Bloggang.com : Angels Midori : KISS GOODBYE [Chapter 10]

KISS GOODBYE [Chapter 10]

Titile: KISS GOODBYE [Chapter 10]
Author: Angel Midori
Genre: Romantic Drama
Rating: PG
Pairing: YooSu

======================================

รถยนต์สีรัตติกาลค่อยๆ เลี้ยวรถและจอดลงที่หน้าบ้านของครอบครัวปาร์ค ปาร์คยูชอนบุตรชายคนโตของบ้านซึ่งเป็นเจ้าของรถเมื่อจอดรถลงได้ เขาก็รีบเร่งฝีเท้าก้าวออกมา และพาตัวเองเข้าไปในตัวบ้านทันที

“เห็นยูฮวานไหม” ชายหนุ่มเอ่ยถามเด็กสาวคนรับใช้เมื่อเธอเดินสวนออกมาพอดี เด็กสาวรีบชี้นิ้วออกไปทางด้านข้างของตัวบ้านเมื่อได้ฟังคำถาม

“อยู่ที่โรงรถค่ะ”

พอได้ยินคำตอบยูชอนก็รีบเดินย้อนกลับออกมา และเดินเลยรถยนต์ของเขา เพื่อไปยังโรงรถ ที่ยูฮวานลงทุนสร้างเพื่อเอาไว้นั่งทำงานที่บ้าน หรือไม่ก็แต่งรถเล่น

ชายหนุ่มเดินลัดเลาะมาเรื่อยๆ และมองโรงรถที่อยู่เบื้องหน้า เขาแทบไม่เคยมาเหยียบพื้นที่ส่วนตัวของยูฮวานเลยตั้งแต่มันสร้างเสร็จเมื่อปีที่แล้ว และพอเห็นแบบนี้ก็นึกแปลกใจตัวเองเหมือนกันที่อุตสาห์เดินมาตามหาน้องชายถึงในนี้
และธุระที่เขาต้องมาหายูฮวานมานึกแล้วมันก็เล็กน้อยมาก หากแต่มันก็เป็นธุระที่ทำให้เขาต้องกลับมานอนค้างที่บ้าน แทนที่จะได้นอนค้างที่คอนโดอีกสักคืนหนึ่ง ธุระที่เล็กน้อยแต่เขาก็อยากจะจัดการมันให้เสร็จๆ

เมื่อตอนเย็นเขาไปทานอาหารกับจินอา ยูชอนยอมรับว่าอาหารเยอรมันของร้านนี้นั้นอร่อยถูกปากของเขามาก หากแต่รสอาหารกลับไม่ใช่เรื่องที่เขาใส่ใจ แต่มันกลับกลายเป็นเรื่องสัญญาที่ลีจินอาให้ไว้กับเขาว่าจะส่งอีเมล์โน้ตเพลงมาให้ต่างหากที่คุณหมอหนุ่มเห็นเป็นเรื่องน่าสนใจมากกว่า และเพราะเหตุนี้เขาเลยต้องกลับบ้านมาหายูฮวาน

“ยูฮวาน”

“ฮะ” บุตรชายคนเล็กของตระกูลปาร์คเงยหน้าขึ้นมาจากเจ้ารถดูคาติมือสองที่เพิ่งซื้อมา และกำลังโมดิฟายเครื่องด้วยตัวเองอยู่

และพอรู้ว่าใครเป็นคนเรียกก็ยิ่งทำให้แปลกใจ ก็ร้อยวันพันปี พี่ชายของเขาไม่เคยเหยียบย่างเข้ามาที่นี่เลย

“เปียโนไฟฟ้าของนายยังอยู่ไหม”

เด็กหนุ่มเลิกคิ้ว ก่อนจะพยักหน้าแทนคำตอบ

“พี่ยืมหน่อยได้ไหม พักนี้นายยังเล่นอยู่หรือเปล่า”

“ไม่เลยพี่ ถ้าพี่จะใช้พี่เอาไปได้เลย ผมไม่ได้เล่นมันนานแล้ว”

“หรือพี่จะซื้อต่อนายดี เพราะพี่ว่าจะยืมไปสักพักใหญ่”

“ไม่ต้องหรอกพี่ตังค์พ่อ ไม่ใช่ตังค์ผมสักหน่อย แล้วนี่นึกอะไรขึ้นมาอยู่ดีๆ จะกลับมาเล่นเปียโน”

ปาร์คยูชอนกรอกตาไปมา เหมือนกำลังหาคำตอบที่ยูฮวานน่าจะสงสัยน้อยที่สุด

“พอดีเจอเพลงที่ชอบเลยอยากลองเล่น แล้วอยากฝึกมือใหม่ด้วย ไม่ได้เล่นนานเสียดาย”

“อืม งั้นพี่เอาไปเลย ผมยกให้ พี่เล่นเปียโนเก่งกว่าผมตั้งเยอะ ไปอยู่กับพี่ดีกว่า แต่ว่าทำไมพี่ไม่ไปเล่นกับอัปไรท์ตัวที่ห้องรับแขกล่ะ”

“ฉันอยากไปเล่นที่คอนโด ตอนว่างๆ”

“อ๋อ งั้นตามสบายพี่ มันวางกองๆ อยู่ในห้องผมนั่นแหละ” ปาร์คยูฮวานเอ่ยบอกก่อนจะ หันกลับไปสนใจกับเจ้ารถจักรยานยนต์คันโตตรงหน้า

“เพิ่งซื้อมาเหรอ” ยูชอนเอ่ยถามก่อนพยักเพยิดไปทางเจ้ารถสีแดงคันนั้น ยูฮวานยิ้มกว้างก่อนจะพยักหน้ารับ

“รถนำเข้าพี่ แต่อย่าบอกแม่นะ ผมแอบเอาเข้ามาแทบแย่ แม่รู้ด่าผมตาย”

“สวยดี แต่ฉันก็ไม่ค่อยชอบนะถ้านายจะขับมัน มันอันตราย”

“ก็แค่อยากลอง เดี๋ยวพอผมแต่งเสร็จ ได้ลองขับสักหน่อยก็เอาไปขายต่อแล้ว”

ยูชอนพยักหน้ากับความคิดของน้องชาย ยูฮวานเป็นเด็กฉลาด ถึงจะดูดื้อไปสักนิด หากแต่ก็รู้ว่าตัวเองควรทำอะไร ชอนอะไรไม่ชอบอะไร และยูฮวานเองก็สามารถหาเงินได้มากมายจากสิ่งที่ตัวเองรักตัวเองชอบ ตัวเขาเองยังทำไม่ได้เท่ายูฮวานเลย

ถ้าถามว่าเขารักเขาชอบกับงานที่ทำไหม ยูชอนก็นึกไม่ออก รู้แต่มันเป็นงานเป็นหน้าที่ๆ ต้องทำ ถ้าไม่ทำก็อดตาย

และงานนี้ก็ดี มีอนาคต มีเกียรติ พ่อแม่ก็ภูมิใจกับงานของเขา และมันก็รายได้ดีมาก

เมื่อคิดได้แบบนี้เขาก็ไม่เคยไขว้คว้าค้นหา สิ่งที่ตัวเองรักหรือชอบอย่างแท้จริง หรือจริงๆ ที่เขาไม่หาก็เพราะว่าเขาก็ชอบสิ่งที่อยู่ ๆ แล้วก็ไม่อาจรู้

ยูชอนสะบัดศีรษะปัดความคิดเหล่านั้นทิ้ง... ไม่รู้จะคิดมากไปทำไม คิดไปก็ไม่ได้ประโยชน์ เพราะยังไงสิ่งที่ทำอยู่มันก็ไม่ได้ทำให้เขามีความทุกข์ ฉะนั้นจะต้องวุ่นวายหาสิ่งอื่นทำไมอีก

“พี่ไปล่ะ ห้องนายไม่ได้ล็อกใช่ไหม” ยูฮวานส่ายศีรษะตอบในระหว่างกำลังส่องไฟเข้าไปดูเครื่องยนต์ รถมอเตอร์ไซด์คันหรูคันนั้น

พอได้รับคำตอบปาร์คยูชอนก็เดินเร่งฝีเท้าเข้าไปในห้องนอนสีเข้มของปาร์คยูฮวาน เปียโนไฟฟ้าตัวเก่านั้นวางอยู่ริมห้องในสภาพเหมือนเป็นราวตากผ้ากลายๆ ของเจ้าของห้อง ยูชอนจับเสื้อผ้าเหล่านั้นกองๆ ไว้ ก่อนจะค่อยๆ ถอดสายรื้ออุปกรณ์ของมันออกมา

>>>Kiss Goodbye<<<

เสียงสัญญาณเตือนอีเมล์เข้าดังจากโทรศัพท์สมาร์ทโฟนเครื่องหรู ปาร์คยูชอนรีบคว้ามันมากดดู และเมื่อเห็นชื่อผู้ส่งและหัวข้อของจดหมาย ชายหนุ่มก็ยิ้มทั้งปากทั้งตาทันที

ยูชอนลุกจากโต๊ะทำงานที่เขาตั้งเปียโนไฟฟ้าวางไว้ลวก ๆ และหันไปเปิดคอมพิวเตอร์แทน พอคลิ๊กเข้าไปอ่านอีเมล์ได้ เขาก็รีบปริ้นข้อความในเมล์นั้นออกมาทันที

โน้ตเปียโนเพลง Kiss Goodbye พร้อมกับเนื้อร้องที่แกะเป็นตัวพินอินแล้ว และหญิงสาวก็แนบไฟล์เพลง และโน้ตเปียโนเพลงของนักร้องเจ้าของเพลงมาให้เขาอีกสองสามเพลงตามคำขอ

ยูชอนปริ้นโน้ตเปียโนเหล่านั้น และดึงแผ่นแรกออกจากทั้งหมดขึ้นมามองดู เขาเปิดไฟล์เพลงที่ได้มาก่อนค่อยๆ ทำความเข้าใจกับโน้ตเพลงในมือนั้น เพราะตัวเองก็ห่างหายการเล่นดนตรีไปนาน

เขาค่อยๆ ลองกดคอร์ดตามโน้ตที่ได้มา และด้วยทักษะที่มี บวกกับผลสวรรค์ที่ใครหลายคนเคยเอ่ยบอกเขา ยูชอนก็เล่นเพลงนั้นจบในเวลาไม่นานเหลือเพียงแต่เล่นมันให้คล่องแคล่วและให้ได้อารมณ์เพลงเท่านั้น
คุณหมอหนุ่มพับเก็บโน้ตเพลงเหล่านั้นลงแฟ้มใสที่หยิบมาจากชั้นหนังสือ และวางกองมันรวมกับเปียโนไฟฟ้าไว้...พลางนึกถึงรอยยิ้มสดใส ที่เขาหมายจะได้เห็นมันอีกครั้งหลังจากที่ได้เห็นมันที่คยองจู

ชายหนุ่มคาดเดาว่าจุนซูคงจะประหลาดใจแน่ๆ ถ้าได้รับของขวัญนี้ ยูชอนไม่ได้คิดอะไรมากนอกจากแค่รู้สึกสนุก เมื่อคิดว่าเด็กหนุ่มคงต้องตื่นเต้นเมื่อได้ฟังเขาเล่นเปียโนเพลงโปรดของตัวเอง ซึ่งตอนนั้นยูชอนเห็นอีกฝ่ายมุ่งมั่นจะเล่น มันก็เลยทำให้เขารู้สึกได้ว่าจุนซูคงชอบมันมาก และโชคดีที่จินอารู้จักเพลงนี้ และมีโน้ตเพลงอยู่แล้ว รวมถึงที่บ้านก็มีเปียโนเก่าๆ ที่ไม่ได้ใช้ทิ้งเอาไว้อยู่

ก็ดีกว่าที่จะทิ้งมันไว้เฉยๆ เอาไปให้จุนซูหัดเล่นน่าจะสร้างประโยชน์ได้มากกว่า เห็นอีกฝ่ายอยากเล่นขนาดนั้นก็สงสาร และเผื่ออนาคตเกิดจุนซูได้เรียนแล้ว จับพลัดจับพลูได้เป็นนักดนตรีชื่อดังขึ้นมาเขาจะได้ชื่อว่าเป็นอาจารย์ของนักดนตรีชื่อดังเชียวนะ..

ปาร์คยูชอนหัวเราะกับความคิดบ้าๆ บอๆ ของตัวเอง ก่อนจะก้มลงไปฝึกดีดเปียโนเพลงนั้นอีกครั้ง

>>>Kiss Goodbye<<<

ถ้านับตั้งแต่รู้จักกันมา ครั้งนี้น่าจะเป็นครั้งแรกที่จุนซูได้เจอคุณยูชอนในระยะที่ห่างกันไม่ถึง 1 สัปดาห์ ปรกติคุณยูชอนมักเรียกจุนซูมาในวันเสาร์ และเจอกันอีกครั้งในเสาร์ถัดไป หากแต่เพราะทริปไปเที่ยวบ้านเกิดของจุนซู ทำให้เด็กหนุ่มได้เจอคุณหมอเมื่อวันพุธ และพอวันนี้วันเสาร์จึงได้เจอกันอีกครั้ง

ถ้าถามว่าดีใจไหมที่ได้พบหน้า จุนซูอยากตอบว่าดีใจ หากแต่อารมณ์ขุ่นมัวที่ยังค้างคาอยู่ในการพบกันครั้งล่าสุดมันยังไม่จางไปจากหัวใจของเด็กหนุ่ม

จุนซูเคยนึกถามตัวเองว่าความสุขที่ทั้งสุขทั้งเศร้า และไม่แน่นอนแบบนี้เขาจะทนมันไปได้นานเท่าไหร่ และถ้าหยุดมันได้เขาควรจะหยุดมันด้วยตัวเองจะดีกว่าที่รอให้อีกฝ่ายเป็นคนพิพากษาความสุขของเขา โดยที่อีกฝ่ายไม่เคยรับรู้ความจริงหรือไม่

จุนซูรู้ว่าวิธีนั้นดีกว่า แต่จุนซูก็ยังขลาดที่จะปล่อยความสุขนี้ไป... เพราะถ้าไม่มีคุณยูชอนแล้วจุนซูก็แทบไม่เหลือใคร

ฉะนั้นที่ทำได้ตอนนี้คือพยายามทน และรักษายื้อเวลาเอาไว้ให้นานที่สุด...

เด็กหนุ่มเปิดประตูห้องและเหลือบมองคนที่เป็นปัญหาหัวใจของตัวเอง เขานอนดูโทรทัศน์เฉกเช่นเคย และพอจุนซูเดินเข้าห้องไป ปาร์คยูชอนก็ได้แต่ผงกศีรษะขึ้นมามอง เหมือนเป็นการส่งสัญญาณว่ารับรู้ถึงการมาของจุนซูแล้ว

ต่อให้จุนซูน้อยใจแทบตาย ก็ไม่มีทางหรอกที่คุณยูชอนจะรู้

เด็กหนุ่มรำพึงในหัวใจ ก่อนจะก้าวเท้าเดินเข้าไปในห้องครัวและจัดอาหารตามปรกติเหมือนเช่นเคย

“วันนี้มีอะไรกิน” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยถามเมื่อเจ้าตัวเดินเข้ามาเฉียดใกล้โต๊ะอาหาร หากแต่เด็กหนุ่มยังไม่ทันตอบ ยูชอนก็เหลือบมองอาหารพวกนั้นและลงนั่งเสียแล้ว

มื้ออาหารง่ายๆ ไม่มีอะไรแปลกไปจากเดิม จุนซูจัดจานข้าวเงียบๆ ก่อนจะยื่นส่งให้คุณหมอยูชอนรับไปทาน ทั้งคู่ยังตกอยู่ในความเงียบของกันและกัน

ยูชอนคุ้นเคยกับมัน แต่จุนซูรู้ว่าทำไมตัวเองถึงเลือกที่จะไม่พูดคุย...

เขาไม่ได้อยากทำตัวดื้อ แสนงอน ให้อีกฝ่ายต้องมางอนง้อ หากแต่ที่ทำเพราะมันเป็นไปเองมากกว่า เขามองหน้าอีกฝ่ายไม่สนิท ความรู้สึกขุ่นใจยังมีอยู่ ไม่อยากพูดไม่อยากคุย แล้วยิ่งไม่ใช่คนช่างคุยอยู่แล้ว ก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร คุณหมอเองก็ไม่ได้ทำให้สถานการณ์ดีขึ้น เพราะเมื่อจุนซูเหลือบไปมองก็เห็นว่าอีกฝ่ายมัวแต่ก้มหน้าก้มตากิน

มื้ออาหารมื้อนี้จึงได้ยินเพียงเสียงช้อนที่กระทบกับจาน

จนเมื่อจุนซูเก็บโต๊ะอาหารเรียบร้อยแล้ว เจ้าตัวก็ยืนยื้อเวลาอยู่ในห้องครัวอีกพักใหญ่ก่อนจะตัดสินในเดินออกไปเจอหน้าคุณหมอยูชอน

หากแต่คราวนี้คุณหมอไม่ได้นอนดูโทรทัศน์เหมือนเช่นเคย เจ้าตัวกำลังนั่งไขว้ห้าง และมองจ้องเมื่อจุนซูเดินออกมา

“ฉันนึกว่าเธอจะล้างครัวฉันเลย”

“ห๊ะ”

“ก็ล้างจานทีหายไปนานเป็นครึ่งๆ ชั่วโมง ฉันเลยนึกว่าเธออยากจะนั่งรื้อจานของฉันมาล้างจนหมดบ้าน”

เด็กหนุ่มก้มหน้าไม่ตอบอะไรกับคำค่อนขอดไม่จริงจังนั้น

“เธอเข้าไปในห้องนอนฉันหน่อยซิ”

“...”

“มีอะไรจะให้ดูสักหน่อย” ปาร์คยูชอนพยักเพยิดให้เด็กหนุ่มเดินไปยังห้องนอน หากแต่พอจุนซูก้าวเท้าเดินออกไป คุณหมอหนุ่มก็ไม่ได้เดินตามมา ได้แต่นั่งยิ้มอยู่บนโซฟา

แล้วจุนซูจะรู้ไหมว่าอะไรที่คุณหมออยากให้ดู....

เด็กหนุ่มก้าวเดินช้า ๆ เข้าไปในห้องนั้น ทุกอย่างปรกติเขาไม่เห็นมีอะไรแปลกตาไปจนกระทั่งสายตาเหลือบไปเห็นมุมห้องด้านติดกับโต๊ะเล็กๆ ที่เจ้าของห้องเอาไว้วางคอมพิวเตอร์

ตรงนั้นมีอุปกรณ์อะไรสักอย่างเพิ่มมา มันเหมือนโต๊ะสีดำสนิท และเมื่อจุนซูเดินเข้าไปใกล้ จนก้มมองมันได้ เขาถึงเห็น...

เปียโนไฟฟ้า....

จุนซูดีใจได้ใช่ไหม ใช่สิ่งนี้ใช่ไหมที่คุณยูชอนอยากให้จุนซูได้เห็น ...

เด็กหนุ่มรีบพุ่งตัวออกมาจากห้องนอน ตอนนี้คุณยูชอนไม่ได้นั่งอยู่บนโซฟาแล้ว หากแต่ยืนยิ้มกว้างอยู่ที่น่าห้อง ซึ่งมันทำให้จุนซูไม่ทันตั้งตัวเมื่อเปิดประตูออกมา เด็กหนุ่มที่ตกใจอยู่แล้วยิ่งตกใจเพิ่มเข้าไปอีก

“อุ้ย!!” จุนซูอุทานลั่น ก่อนที่จะละล่ำละลักพูดต่อ “เปียโนนั่น” เด็กหนุ่มเอ่ยเหมือนถามและยื่นมือของตัวเองไปจับมือหนาเขย่าเป็นการเรียกร้องคำตอบเพื่อยืนยันในสิ่งที่ตนเห็น

“ของน้องชายฉัน เจ้านั่นทิ้งไว้ไม่ได้ใช้ ฉันเห็นเธอบอกว่าอยากลองเรียน ก็เลยเอามันมาไว้ที่นี่ให้เธอได้หัด”

จุนซูไม่สนใจถึงที่มาของมันหรอก หากแต่จุนซูสนใจถึงความอาทรของผู้ให้ที่หยิบยื่นให้กับจุนซูมากกว่า

เด็กหนุ่มเงยหน้ามองคุณหมอใจดีตาปริบๆ และพยายามหาคำพูดอะไรก็ได้ที่จะบอกคุณหมอว่าตัวเองดีใจแค่ไหน

“ขอบคุณฮะ ขอบคุณมาก” ไม่มีคำไหนจริงๆ ที่จะจุนซูจะให้ได้เท่าคำนี้

“เข้าไปดูใกล้ๆ กัน” ปาร์คยูชอนดันหลังของเด็กหนุ่มให้เดินกลับไปที่มุมห้องนั้น และกดร่างนิ่มให้นั่งลงบนเตียงนอน จุนซูแปลกใจที่คุณหมอให้เขานั่งตรงนี้แต่ก็ยอมที่จะทำตาม

ยูชอนเดินต่อไปที่เปียโน และเขาก็นั่งลง ชายหนุ่มพรมนิ้วลงบนคีย์สีขาวดำ ก่อนจะเงยหน้ามายิ้ม และมองจุนซูด้วยแววตาเป็นประกาย

“ให้ฝึกเองมันคงจะยากไป ฉันเองเคยเรียนมาหลายปีคงพอจะสอนเธอได้ ตั้งแต่นี้ไปฉันจะค่อยๆ สอนเธอก็แล้วกัน”

คำพูดว่าหวานหูในความรู้สึกแล้ว หากแต่เจตนารมณ์มันบาดลึกไปในหัวใจของจุนซูยิ่งนัก เด็กหนุ่มได้แต่ปล่อยคำขอบคุณให้ลอดผ่านกลีบปาก และกัดริมฝีปากไว้เพื่อเก็บกลืนความปรีติที่เออล้นจนแทบสะอื้นไห้

คนได้รับความขอบคุณทอดมองคนที่กัดริมฝีปากจนดวงหน้าขึ้นสีระเรื่อ มองก็รู้ว่าคนตัวเล็กดีใจ แต่จุนซูไม่ใช่เด็กช่างแสดงออก ดีใจแค่ไหนเด็กหนุ่มก็ทำได้แต่ขอบคุณผ่านคำพูดและแววตาที่สะท้อนเงาฉ่ำน้ำนั่น

ยูชอนเอี้ยวตัวไปหยิบแฟ้มที่วางไว้บนโต๊ะ และท่าทางการกระทำเหล่านั้นมันทำให้เด็กหนุ่มมองจ้องด้วยความสนใจ จนเมื่อคุณหมอหยิบเอาโน้ตเพลงขึ้นมาวาง และเริ่มพรมนิ้วตามโน้ตเพลงนั้น

น้ำตาที่แค่คลอหน่วยมันกลับไหลรินผ่านพวงแก้มใส.....

เพลงที่คุณยูชอนเล่น เป็นเพลงที่จุนซูเคยบอกว่าชอบ เพลงที่จุนซูเคยฮัมให้อีกฝ่ายฟัง เพลงเศร้าที่จุนซูรู้สึกสัมผัสมันได้อย่างดี

“ร้องเพลงซิ อย่าร้องไห้” นายแพทย์หนุ่มเอ่ยแซวคนที่กำลังกลั้นสะอื้นอยู่ เขายิ้มกับท่าทางของจุนซู และตบเบาะนั่งข้างตัวเป็นเหมือนสัญญาณเรียกให้จุนซูมานั่งข้างๆ เขา

เด็กหนุ่มลุกขึ้นเดินเตาะแตะมาทรุดนั่งลงข้างๆ คุณหมอหนุ่มจึงหยุดเล่นเพลง และเอื้อมมือมาขยี้ผมนิ่ม พร้อมจับศีรษะกลมให้พิงกับไหล่ของเขา

“ร้องไห้ทำไม”

“ผมดีใจฮะ”

“ดีใจทีไร้ร้องไห้ทุกที” ยูชอนยังเอ่ยแซวในระหว่างที่ลูบศีรษะอยู่

“ตอนที่ผมเรียนอยู่ ผมเคยอยู่ชมรมดนตรี ที่อยู่ชมรมนี้ก็เพราะอยากเรียนเปียโน แต่ผมยังไม่ทันได้เรียนมันจริงจังผมก็ออกมาเสียก่อน” เด็กหนุ่มพรั่งพรูเรื่องของตัวเองให้ยูชอนฟัง

ทุกครั้งที่จุนซูเล่าเรื่องตัวเอง ยูชอนรู้สึกได้ว่ามันช่างมีแต่เรื่องชวนให้สงสาร

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันสอนเธอให้”

“ขอบคุณมากฮะ ผมคิดว่าชาตินี้ผมคงไม่มีโอกาสแล้ว” เด็กหนุ่มซบหน้าลงกับบ่าแกร่งพลางเกลือกใบหน้าเพื่อซับน้ำตาที่ไหลออกมา

คุณยูชอนดีกับจุนซูอีกแล้ว... ดีเสียจนจุนซูคาดเดาไม่ได้....
ยิ่งอยู่ใกล้กันนับวันคุณยูชอนก็ยิ่งทำให้จุนซูรัก..... ถ้าจะหักใจจุนซูจะทำอย่างไรถึงจะทำได้....

ความดีที่เหมือนกับการทำร้ายกัน แต่ตอนนี้จุนซูก็ยินดีที่จะถูกทำร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่า....
ถ้าความเจ็บมันจะทดแทนด้วยความใจดี และการมีตัวตนของตัวเองต่อคุณหมอยูชอนมากขึ้น
จุนซูก็ยินดีที่จะแลกมัน

“หยุดร้องไห้แล้วมาเรียนกันได้แล้ว ต่อไปทุกวันเสาร์ฉันจะสอนเธอ ถือว่าฉันได้รื้อวิชาด้วย เรียนมาทำไมไม่รู้ตั้งหลายปี พอโตมาดีดโน้ตสักตัวยังไม่ได้ทำเลย” ยูชอนแกล้งบ่นเพื่อเปลี่ยนเรื่อง ซึ่งมันก็ช่วยทำให้จุนซูคลี่ยิ้มออกมาทั้งๆ ที่น้ำตายังคลอหน่วยตาอยู่

เด็กหนุ่มนั่งปาดน้ำตาที่เลอะข้างแก้มราวกับเด็กเล็กๆ ซึ่งมันก็ทำให้คนที่นั่งมองอดยิ้มขำไม่ได้

พอเห็นว่าคนตัวเล็กเลิกร้องไห้แล้ว คุณหมอยูชอนค่อยๆ พรมนิ้วลงกับคีย์เปียโนอีกครั้ง เด็กหนุ่มนั่งจ้องมองสัมผัสอ่อนหวานนั่น เรียวนิ้วพลิ้วแผ่วตามเสียงเพลง ที่ทั้งไพเพราะ และอ่อนหวาน ซึ่งยามนี้เพลงเศร้าก็ดูเหมือนจะกลับกลายเป็นเพลงรักได้ไม่ยาก

ที่จุนซูประทับใจคุณยูชอนขนาดนี้ไม่ใช่แค่ความใจดี หากแต่เป็นความใส่ใจที่อีกฝ่ายมอบให้...

คุณหมอจดจำสิ่งที่จุนซูเคยพูด หรือสิ่งที่จุนซูเคยต้องการได้ และไม่ทอดทิ้งมันไป หากแต่เก็บไว้เมื่อมีโอกาสคุณหมอก็จะหยิบยื่นสิ่งเหล่านี้ให้โดยที่จุนซูไม่ทันตั้งตัว

สิ่งเหล่านี้มันบอกจุนซูได้ว่าอีกฝ่ายใส่ใจเขา ไม่ได้มองเขาเป็นแค่วัตถุ...

เด็กหนุ่มร้องเพลงคลอตามเสียงดนตรีนั้น จนจบเพลง และยูชอนก็ค่อย ๆ ให้จุนซูลองดีดตาม

คอร์สสอนดนตรีที่แสนพิเศษก็เกิดขึ้น ....

ไม่ใช่แค่ความเหงา และเซ็กส์ที่เกี่ยวพันกันและกันเอาไว้อีกต่อไป....

หากแต่การเปิดรับตัวตนของกันและกัน พร้อมทั้งหยิบยื่นและเติมเต็มในสิ่งที่อีกฝ่ายใฝ่หาต่างหาก ที่เป็นความผูกพันที่ก่อขึ้นโดยไม่รู้ตัว...

TBC.
...............................................................

ตอนนี้อาจสั้นไปสักหน่อย แต่ปุ้มอยากให้มันจบที่ตรงนี้ประเด็นนี้ เพราะตอนต่อไปมันจะพาข้ามไปอีกประเด็นหนึ่ง เดี๋ยวจะได้ฟิลตรงนี้ไม่เต็มอิ่ม 555

จุนซูตอนนี้เรามองไปคงรู้สึกเหมือนดีใจแทนและก็สงสารแทนไปด้วย..น้องเหมือนยืนอยู่ริมผาที่รอคนมาดึงกลับไป ในขณะเดียวก็พร้อมจะถูกผลักลงไปด้วย คือมันมีทั้งความหวัง และความหวาดกลัว

ส่วนคุณหมอ หลายคนคงคิดว่าคุณหมอยังไม่รู้ตัวอีกเหรอว่าตัวเองให้ความสำคัญกับเด็กคนนี้ขนาดนี้เนี่ยมันไม่ใช่แค่สงสารแล้ว ส่วนตัวคิดว่าคนแบบนี้มีอยู่เยอะนะคะ มีประสบการณ์ตรงด้วย... คนบางคนเนี่ยรับรู้ว่าอีกฝ่ายคิดเช่นไรกับเรา แต่ไม่ได้รักคน ๆ นั้นเลย แต่เนื่องจากเป็นคนดีมาก คือพร้อมจะช่วยเหลือคนอื่นได้เต็มที่ทุกเมื่อ ฉะนั้นบางทีอะไรที่เราเคยพูดให้เขาฟังว่าอยากได้อย่างนั้นอยากนี้ ต้องการความช่วยเหลือเขาจะหยิบยื่นให้ทันที โดยที่ไม่ได้คิดเลยว่าสิ่งที่ทำเนี่ยมันกำลังสร้างความหวังให้กับอีกฝ่าย..

เขาทำก็เพราะเห็นเราเป็นเพื่อนที่ต้องการความช่วยเหลือก็แค่นั้น ถ้าเราคิดมากไปเองก็เจ็บเอง ถ้าเรามองแค่ว่ายังดีที่เขามองเห็นความสำคัญเราบ้างอย่างน้อยก็ไม่เจ็บเท่าไหร่ ฉะนั้นรักคนแบบนี้ก็ทั้งสุข และเจ็บปนๆ กันดี 555 วิธีจะถอนตัวได้คือการเอาตัวเราเองออก เพราะยิ่งเอาตัวเข้าไปใกล้ก็ยิ่งเจ็บหนัก

โอเชวันนี้ทอร์คเรื่อยเปื่อยยาวมาก ฝากโปรเจครวมเล่ม The Opposite Room หน่อยแล้วกันนะคับ เผื่อใครสนใจคลิ๊กไปดูรายละเอียดได้ C//www.bloggang.com/viewdiary.php?id=angelmidori&group=14

Create Date : 17 มกราคม 2555

Last Update : 17 มกราคม 2555 1:17:00 น.

3 comments

Counter : 667 Pageviews.

วันนี้อ่านไป อมยิ้มไป แต่น้ำตาก็พลานไหลไปด้วย
มันรู้สึกตามน้องจุนจังไปด้วยอ่ะค่ะ
รู้สึกดีใจที่คุณหมอยังให้ความสำคัญ
ยังใส่ใจในตัวน้องอยู่ โอ๊ยตอนนี้รักคุณหมอยูชอนจังเลยค่ะ หลังจากหมั่นไสมาเมื่อตอนที่แล้ว หุหุหุ
ขอบคุณ คุณปุ้มค๊า รักษาสุขภาพด้วยน๊า

โดย: -Killer Queen- IP: 124.122.50.67 วันที่: 17 มกราคม 2555 เวลา:6:51:54 น.

คุณยูชอนใจดี น่ารักอ่า

อ่านแล้ว ก็ยิ้มไป (แถมเพ้อ)

ที่ห้อง SF อยากให้มี yusoo velentine

โดย: mook_joong IP: 58.9.208.181 วันที่: 19 มกราคม 2555 เวลา:13:25:03 น.

ตอนนี้อ่านไปยิ้มไปน้ำตาคลอไป..เพราะสงสารน้องมากอ่ะ
มันเป็นความรู้สึกที่ทั้งสุขทั้งทุกข์จริงๆค่ะ
อยากให้คุณหมอปาร์ครู้ตัวสักทีเหอะ
ไม่อย่างงั้นน้องคงต้องเจ็บปวดกับความสุขทุกครั้งอย่างนี้ต่อไปแน่ๆ

โดย: loveyoosu IP: 122.154.16.246 วันที่: 20 มกราคม 2555 เวลา:14:30:03 น.