุ๊กตากำลังแต่งตัวเป็นมิกุอยู่
"ว้าวววววววว!!" เหล่าลูกน้องของต้าร้องออกมาด้วยความดีอกดีใจ
"เฮ้ยยยยยยยย!!" เสียงผมร้องด้วยความตกใจปนตกตะลึง
"ถึงจะย่อส่วน แต่ก็เก็บรายละเอียดทุกตารางเซนติเมตร" ต้าบรรยายสรรพคุณ "สามารถถอดเสื้อผ้าได้ และสามารถเปลี่ยนเสื้อผ้า สีหน้าและทรงผมได้ตามใจชอบกว่าร้อยแบบ สำคัญ กันนํ้าได้ด้วย สนใจสั่งซื้อลดให้ 1 %"
"ซื้อคร้าบบบบบ!!" เหล่าลูกน้องของต้าพร้อมใจกันควักตังค์ออกมาอย่างรวดเร็วโดยไม่รอให้ต้าบอกราคาเลย
"เนอะ เห็นปะ ฉันยังไม่ได้ไปทำอะไรกับมิ้นจังซะหน่อย" ต้าบอกกับแมว ซึ่งตัวเธอเองก็เหมือนทำหน้าไม่รู้เหมือนกันว่าจะต่อว่าเขายังไงดี แต่ไอ้คนที่อยากต่อว่ามันมากที่สุดก็มีผมเนี่ยแหละ
"นี่ หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ" ผมพยายามไปคว้าเอาตัวตุ๊กตาตัวผมออกมาจากมือของต้า แต่ต้านั้นกลับยื่นหนีไปไกลๆอีก
"ฮ่าฮ่า ทำไมหละ มิ้นจัง น่ารักจะตาย"
"ฮึก ฮือ มันน่าอายนะ"
"ว้าว มิ้นจังหน้าแดงนํ้าตาคลอด้วย น่ารักที่สุด"
"บ้า รีบๆเอาคืนมาได้แล้ว แล้วฉันจะนํ้าตาไหลออกมาทำไมฟะเนี่ย ???"
"มิ้นจังน่ารักจังเลย"
"ฮือ เอามานี่เลยนะ ซิกๆ"
แมวนั้นยืนดูต้ากลั่นแกล้งผมอยู่ห่างๆ โดยเธอจับตามองดูฟิกเกอร์ตัวผมโดยไม่ละสายตา
"อยากได้เหมือนกันแฮะ" เธอพึมพำ
ระหว่างนั้น ชายซึ่งโดนถังขยะครอบหัวได้เอาถังขยะออกมาได้แล้ว และก็เริ่มมองดูผมด้วยความสงสัย
"ยกชั้นวางของไม่ไหว เพราะไม่มีแรงอย่างนั้นเหรอ" ชายเอามือลูบคางอย่างครุ่นคิด






 

Create Date : 07 ตุลาคม 2553
0 comments
Last Update : 7 ตุลาคม 2553 20:16:38 น.
Counter : 423 Pageviews.

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 


Parnkung
Location :


[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]




Friends' blogs
[Add Parnkung's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.