Bloggang.com : แอมป้า : ไปทำธุระที่ฮานอยเช้าไปเย็นกลับ 1

ไปทำธุระที่ฮานอยเช้าไปเย็นกลับ 1

ครั้งแรกในชีวิตกับการเดินทางไปต่างประเทศคนเดียว แถมเช้าไปเย็นกลับอีก สุด

ยอดเหนื่อยเลยค่ะ ได้รับมอบหมายงานแบบฟ้าผ่า เนื่องจากไม่มีใครมีเวลาเดิน

ทางได้ ก้อเลยต้องเป็นเรา เดินทางไปหาลูกค้าและเก็บหนี้สินทั้งหลายที่เวียดนาม

ไปแบบว่า ภาษาอังกฤษก็แบบว่างู กะ ปลาเลย แต่เมื่อโอกาศมาก้อคว้าค่ะ อยาก

ลองมานานแล้วว่าไปต่างประเทศคนเดียวจะน่ากลัวรึเปล่า ในที่สุดก็ออกเดินทาง

ด้วยสายการบินแอร์เอเชีย ก้อด้วยความไม่รู้อีกอ่ะค่ะ ว่าจองตั๋วแล้วไม่มีอาหารฟรี

บนเครื่อง เลยต้องทนหิวสุดขีด (เนื่องจากทานขนมปังแผ่นเดียวตอนเช้า) บินตอน

เที่ยง (ก็ไม่ได้กินอะไร) ไปถึงฮานอยตอนบ่าย อาหารบนเครื่องก้อแพงโครต เลย

ค่ะ พอเครื่องลงที่สนามบินนอยไบ เราก้อจินตนาการว่าน่าจะกว้างใหญ่พอสมควร

แต่พอไปถึง โอ้ว เล็กจิ๊ดเดียวเอง เหมือนสนามบินในประเทศบ้านเราเลยอ่ะ ชอบ

ที่ขั้นตอนไม่ยุ่งยากเลยค่ะ จริง ๆ แล้วเราก้อไม่รู้เหมือนกันน่ะว่าต้องทำงัยบ้าง ลง

จากเครื่องได้ ก้อขึ้นรถพาเข้าอาคาร ตรงดิ่งเข้าห้องน้ำอันดับแรกสุด อืม...สบาย

แล้วก้อเดินทางไปผ่านขั้นตอนตรวจคนเข้าเมือง เราเห็นเค้าต่อแถวก้อรีบต่อทันที

พอถึงคิว ก้อยื่นเอกสารทุกอย่างไป เค้าก้อมองหน้าเรา แล้วถามอะไรมาไม่รู้แบบ

ฟังไม่ค่อยออกอ่ะ เราก้อ pradon pradon หลายรอบ เค้าก้อมองหน้าเราทำหน้า

ขัดใจน้อย ๆ เราก้อเลยแจกยิ้มสยามให้ทันที เค้าก็ "ปัง" สแตมป์ผ่านเข้าประเทศ

ได้แล้ว เย้.... ผ่านมาได้ด้วยฟ่ะ จากนั้นเราก็ไปรับกระเป๋า ได้ดังนั้นแล้วก็รีๆ รอๆ

ก่อน ก็ไม่รู้ออกตรงรูไหนนี่หน่า ทำเป็นเช็คของ เปิดมือถือแก้เก้อ พอมีคนเดิน

ออกปั๊บ เราก้อตามไปทันที เพื่อไม่ให้เสียหน้าเว้นช่องไฟ หน่อยนึงง่ะ จากนั้นเราก็

ตรงดิ่งไปเรียก Taxi ส่งที่อยู่ให้ Taxi เพื่อเดินทางเข้าตัวเมืองฮานอย บรรยากาศก็

คล้ายกรุงเทพฯ บ้านเราเมื่อประมาณ 30 ปีก่อน พ่อหนุ่มแท๊กซี่ก็เกิดมนุษย์

สัมพันธ์ดีอีก ชวนคุย!!! โอว..พระเจ้า อย่านะ ภาษาอังกฤษเราไม่แข็งแรงอ่ะ อาย

จัง เราก็คุยกัน กระท่อน กระแท่น จนเข้ามาในตัวเมือง เราก้อถามเค้าว่า ไอ้ถนน

36 สายแหล่งช้อปปิ้งอ่ะ มันอยู่ไกลจากที่ ๆ เราจะไปมั๊ย สงสัยไม่เราก็พ่อหนุ่มนั่น

สื่อกันไม่เข้าใจ เค้าก็คงนึกว่าเราอยากให้ขับไปวนดูว่ามันอยู่ไหน ฮือ...เสียเวลา

กันไปพักใหญ่เลยอ่ะ แต่ก็ซิตี้ทัวร์ตลาด เหมือน เยาวราช สำเพ็งบ้านเรา เสร็จ

สรรพ จากนั้น ก็หาที่อยู่ ที่เราต้องการ เสียเวลากันอีก 10 นาที ก็ถึงจนได้ เราก้อ

เลยรีบขอเบอร์โทรของพ่อหนุ่มแท๊กซี่ซะก่อน เพื่อให้เค้ามารับเรากลับสนามบิน

ตอน 1 ทุ่มครึ่ง ก้อนัดหมายกันเสร็จ เราก็เข้าไปหาลูกค้าเรา ปรากฎว่า เราต้องไป

เก็บเงินลูกค้าอีกคนนึงซึ่งอยู่อีกที่ ไกลพอสมควร โดยเค้าจะให้หนุ่มเวียด

พนักงานเค้าขับมอร์เตอร์ไซด์พาเราไป งานนี้มอร์เตอร์ไซด์ ซิตี้ทัวร์อีกครั้งค่ะ พ่อ

หนุ่มแสนใจดีคนนี้ ก็นำทีมเราไป ได้ดูฮานอยในอีกมุมนึง สิ่งที่น่ากลัวที่สุดก็คือ

การขับรถในเวียดนาม น่ากลัวมาก มอร์เตอร์ไซด์เป็นกองทัพเลยอ่ะ บีบแตรกัน

อย่างกะเมืองแขกแน่ะ ถึงแยกใครอยากเลี้ยว ใครอยากตรงก้อตัวใครตัวมัน สุด

ยอดแห่งความน่ากลัว เรานั่งแบบเกร็งเลยอ่ะ จนไปถึงที่หมายเก็บเงินได้สมใจโก๋

เราก้อคุยกับพ่อหนุ่มใจดีคนนี้ เกี่ยวกับสถานที่ท่องเที่ยวในเวียดนาม เค้าทำงานให้

กับรัฐบาล พวกหอการค้าเวียดนามน่ะ ก็ไม่ค่อยรู้เรื่องที่ท่องเที่ยวเท่าไหร่ แต่เค้าก็

ถามเราว่าเรามีเวลาถึงเท่าไหร่ ตอนนั้นก้อ 4 โมง 20 นาทีละ เราก็บอกว่าตอนนี้เรา

เสร็จงานแล้ว เราว่าจะเดินเที่ยวเมืองซะหน่อยก่อนกลับ เค้าเลยอาสา ขับมอร์เตอร์

ไซด์พาเที่ยว ซิตี้ทัวร์ครึ่งชั่วโมง ............(ต่อภาค 2 นะคะ)

Create Date : 29 สิงหาคม 2550

Last Update : 29 สิงหาคม 2550 15:31:53 น.

0 comments

Counter : 286 Pageviews.