จอมจักรพรรดิ์ ฮั่นอู่ตี้ ภาค 1 - ตอนที่ 5, 6
ผู้จัดการสำนัก : “เนี่ยนหนูเจียวหรือ”กัวเส่อเหรินเอ่ยถามขึ้น “สาวๆในสำนักของเจ้ามีคนที่ชื่อเนี่ยนหนูเจียวหรือเปล่าล่ะ”ผู้จัดการสำนัก : “มีสิท่าน แต่ว่านางคนนี้ ไม่เหมือนกับบรรดาสาวๆคนอื่นๆหรอกนะ”ไท่จื่อ : “แน่นอนล่ะ สาวๆพวกนี้ดูแล้วธรรมดา จะไปเปรียบเทียบกับเดือนอย่างเนี่ยนหนูเจียวได้อย่างไร”ผู้จัดการสำนัก : “ท่านกล่าวได้ถูกต้อง แต่ว่านางคนนี้มีลักษณะแปลก อย่างแรกนางจะเป็นผู้เลือกรับแขกด้วยตนเอง ดังนั้น ถึงแม้ว่าท่านจะร่ำรวยพกเงินมามากมายขนาดไหนก็ตาม ถ้านางไม่เลือกท่านแล้วล่ะก็ ท่านมาที่นี่ถามหานางก็คงเสียเวลาเปล่าอย่างที่สอง พูดไปแล้วก็น่าขำ คือนางคนนี้ขายแต่ศิลปะไม่ขายร่างกาย ที่ข้าพูดมาเช่นนี้ท่านคงเข้าใจนะ”ไท่จื่อ : “อืม งั้นเจ้าไปเรียกนางมาหาข้าทีสิ ถ้าหากว่านางไม่เลือกข้าแล้วล่ะก็ข้าก็จะไปจากที่นี่”กัวเส่อเหรินหันไปไล่บรรดาสาวๆให้หนีไป แล้วหันไปกระซิบบอกกับผู้จัดการสำนัก“ถ้าเจ้าเรียกเนี่ยนหนูเจียวมาพบคุณชายของข้าได้แล้วล่ะก็ ข้ามีรางวัลให้กับเจ้าอย่างงามเลยทีเดียว”ผู้จัดการสำนักได้ยินปุ๊บ รีบเอ่ยขึ้นว่า “ท่านทั้งสองรออยู่ตรงนี้สักครู่ ข้าจะไปตามนางมาให้”สักพักหนึ่งผู้จัดการสำนักก็เดินกลับมาบอกว่า “ข้าตามเนี่ยนหนูเจียนมาพบท่านแล้ว ”ไท่จื่อเห็นเนี่ยนหนูเจียวเดินเข้ามาหาก็รู้สึกดีใจเอ่ยขึ้นว่า“แม่นาง ข้ามาที่นี่เพื่อนำเงินที่เจ้าทำหล่นไว้มาส่งคืนให้กับเจ้า”พูดจบก็หยิบเงินออกมาส่งให้กับเนี่ยนหนูเจียวเนี่ยนหนูเจียวกล่าวคำขอบคุณ แล้วหันหลังเดินกลับไปไท่จื่อเห็นดังนั้นรีบเอ่ยขึ้น “หยุดก่อนแม่นาง”กัวเส่อเหรินเอ่ยขึ้นว่า “แม่นาง จิ่วเกอนายของข้ารู้สึกชื่นชอบติดใจในชื่อ หนูเจียว ของแม่นาง ที่มาวันนี้ก็คิดอยากจะคบหาและอยากได้แม่นางไว้เป็นเพื่อนพูดคุยด้วยสักหน่อย”เนี่ยนหนูเจียวนิ่งเงียบเฉยไม่ตอบ กัวเส่อเหรินจึงเอ่ยขึ้นอีกว่า“ไม่ทราบแม่นางจะคิดค่าชั่วโมงสักเท่าไร จิ่วเกอของข้าสามารถจ่ายเพิ่มให้แม่นางได้อีกเป็นสองเท่า ใช่หรือเปล่าจิ่วเกอ”ไท่จื่อพยักหน้าแล้วเอ่ยขึ้นว่า “ข้าทราบมาว่าแม่นาง เป็นคนที่ต้อนรับแขกไม่ได้ง่ายๆต้องมีการเลือกเฟ้นแขกที่จะให้การต้อนรับด้วยเหมือนกัน ใช่หรือไม่”เนี่ยนหนูเจียว : “ตามที่ท่านได้ยินมานั้นไม่ผิด”ไท่จื่อ : “ถ้าอย่างงั้น ข้ามีสิทธิ์ที่จะได้รับการคัดเลือกจากแม่นางหรือไม่”หลังจากที่ไท่จื่อพูดจบ ผู้จัดการสำนักรีบเอ่ยขึ้นว่า“เนี่ยนหนูเจียว คุณชายท่านนี้มีรูปร่างที่สง่างาม หน้าตาก็หล่อเหลาเจ้ารีบเลือกคุณชายท่านนี้เถอะ”เนี่ยนหนูเจียว : “ได้ ข้าจะอยู่เป็นเพื่อนคุยกับคุณชายท่านนี้ละกัน”ไท่จื่อ : “ขอบคุณแม่นาง ที่ให้เกียรติข้า”เนี่ยนหนูเจียว : “คุณชาย เชิญนั่ง”ไท่จื่อ : “วันนี้ที่ได้พบแม่นางโดยบังเอิญ ข้ารู้สึกประหลาดใจมาก อดคิดไม่ได้ว่าแม่นางต้องเป็นแม่นางซีซือ(西施 - ซีซือ หรือไซซี หนึ่งในสี่สุดยอดสาวงามในประวัติศาสตร์จีน)กลับชาติมาเกิดแน่ๆ”เนี่ยนหนูเจียว : “ไม่ทราบว่าคุณชาย มีแซ่ว่าอะไร”ไท่จื่อ : “ข้าแซ่ฮั่น(汉)”เนี่ยนหนูเจียว : “ฮั่น? มีน้อยคนนักที่จะใช้ “ฮั่น” มาเป็นแซ่ของตนเอง ข้าไม่ค่อยได้พบเห็นคนแซ่นี้สักเท่าไร”ไท่จื่อเอ่ยย้อนกลับ “แล้วแซ่เนี่ยน(念)ของเจ้าเนี่ย ไม่ยิ่งน้อยกว่ารึ?”เนี่ยนหนูเจียว : “จะให้ข้าเรียกคุณชายว่าอะไรดี”ไท่จื่อ : “ในบรรดาพี่น้องของข้า นับดูแล้วข้าอยู่ในลำดับที่เก้า”เนี่ยนหนูเจียว : “ งั้นข้าเรียกท่านว่า คุณชายจิ่ว ล่ะกัน”ไท่จื่อ : “เรียกข้าว่า จิ่วเกอ ก็ได้”เนี่ยนหนูเจียว : “ข้าฟังจากน้ำเสียงของท่านแล้ว ดูเหมือนว่าท่านจะเป็นคนมาจากเมืองหลวง”ไท่จื่อ : “ไม่ผิด ข้าเกิดและโตที่ฉางอัน(长安)”เนี่ยนหนูเจียว : “ท่านคงจะรับใช้ทางการ?”ไท่จื่อ : “ช่างน่าเสียดายที่ข้าไร้วาสนา ชั่วชีวิตนี้ของข้าคงไม่มีโอกาสในการเข้ารับราชการหรอก”เนี่ยนหนูเจียว : “งั้นท่านก็คงจะเป็นลูกชายของมหาเศรษฐี หรือไม่ก็เป็นลูกชายของผู้มียศถาบรรดาศักดิ์?”ไท่จื่อ : “ไม่ทราบว่าแม่นางให้ความสำคัญกับสถานะทางบ้านของข้าเป็นพิเศษหรือไม่ ถ้าใช่ข้าคิดว่าคงต้องทำให้แม่นางผิดหวัง เพราะว่าครอบครัวของข้าก็ฐานะปานกลางไม่ได้ร่ำรวยเงินทองมีชื่อเสียง หรือลาบยศใดๆทั้งสิ้น”เนี่ยนหนูเจียว : “แต่ว่าข้าดูแล้วไม่เหมือน”ไท่จื่อ : “ถ้างั้น แม่นางคิดว่าข้าเป็นอย่างไรล่ะ”เนี่ยนหนูเจียว : “ขอโทษด้วยคุณชาย วันนี้ข้ารู้สึกเหนื่อย และก็เพลียไม่สามารถอยู่คุยเป็นเพื่อนคุณชายได้ เอาไว้โอกาสหน้าล่ะกัน”เนี่ยนหนูเจียวพูดจบก็เดินหนีไปโดยไม่สนใจคำพูดที่ไท่จื่อเอ่ยขึ้นไล่มาตามหลัง“แต่ว่าแม่นาง ข้ายังมีคำพูดที่อยากจะคุยกับเจ้าอีกเยอะเลย”**********ที่บริเวณหน้าอาคารของสำนักนางคณิกาไห่ถัง ไท่จื่อรู้สึกกระวนกระวายใจบ่นออกมาว่า“เนี่ยนหนูเจียวคนนี้เป็นคนยังไงกันแน่ นางช่างเย็นชาเหลือเกิน แถมไม่ไว้หน้าข้าอีก เสด็จแม่กับพี่หญิงยังไม่กล้าที่จะปฏิบัติตนเช่นนี้กับข้าเลย”กัวเส่อเหรินแปลกใจในคำบ่นของจิ่วเกอเอ่ยถามขึ้น“จิ่วเกอท่านพูดออกมาเช่นนี้ หมายความว่า ท่านไม่ได้รักนางหรอกเหรอ”ไท่จื่อ : “รักอยู่ แต่ดูเหมือนว่าว่านางคงจะไม่ชอบข้า”กัวเส่อเหริน : “จิ่วเกอ ท่านอย่าโกรธที่ข้าจะพูดล่ะ ข้ามีความรู้สึกว่าแม่นางหนูเจียวคนนี้ดูแล้วก็ไม่ค่อยมีเสน่ห์หรือความสวยสักเท่าไร ดูๆไปก็เหมือนกับคนประเภท ถูจือหมัวเฝิ่น (涂脂抹粉)ที่งามได้เพราะการเสริมแต่ง พอถอดล้างเครื่องประทินโฉมหรือเอาอาภรณ์ที่สวมใส่อยู่ออกเนื้อแท้รูปร่างหน้าตาก็คงจะดูไม่ได้เลยทีเดียว”ไท่จื่อได้ยินแล้วรู้สึกไม่พอใจจึงเอ่ยขึ้น “เจ้าหุบปาก แล้วห้ามพูดถึงนางเช่นนั้นอีกถ้าหากเจ้าพูดขึ้นมาอีกล่ะก็ข้าจะตบปากเจ้า”**********ภายในอาคารของสำนักนางคณิกาไห่ถัง หลังจากที่เนี่ยนหนูเจียวบ่ายเบี่ยงปฏิเสธที่จะอยู่เป็นเพื่อนคุยกับไท่จื่อไปแล้วนั้น นางก็ออกมาให้การต้อนรับแขกประจำของนาง**********ไท่จื่อกับกัวเส่อเหรินได้ยินเสียงเพลงดังแว่วมาว่า“สิบห้าค่ำ จันทร์เต็มดวง เฝ้าดูต้นอบเชย ส่งกลิ่นหอมโชย......”กัวเส่อเหริน : “ท่านฟังสิ นั่นเป็นเสียงของเนี่ยนหนูเจียวนี่ นางต้องกำลังร้องเพลงอยู่กับแขกแน่ๆนางช่างทำตัวน่ารังเกียจเสียจริง ดูสิร้องเพลงอะไรก็ไม่รู้”ไท่จื่อเองรู้สึกโกรธมากที่นางปฏิเสธตนเองด้วยการบอกว่าเหนื่อย อ่อนเพลียแต่กลับกลายเป็นว่านางไปปรนนิบัติต้อนรับแขกคนอื่นอยู่ เมื่อเป็นอย่างนี้จะต้องเข้าไปถามนางให้รู้เรื่องจึงรีบเดินกลับเข้าไปในสำนักนางคณิกาอีกครั้ง แต่ก็ได้รับการขัดขวางจากผู้จัดการสำนักผู้จัดการสำนัก : “ท่านเข้าไปไม่ได้นะ วันนี้แขกเต็มหมดแล้ว”ไท่จื่อ : “อะไรนะ แขกเต็มแล้ว แล้วเนี่ยนหนูเจียวล่ะ”ผู้จัดการสำนัก : “เนี่ยนหนูเจียว นางอ่ะ รู้สึกไม่สบายนิดหน่อย ตอนนี้เข้านอนแล้ว”ไท่จื่อ : “ถ้าอย่างนั้น แล้วคนที่กำลังร้องเพลงอยู่เป็นใครกัน”ผู้จัดการสำนัก : “เป็นคนอื่นที่ร้องเพลง”ไท่จื่อไม่เชื่อในคำพูดของผู้จัดการสำนักจึงรีบเดินเข้าไปดูเพื่อให้เห็นกับตาตนเองเมื่อเข้าไปข้างในก็เห็นเนี่ยนหนูเจียวกำลังนั่งร้องเพลงอยู่กับแขกอยู่อย่างเพลิดเพลิน(แขกผู้นี้มีนามว่า หลิวอี้(刘义) เป็นบุตรชายของเจ้าเมืองเยี่ยนชื่อ)ไท่จื่อเดินเข้าไปหาเนี่ยนหนูเจียวแล้วเอ่ยขึ้นด้วยความโกรธว่า“ข้าไม่คิดว่า้เจ้าจะ็เป็นคนหัวสูงเช่นนี้”เนี่ยนหนูเจียวชะงักกับคำพูดของไท่จื่อ หยุดร้องเพลงแล้วนั่งนิ่งเงียบๆโดยไม่ตอบโต้ใดๆหลิวอี้ซึ่งกำลังเมาอยู่เอ่ยขึ้นว่า “เจียวเจียว เจ้าดื่มเหล้าเป็นเพื่อนข้าสักแก้วสิ”เนี่ยนหนูเจียวเหลือบมองไท่จื่อนิดนึง แล้วเอ่ยขึ้นว่า“ในเมื่อคุณชายให้ข้าดื่ม งั้นข้าก็จะดื่มเป็นเพื่อนท่าน”ไท่จื่อเห็นหลิวอี้ยื่นถ้วยเหล้าส่งให้เนี่ยนหนูเจียว ประกอบกับกิริยาอาการที่เนี่ยนหนูเจียวแสดงต่อหลิวอี้ ยิ่งทำให้ไท่จื่อเกิดอาการหึงหวง รีบเดินเข้ามาดึงถ้วยเหล้าออกจากมือเนี่ยนหนูเจียวแล้วเอ่ยขึ้นว่า “ไหนเจ้าบอกว่าเจ้าเหนื่อย เจ้าบอกว่าเจ้าง่วงเจ้าบอกว่าเจ้าเพลีย เจ้าบอกว่าขายศิลปะแต่ไม่ขายตัวไง”พูดจบก็ขว้างถ้วยเหล้าในมือทิ้งด้วยความโกรธเนี่ยนหนูเจียวรู้สึกโกรธผลุดลุกขึ้นจากที่นั่ง แล้วเอ่ยว่า“แล้วเจ้ายุ่งอะไรด้วย ข้าจะขายตัวหรือไม่มันก็เป็นสิทธิ์ของข้า”ไท่จื่อ : “ถ้าเจ้าอยากขายล่ะก็ ต้องขายให้กับข้าเพียงผู้เดียว เจ้าต้องการเงินเท่าไร ข้าก็มีให้เจ้า”เนี่ยนหนูเจียวเอ่ยขึ้นด้วยความโกรธว่า “เงินน่ะข้าไม่ต้องการ”พูดจบปุ๊บนางก็เดินหนีไป หลิวอี้เอ่ยถามไท่จื่อขึ้นว่า “ไอ้หนู เจ้าเป็นใครกัน”ไท่จื่อ : “ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของเจ้า ไม่ต้องยุ่ง นางเป็นของข้า”หลิวอี้หัวเราะแล้วเอ่ยขึ้นว่า : “ไอ้หนู เจ้านี่วอนเจ็บตัวซะแล้ว เด็กๆจับตัวมันไว้”**********ที่ห้องพักของก้วนฟูกับหลี่หลิง จางทังวิ่งเข้ามาด้วยความร้อนใจจางทัง : “จิ่วเกอ ไม่อยู่แล้ว”ก้วนฟู : “ว่าไงนะ จิ่วเกอหายไปเหรอ”**********ไท่จื่อถูกคนของหลิวอี้จับมัดตัวไว้ และถูกนำตัวออกมายังบริเวณด้านนอกอาคารไท่จื่อ : “ปล่อยข้า”หลิวอี้ : “นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าพบกับคนอย่างเจ้า คิดจะมาแย่งสาวกับข้าเหรอ ไม่มีทางซะล่ะเจ้าคงไม่อยากมีชีวิตเสียแล้วกระมัง ข้าจะบอกให้เจ้าฟังและจำไว้ด้วยว่าเจ้าเมืองเยี่ยนชื่อนะเป็นพ่อของข้าเอง ขนาดหวงตี้เองยังให้ความเคารพนับถือได้ยินอย่างนี้แล้วเจ้ารู้สึกกลัวหรือเปล่า เฮ้อ ชีวิตของเจ้าท่าจะไม่ยืนยาวเสียแล้วเจ้าโตมาขนาดนี้แล้วข้ารู้สึกสงสารพ่อกับแม่ของเจ้าซะเหลือเกินเอางี้ ถ้าเจ้าอยากจะมีชีวิตอยู่ต่อไปล่ะก็ ง่ายนิดเดียว เพียงเจ้าคลานลอดขาข้าไปและข้าก็จะให้ย่าของเนี่ยนหนูเจียวมาเขกหัวเจ้าสักสองสามที แค่นี้ข้าก็ปล่อยเจ้าแล้ว”ไท่จื่อ : “เจ้าบังอาจใช้อำนาจบาตรใหญ่ มาข่มขู่ประชาชนหรือนี่”หลิวอี้ : “เจ้าไม่ต้องพูดมาก เจ้าจะทำตามที่ข้าบอกหรือไม่”ไท่จื่อ : “ฝันไปเถอะ”หลิวอี้ : “เฮ้อ แค่คลานลอดขาข้าเท่านั้นเอง แม้แต่นายพลใหญ่ในสมัยก่อนอย่างหันซิ่น(韩信)ก็ยังเคยลอดใต้ขาคนมาแล้ว ไม่แน่นะอนาคตข้างหน้าของเจ้าอาจจะได้เป็นถึงนายพลใหญ่เหมือนเค้าก็ได้”**********ทางด้านจางทัง ก้วนฟู และหลี่หลิงต่างควบม้าออกตามหาไท่จื่อด้วยความรีบเร่ง**********คนของหลิวอี้ผลักไท่จื่อให้คุกเข่าลงกับพื้นไท่จื่อเอ่ยขึ้น “ข้าจะให้เจ้าตาย คนในครอบครัวของเจ้าทั้งหมดก็ต้องตายด้วยเหมือนกัน”หลิวอี้ : “อ้อ เหรอ งั้นดูซิ ใครมันจะตายก่อนกัน ข้าจะบอกให้พวกเค้าจับเจ้ายัดใส่กระสอบแล้วเอาหินมาวางทับไว้ จากนั้นก็จับเจ้าไปทิ้งลงแม่น้ำให้เป็นอาหารแก่พวกเต่า”ไท่จื่อถ่มน้ำลายใส่หลิวอี้ แล้วหันหน้าไปที่สำนักนางคณิกาไห่ถังตะโกนขึ้นว่า“เนี่ยนหนูเจียว เจ้าจำไว้ด้วยว่าข้าจิ่วเกอ ยอมตายเพื่อเจ้า”หลิวอี้ : “นำตัวไป”ไม่ทันที่หลิวอี้จะพูดจบลูกน้องคนหนึ่งวิ่งเข้ามากระซิบบอกอะไรบางอย่างกับหลิวอี้หลิวอี้รู้สึกตกใจเป็นอย่างมากรีบระล่ำระลักบอกให้ลูกน้องปล่อยไท่จื่อไว้ที่นั่นแล้วตนเองรีบพาลูกน้องออกไปจากที่ตรงนั้นทันทีกัวเส่อเหรินตะโกนร้องเรียกมาแต่ไกล “จิ่วเกอ จิ่วเกอ”ไท่จื่อตะโกนตอบ “ข้าอยู่นี่”จางทัง ก้วนฟู กัวเส่อเหริน และหลี่หลิง ทั้งสี่คนวิ่งเข้ามาช่วยแก้มัดให้ไท่จื่อก้วนฟูเอ่ยขึ้น “จิ่วเกอ แล้วเจ้าพวกนั้นล่ะ ข้าจะตามไปจับพวกนั้นมาสับเป็นชิ้นๆ”ไท่จื่อ : “ไม่ต้อง ไม่ต้อง พวกเจ้าช่วยพยุงข้าเข้าไปข้างในที ข้าต้องการพบเนี่ยนหนูเจียวเพื่อให้นางดูอาการของข้า”จางทังได้ยินดังนั้น รู้สึกโกรธหันไปถามกัวเส่อเหริน“กัวเส่อเหริน เนี่ยนหนูเจียวเป็นใคร”กัวเส่อเหรินอึกอักตอบไปว่า “นางเป็น...นางเป็นเพื่อนของจิ่วเกอ”พอกัวเส่อเหรินพูดจบจางทังเอ่ยขึ้นว่า “จิ่วเกอ กลับที่พักเดี๋ยวนี้”ไท่จื่อ : “ไม่ ข้าต้องการพบเนี่ยนหนูเจียว ข้าอยากให้นางดูสิว่าข้าได้รับบาดเจ็บแค่ไหน”พูดจบปุ๊บไท่จื่อก็เป็นลมล้มหมดสติไปจางทังหันไปตำหนิกัวเส่อเหริน “กัวเส่อเหริน เจ้า...”กัวเส่อเหรินหน้าจ๋อยไม่คาดคิดว่าจะเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ขึ้นกับไท่จื่อจากนั้นทั้งหมดก็พาไท่จื่อกลับที่พัก โดยมีสายตาของเนี่ยนหนูเจียวยืนมองดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดด้วยความสงสัย**********ที่จวนของเจ้าเมืองเยี่ยนชื่อ หลิวอี้กำลังก้มหน้ารับฟังคำตำหนิจากผู้เป็นพ่อหลิวซิ่น : “พวกเจ้าทะเลาะหึงหวงกันเพราะเรื่องผู้หญิงถ้าหากว่าเกิดอะไรขึ้นแล้วล่ะก็ ชีวิตของเจ้า ข้าและก็คนในครอบครัวคงไม่เหลือ”หลิวอี้ : “ก็ลูกไม่รู้นี่ว่าเจ้าหนุ่มนั่นเป็น...”หลิวซิ่น : “เจ้านี่...เจ้า...เจ้ายังจะเรียกเค้าว่าเจ้าหนุ่มนั่น อยู่อีกหรือ ”หลิวอี้ : “อ่า..ใช่..ใช่..ไท่จื่อ”หลิวซิ่น : “เพียงแค่ผู้หญิงคนเดียวเจ้าจะไปสนใจทำไม แถมยังเป็นนางคณิกาอีก”หลิวอี้ : “พ่อ ท่านไม่รู้อะไร เนี่ยนหนูเจียวคนนี้ นางไม่เหมือนนางคณิกาคนอื่นๆ และลูกก็ชอบนาง”หลิวซิ่น : “เหลวไหล ไม่ว่าเมียของเจ้า หรือว่าน้องสาวของเจ้า หากว่าไท่จื่อทรงโปรดแล้วล่ะก็เจ้าต้องนำไปถวาย”หลิวอี้ : “ข้าเข้าใจแล้ว แต่ถ้าหากไท่จื่อทรงก่อเรื่องขึ้นขณะอยู่ที่เยี่ยนชื่อล่ะท่านพ่อ”หลิวซิ่น : “ไม่ว่าไท่จื่อจะก่อเรื่องอะไรขึ้นก็ตาม เจ้าจะต้องทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นอย่างนี้ถึงจะเรียกว่าเป็นจงเฉิน(忠臣 หรือ ตงฉิน ขุนนางผู้จงรักภักดี)ที่ดี เข้าใจไหม”**********เช้าวันหนึ่ง ขณะที่ตงฟางซั่วกำลังเดินทางเพื่อไปเปิดร้านอยู่นั้น เด็กหนุ่มคนหนึ่งได้ตะโกนร้องเรียก “ซินแสดงฟาง ซินแสตงฟาง ไม่ทราบว่าท่านจะทำนายตัวอักษรให้ข้าได้หรือไม่”
เด็กหนุ่มผู้ซึ่งร้องเรียกหาตงฟางซั่วเพื่อที่จะให้ตงฟางซั่วทำนายตัวอักษรให้นั้นมีนามว่า จางเชียน(张骞)[ในประวัติศาสตร์ของราชวงศ์ฮั่น จางเชียนผู้นี้ เป็นฑูตที่ทางฮั่นอู่ตี้ส่งไปเพื่อเจริญสัมพันธไมตรีกับชนเผ่าต้าเย่ว์จือ(大月氏)ที่อยู่ในเขตซีอี้ว์(西域) โดยมีวัตถุประส่งค์ในการไปเพื่อต้องการขอความร่วมมือจากชนเผ่าต้าเย่ว์จือในการบุกเข้าโจมตีชนเผ่าซุงหนู เนื่องจากฮั่นอู่ตี้ทราบมาว่าชนเผ่าต้าเย่ว์จือก็เป็นอริกับชนเผ่าซุงหนูด้วยเหมือนกัน ดังนั้นจึงอยากให้ทางต้าเย่ว์จือเข้าโจมตีชนเผ่าซุงหนูจากทางด้านทิศตะวันตก ส่วนทางฮั่นอู่ตี้จะยกทัพเข้าโจมตีจากทางด้านทิศตะวันออกการเดินทางไปซีอี้ว์ของจางเชียนในครั้งนั้น ถือได้ว่าเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้จีนได้มีการติดต่อเชื่อมความสัมพันธ์ มีการแลกเปลี่ยนทางเศรษฐกิจและวัฒนธรรม ระหว่างจีนกับโลกตะวันตก ผ่านเส้นทางการคมนาคมที่เราคงเคยได้ยินกันในชื่อว่า เส้นทางสายไหม]จางเชียนช่วยถืออุปกรณ์ที่ใช้ในการทำมาหากินของตงฟางซั่ว แล้วทั้งสองคนก็เดินคุยไปด้วยกัน ตงฟางซั่วได้เอ่ยถามขึ้นว่า “เจ้ามีชื่อแซ่ว่าอะไร”“ข้าน้อยแซ่จาง(张) มีชื่อว่าเชียน(骞)” จางเชียนกล่าวตอบพร้อมกับหยิบกระดาษที่เขียนตัวอักษร 骞(เชียน) ออกมายื่นส่งให้ตงฟางซั่วตงฟางซั่วพิจารณาดูตัวอักษรแล้วเอ่ยถามขึ้นว่า “ข้าขอถามอะไรเจ้าสักหน่อย ดูๆแล้วบ้านเกิดของเจ้าน่าจะอยู่ที่นี่ แต่ว่าเจ้าต้องไปใช้ชีวิตอยู่ที่อื่นตั้งหลายปี ตอนนี้คงคิดอยากจะกลับมาอยู่ที่บ้านเกิด (叶落归根)ใช่หรือไม่”จางเชียนรู้สึกทึ่งในคำกล่าวของตงฟางซั่วจึงเอ่ยขึ้นว่า“ท่านซินแส ท่านทำนายได้แม่น(料事如神)จริงๆ”“อักษรบนกระดาษนี่เขียนไว้ชัดเจน เจ้าลองดูสิ” ตงฟางซั่วชี้ให้จางเชียนดูพร้อมกับอธิบายให้ฟังว่า “ข้างบนมีคำว่าบ้าน(家) ส่วนด้านล่างก็คือ ม้า(马) อธิบายภูมิหลังของเจ้าได้ว่า เจ้าต้องห่างไกลจากบ้านเกิด”จางเชียนมีความสงสัยได้เอ่ยถามขึ้นว่า “ที่ว่าต้องห่างไกลจากบ้านเกิด ไม่ทราบว่าท่านซินแสดูจากตรงไหน(从何而指)”ตงฟางซั่ว : “เจ้าดู เส้นแนวนอนสามเส้นที่ตัดกันกับเส้นแนวตั้งสองเส้นนี่เกิดเป็นรูปบ่อ(井)สองบ่อที่ชัดเจน ส่วนที่ด้านล่างมีตัวอักษร ปา(八) เส้นสองเส้นของตัวอักษร ปา นี้แยกออกจากกันเป็นสองทาง(分道扬镳) แล้วก็อักษร ม้า(马) ตัวนี้บ่งบอกได้อย่างชัดเจนว่า ภูมิหลังของเจ้าต้องเป็นผู้พเนจรห่างไกลจากถิ่นกำเนิด”จางเชียน : “ข้าน้อยจางเชียน รู้สึกชื่นชมท่านซินแซเป็นอย่างยิ่ง(五体投地)ข้ามีเรื่องขอถามท่านอีกว่า ข้าควรจะนำร่างของพ่อข้าไปฝังไว้ที่ไหนจึงจะดี”ตงฟางซั่ว : “สำหรับเรื่องนี้น่ะ คงต้องพิจารณาดูจากตัวอักษรอีกที เจ้าเกิดที่ซันตง(山东) แต่ดูเหมือนว่าจะขัดแย้งกันกับปาจื้อ(八字)ของเจ้า ที่ที่ดีที่สุดคือนำไปฝังไว้ทางทิศตะวันตก”[八字 เป็นศาสตร์อย่างหนึ่งในการทำนายดวงชะตาแบบจีน โดยใช้ตัวอักษรแปดตัว จัดเป็นสี่แถวที่ประกอบไปด้วยแถวปี แถวเดือน แถววัน และแถวของเวลาที่เราเกิด ในแต่ละแถวนั้นประกอบไปด้วยพลังจากธรรมชาติอันได้แก่ พลังฟ้า(天干)กับพลังดิน(地支)ประกบกันเป็นคู่ๆ รวมทั้งหมดแปดพลังงาน จากนั้นก็ดูว่าพลังงานที่เข้ามาสู่ตัวเราในปีนั้นๆมาช่วยเสริมทำให้ดวงของเราดีขึ้นหรือว่ามาขัดดวงทำให้แย่ลง]จางเชียน : “พอดีเลยที่เขาซีซัน(西山)ข้าเห็นมีที่สำหรับฝังศพอยู่แห่งหนึ่ง”ตงฟางซั่ว : “ต้องเลยไปทางทิศตะวันตกของเขาซีซันอีก”จางเชียน : “ถ้าต้องมุ่งไปทางตะวันตกอีก ก็ต้องออกจากเมืองเยี่ยนชื่อไปแสดงว่าก็ต้องออกไปนอกเขตทะเลป๋อไห่(渤海)ด้วยนะสิ”ตงฟางซั่ว : “ยังคงต้องมุ่งไปทางทิศตะวันตกอีก”จางเชียน : “ที่แท้ท่านต้องการให้ข้าฝังไว้ที่เมืองลั่วหยาง(洛阳)”ตงฟางซั่ว : “ระยะทางพันลี้เพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้น เจ้ายังต้องไปมุ่งหน้าไปทางทิศตะวันตกของเมืองลั่วหยางอีก”จางเชียน : “งั้นก็ ฉางอัน(长安)?”ตงฟางซั่ว : “ฉางอัน อยู่ใจกลางของจิ่วโจว(九州) ทำไมถึงคิดว่าเป็นที่นี่ล่ะ”จางเชียน : “ถ้างั้นเป็นไปได้หรือไม่สำหรับที่ทางด้านตะวันตกของจิ่วโจว”ตงฟางซั่ว : “ตะวันตกของจิ่วโจว ก็ยังอีกไกล ยังต้องออกไปนอกจิ่วโจวอีก”จางเชียน : “ถ้างั้นก็ ซีอี้ว์(西域)?”“ที่เจ้าเอ่ยออกมานั้นถูกต้องแล้ว” พูดจบตงฟางซั่วก็เดินจากไป เพื่อไปเปิดร้าน**********ขณะที่ตงฟางซั่วกำลังเปิดร้านอยู่นั้น จางเชียนก็เดินเข้ามาหาและเอ่ยขึ้นว่า“ซินแสตงฟาง”ตงฟางซั่วรู้สึกแปลกใจเอ่ยขึ้นว่า “อ้าว ทำไมเจ้าถึงยังตามข้ามาอีกล่ะ”จางเชียน : “ข้ามีบางอย่างที่ยังสงสัยอยู่ คือว่าข้าเพิ่งเดินทางกลับมาจากทางทิศตะวันตก”ตงฟางซั่ว : “ที่นั่นคงเป็นที่ที่พ่อเจ้าอยู่และก็เสียชีวิต”จางเชียน : “พ่อของข้าถูกส่งให้ไปตั้งมั่นป้องกันชายแดนอยู่ที่นั่น เมื่อตอนมีชีวิตพ่อของข้าไม่สามารถที่จะเดินทางกลับมายังบ้านเกิดได้ ดังนั้นเมื่อท่านตายแล้วข้าก็ควรจะฝังท่านไว้ที่ที่ท่านเกิด ท่านจะได้กลายไปเป็นเทวดา”ตงฟางซั่ว : “ข้าชื่นชมที่เจ้าเป็นลูกที่มีความกตัญญูต่อบิดา แต่ข้าเชื่อว่านี่ไม่ได้เป็นความต้องการครั้งสุดท้ายของพ่อเจ้าหรอก”จางเชียน : “ท่านซินแส ท่านรู้ได้อย่างไรว่าพ่อของข้าต้องการอะไร”ตงฟางซั่ว : “พ่อของเจ้าตั้งชื่อให้เจ้าว่า เชียน คงคาดหวังไว้ว่า เมื่อใดที่เจ้าอยู่บนหลังม้าแล้ว เจ้าสามารถที่จะเดินทางไปทำในสิ่งที่พ่อของเจ้าไม่สามารถทำได้สำเร็จให้สำเร็จลงได้”จางเชียน : “ท่านซินแส ข้าไม่เชื่อท่านหรอก ที่ท่านพูดมาหาความน่าเชื่อถือไม่ได้สักนิด”ตงฟางซั่ว : “เมื่อมีความเชื่อเกิดขึ้นในใจ สิ่งที่ปรารถนาหรือสิ่งที่กระทำก็จะประสบผลสำเร็จ ข้าว่าหากเจ้าเชื่อในคำพูดของข้าแล้วจะเป็นผลดีกับตัวเจ้าเอง”จางเชียน : “ไม่ พ่อของข้าตอนยังมีชีวิตอยู่ แม้แต่น้ำจากที่บ้านเกิดก็ไม่สามารถนำมาดื่มได้ ข้าคิดว่าหลังจากที่ท่านตายลง ควรจะฝังร่างท่านไว้ใกล้ๆกับแหล่งน้ำ ท่านซินแสข้าน้อยลาล่ะ”พูดจบจางเชียนนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้ให้เงินค่าทำนายแก่ตงฟางซั่ว จึงเอ่ยขึ้นว่า“ท่านซินแส”แต่ตงฟางซั่วพูดขัดขึ้นว่า “ว่าไง เจ้าคงคิดจะเปลี่ยนใจละสิท่า”จางเชียน : “ไม่ เมื่อข้าตัดสินใจไปแล้วข้าก็จะไม่เปลี่ยนใจ นี่คือเงินที่ข้าจ่ายให้ท่านสำหรับค่าทำนาย”ตงฟางซั่ว : “การทำนายครั้งนี้ ผลของการทำนายยังไม่เห็นผล”จางเชียน : “ท่านยังต้องรอดูผลของการทำนายอีกหรือ”ตงฟางซั่ว : “ถ้าหากว่าเจ้ายังคงยืนกรานที่จะฝังศพพ่อของเจ้าไว้ที่นี่แล้วล่ะก็ข้าเกรงว่าจะมีเรื่องร้ายเกิดขึ้นกับเจ้า”จางเชียน : “จะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหรือท่านซินแส”ตงฟางซั่ว : “สิ่งที่ข้าได้พูดไปก็มากพอควรแล้ว”จางเชียน : “ท่านซินแสยังต้องการอยากจะบอกอะไรข้าอีกหรือ ท่านคงอยากจะบอกว่า ข้าจะได้รับเคราะห์ถึงขั้นติดคุกติดตาราง หรือไม่ก็จะเกิดอุบัติเหตุที่คาดไม่ถึงขึ้นกับข้า ท่านซินแส ท่านกำลังขู่ข้าอยู่นะ ยังมีอีกเรื่องที่ข้าอยากจะบอกกับท่าน ก็คือ ข้าได้ตัดสินใจแล้วว่าวันนี้จะนำศพพ่อของข้าไปฝัง”พูดจบจางเชียนก็วางเงินไว้บนโต๊ะ แล้วเดินจากไป ตงฟางซั่วหยิบเงินขึ้นมาแล้วเอ่ยขึ้นกับตัวเองว่า “เจ้าหนุ่มคนนี้ ช่างกล้าหาญเด็ดเดี่ยวเสียจริง” จากนั้นก็พูดไล่ตามหลังจางเชียนไปว่า “สำหรับเงินนี่ ข้าจะเก็บรักษาให้เจ้าก่อนล่ะกัน”
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [