|
การรอคอยที่สิ้นสุด
ใกล้วันที่ดิโน่จะอายุครบได้กำหนดที่เราจะเอามาเลี้ยงได้ ดิชั้นก็โทรไปนัดแนะกับบาร์บาร่าว่าเราจะไปรับลูกหมาในวันที่ ๑๐ ตุลาคม ๑ วันหลังจากไปดูคอนเสิร์ต Back Street Boys ที่ซูริค เธอก็ตกลงเป็นอันดีไม่มีปัญหา สามีดิชั้นเลยจัดการโอนเงินให้ตามที่ตกลงกันไว้ รู้สึกผิดหน่อย ๆ ที่ใช้เงินของเค้า แต่ก็พยายามไม่คิดอะไรมาก เฮ้อ เงินของเค้าก็เหมือนเงินของเรา เงินของเราก็เหมือนเงินของเรา....
เรานัดเจอกันที่สถานีรถไฟ พอบาร์บาร่าเปิดท้ายรถให้เห็นดิโน่เท่านั้น ดิชั้นตกตะลึง ตึง ตึง น้องโน่ของเราตัวโตกว่าเดิมมาก หน้าตาตื่น ๆ คงกลัวเพราะเป็นครั้งแรกที่ออกจากบ้าน บาร์บาร่าก็อธิบายการเลี้ยงดูนิดหน่อย ให้คู่มือ พร้อมกับเราทั้งคู่ต้องเซ็นสัญญาซื้อขายลูกหมาด้วย ข้อความอันหนึ่งมีว่า เราไม่สามารถขายน้องโน่ต่อให้ใครได้โดยปราศจาการรับรู้ของเธอ เนื่องเพราะเธอกลัวว่าคนจะเอาหมาเธอไปขายให้กับคนที่เธอไม่รู้จักนิสัยใจคอ เธอไม่อยากให้คนที่ไม่รักหมาจริง ๆ เอาน้องหมาสุดรักของเธอไปเลี้ยงอย่างเด็ดขาด
ดิโน่ทำท่าจะวิ่งตามบาร์บาร่าไปตอนเราลาจากกัน เธอหันมามองดูโน่หลายครั้ง หน้าตาเศร้ามากและร้องไห้ด้วย ดิชั้นเองก็พลอยร้องไห้ไปกับเธอด้วย ก่อนจะวิ่งไปกอดเธอแล้วเน้นว่าเธอไม่ต้องเป็นห่วง ดิชั้นจะดูแลเจ้าน้องโน่อย่างดีไม่มีบกพร่อง จะถือเป็น life time commitment เหมือน ตอนแต่งงานที่เราสองคนแลกคำสาบานต่อกัน ไม่มีอะไรจะพรากดิชั้นกับน้องโน่ไปได้นอกจากความตาย เธอหันมายิ้มทั้งน้ำตาแล้วรีบจากไป
ทุลักทุเลมาก ๆ กว่าจะขึ้นรถไฟจากซูริคกลับมาถึงบ้าน มาร์ตินต้องอุ้มดิโน่ตลอดทางเพราะเค้าตื่นคน กลัวเสียงเอะอะของรถไฟเลยไม่กล้าเดิน ตัวก็ไม่ใช่เบา ๆ ตั้ง ๑๐ กิโลได้ คนหยุดทักทายตลอด พร้อมกับชมว่าน่ารักบ้าง อย่างโน้นอย่างนี้บ้าง เล่นเอาดิชั้นยิ้มแก้มแทบปริ
กลับมาถึงบ้านก็นอนหมอบเพราะความเหนื่อย
หลังจากนั้นอีกสองสามวัน พอเค้าคุ้นเคยกับบ้านและเจ้าของใหม่แล้ว ดิชั้นก็พาดิโน่ไปในสวนวันที่อากาศค่อนข้างดี แล้วก็เลยได้ถ่ายรูปมาดูกัน
ดอกไม้ที่เห็นอยู่ บัดนี้ตายสนิทเพราะเจ้าตัวดีเล่นเสียยับเยิน อีกสองสามต้นรอดได้เพราะส่งไปให้เค้าดูแลที่ กรีนเฮ้าส์ เฮ้อ....
Create Date : 23 มกราคม 2549 |
Last Update : 23 มกราคม 2549 22:17:27 น. |
|
1 comments
|
Counter : 749 Pageviews. |
|
|
|
โดย: อพันตรี วันที่: 23 มกราคม 2549 เวลา:23:06:45 น. |
|
|
|
|
|
|
|