เรื่องแรกอยู่ดีๆแอมได้ถูกเรียกให้ไปสัมภาษณ์งานกะบริษัทแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นการนัดสัมภาษณ์แบบด่วนมากแจ้งล่วงหน้าหนึ่งวันเองคะ บริษัทที่เรียกไปเป็นบริษัทข้ามชาติคือตอนที่ได้ยินเค้าเรียกดีใจมากเลยคะ และก็ไปเล่าให้รุ่นพี่ฟังเค้าก็ดีใจกะเรามาก แอมก็ด้วยความมั่นใจในตัวเองว่าเรามีประสบการณ์ทำงานพอสมควรจึงไม่ได้เตรียมตัวอะไรมาก มีเพียงแค่ศึกษาข้อมูลของบริษัทที่จะไปสัมภาษณ์เท่านั้น แต่พอไปสัมภาษณ์เข้าใจจริงๆ มันแย่มากคะ แย่จนรู้สึกว่าตอนที่โดนสัมภาษณ์ตัวค่อยๆหดเล็กลงจนเป็นหนอน ดูตัวเองไม่มีค่าเลยคะ คือไม่ได้โดนว่าอะไระนะคะ แต่คนที่สัมภาษณ์แอมเค้าพูดหลายอย่างให้แอมคิดได้คะ เช่น แอมมีเป้าหมายในชีวิตไม่ชัดเจน แอมยังขาดคุณสมบัติหลายอย่างๆ อีกอย่างคะแอมมัวแต่ไปศึกษาเรื่องบริษัทจนลืมไปดูคุณลักษณะของคนที่เค้ามองหา คือชื่อตำแหน่งอาจจะตรงกับงานที่ทำอยู่ แต่คุณสมบัติไม่โดนก็เปล่าประโยชน์คะ สรุปวันนั้นไปสมัภาษณ์แบบที่คิดว่าตัวเองพร้อมสุดๆแต่จริงๆไม่พร้อมเลย

อีกเรื่องเพิ่งเกิดเมื่อวันอาทิตย์คะ วันนั้นไปเข้าร่วมประชุมของคอนโด แล้วเค้ามีการให้เลือกกรรมการคอนโด ตอนแรกก็ไม่ได่สนใจอะไร แต่น้องๆนิติบุคคล เค้ามาชวนให้ลงสมัคร ตอนนั้นก็ลังเลคะ แต่ก็ลงสมัครไปเพราะตอนแรกได้จำนวนกรรกการไม่ครบคะ เป็นการลงสมัครแบบ เอาวะ ลองดูทั้งๆที่ไม่พร้อมอะไรเลยคะ พูดในที่สาธารณะแต่หน้าคนเป็นร้อยก็ไม่เคย ยิ่งวันนัน้แต่งตัวแบบอยู่บ้านเลยคะ ดีว่าใส่กางเกงขายาวลงไป แต่ในที่สุดก่อนสรุปผลมีคนสมัครเกินคะ ตอนนั้นแอบดีใจจะถอนตัว แต่ไม่ทันคะเค้าบอกสมัครแล้วให้ลองดู สุดท้ายก็ต้องไปขึ้นพูดแนะนำตัว เดินโชว์ตัว ประสบการณ์ใหม่ล้วนๆ ยังมีแอบคิดในใจถ้าได้ต้องไปเป็นภาระแน่เลยเพราะว่าเราเด็กที่สุดในนั้น สุดท้ายผลออกมาโล่งคะไม่ได้รับเลือก วันนั้นถือเป็นประสบการณ์ที่ดีคะได้ทำอะไรที่ไม่เคยและไม่คิดว่าจะทำ

จากทั้งสองเรื่องมันทำให้แอมรู้เลยคะคนเราต้องพร้อมอยู่เสมอ พร้อมตั้งแต่การแต่งตัว การฝึกฝนตัวเอง คือทำให้ตัวเองพร้อมจนเป็นนิสัย เพราะโอกาสที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้นได้เสมอ