เม็ดทรายและไข่มุก
ชายหนุ่มเพิ่งเรียนจบ ทนงตัวว่าเรียนเก่ง
แต่กลับไม่ประสบความสำเร็จ
ในการสมัครหางานดีๆ ทำ
พอได้งานทำ ก็ได้งานที่ไม่ถูกใจ
แม้นจะเปลี่ยนไปหลายงาน สภาพก็ยังไม่มีอะไรดีขึ้น
กาลเวลาค่อยๆ ผ่านไป ความผิดหวังทวีความรุนแรงขึ้นทุกวัน
ด้วยความโศกเศร้าในชีวิตการงานของตน
เดินมายังชายหาดด้วยความเศร้าโศก
ประหนึ่งเหมือนคนที่กำลังจะคิดสั้นปลิดชีวิตตัวเอง
ก็บังเอิญมีพระสงฆ์อาวุโสรูปหนึ่งเดินผ่านมา
พระท่านถามว่าทำไมจึงคิดสั้น
เขาบอกว่าไม่ขนาดนั้นหรอกครับ
แต่ผิดหวังกับสังคมไม่ยอมให้โอกาสเขา
ไม่มีใครมองเห็นความสามารถของเขาเลย
พระท่านก้มลงไปหยิบเม็ดทรายขึ้นมาไว้ที่ปลายนิ้วให้ชายหนุ่มดู
แล้วก็เป่ามันปลิวลงสู่พื้นทราย บอกชายหนุ่มว่า
"ช่วยเก็บเม็ดทรายเม็ดเมื่อสักครู่นี้ขึ้นมาให้หน่อย"
"เป็นไปได้ไง" ชายหนุ่มตอบ
พระท่านไม่ได้โต้ตอบใดๆ แต่ยื่นมือหยิบเอาไข่มุกเม็ดหนึ่งออกมาจากย่าม แล้วก็โยนไข่มุกเม็ดนั้นลงไปพื้นทราย บอกชายหนุ่มว่า
"เจ้าสามารถหยิบไข่มุกเม็ดนี้ขึ้นมาจากพื้นใช่เปล่า"
"แน่นอนครับ"
"ตอนนี้เจ้าคงเข้าใจแล้ว ปัจจุบันเจ้ายังไม่ได้โดดเด่นเป็นเม็ดไข่มุก
จึงไม่มีความสามารถเรียกร้องให้คนยอมรับในตัวเจ้า เพราะเจ้ายังเป็นแค่เม็ดทรายที่หาที่ไหนก็ได้
หากต้องการให้คนยอมรับ เจ้าต้องพยายามปรับปรุงตัวเอง
จากเม็ดทรายให้กลายเป็นไข่มุกให้ได้"
********
อย่ามัวแต่อิจฉาคนที่ประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน
เราไม่รู้หรอกว่ากว่าที่เขาจะมาถึงจุดนี้ได้
เขาได้บากบั่นเพียรต่อสู้มาหนักขนาดไหน
อย่ามัวโทษคนอื่นที่ยังมองไม่เห็นความสามารถของเรา
นั่นเพราะเรายังไม่เก่งไม่แกร่งจริง
ทุ่มเทด้วยความเพียรให้ถึงที่สุด
เมื่อวันที่เหมาะสมมาถึง
เราย่อมมีสิทธิ์กลายเป็นไข่มุกเม็ดงาม
ท่ามกลางเม็ดทรายแน่นอน
"ขจรศักดิ์"
แปลและเรียบเรียง
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 42 คน [
ก็ไม่ใช่ง่ายเลยครับ
เป็นจริงเช่นนั้น
สาธุครับ