Titile: The Opposite Room Part III Friend and Boyfriend [For My Birthday]
Author: Angel Midori
Genre: Romantic Drama
Rating: PG
Pairing: YooSu
Note : ฟิค TVXQ และ Y ค่ะเผื่อใครหลงเข้ามา..


************************************

อากาศในเดือนตุลาคมเริ่มหนาวลง โดยเฉพาะปีนี้ที่อากาศนั้นหนาวเร็วกว่าปรกติมาก ผมจำเป็นต้องปิดประทุนรถสปอร์ตคนโปรดของผม ซึ่งปรกติผมชอบที่จะเปิด เวลาที่ลมเย็นๆ วิ่งผ่าน มันเหมือนได้ปลดปล่อยความเหนื่อยล้าไปกับสายลม ที่ผมชอบเปิดประทุนรถขับไปขับมาผมไม่ได้ขี้อวดอย่างที่เพื่อนๆ ชอบแซวกันหรอกนะครับ ถึงผมจะค่อนข้างมั่นใจเรื่องหน้าตาตัวเองอยู่บ้างก็ตาม แต่ถ้าอากาศหนาวขนาดนี้ผมคงสู้แรงลมไม่ไหว และคงจะต้องปิดอย่างนี้ไปอีกยาวจนกว่าจะหมดหน้าหนาว

สามทุ่ม ผมเลี้ยวรถเข้าไปยังคอนโดและจอดมันลงข้างรถฮุนไดสีขาวคันเล็ก ๆ ตอนเดินผ่านผมอดที่จะเอานิ้วแตะที่รอยแผลข้างประตูเจ้าฮุนไดที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน คนน่ารักของผมเอารถไปเฉี่ยวอะไรเข้าอีกแล้วล่ะสิ ผมอดสงสารเจ้าฮุนไดไม่ได้ที่เจ้าของมันมักซุ่มซ่ามเสมอ

ผมเดินออกจากลิฟท์หลังจากที่มันพาผมมายังชั้น 7 ห้องของผมอยู่เบื้องหน้า แต่ก่อนหน้านั้นผมได้ยินเสียงแว่วมาจากห้องใกล้ ๆ กัน ถ้ามันไม่ดังมาจากห้องผม ก็ต้องดังมาจากห้องคนน่ารักของผมซิครับ

พอผมเดินเข้าไปใกล้ก็ตอบได้ว่าคือเสียงอะไร วันนี้วันเสาร์ ยามค่ำ สมาคมคนรักปาร์ค ที่ไม่ใช่ปาร์คยูชอน คงรวมตัวกันอีกแล้ว ผมได้ยินเสียงของอีฮยอกแจ เพื่อนรักของคนน่ารักผมตะโกนลั่น แล้วตามด้วยน้ำเสียงโหวกแหวกคุ้นหูจากจุนซู

“โถ่เอ้ย โกลด์ปัดได้ไงว่ะ” จุนซูผู้น่ารักของผมมักจะห้าวมากเวลาแบบนี้ครับ ตอนแรกผมออกจะตกอกตกใจนิดหน่อย เวลาเห็นจุนซูใส่อารมณ์กับการดูกีฬาที่ผมเรียกว่า ซ็อกเกอร์ (ผมอยู่อเมริกาตั้งแต่เด็กครับ ฟุตบอลสำหรับผม มันคืออเมริกันฟุตบอล) แต่หลังๆ ผมก็เริ่มชิน ดู ๆ ไปมันก็น่ารักดี บางทีเวลาทีมที่เขาเชียร์แพ้ เค้าก็นั่งน้ำตาซึม มันน่ารักเอามาก ๆ เลยล่ะครับ

ผมเปลี่ยนใจจากที่จะเข้าห้องผมไปเปิดประตูห้องตรงข้ามแทน แล้วก็เป็นตามคาดครับ สมาคมคนรักปาร์คจีซองไม่เคยล็อกประตูห้อง ผมเคยบ่นนะครับว่าถึงที่นี่จะค่อนข้างปลอดภัย แต่ก็ไว้ใจไม่ได้ แต่เอาเหอะคงไม่มีขโมยบ้าพอที่จะมาปล้นห้องที่มีผู้ชายสามสี่คน นั่งเชียร์บอลกันโหวกแหวก ถ้าจะกลัว ๆ เพื่อนบ้านที่อยู่อีกด้านหนึ่งจะด่าเอาดีกว่า

“ยูชอน” คนน่ารักผมหันมาทักผมตอนผมเดินเข้ามา เค้านั่งอยู่บนโซฟาสีครีมในท่าที่พร้อมจะพุ่งไปหน้าจอได้ตลอดเวลา

เสียงเรียกของเขาทำให้เหล่าเพื่อน ๆ อีกสามคนหันมาทักผมแบบขอไปที....
ผมมักจะไร้ตัวตนเสมอ ถ้าสี่คนนี้ดูบอล หรือเล่นเกมส์

ผมลงไปนั่งใกล้ ๆ จุนซู ที่ตอนนี้ใส่ชุดนอนเรียบร้อยแล้ว ผมได้กลิ่นครีมอาบน้ำลอยออกมาจากตัวเขา น่ารักจนอยากจับฟัด อยากจะดึงมากอด แล้วหอมแก้มแก้เหนื่อย แต่ก็ทำไม่ได้

“เฮ้ย!! เข้าแล้วๆ” อยู่ดี ๆ จุนซูก็ตะโกนขึ้นมาแล้วก็กระโดดจากโซฟาไปที่หน้าจอชนิดไม่ทันให้ผมตั้งตัว ตกอกตกใจหมดครับ

“เฮ้ยไม่จริง ล้ำหน้าได้ไงว่ะ” คราวนี้เป็นอีทงเฮตะโกนลั่น ตามด้วยเสียงโวยวายประสานเสียงกัน พร้อมกับทำท่าทางจะเป็นจะตายกันทั้งสี่คน

จุนซูเดินคอตกกลับมานั่งข้างๆ ผม และช้อนสายตาตัดพ้อมาให้ “กรรมการขี้โกงชะมัดเลยยูชอน เห็นทีมเราเป็นทีมเยือนเลยโกงใหญ่เลย ลูกนั้นมันไม่ล้ำหน้าสักหน่อย จีซองฮยองยิงเข้าไปแล้วแท้ ๆ”

ผมได้แต่พยักหน้ารับอย่างไม่รู้จะทำอะไรได้ แล้วจีซองฮยอง เรียกกันเต็มปากเต็มคำ ผมเคยขอให้จุนซูเรียกผมแบบนี้บ้างเขาก็ไม่เรียก จากคุณยูชอน ก็มากลายเป็นยูชอนเฉย ๆ แทน
ผมปล่อยให้พวกเขาดูบอลไป ส่วนตัวผมหลังจากถอดสูทไปแขวนไว้ข้างโซฟาแล้ว ก็หยิบไอแพคจากกระเป๋าขึ้นมากดเช็คเมล์ อ่านข่าว ระหว่างรอแกงค์ดูบอลให้ดูจบ

“พักครึ่งแล้ว ใครกินอะไรบ้าง” เสียงสวรรค์ดังแว่วมาให้ผมได้ยิน

“ยูชอนกินอะไรมาหรือยัง” คนน่ารักหันมาถามผม

“กินมานิดหน่อยครับ”

“ถ้าอย่างนั้นกินราเมงไหม เดี๋ยวให้ซองมิน กับฮยอกแจไปซื้อให้” ผมพยักหน้ารับ เพราะในวันนี้ที่งานเดินแบบผมได้แต่จิบเชมเปญ กับอาหารเล็ก ๆ น้อยๆ พอเริ่มหิวก็เลยคิดจะมาฝากท้องกับคนน่ารัก แต่ผมดันลืมไปว่าวันนี้ทีมแมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ดมีแข่ง เลยอดอ้อนคนน่ารักให้หาอะไรให้ผมกิน

จุนซูเดินไปสั่งเพื่อนๆ แล้วสามคนนั่นก็รวมตัวกันลงไปที่มินิมาร์ทใต้คอนโด ทิ้งผมไว้กับแฟนผม

“คืนนี้สามคนนั่นจะค้างที่นี่ไหม” ผมหันไปถามจุนซูที่กำลังเก็บกระป๋องน้ำอัดลมที่กลิ้งอยู่

“ค้างซิฮะ”

“อืม”

“ไม่ชอบเหรอฮะ” ทำไมที่รักถามผมอย่างนี้ล่ะครับ

“ทำไมถึงคิดอย่างนั้น” ผมดึงตัวจุนซูให้เข้ามาใกล้ แล้วหอมแก้มใสไปเสียหนึ่งที หลังจากอดกลั้นมานาน

“ก็ยูชอนทำหน้านิ่งๆ แล้วตอนถามก็ทำเสียงแข็งๆ”

“คิดมาก ผมแค่ถามดู”

“สามคนนั่นค้างทุกที ที่มาดูบอลนี่ฮะ เลยสงสัยว่าทำไมยูชอนถึงถาม” ก็เพราะค้างทุกทีนี่แหละครับ ผมเลยถามเผื่อฟลุค ผมไม่มีปัญหาอะไรกับเพื่อนของจุนซู แต่เวลาเพื่อนๆ จุนซูอยู่ผมดูไร้ตัวตนทุกที แล้วลองพวกนี้ค้างวันเสาร์ก็จะอยู่ยาวยั้นวันอาทิตย์ซึ่งเป็นวันว่างวันเดียวของผม

“ไม่มีอะไรหรอก แค่อยากรู้เฉย ๆ” ผมเลี่ยงตอบความรู้สึกในใจ เพราะถ้าพูดความจริงไป จุนซูคงไม่สบายใจ

จุนซูเอียงคอมองผม แล้วเขาก็ลุกเอาพวกกระป๋องน้ำอัดลมพวกนั้นไปทิ้งในครัว พอกลับออกมาเขาก็ออกมาพร้อมกับถ้วยใสใส่อะไรสักอย่างหน้าตาคุ้น ๆ

“วันนี้ผมออกไปส่งงานเลยแวะซื้อมาให้ยูชอน เห็นวันก่อนยูชอนบ่นว่าอยากกินพุดดิ้ง”
ผมรู้แล้วล่ะครับว่าในถ้วยนั่นอะไร แอปเปิ้ลพุดดิ้งร้านโปรดผม ร้านโปรดที่จริงๆ ผมไม่เคยเข้าไปเลย แต่จุนซูเคยซื้อมาให้ผมกินแล้วรสชาติพุดดิ้งที่นี่ถูกปากผม ตั้งแต่นั้นมาจุนซูจะแวะซื้อมาไว้ให้ผมทานทุกครั้งที่เขาออกไปข้างนอก

“ดีจัง กำลังอยากกินอะไรหวานๆ เลย”

“แต่เอาไว้กินหลังจากราเม็งดีกว่าไหมฮะ” จุนซูเสนอแนะ แต่ผมก็ไม่รอครับคว้าเอาถ้วยพุดดิ้งในมือของเขามาถือไว้แทน

“กินตอนนี้แหละดีแล้ว” ผมกับจุนซูก็เลยเปิดถ้วยพุดดิ้งนั่งกินไปคุยกันไปจนสักพักก็ได้ยินเสียงโหวกแหวกดังมาจากหน้าห้อง แกงค์สามอีคงกลับมาแล้วซินะ

พอสามคนนั้นเข้ามาพร้อมทั้งขนมนมเนยราวกับไปปล้นมินิมาร์ท แล้วพวกเขาก็หายเข้าครัวไป ด้วยความรีบร้อนเพราะกลัวว่าบอลครึ่งหลังจะเริ่ม

ผมนั่งบีบีคุยกับเพื่อนฝูงที่ตอนนี้กำลังปาร์ตี้กันอยู่สักพัก ชามราเม็งก็มาวางอยู่ข้างหน้าผมแล้ว คนดีวางให้ผมเฉยๆ ก่อนลุกไปนั่งกองรวมกับเพื่อนรักหน้าจอโทรทัศน์ ผมนึกอยากชวนแกงค์นี้ให้ไปดูที่ห้องผมแทนจริงๆ เพราะจอใหญ่กว่าจะได้ไม่ต้องนั่งสุมกันแบบนี้

ผมนั่งกินราเม็งไปเงียบ ๆ สลับกับคุยบีบีบ้าง ทวิตเตอร์เล่นกับเพื่อนฝูง ดูนั่นดูนี่ตามไลฟ์สไตล์ของผม พอเหลือบไปเห็นอีกทีก็เห็นคนน่ารักของผมเลื้อยไปนอนตักอีฮยอกแจเสียแล้ว

ผมอยากลุกไปดึงออกมาเสียเหลือเกินแต่ก็ไม่อยากทำ ผมรู้ว่าพวกเขาสนิทกันมาก แต่ก็อดหวงไม่ได้ ผมเลยตัดสินใจกลับห้องไปนอนดีกว่า อยู่ที่นี่ผมก็ไม่ค่อยได้รับความสนใจอยู่แล้ว

“จุนซู ผมกลับห้องก่อนนะ” ผมเรียกเขา คนดีทำได้แต่เงยหน้าขึ้นมาเล็กน้อยแล้วพยักหน้ารับ

พอผมกลับห้องมาได้ก็มานอนแผ่อยู่บนโซฟา ด้วยความรู้สึกหงุดหงิดใจเล็ก ๆ ปนอยู่ ผมไม่ชอบเวลาที่จุนซูให้ความสนใจผมน้อยกว่าคนอื่น ๆ หรือ เรื่องอื่น ๆ
ผมคงเอาแต่ใจเกินไป แต่ผมไม่ชอบนี่ครับ...

ไปอาบน้ำอาบท่า แล้วมานอนดูหนังดีกว่า ยังไงคืนนี้คนดีของผมก็คงสนุกอยู่กับเพื่อนๆ คงไม่เจอหน้ากันแล้วล่ะ

“อ้าว ลืมสูทไว้ที่ห้องจุนซูนิ เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยไปเอาแล้วกัน”
.
.
.

หลังจากอาบน้ำแล้ว ความหงุดหงิดของผมก็ลดลง คงเพราะเหนื่อยมาละมั่งถึงทำให้ผมเป็นคนงี่เง่าแบบนี้ และพอผมก้าวออกมาจากห้องนอนก็ต้องเจอเรื่องประหลาดใจ

คนดีของผมกำลังนั่งเล่นเกมส์ในไอแพดของผมอยู่บนโซฟา ข้างๆ ตัวเขามีสุทสีครีมของผมวางอยู่

“ทำอะไรอยู่” ผมเดินไปนั่งข้างๆ จุนซู แล้วมองเขาด้วยความประหลาดใจ ที่ทำไมจุนซูมาอยู่ที่นี่ได้

“เล่นเกมส์ไงฮะ”

“แล้วบอลจบแล้วหรือไง”

“จบแล้ว”

“ใครชนะ” ผมถามตามมารยาท เพราะตอนออกมาจากห้องนั้นผลยังเสมอกันอยู่
“เสมอฮะ”

“เสมอเลยอารมณ์ไม่ดีหรือไง ถึงมานั่งเล่นเกมส์แบบนี้”

“เปล่าฮะ มาง้อคนอารมณ์ไม่ดี” ที่รักของผมวางไอแพดลง แล้วหันมายิ้มกว้างให้

ใครกันคนอารมณ์ไม่ดีที่เขาว่าครับ

“ยูชอนงอนอะไรจุนซูหรือเปล่า” ช่างถามมาได้แทงใจเหลือเกิน ผมไม่ได้งอนเขาเลยสักนิด ผมแค่ไม่ชอบอะไรบางอย่าง

“เปล่าครับ”

“ไม่ชอบเพื่อนจุนซูเหรอ” คราวนี้เขาถามด้วยน้ำเสียงหงอย ๆ จนผมอดจะดึงเขามารวบกอดไม่ได้

“ใครบอกจุนซู เพื่อนคุณนิสัยดีออกทำไมผมจะไม่ชอบพวกเขา”

“แต่พักหลังๆ เวลายูชอนเจอพวกนั้นยูชอนดูอารมณ์ไม่ดีเลย” นี่ผมแสดงออกมากขนาดนั้นเลยเหรอครับ

“คิดมากน่าจุนซู ผมไม่มีอะไรจริงๆ”

“อย่าโกหกซิฮะ ยูชอนเคยบอกว่าถ้ามีอะไรให้พูดกันตรง ๆ”

ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ ที่จะต้องให้พูดกันตรงๆ แต่มันก็คงดีเหมือนกันที่บอกความต้องการให้เขารู้ เพราะผมมั่นใจว่าจุนซูไม่มีทางรับรู้ได้ว่าอะไรที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้กันแน่

“ผมแค่หวงคุณ”

“ห๊า” จุนซูทำสีหน้าตกใจที่ผมตอบเขาไปแบบนั้น

“ยูชอนหวงผมกับสามคนนั่นเหรอฮะ?”

“อืม”

“ทำไมต้องหวงล่ะฮะ พวกนั้นเป็นเพื่อนผมตั้งแต่เล็ก ๆ”

“ผมหวงคุณ เวลาที่คุณอยู่กับพวกเขาผมดูสำคัญน้อยกว่า เรื่องบางเรื่อง พวกเขาก็ดูจะเข้าอกเข้าใจคุณมากกว่าผม คุณดูใส่ใจผมน้อยลงเวลามีพวกเขาอยู่ด้วย ผมไม่ชอบเอาเสียเลย”

“ผมไม่เคยใส่ใจยูชอนน้อยกว่าใครนะฮะ”

“ผมรู้แต่ผมก็ไม่ชอบ”

จุนซูดูจะนิ่งไปแล้วทำท่าอึกอัก ผมรู้สึกผิดเล็ก ๆ ที่ทำให้เขาลำบากใจแบบนี้

“ช่างมันเหอะ มันก็แค่ความน้อยใจของผม อีกไม่นานมันคงจะชิน”

“ช่างมันไม่ได้หรอกฮะ ผมว่าดีแล้วล่ะที่ยูชอนพูดมา เพราะผมก็เข้าใจความรู้สึกน้อยใจแบบนั้น”
ผมเลิกคิ้วขึ้นกับคำพูดของจุนซู เขาเข้าใจ หรือว่าเขาก็เคยน้อยใจผม??

“ยูชอนรู้ไหมฮะ เวลาที่ยูชอนมัวแต่ก้มหน้าก้มตากับบีบี หรือเครื่องมือสื่อสารพวกนั้น ผมเองก็น้อยใจ”

อึ้งครับพอเจอคำพูดแบบนี้

“ผมขอโทษที่รัก”

“ไม่เป็นไรหรอกฮะ ยูชอนคงไม่รู้ตัว เหมือนผมไม่รู้ตัวเหมือนกัน แต่ผมแค่อยากจะบอกให้ยูชอนรู้ไว้ว่าผมเข้าใจความรู้สึกน้อยใจแบบนี้เหมือนกัน ผมไม่ชอบเอาเสียเลยเวลายูชอนสนใจคนอื่นมากกว่าผมที่อยู่ข้าง ๆ ตัว ผมรู้ว่านั่นเป็นสังคมของยูชอน ผมเลยไม่อยากจะพูดอะไร”

“คุณพูดแบบนี้ทำเอาผมรู้สึกแย่ไปเลย ที่ผมทำกับคุณมันมากกว่าเวลาที่คุณสนใจเพื่อนๆ คุณเสียอีก”

“ไม่หรอกฮะ อย่าคิดมากซิ” คนดีของผมเอานิ้วเล็ก ๆมาจิ้มหว่างคิ้ว ผมเลยดึงมือนิ่มนั่นมากุมไว้ ความรู้สึกผิดมันถาโถมเข้ามาจนผมรู้สึกแย่ที่เห็นแก่ตัว และเอาแต่ใจตัวเองโดยไม่มองบ้างเลยว่าผมทำอะไรไว้

“ผมไม่เคยบอกยูชอนนี่ฮะว่าผมไม่ชอบ”

“ผมควรรู้ไงว่าไม่ควรทำ”

“ผมยังไม่รู้ตัวเลยว่าผมชอบทิ้งยูชอน เวลาผมอยู่กับสามคนนั่น”
“นี่ไม่รู้ตัวจริงๆ เหรอ ว่าเวลาคุณอยู่กับเพื่อน หรือคุณหมกมุ่นกับฟุตบอล กับเกมส์ ผมกลายเป็นอากาศธาตุไปเลย” ผมแกล้งแซวคนดีให้เกินจริงไปนิดหน่อย

“ไม่จริงสักหน่อยผมคิดถึงยูชอนตลอดเลยนะ แต่เพื่อนผมไม่ได้เจอกันทุกวัน ผมเองก็มีแต่พวกเขา ผมก็ต้องให้ความสนใจพวกนั้นมากหน่อย แต่กับยูชอนเราเจอกันเกือบทุกวัน เอ๊ะ!! แต่ทุกวันที่เจอยูชอนก็เอาเวลาไปคุยบีบีกับสาวๆ มากหน่อยแค่นั้น” สวนกลับมาเสียจนผมจุก

ผมเลยต้องทำเนียนไปดึงเขามากอดให้แน่นกว่าเดิมอีก

“ขอโทษ คุณสบายใจได้ที่รักว่าผมไม่เคยนอกใจคุณ”

“ผมรู้”

“ผมรู้สึกผิดมากรู้ไหม ผมทำคุณน้อยใจ แต่คุณไม่เคยแสดงออกงี่เง่าแบบผมเลย แล้วทั้งๆ ที่วันๆ ผมเจอคนเยอะแยะอยู่แล้ว ผมก็ยังมัวแต่สนใจคนโน้นคนนี้อีก คุณเองให้เวลากับผมเต็มที่ ดูแลผมตลอด มีแค่ช่วงไม่กี่ชั่วโมงต่อสัปดาห์ที่คุณจะสนใจคนอื่นมากกว่าผม ผมยังจะงี่เง่าอีก”

“ยูชอนไม่ได้ตั้งใจเสียหน่อย ปรกติยูชอนก็เอาใจใส่ผมทุกเรื่องอยู่แล้ว เพียงแค่เรื่องนี้ที่ยูชอนอาจคิดไม่ถึง”

“ก็จริง ผมไม่รู้ตัวเองจริงๆ ผมมัวแต่สนุกอยู่กับมัน ต่อไปผมสัญญาและจะปรับปรุงตัว” ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปผมคงต้องขนเอาไอ้เจ้าพวกอปกรณ์สื่อสารพวกนี้ห่างๆ ตัวผมบ้างแล้ว ถึงมันจะเคยมีความดีความชอบที่ทำให้ผมสารภาพรักกับเขาสำเร็จ แต่มันพาลจะทำให้เราเลิกกันโดยไม่รู้ตัวได้

“แล้วต่อไปจุนซูจะสนใจยูชอนมากกว่านี้นิดนึงเวลาที่จุนซูอยู่กับเพื่อน” ผมเลิกคิ้วแล้วกับคำว่า “นิดนึง” ของคนดีของผม

“ก็เพื่อนของผมก็เป็นคนสำคัญเหมือนกันนี่ฮะ แต่ผมรู้แล้วว่าจะแก้ปัญหาพวกนี้ได้ยังไง”

“...”

“ก็ให้ยูชอนกับพวกนั้นสนิทกันไงฮะ ยูชอนจะได้ไม่รู้สึกแปลกแยก”

“แต่คุณก็รู้ว่าผมไม่ชอบดูบอล เล่นเกมส์” ที่รักทำหน้ายู่นิดนึง

“สนิทกันเฉยๆ ก็ได้ เวลาผมกับเพื่อนดูบอล เล่นเกมส์ยูชอนก็ไม่ต้องทำด้วยก็ได้นี่ฮะ แค่ถ้ายูชอนสนิทกับเพื่อนผม ยูชอนจะได้ไม่รู้สึกอึดอัดเวลาเจอพวกเขา แล้วอีกอย่างพวกนั้นน่ะ ไม่ได้ไม่สนใจยูชอนหรอกนะฮะ แต่พวกเขาไม่กล้า พวกนั้นบอกยูชอนไฮโซไม่กล้าเข้าหาด้วยไ

อ้าวเป็นอย่างนั้นไป ผมเองก็ไม่ทำให้พวกเขาอึดอัดเหมือนกันซินะ

“ได้ ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวเราไปคุยกับพวกเขากัน”

“เอาไว้วันหลังก็ได้ฮะ วันนี้พวกนั้นนอนไปแล้ว บอลเสมออารมณ์ไม่ดี” จุนซูชักสีหน้าหงุดหงิดขึ้นมานิดนึงเมื่อพูดถึงผลบอล

“อ้าวแล้วจุนซูไม่นอนเหรอ”

“นอนซิฮะ”
“จะกลับไปนอนห้องเหรอ” ผมส่งน้ำเสียงอ้อนๆ เป็นความนัยไปให้คนน่ารัก เขากัดริมฝีปากเล็กน้อยก่อนจะยิ้มเขินๆ

“ที่ห้องอึดอัดเตียงไม่พอ มานอนห้องยูชอนได้ไหม” ผมเผลอกอดที่รักผมเสียแรงตอนได้ยินคำขอ จนเขาต้องตีที่ต้นแขนผมเบาๆ

“ได้ซิครับ ทุกทีไม่เห็นอึดอัดนิ”

คราวนี้จุนซูยู่หน้าใส่ผม “หรืออยากให้กลับล่ะฮะ นี่ยอมมาง้อแล้วนะ”

โอเคครับที่รักง้อแบบนี้ใครๆ ก็ต้องยอมใจอ่อนล่ะ

“ไม่ให้กลับหรอก แล้วอีกอย่างถ้าเพื่อนจุนซูมาค้าง แล้วจุนซูยอมมานอนกับผมแบบนี้ เขาจะมาค้างสักกี่วันผมก็ยอม”

คราวนี้จุนซูทำหน้าไปไม่เป็นเลยล่ะครับ ดูเขาเขินๆ ทำอะไรไม่ถูกไปเลย

“จุนซูกลับไปนอนห้องดีกว่า”

“ไม่ให้ไปแล้วล่ะ” ผมกอดรวบเขากระชับ แล้วกดจูบกันเขาขอกลับห้องอีกรอบ จนตัวเขาอ่อนในอ้อมกอดของผม

เรื่องนี้ต้องขอบคุณเพื่อนๆ เขาสามคนจริงๆ นะครับ ผมรู้สึกแย่ที่รู้สึกไม่ดีกับพวกเขา แต่พวกเขาก็ทำให้เราสองคนเข้าใจกันมากขึ้น..

บางทีเรามัวแต่มองมุมของตัวเองมากเกินไปจนลืมมองตัวเองจากมุมคนอื่น...
หรือบางทีเราก็มัวแต่มองคนอื่นมากไป เสียจนลืมใส่ใจจะมองคนใกล้ตัวของตัวเอง

---

...............................................................

ตั้งใจไว้ว่าจะพิมพ์ฟิคเรื่อนนี้ในวาระพิเศษไปจนชนกับวันเกิดน้องมิกปีหน้า ทุกท่านคงงงวันนี้มันวาระพิเศษอะไร 555

จริงๆ เป็นฟิควาระพิเศษไรท์เตอร์ค่ะ ไรท์เตอร์เกิดจริงวันที่ 20 ต.ค. แต่คุณยายถือฤกษ์งามยามดีไปแจ้งเกิดวันที่ 27 ก็เลยมีวันเกิดสองวันเดิ้ลๆ แบบจุนจัง 555 ก็เลยพิมพ์ฟิคมาฉลองวันเกิดตัวเองซะอย่างนั้น

แต่เนื้อเรื่องไม่ได้เกี่ยวอะไรกับวันเกิด พอดีคนที่เคยอ่านคงจำกันได้ว่าเนื้อเรื่อง theme หลักของเรื่องนี้ปุ้มอยากพูดถึงเรื่องการสื่อสารกันระหว่างคนรัก โดยผูกเรื่องเอาไว้กับอุปกรณ์ และช่องทางสื่อสารยอดฮิตสมัยนี้ + กับคารเรคเตอร์ตัวละครที่มีความต่าง ซึ่งบังเอิญว่าช่วงนี้ พี่มิก กับน้องจุน บวกพี่แจด้วย เกิดมาติดอิทวิตเตอร์ บีบี ด้วยจริงๆ เข้าพอดี 5555

ปุ้มเขียนเรื่องนี้มาเพราะช่วงนี้เจอคนประเภทนั่งอยู่ด้วยกันแต่คุยกับคนอื่น เคยเจอคู่ที่มาเดินกับแฟน แล้วอีกฝ่ายบีบีคุยกับเพื่อนอวดว่าฉันซื้ออะไร โดยที่ไม่คุยกับแฟนเลย จนทะเลาะกัน เลยเอาตรงนี้มาเขียน รณรงค์ให้สนใจคนข้างตัวมากขึ้น

เรื่องนี้คงกลับมาคราวหน้าวันเกิดจุนจัง เพราะระหว่างนั้นหาวันสำคัญยังไม่เจอ 5555

ปล.สองตอนที่ผ่านมามีเพลงเป็น theme เรื่องตลอดแต่ตอนนี้นึกไม่ออกจริงๆ จะใช้เพลงอะไร