ห่างจากวัดพระธรรมกาย ประมาณ 168 กิโลเมตร (ถนน รังสิต – นครนายก และสุวรรณศร)

ห่างจากอำเภอเมืองปราจีนบุรี จังหวัดปราจีนบุรี ประมาณ 66 กิโลเมตร (ถนนสุวรรณศร)

ประวัติความเป็นมา

จากพื้นดินทุรกันดาร จากทุ่งหญ้าคาและป่ากก สู่พื้นแผ่นดินแห่งความสว่างไสว สะพรั่งไปด้วยสีทองของผ้ากาสาวพัสตร์ของเหล่าพุทธบุตร เป็นศาสนสถานที่โอบล้อมไปด้วยขุนเขา เปรียบประดุจพระพุทธรูปปางไสยาสน์ขนาดใหญ่ โอบล้อมเนื้อที่หลายพันไร่ เป็นสถานที่ซึ่งใช้สร้างศาสนทายาทแห่งใหญ่ที่สุดแห่งหนึ่งของโลก

ดั่งมโนปณิธานของมหาปูชนียาจารย์ที่ว่า “สร้างวัดให้เป็นวัดสำหรับการปฏิบัติธรรม สร้างพระให้เป็นพระที่รักการปฏิบัติธรรม สร้างคนให้เป็นคนดีที่รักการปฏิบัติธรรม” เป็นสถานที่ที่ผู้ได้มาอาศัยหรือมาเยือนแล้ว จะมีแต่ความเจริญก้าวหน้ารุ่งเรือง ตามหลักของปฏิรูปเทศสี่ กล่าวคือ เป็นสถานที่ที่เหมาะสมกับการอยู่อาศัย มีทั้งหมด 4 ประการ ได้แก่

1,อาวาสเป็นที่สบาย หมายถึง ที่นั้นอยู่แล้วสุขภาพดี ไม่ร้อนเกินไป ไม่หนาวเกินไป ไม่มีมลภาวะเป็นพิษ นับตั้งแต่พื้นที่เล็กๆ คือ บ้าน ไปจนถึงระดับหมู่บ้าน ตำบล อำเภอ จังหวัด ประเทศ ไปจนถึงโลกใบนี้

2,อาหารเป็นที่สบาย หมายถึง ที่นั้นมีแหล่งอาหาร สามารถสร้างผลผลิตทางการเกษตรได้ง่าย

3,บุคคลเป็นที่สบาย หมายถึง ที่นั้นมีคนดีมีศีลธรรมอยู่กันมาก

4,ธรรมะเป็นที่สบาย หมายถึง ที่นั้นมีคำสอนของคนดีอยู่เป็นจำนวนมาก โดยเฉพาะหลักธรรมคำสั่งสอนของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า

ถือว่าเป็นโชคดีที่ศูนย์การศึกษาเขาแก้วเสด็จ ไม่เคยขาดซึ่งเหล่าพุทธบริษัทสี่ ที่ทุ่มเททั้งกำลังกาย กำลังใจและกำลังทรัพย์ ช่วยกันส่งเสริมสิ่งที่พวกเขายึดถือ ด้วยความเชื่อมั่นในพระพุทธศาสนา อย่างไม่เคยทอดทิ้งหรือดูดาย ร่วมกันสถาปนาศาสนสถานแห่งการสร้างพระแท้และคนดีให้บังเกิดขึ้นให้จงได้ แม้ว่าต้องเผชิญกับปัญหานานัปการก็ตาม