ด้วยความที่การเดินทางเที่ยวนี้ผ่านทุกขั้นตอนอย่างปลอดโปร่งโล่งตลอดเลยได้ออกมาจุดรอรับเป็นคนแรก  ปรากฏว่าลูกหลานที่ไปรับก็ไปตามเวลาเดิมๆ เพราะไม่เคยรู้ว่าถ้ามาแบบขอบริการพิเศษอย่างนี้จะได้ออกมาเร็ว  คิดว่าต้องเสียเวลาเหมือนผู้โดยสารคนอื่นๆ แม่เลยต้องนั่งรอเงกอยู่ที่จัดรอรับน่ะแหละ  พนักงานที่เข็นวีลแชร์มาส่งถึงข้างนอกให้ถึงมือญาติก็อุตส่าห์ยืนรอเป็นเพื่อนจนแม่เกรงใจทำท่าบอกใบ้ว่าให้เค้ากลับไปเถอะ รอเองได้น่ะแหละ เค้าถึงได้กลับไปก่อนจะกลับก็ขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่ตามประสามารยาทแบบญี่ปุ่น

วันที่เดินทางมาถึงนั่นคนที่สนามบินเยอะมากเหมือนเค้าเปิดตลาดนัดขายของถูก  ส่วนมากเป็นเด็กนักเรียนที่กลับมาจากทัศนศึกษากับทางโรงเรียน  ขับรถมาถึงสนามบินตกกะใจที่รถเต็มไปหมด นึกในใจป่านนี้แม่คงมาแล้วถึงแล้วละเพราะรถติดที่สนามบินเอาเรื่องเหมือนกัน เวลาที่ไปถึงก็ฉวดเฉียด  พ่อมันจอดรถให้สามคนแม่ลูกกระโจนเข้าไปหาคุณยายก่อนแล้วค่อยวนรถไปหาที่จอด(ซึ่งก็เต็มที่รถติดๆก็เพราะจอดรถจะเข้าที่จอดรถกันน่ะแหละ)  โผล่เข้าไปถึงเห็นคุณนายแม่นั่งชะเง้อรออยู่  หลังจากกอดรัดกันแล้วแม่บอกนึกว่าแกลืมมารับชั้นซะแล้ว สวดมนต์รออยู่ตั้งนาน  แหม่..ลืมได้ไงค้าแม่ทั้งคน   ก็ไม่คิดว่าจะออกมาเป็นคนแรกยังงี้..

เอ็นทรี่นี้มาอย่างสั้นๆ  เดี๋ยวจะรีบไปอัพอีกติดๆกัน พักนี้มีข้อมูลที่จะอัพบล็อกค่อนข้างเยอะเดี๋ยวจะลืมซะหมด พอนานๆไปนี่ความขี้เกียจไม่เข้าใครออกใครซะด้วย เพื่อนๆที่มาทักทายก็ยังไม่ได้ไปเยี่ยมกันเลย  เพราะช่วงแม่อยู่ที่นี่เป็นเวลาของครอบครัวตลอดแล้วจะตามไปเยี่ยมเพื่อนๆที่บล็อกนะคะแปะไว้ก่อน   ขอบคุณที่เข้ามาเยือน มีความสุขทุกท่านนะค้า  พบกันใหม่เอ็นทรี่หน้า  .. สวัสดีค่ะ