คุณนายแม่ Act 2
มาต่อแอ๊คที่สองกันอย่างไม่ให้เสียเวลา จะว่าไปวีรกรรมคุณนายแม่ในทริปนี้เริ่มมาจากก้าวลงจากเครื่องบินก็ว่าได้ เพราะวันแรกที่มาถึงก็ระลึกชาติได้ในรถตอนนั่งออกจากสนามบินนั่นแหละว่าลืมยาหยอดตารักษาต้อกระจกที่แม่เคยไปผ่ามาแล้วแต่ต้องหยอดตาประจำทุกวัน มัวแต่ห่วงเรื่องแพ็คของกินของฝากมาให้ลูกๆหลานๆจนลืมของสำคัญของตัวเอง เลยรีบโทร.ไปหาคนรู้จักให้ส่งมาให้ทันครึ่งวันเช้าวันเสาร์ที่ปณ.เปิดทำการ จะได้ไม่เสียเวลาติดวันหยุดไปอีก จะอาศัยพ่อลูกชายตัวเองก็เกรงไม่ทันการณ์เพราะน่าจะืยังไม่ตื่นเนื่องจากกว่าพี่ชายจะได้นอนหลังจากไปส่งแม่ที่สนามบินก็น่าจะเกือบตีสองได้มั้ง โทร.ไปหาคนรู้จักที่อาศัยไหว้วานได้จะทันใจกว่า
ถัดจากเรื่องยาหยอดตามาถึงบ้านรื้อข้าวของแจกจ่ายแบ่งสรรปันส่วนตามบ้านญาติต่างๆแล้ว ตกกลางคืนคุณนายแม่มานั่งรื้อยาจัดใส่กล่องเพื่อกินประจำวัน มาเจอเอาว่าไม่ได้เอาเจ้ายาละลายลิ่มเลือดมา เจ้านี่ยิ่งสำคัญกว่ายาหยอดตานั่นอีกเพราะมันจะป้องกันเส้นเลือดเข้าสู่หัวใจตีบตัน ต้องกินตามปริมาณและวันที่หมอกำหนดไว้ เอาหละสิ..มาเจอเอากลางคืนวันเสาร์ซึ่งทำอะไรไม่ได้เลยเนื่องจากวันอาทิตย์ก็เป็นวันหยุดของปณ.หรือบริษัทส่งของใดๆ
โทร.ไปปรึกษาพยาบาลที่รู้จักทางเมืองไทยเค้าก็บอกให้มาซื้อได้ตามร้านขายยาที่ญี่ปุ่นเพราะเป็นยาที่สามารถหาซื้อได้ทั่วไป แต่..อันว่าเรื่องยาหยูกที่ญี่ปุ่นนี่จะเดินไปหาซื้อตามร้านขายยาแล้วได้ทุกอย่างตามใจฉันนี่หาได้ไม่ โดยเฉพาะถ้าเป็นยาเฉพาะทางละก็ต้องมีใบสั่งแพทย์มาซื้อ แล้วการให้ได้ใบสั่งแพทย์นี่ก็ต้องไปรพ.หาหมอ ส่วนไอ้การไปหารพ.หาหมอของคนต่างชาติที่ไม่มีประักันสุขภาพที่ญี่ปุ่นนี่ .. อย่าให้เซ่ด.. แพงขี้ข้าขี้ครอก
ค้นเน็ตหาว่าจะซื้อยาตัวนี้ได้ที่ไหนในญี่ปุ่น ก็พบอย่างที่คาดว่าต้องมีใบสั่งแพทย์มาซื้อ ลองคิดอีกทางว่าจะให้พี่ชายส่งอีเอ็มเอสหรือไม่ก็บริการส่งด่วนของพวกบริษัทเอกชนซึ่งก็ไม่รู้ว่าใช้เวลาเร็วสุดกี่วัน เอ้า..เข้าไปค้นในเน็ตอีกว่าไอ้เจ้าบริการเอกชนพวกนี้ใช้เวลาเร็วสุดกี่วัน เจอว่าหยุดวันอาทิตย์อีกเหมือนปณ. เพราะงั้นก็ไม่แตกต่างกันนัก หันมาหาทางแม่อีกทางให้เช้าวันอาทิตย์โทร.หาหมอประจำตัวแต่เช้าเพื่อถามว่ายาตัวนี้สามารถเว้นไม่กินได้กี่วัน ซีเรียสแค่ไหนว่า้ต้องกินเป๊ะๆตามวันที่หมอสั่ง ถ้าเว้นแล้วจะมีผลอย่างไรหรือไม่? ถ้าหมอตอบว่าเว้นไม่ได้เด็ดขาดก็จะพาแม่ไปรพ.ในวันอาทิตย์เลยทันทีเพื่อหาหมอที่นี่และขอรับยาซึ่งก็ต้องไปแผนกฉุกเฉินเท่านั้นเพราะวันอาทิตย์รพ.ที่นี่ปิดในแผนกปกติ
ช่วยกันวางแผนคิดทางหนีทีไล่เสร็จสรรพก็ไล่ให้แม่เข้านอนเพราะดึกมากแล้ว คุณนายท่านก็นอนไม่่ค่อยหลับละเพราะกังวลมากต้องลงมากินยาคลายเครียดให้หลับง่าย พอทุกคนเข้าที่เข้าทางของตัวเองแล้วบ้านก็เงียบเสียงลง เฮร่ออออ.. ป้าโซค่อยๆมาค้นกล่องยาใบยักษ์ประจำบ้านที่เก็บบรรดายาจากไทยที่คุณนายแม่ส่งๆมา รวมทั้งยาของแม่เองด้วยที่กินเหลือๆแล้วทิ้งไว้คราวหน้ากลับมากินได้อีก ไอ้ที่้ค้นน่ะเพราะหวังเล็กๆว่าอาจจะมียาเจ้าปัญหาตัวนี้ของแม่หลงเหลืออยู่จากคราวก่อนๆ หาจนหมดกล่องก็ไม่เจอ เอ้า.. ไหนๆก็หาแล้วเหลือที่สุดท้ายที่ยังไม่ได้ไปแตะต้องคือถุงยาของแม่ที่นำมาด้วยคราวนี้ ที่ไม่แตะเพราะแม่เองเป็นคนหายาด้วยตัวเองมาแล้วและบอกว่าไม่มี ไม่ได้เอามาด้วย
เอาซะหน่อยน่าาา.. ไหนๆก็ไหนๆ ค่อยๆหยิบออกมาส่องทีละซองๆ สองสามซองแรกผ่านไปไม่ใช่ทั้งนั้น พอซองที่สี่เป็นสีชาเ้ข้มๆแบบซองกันแสงเพราะยาบางประเภทห้ามถูกแสง มีลุ้นเว้ยลุ้น.. เนื่องจากยาละลา่ยลิ่มเลือดนี่ก็เป็นยาห้ามถูกแสงเหมือนกัน ค่อยๆหยิบมาส่องดู.. ปื้ดดด.. ไม่ใช่ซะหนิ
เกือบถอดใจละ ค้นลงไปอีก เอ้า..มีอีกซองที่เป็นซองกันแสง หยิบมาดู.. ไม่ใช่อีก เหลืออีกไม่กี่ซองก็จะถึงก้นถุงละ กวาดตามองคร่าวๆ ท่าจะหมดหวังซะละมั้งเพราะไม่มีซองกันแสงให้เห็น แ่ต่พอรื้อออกมาอีกสองสามซอง เอ๊ะๆๆ มีซองสีชาซองสุดท้ายนอนแอ้งแม้งอยู่ ไม่คาดหวังเท่าไหร่เพราะผิดหวังมาแล้วสองสามครั้ง แต่แอบภาวนาเงียบๆ เจ้าประคู้ณณณณ.. และแล้ว... แถ่นแทนแท้นนนน.. นี่อะไรคระท่าน?? หรือตาเราฝาดไปเพราะอยากให้เป็นยาที่กำลังหาอยู่ ส่องแล้วส่องอีกไม่อยากกรี๊ดกร๊าดว่าใช่แล้วกลับกลายเป็นแห้วทีหลัง แต่มันใช่จริืงๆค่ะพี่น้อง.. ถือซองยาวิ่งตึงๆขึ้นไปเรียกคุณนายแม่ที่กำลังเข้าสู่ภวังค์.. "แม่ๆ ยาที่หาน่ะชื่ออะไรนะ?" .. "วาร์ฟาริน" .. "ดูซองนี้หน่อยดิแม่ ใช่อันนี้หรือเปล่า?"
คุณนายแม่ตะกายจากที่นอนขึ้นมาหยิบซองยาดู..
"เออใช่.. อะรั้ย?? ตะกี้ชั้นหาแล้วหาอีกนะ ทำไมไม่เจอ? แล้วทำไมแกเจอได้ล่ะ?"
เ่อ่อ.. ไอ้ครั้นจะตอบตรงๆไปว่าแม่น่ะหาไม่ดีเองก็จะทำร้ายน้ำใจผู้สูงวัยกันเกินไป ปล่อยให้คุณนายท่านเติมคำในช่องว่างตามใจชอบดีกว่า เป็นอันว่าคืนนั้นคุณนายแม่ก็ได้หลับอย่างไร้กังวล เฮร่อออ.. เริ่มตั้งแต่วันแรกย่างเท้าก้าวสู่ญี่ปุ่นเีชียวนะค้าาา..
ระยะนี้จะถี่เรื่องเล่าสู่กันฟังของคุณนายแม่หน่อยนะคะอย่าเพิ่งเบื่อกันเพราะเป็นช่วงที่แม่มาอยู่ด้วย อาทิตย์หน้านี่ก็จะกลับไทยแล้ว ขอบคุณที่แวะเข้ามาเยี่ยมเยียนค่ะพบกันใหม่บล็อกหน้า สวัสดีค่ะ..
Create Date : 08 กรกฎาคม 2556 |
Last Update : 8 กรกฎาคม 2556 22:11:18 น. |
|
9 comments
|
Counter : 1748 Pageviews. |
|
|
|
โดย: คุณต่อ (toor36 ) วันที่: 8 กรกฎาคม 2556 เวลา:22:56:26 น. |
|
|
|
โดย: อุ้มสี วันที่: 8 กรกฎาคม 2556 เวลา:23:33:55 น. |
|
|
|
โดย: aew_ IP: 1.2.158.189 วันที่: 9 กรกฎาคม 2556 เวลา:10:26:42 น. |
|
|
|
โดย: Ooy1_chan วันที่: 9 กรกฎาคม 2556 เวลา:12:31:50 น. |
|
|
|
โดย: Phaclam IP: 1.1.168.220 วันที่: 10 กรกฎาคม 2556 เวลา:1:00:22 น. |
|
|
|
โดย: Ooy1_chan วันที่: 10 กรกฎาคม 2556 เวลา:19:32:28 น. |
|
|
|
โดย: HongDaYa วันที่: 13 กรกฎาคม 2556 เวลา:9:31:42 น. |
|
|
|
โดย: yyswim วันที่: 22 กรกฎาคม 2556 เวลา:16:07:34 น. |
|
|
|
|
|
|
|
Location :
คุรุเม่ ฟุกุโอกะ Japan
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember ผู้ติดตามบล็อก : 55 คน [?]
|
สวัสดีค่ะ ..
ป้าโซอยู่อำเภอเล็กๆแห่งหนึ่งในจังหวัดฟุกุโอกะ ซึ่งอยู่ในเกาะคิวชู เกาะทางใต้ของญี่ปุ่น
เรื่องราวที่เล่าๆสู่กันฟังนี่ มาจากประสบการณ์ส่วนตัวซึ่งสอดแทรกความคิดเห็นเข้าไปด้วย อันไหนไม่เข้าทีก็อ่านผ่านๆไปละกันนะคะ
ขอบคุณทุกท่านที่แวะเวียนเข้ามาค่ะ
|
|
|
|
|
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 |
7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 |
14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 |
21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 |
28 | 29 | 30 | 31 | |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|