อีกอย่างตอนเด็ก ๆ ผมอ่าน พ่อแม่รังแกฉัน จึงจำฝังใจมาตลอด

ผมเลยจัดเป็นคนค่อนข้างประหยัด คิดรอบคอบเวลาจะซื้อของ

เวลาไปเที่ยวผมจะวางแผนการใช้จ่ายอย่างดี 

แต่ก็จะไม่เหนียว เพราะอยากอยู่แบบสบาย ๆ ฮ่า ๆ

เมื่อไม่กี่อาทิตย์ที่ผ่านมาตอนที่ผมไปเมืองไทยมา

ผมก็ไปเดินห้าง ดูของเรื่อยเปื่อย

เดินไปกับแม่แล้วเราก็หยุดดูเก้าอี้นวด

มีตั้งแต่สามหมื่นกว่า ๆ ถึงเกือบแสน

เก้าอี้นวดผมก็เคยใช้อยู่นะ ที่ที่ทำงานผมมี ผมรู้ว่ามันดี 

อยู่ ๆ คนขายก็เดินมา เราก็ดูไปเรื่อย ๆ ดูตัวที่มันสามหมื่น

คนขายบอก "ดูตัวแปดหมื่นเก้าสิคร้าาาาา  ไม่แพงหรอกคร่าาาา"

แปดหมื่นน่ะ ไม่เท่าไหร่ แต่สะดุดตรงที่บอกว่า ไม่แพงหรอกค่ะ

๑. ด้วยความที่หัวไว ที่บ้านเล่นมุขเยอะ ผมก็เลยนึกในใจ "ไม่แพงแล้วเมิงเอามาวางขายทำไม ทำไมไม่ซื้อไปล่ะ"  ก๊าก  แต่ผมก็ไม่ได้พูดไป ยิ้มให้เค้าอย่างเดียว เพราะชีวิตจริงผมสุภาพมาก

๒. ไม่แพง? เกือบเก้าหมื่นนี่นะ ไม่แพง? ของอะไรเกิน ๑๐ บาทผมว่าแพงทั้งนั้นแหละ 

ผมไม่ได้คุยนะ แต่เงินเดือนผมอ่ะ ซื้อเก้าอี้ตัวนั้นได้สบาย ๆ จ่ายสดได้ด้วย 

แต่ เคยได้ยินมั๊ยครับว่า คนจะรวย มีเงิน ไม่ได้ขึ้นอยู่กับว่าหาได้มากเท่าไหร่

มันขึ้นอยู่กับว่าเราใช้จ่ายเท่าไหร่ เก็บได้เท่าไหร่ต่างหาก

มีมาก ใช้มาก ก็เก็บได้น้อย 

มีน้อย ใช้มาก ก็ไม่เหลืออะไรเลย

หวังว่าคนรุ่นใหม่คงคิดได้และไม่ใช้เงินเกินกำลังนะครับ แต่กลัวเหลือเกิน

เพราะเห็นเด็กรุ่นใหม่สมัยนี้กินข้าวนอกบ้าน ร้านหรู บินเที่ยวนั่นเที่ยวนี้แปะรูปอวดกันบนอินสตา

เป็นประจำ

บ่นจบแล้ว ไปละครับ