"อีกไกลไหมพ่อ อีกกี่กิโลกรัม?"
พ่อกับแม่รีบตะโกนบอก "กิโลเมตร"


เหมือนน้องชายที่บ้านสมัยเด็กๆ เลยค่ะ
รายนี้นอกจากเรื่องหน่วย
เวลาตั้งคำถามก็ชอบถามแปลกๆ เช่น กี่ตัว
น้องก็จะถามว่า "เท่าไหร่ตัว" 55

พ่อแม่จดบันทึกเรื่องราวของลูกไว้
พอกลับมาอ่านก็มีความสุขนะครับ

อืมมม อันที่จริงเราเรียนไม่เก่งหรอก แค่พอเอาตัวรอดได้ จากประสบการณ์ตัวเอง พ่อแม่กับครูในช่วงอนุบาลและประถมมีส่วนนะเรื่องเรียนของเด็ก ถ้าพ่อแม่ส่งเสริมเรื่องการอ่านการเรียนการทำกิจกรรม และเด็กเจอครูที่ถูกใจ ชีวิตในชั้นเรียนจะเป็นเรื่องหมูๆ สนุกสนานไปเลย

เราเป็นเด็กคนแรกในบ้าน ไม่มีเพื่อนเล่นเพราะลูกๆ ญาติอายุห่างกันเกินไป อยู่บ้านไม่มีเพื่อนเล่น ของเล่นก็ไม่ค่อยมี มองไปทางไหนก็มีแต่หนังสือ เลยหัดอ่านออกไว ไปๆ มาๆ เลยกลายเป็นเด็กติดหนังสือ ถ้าไปที่ทำงานพ่อแม่ ก็ไปอยู่ห้องสมุด ไม่ไปสนามเด็กเล่น

ห้องสมุดนี้เป็นของโรงเรียนมัธยมค่ะ โชคดีที่บรรณารักษ์หาหนังสือดีมาให้อ่านเยอะไปหมด เรื่องอะไรก็ตามที่เด็กประถมยุคนั้นเรียนกันนี่ เราเลยได้อ่านได้รู้มาก่อนแล้วทั้งนั้น วิชาที่เป็นเรื่องภาษา สังคม ประวัติศาสตร์ วิทยาศาสตร์ ฯลฯ เวลาครูสั่งทำรายงาน รายงานของเราเลยเขียนอย่างเมามัน ภาพประกอบแพรวพราว ครูก็ช่างแสนดี ชมจนตัวลอย---happy มาก มาคิดๆ ดู โชคดีอีกที่ครูวิชาพวกนี้เป็นครูใจกว้าง ไม่บังคับให้นักเรียนเขียนแต่รายงานชนิดตามแบบฟอร์มเป๊ะๆ ไม่งั้นเราคงเรียนอย่างทุกข์ทรมานใจและเกลียดการเรียนแน่นอน

พวกวิชาคำนวณนี่ มาไม่ชอบตอนป.6 ค่ะ เจอครูที่สักแต่บังคับให้คิดตามกรอบ เราเกลียดวิชาพวกนี้ไปเลย หลังจากนั้น ถ้าให้เรียนก็เรียนได้ แต่อึดอัด ไม่มีความสุข... เพื่อนเราหลายคนก็ได้รับอิทธิพลแบบนี้ เกลียดวิชาภาษา ถามดูก็รู้ว่า เคยโดนครูอังกฤษตีเอาๆ เพราะจำศัพท์ไม่ได้

เป็นตัวอย่างที่ดีให้กับลูก อันนี้เห็นด้วยอย่างยิ่งเลยค่ะ