ดวงอาทิตย์สาดแสงในยามเช้า
โลกหล้าอันเงียบเหงาพลันสว่างไสว
สรรพชีวิตบนโลกเริ่มต้นในทันใด
ภายใต้ปีกอบอุ่นอันกว้างใหญ่ของผืนฟ้า

ลมหายใจสดชื่นแลมวลอากาศเคลื่อนตัวในธรรมชาติ
ปักษาโผผินสูงสุดสูงเหนือหล้า
ลำน้ำไหลเอื่อยเชื่องช้า
หมู่ปลายินดีในหนองน้ำ

สูงและสูงขึ้นไปในเวหา
หลังตะวันล่วงลับอำลา
หมู่ดาวทั้งมวลก็ฉายแสงสกาว
บนผืนฟ้าที่อยู่สูงสุดสูง
ดาราเปล่งรัศมีแวววาวแก่ทุกชีวิตบนผืนโลก


ค่ำคืนเงียบเชียบ
ผลักดันชีวิตของฉันไปสูงดินแดนแห่งความฝัน
บางสิ่งที่ฉันต้องการ
และบางสิ่งที่ไม่ต้องการ
โลกทั้งโลกราวกับหมุนคว้างในห้วงคำนึง ราวกับจะไม่มีวันสิ้นสุด...


ตะวันคือพระเจ้าแห่งช่วงวัน
แต่ในนิทรานั้น ดวงจันทร์จะเฉิดฉาย
เทพเจ้าแห่งราตรี
จะปลดปล่อยลมหายใจของฉันให้เป็นอิสระ
แลไม่ค้อมหัวให้แก่กฎเกณฑ์ใด...

นานแล้วที่ไม่ได้เห็นอาทิตย์ยามเช้าแบบนี้

หรือว่านานแล้ว...
ที่ตัวเองไม่ได้เงยหน้ามองบนฟ้ากันนะ?

รูปสวยค่ะ

กลอนเพราะค่ะ

อิอิ


ดวงจันทร์ งามพักตร์พิศเพียงพระจันทร์

เดินร้องเพลงจากไปในที่สุด