อาจเพียงบางวัน..
ที่ฉันได้ชื่นชมความงามของโค้งฟ้า
อาจเพียงบางวัน...
ได้สัมผัสกลิ่นอายความหอมของมวลดอกไม้
อาจเพียงบางวัน...
ที่สีเขียวสดพลันเปลี่ยนเป็นเหลืองและน้ำตาลแห้งกรอบ
อาจเพียงบางวัน...
ที่ฉันได้มีเวลาสนใจสรรพสิ่งรอบตัว...
บางความรู้สึกพลันหยุดนิ่ง
ไร้ซึ่งความโหยหาใดๆ
ท้องฟ้าที่เคยมอง
ยังคงความกว้างไกลอย่างที่เคยเห็น
กลางวันอาจยาวนานและสับสนวุ่นวาย
หากเมื่อรัตติกาลมาถึง
ความสงบก็เข้าเกาะกุมจิตใจ...
คนแปลกหน้า...
คงความไม่คุ้นเคย
คนคุ้นหน้า...
ยิ่งนานวันกลับยิ่งรู้สึกเหมือนคนที่ไม่เคยรู้จัก
ความคุ้นเคยนำพาซึ่งความสับสน
จากที่เคยรู้จัก คล้ายดังว่าไม่รู้
สิ่งที่เคยเข้าใจ กลับเปลี่ยนเป็นไม่เข้าใจ
ในสิ่งที่เห็น
อาจมิใช่ตัวตนที่จริงแท้
หากเมื่อได้ลองจ้องลึกไปในดวงตา
มิตรภาพที่เคยฉาบฉาย
พลันเปลี่ยนเป็นอริอย่างไม่เคยคิด
บางสิ่งอาจลวงตา
แต่มิใจเก็บงำความนัยไว้ได้ทั้งหมด
กาลเวลาเคี่ยวกรำความอ่อนไหวให้กลายเป็นนิ่งเฉย
อาจมีมิตรมากหน้า
แต่ใจนั้นรู้... เช่นไรจึงเรียก ...มิตรแท้...
บทกลอนเพราะมากค่ะ