Group Blog
 
<<
ธันวาคม 2554
 123
45678910
11121314151617
18192021222324
25262728293031
 
10 ธันวาคม 2554
 
All Blogs
 
Changing Me Chapter 7




Titile: Changing Me [Chapter 7]
Author: Angel Midori
Genre: Romantic Comedy
Rating: PG
Pairing: KyuMin
Note : ฟิค SJ และ Y ค่ะเผื่อใครหลงเข้ามาได้ปิดหนีทัน 55555..




************************************


หลังจากที่ผมตกปากรับคำที่จะให้คุณซองมินพาผมมาเที่ยว ผมก็คาดหวังเอาไว้นิดหน่อยว่าที่ๆ จะไปมันคงตื่นเต้นแปลกใหม่ หากแต่มันกลับไม่ใช่

ที่ๆ คุณซองมินหลอกพาผมมา ใช่ครับต้องใช้คำว่าหลอกพามา เพราะมันก็คือตลาดในเมืองที่ผมเข้ามาแทบจะทุกอาทิตย์นั่นแหละ มันเป็นที่เที่ยวแปลกใหม่ตรงไหนกัน มันไม่ควรเรียกว่าที่เที่ยวเลยด้วยซ้ำ

ผมเดินตามคุณซองมินต้อยๆ ในมือก็หิ้วสารพัดของใช้ในบ้านไปด้วย นี่แหละครับประเด็นหลักที่หลอกผมมา หลอกมาเพื่อจะมาเป็นคนถือของให้ คุณเขาจะช๊อปปิ้ง แล้วดูยังจะมายิ้มหวานให้ผมอีก อยากจะเลือกซื้อ ผงซักฟอกยี่ห้อไหนก็เลือกไปเหอะครับ อย่ามาถามความเห็นผมเลย ผมทำแค่จับเสื้อผ้าโยนลงเครื่องซักผ้า แล้วเทมันแค่นั้น อืมมนี่ดีนะครับที่บ้านคุณซองมินเจริญอยู่บ้าง ถ้าต้องซักมือผมมีหวังต้องไปจ้างป้าๆ แถวนั้นให้ช่วยแน่ๆ

“เสื้อตัวนี้สวย” คุณเขาจับเสื้อตัวที่ว่าพลิกไปพลิกมาซึ่งก็สวยดี มันเป็นเสื้อเชิ้ตสีน้ำตาลไหม้ แต่ผมว่ามันใหญ่เกินไซส์คุณซองมินไปหน่อย ใส่แล้วคงเหมือนเด็กขโมยเสื้อพ่อมาใส่

“คยูใส่ต้องเหมาะแน่ๆ เลย” เอ้า!! แล้วเกี่ยวอะไรกับผม

ว่าแล้วคุณซองมินก็จับเสื้อตัวนั้นมาทาบที่ตัวผม ทาบข้างหน้าไม่พอ คราวนี้เดินไปข้างหลังเอาช่วงบ่ามาทาบอีก

“ฮยองซื้อให้”

“ซื้อให้ผมทำไม”

“ก็ถือว่าเป็นค่าจ้างที่ออกมาด้วยกันไง”

“คุณเก็บไปเหอะครับ” ผมคว้าเสื้อตัวนั้นไว้แล้วจะไปคืนที่ราว แต่คุณเจ้านายเขาก็วิ่งมาจับไว้อีก

“เอาหน่า ฮยองไม่เคยซื้ออะไรให้คยูเลยนะ เอาไปเหอะฮยองว่ามันสวยดี คยูใส่ต้องหล่อมากแน่ๆ”

ไม่ต้องใส่ผมก็รู้ตัวครับว่าผมหล่อ มาซื้อข้าวของให้ผมก็เกรงใจเป็นนะครับ

“นะๆๆ ฮยองซื้อให้” หันมาทำพูดน่ารักใส่ ผมก็ตั้งตัวไม่ติด เห็นอีกทีเจ้าตัวก็ส่งเสื้อยื่นไปให้คนขายเรียบร้อย

ตามใจแล้วกันผมไม่อยากขัดศรัทธาคนอยากให้ อีกอย่างเสื้อมันก็ดูสวยดี แล้วผมก็แอบรู้สึกดีนิดๆ ที่เขาซื้อให้ผม

และก็รู้สึกเหมือนกำลังถูกง้ออยู่

เราเดินกันต่อไปเรื่อยๆ คุณเจ้านายก็ชักชวนผมดูโน่นนี่ มันต่างจากปรกติที่เรามาด้วยกันนิดหน่อย เพราะทุกทีเรามาแค่ส่งของ ซื้อของที่เกี่ยวกับไร่ รีบมาแล้วก็รีบกลับไม่เคยใช้เวลามาเดินแบบนี้

“สีสวยดีเน้อ” คุณซองมินชี้เสื้อแจ็คเก็ตสีเหลืองให้ผมดู ผมพยักหน้าตอบรับไป สีและแบบมันดูดีใช้ได้กับราคาเท่านี้ในตลาดเล็กๆ แบบนี้

พอคุณซองมินหยิบมันมาลองมันก็ดูดีจริงๆ เสื้อตัวนั้นตัดกับผิวขาวๆ ของคุณซองมิน แล้วแบบเสื้อก็ทำให้เขาดูน่ารักขึ้นไปอีก นี่ถ้าคุณซองมินได้มีโอกาสใส่เสื้อผ้าที่แบบสวยๆ น่ารักๆ อย่างที่ขายในโซลคุณซองมินคงดูดี ชนิดดับเด็กวัยรุ่นในเมืองได้สบายเลยทีเดียว

แล้วยิ่งตอนนี้ที่เจ้าตัวแกล้งหยิบโอเวอร์โค้ททรงผู้หญิงสีชมพูมาถือไว้ ให้ตายเหอะผมว่าถ้าคุณซองมินเป็นผู้หญิงเขาคงน่ารักเอามาก ๆ ทีเดียว ยิ่งตอนหยิบมันมาลองเขาน่ารักเสียจนผมรู้สึกเขิน



แต่ว่า......ไอ้ความคิดบ้าๆ นี่มันโผล่มาได้ยังไงกันครับ บ้าไปแล้วโจวคยูฮยอน

“ถ้าตัวเล็กกว่านี้หน่อยจะซื้อไปให้นาริน” คุณซองมินหันมาบอกกับผม ผมรีบพยักหน้าเห็นด้วยเพื่อสลัดความคิดบ้าๆ นั่นทิ้ง

“ครับน่าเสียดาย” ผมยังไม่ทันดูหรอกว่ามันเหมาะหรือไม่เหมาะกับแฟนพี่ชินดงๆ แต่ผมก็ตอบๆ ไปเหอะ

“กลับกันดีกว่าเน้อ” พอคุณซองมินชวนกลับ ผมก็คว้าถุงเสื้อในมือคุณซองมินที่เพิ่งรับมาจากแม่ค้า

ใจคอผมมันตุ๊มๆ ต่อมๆ แปลก ๆ อยากเที่ยวต่อก็อยาก แต่พออยู่ใกล้คุณซองมินผมก็รู้ว่าตัวเองแปลกไป ความคิดนึกบางอย่างมันแปลกเสียจนผมอยากกลับไปตั้งหลักก่อนดีกว่า

...................Changing Me...................

พระเจ้าคงไม่ให้อภัยคนที่ไม่ค่อยได้ไปโบสถ์อย่างผมเป็นแน่

เพราะยิ่งตั้งใจหลบหน้าก็ยิ่งเจอ

วันนี้คนทั้งบ้านหายไปหมด เพราะเป็นวันหยุด จริงๆ มันก็เป็นแบบนี้ทุกอาทิตย์ วันไม่ทำงานใครจะอยู่กัน แต่ที่มันต่างก็เพราะตัวผมเองนี่แหละ

“คยูมาแล้วก็ดี ทำพูแดจิเกกัน” เอาเข้าไป ไม่ต้องหลบมันกันแล้วผม

ผมเดินเข้าไปในครัว คุณซองมินกำลังหั่นผักอยู่ผมก็ก้มๆ มองไป ปรกติถึงจะเป็นวันอาทิตย์แต่เรียวอุคก็มักทำอาหารทิ้งไว้ให้ แต่ทำไมวันนี้คุณเจ้าของไร่ถึงต้องลงมือเองก็ไม่รู้

“คยูช่วยฮยองหันไส้กรอกแล้วกัน” พูดจบก็คว้าถุงยื่นให้กับผม ถามผมหรือยังว่าทำเป็นไหม

“ครับ” แต่ว่าผมก็ไม่อยากเสียหน้าก็เลยรับๆ มา

ผมจับมันมาหั่นตามสามัญสำนึกที่พอจะจำได้ว่าตอนกินหน้าตาเป็นยังไง มันไม่ได้ยากแต่มันก็ไม่ใช่เรื่องถนัดเท่าไหร่สำหรับผม

“ทำไมคยูหันมันเละแบบนั้นล่ะ” คุณเจ้าของไร่ทักผมเสียงดัง เสียจนผมแทบตกใจ พอหันก้มไปดู มันเละที่ไหนกัน

“ผมก็ว่ามันก็พอดูได้”

“แต่มันก็ไม่ค่อยดีนักเท่าไหร่นะคยู มันชิ้นใหญ่ไป” คุณซองมินทำหน้าแปลก ๆ ใส่ไส้กรอกของผม

“ก็ได้กินแบบชิ้นใหญ่ๆ ไงครับ”

“มันก็ต้มยากนะซิ หั่นแค่นี้พอ” พอคุณซองมินพูดจบเขาก็หยิบไปหั่นให้ผมดู ผมก็เลยทำตาม ชิ้นเล็กมันหันยากนิด ๆนะครับ กินใหญ่ๆ ก็ได้เหมือนกันนั่นแหละ ต้องเรื่องมากทำไมไม่รู้

“เก่งมาก” เสียงใส ๆ ดังขึ้นหลังจากผมหั่นได้ชิ้นที่ดูสวยงาม พอผมหันไปมองคุณซองมินก็ยืนยิ้มตาหยีอยู่

ยิ้มแบบที่ผมรู้สึกว่าผมชอบที่จะได้เห็น เอาว่ะหั่นยากผมก็จะพยายามหั่นให้ได้แล้วกัน

พอจัดเตรียมเครื่องและน้ำซุปแล้ว คุณซองมินก็ยกหม้อออกไปตั้งที่โต๊ะ เราสองคนก็นั่งต้มไป กินไป พูดคุย และจิบโซจูกันไป

มันเป็นมื้ออาหารที่สนุกใช้ได้เลยนะครับ อาหารอร่อย ฝีมือคุณซองมินดีทีเดียว และแถมเป็นฝีมือผมที่เป็นลูกมือด้วย และเราสองคนก็พูดคุยกันเรื่อยเปื่อย เป็นเรื่องที่เราเคยคุยกันเผินๆ แต่ตอนนี้เราได้คุยกันละเอียดขึ้น

“ตอนสมัยไปอยู่โซลฮยองเคยทำงานพิเศษที่ร้านอาหารนะ” คุณซองมินอวดตอนที่ผมชมว่ามันอร่อย

“ตอนคุณอยู่ที่โซลอยู่กับใครครับ”

“อยู่หอหน่ะ แล้วตอนหลังฮยอกแจ กับจุนซูก็ตามมาอยู่ด้วย ห้องเล็กนิดเดียวอยู่กันสามคน แทบแย่เลย” คุณเขาหัวเราะไปด้วยระหว่างเล่า ผมนึกอยากเห็นเวลาสามคนนี้อยู่ด้วยกันเหมือนกันนะครับ

“แล้วคยูล่ะ ทำไมถึงมาเลือกเรียนดนตรี”

“ผมชอบ จริงๆ ผมค่อนข้างถนัดหลายอย่าง แต่ผมอยากเป็นนักดนตรีที่สุด มีอยู่ช่วงผมอยากเป็นนักร้องด้วยนะ แต่พอได้ไปฝึก ผมว่ามันไม่ค่อยใช่เท่าไหร่สำหรับผม”

“ทำไมล่ะ?”

“ผมว่าผมเอาดีทางเต้นไม่ได้ ผมชอบเป็นนักร้องบัลลาดมากกว่า แต่พอฝึกไปสักพัก มันเหมือนว่าทางค่ายเพลงเขาอยากให้ผมทำวงไอดอล ผมเลยขอหยุดเรื่องการเป็นนักร้องไปก่อน ผมชอบร้องเพลงเล่นดนตรีแค่นั้น ไอ้ไปเต้น แต่งตัวแปลก ๆ แล้วออกเกมส์โชว์ไม่ใช่ทางผมเท่าไหร่”

“อืมม แล้วทำไมถึงอยู่ดีๆ อยากมาอยู่ที่นี่ล่ะ”

“ถ้าผมเล่าคุณคงหัวเราะผม”

“บ้าน่า ฮยองจะหัวเราะคยูทำไม”

ผมสูดหายใจลึกๆ พลางนึกว่าเรื่องงี่เง้าแบบนี้ควรเล่าไหม แต่พอหันไปเห็นแววตาใสๆ ที่จ้องผมอยู่ อย่างอยากรู้อยากเห็น ก็นึกอยากแกล้งที่จะไม่เล่า

แต่ทำไม่ลงหรอกครับ

“ผมเพิ่งเลิกกับแฟนมา มันมีอะไรหลายๆ อย่างที่ทำให้ผมไม่สบายใจ มันอาจเพราะผมอารมณ์ไม่ดี ว่าง ก็เลยคิดมาก พอได้คุยกับเพื่อน มันก็เลยแนะนำให้ผมลองไปอยู่ต่างจังหวัด หรือไปเที่ยว หรือไม่ก็หาอะไรทำ ฮยอกแจก็เลยแนะนำให้มาที่นี้”

“แล้วตอนนี้คยูโอเคขึ้นไหม” น้ำเสียงที่ถามผม ราวกับกำลังถามเด็กที่พึ่งหกล้ม จนผมอดอมยิ้มไม่ได้

“โอเคขึ้นมาแล้วครับ แค่ไม่กี่วันที่มาผมก็โอเคแล้ว มันคงอย่างที่เพื่อนว่า ผมแค่ว่าง แล้วก็อยู่ในที่เดิมๆ มันเลยทำให้ผมเฟล”

“อืมดีแล้วก็ดี แล้วถ้าอย่างนี้ คยูก็คงอยู่กับฮยองไม่นานแล้วซินะ” ใบหน้าน่ารักนั่นเจื่อนลง แต่ผมกับรู้สีกดีกับท่าทางอาลัยอาวรณ์ของเขา

“ไม่รู้ซิ ตอนนี้ผมยังสนุกกับที่นี้ ผมขออยู่ไปก่อนแล้วกัน ได้ไหมล่ะครับ”

“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ” ทีนี้ละยิ้มจนแก้มนั่นกลมเลย เป็นคนเปลี่ยนอารมณ์ง่ายๆ เหมือนเด็กไม่มีผิด

คุณซองมินมีแง่มุมน่าสนใจเยอะนะครับ เป็นผู้ชายน่ารักที่เข้มแข็ง เป็นผู้ใหญ่ที่ซ้อนไว้ในความเป็นเด็ก เป็นคนที่แค่นั่งอยู่ด้วยกันเงียบๆ ก็ทำให้เรารู้สึกสบายใจได้

“ร้องเพลงดีกว่า เรามีนักร้องอยู่แล้วหนิ” คุณซองมินหันไปคว้ากีตาร์สีชมพูขึ้นมา เสียงกีตาร์ที่เกาเบาๆ มันทำให้ผมยิ้มออกมา

วันนี้อากาศไม่เย็นจัด ท้องฟ้าเป็นเดือนมืด ดวงดาวในเมืองเงียบๆ กระจายอยู่บนท้องฟ้า ราวกับใครเอาเม็ดพลอยมาเทลงบนกำมะหยี

ผมร้องเพลงคลอเบาๆ ไปกับเสียงกีตาร์ จนคุณซองมินขอร้องให้ผมเป่าคลาริเน็ตให้ฟัง ผมเลยต้องเดินไปหยิบ ผมแอบนึกเสียดายว่าน่าจะหยิบแซกโซโฟนติดมาที่นี่ด้วย เพราะผมเพิ่งรู้ว่าคุณซองมินชอบเสียงของมันมาก

ผมเลือกเป่า Autumn leave เพราะผมรู้ว่าคนฟังเขาชอบ ก่อนจะค่อยๆ เปลี่ยนเพลงไปเรื่อยๆ

เสียงฮัมเพลงเบาลง เสียจนผมต้องหันไปมอง

แฟนเพลงคนเดียวของผมหลับไปเสียแล้ว

คุณซองมินนอนแนบแก้มลงกับโต๊ะ แก้มขาวๆ ที่ดันกับตัวโต๊ะป่องออกมา ทำให้ยิ่งดูเหมือนเด็กเล็ก ๆ

แต่มองท่านอนแล้วเมื่อยแทน ผมเลยว่าจะปลุกเขาให้ไปนอนดีๆ แต่พอมานั่งใกล้ๆ ก็นึกอย่างแกล้ง คนอะไรนอนได้น่าแกล้งชะมัด ผมเลยแกล้งเอานิ้วจิ้มแก้มป่อง ๆ นั่น เจ้าตัวยุกยิกขยับตัว ผมก็รีบดึงนิ้วออก แต่ก็ไม่ยักตื่น

ผมเลยนั่งมองเขาและลองเขี่ยแก้มเบาๆ อีกที หากแต่พอผมนั่งมองรูปหน้านั้น อยู่ดีๆ ผมก็รู้สึกว่าหัวใจของผมเต้นหนักขึ้น

แก้มใสนั่นทำให้ผมใจสั่นขึ้นไม่รู้ตัว เรียวนิ้วที่เคยแกล้ง กลับกลายเป็นผมกำลังไล้มันแผ่วๆ บนแก้มของเขา แก้มขาวใสเสียจนน่ากดปลายจมูกลงไป ยิ่งนั่งใกล้ๆ ก็ได้กลิ่นหอมอ่อนๆ จากสบู่ที่ติดตัวคุณซองมิน

แล้วพอรู้ตัวอีกที...............ผมก็หอมแก้มเจ้าของแก้มขาวไปเสียแล้ว


TBC.

***********************************













Create Date : 10 ธันวาคม 2554
Last Update : 10 ธันวาคม 2554 11:00:11 น. 1 comments
Counter : 361 Pageviews.

 
แวะมาทักทายครับ .............................


โดย: maramba1 วันที่: 10 ธันวาคม 2554 เวลา:11:10:27 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

Angels Midori
Location :


[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]




Friends' blogs
[Add Angels Midori's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.