คนอื่นรื่นรมณ์เขียนบล๊อคกันแต่ความสุข.เราซีกลับจมในห้วงทุกข์โถมทวี

ก็อย่างที่จั่วหัวแหละ
ไซเบอร์เค้ามีมาให้คนใช้ได้ทำอะไรๆได้เยอะแยะตาแป๊ะยิ้ม
คิดนึกอะไรได้ก็พิมพ์ พิมพ์ พิมพ์ จิ้มมันได้ไม่กี่นิ้วกันเนี่ยเรา
เรียนก็ไม่สูงถึงขนาดจะพิมพ์สัมผัสตรัสรู้ไม่เคยมี
เลยต้องนิ้งมันสอง-สามนิ้ว..กว่าจะได้แต่ละประโยคงี้..เมื่อยนัยตา

ก็ไม่ใช่จะอะไรกับความเป็นไปของชีวิต
เกิดมาแล้วตั้ง"ห้าสิบหก"ชะตาฟ้าไม่ได้ลิขิต
ก็ชีวิตเราที่พ่อแม่รักกัน"ฉันก็เกิดมา"นั่นแล
มาแบบธรรมชาติ ติดดิน กินนอนเล่นกับโคลนแต่อ้อนแต่ออก
ก็ไม่เห็นจะอับอายที่จะบอกจะเล่าเรื่องเราแก่ใครๆ

อันชีวิตแต่ละสาขานานาบรรดามีบนผืนโลก
บ้างก็มีสุข,มีโศกปนเศร้า,ทุกข์หนักเบาตามกาลเวลา
แต่ช่วงนาทีนี้หนากำลังจะบอกเล่าว่าเรานั้นกำลังโดน"กรรมตามสนอง"
อันว่า"กรรม"แปลว่า"การกระทำ"ไม่ต้องตอกย้ำก็รู้ว่า"กรรมใครก็กรรมมัน"
จะมีใครที่ไหนกันที่ทำกรรมอะไรๆแล้วจะมีใครมาแก้ไขให้ไฉไลเลี่ยมเร้

พอจะเล่าเรื่อง"เลวร้าย"ให้ใครต่อใครยินยล
จะมีใครสักกี่คนจะบ่น"น่าเบื่อ"ไร้สาระบ้างนะ..อยากรู้
เพาะเห็นสังคม"ไซเบอร์"มักมีแต่เรื่อง"สวย-เชิด-เริด-หรูอลังการ"กันทั้งเพ
แต่เราจะแหลกแนว..เอา"ชีวิตบัดซบ"มาแถไถเปิดความนัยกันจะจะ

ก็บ้านที่เกิดอยู่บ้านนอกแต่ไม่ถึงกะทำนาทำไร่
เกิดชนบทแต่เสือกสบาย..ตื่นเช้าสะพายกระเป๋าไปเนียน"ตัวอำเภอ"โน่น
ต้องขึ้นรถไปไกลๆไขว่หาความรู้..โรงเรียนใกล้บ้านไม่หรูไม่เอาไม่เข้าที
เรียนก็โง่ๆเซ่อๆเอออห่อหมกไปเรื่อยเฉื่อยแฉะ
จบมอ.ศอ.สามเท่านั้นแหละ ไปแวะเรียนครูอยู่พิษณุโลก
จบสองปีออกสู่โลกภายนอกไม่ต้องบอก"ครูบ้านนอก"ดั่งที่ร่ำเรียน

เป็นครูก็เป็นไปงั้นๆวันๆให้เด็กคัดเขียนไทยไปตามเรื่อง
ตกเย็นก็หาเรื่องเปลืองร่างกาย..เมามายสติเสีย
พอแต่งงานมีเมียมีลูก ก็ยังไม่ฟื้นสติริอ่านเกเร
เสียงานราชการเสียครอบครัวแตกแยกสาแหรกขาดสะบั้น
ออกจากบ้านซัดเซพเนจรร่อนเร่ทำงานไปตามยถากรรม
นึกแล้ว นั่นแหละ"กรรมชั่ว"ที่เมามัวหลงอบายหลงอวัยวะสาวนตน

พอออกสังคมใหญ๋ในเมืองกรุง ใครจะมายุ่งใครจะสน
มันแค่"คนไร้ค่า"สัปดน..คนไม่มีหัวนอน
ยังดีที่พอมีสติ..ริรักเรียนวิชา"ดนตรี"
เฝ้าแอบฝึกปรือตั้งหลายที่หลายทางที่ผ่านพบ
แต่กับ"ความมึนเมา"มันเหมือนถูกสาบมีบาปเป็นเพื่อนนรก
เกลือกกลั้วกับความสกปรกรกรุงรังสังคังกับสังคมกลางคืน

เหมือนไม่มีจุดหมายปลายทางที่จะมองเห็น
เรื่องเจ้าชู้ก็ไม่วายเว้นระยะที่ผ่านมันสนุกสนาน
คนนั้นทีคนนี้ทีมันเหมือนท้าทายชีวิตลูกผู้ชายอวตาร
ท่องไปแบบ"ลืมสังขาร"ไม่เจียมตัวและหัวใจ

ทิ้งลูกทิ้งเมียไม่รู้เท่าไรเป็นเท่าไร
มีกี่คนจำแทบไม่ได้ก็สมองมันเป็นไปเสียหมด
ใส้มีกี่ขดไม่อยากจะดึงออกมาหมดให้มันขดแอบซ่อน
กว่าจะหยุดร่อนเร่พเนจร..ก็เกือบถึง"อายุอ่อนโรยรา"

แต่ก๋ยังแอบปลื้มตัวเองที่ยังบรรเลงเพลงได้อยู่
บังเอิญมีสติที่รับรู้มีสำนึกอยู่บ้างในครั้งนี้
อายุ"40"หยุดพฟติกรรม"ชั่วลงได้เยอะไม่เปลอะไปกว่าเดิม
เลิกความคิดเหิมเกริมท้าทายนรกหมกไหม้
พอลืมตาอ้อปากออก..เลยมาบอกใครๆ
ว่า"คนชั่ว"มันก็มีหัวใจที่"อยากเห็นฟ้าสดใสก่อนตายก็จะดี

 

Create Date : 29 สิงหาคม 2553		4 comments
Last Update : 29 สิงหาคม 2553 14:53:22 น.
Counter : 4254 Pageviews.
Share Tweet