เมื่อตอนเที่ยงของวันเสาร์ที่ 21 มิถุนายน 2551 พอเอาสามีเข้านอนกลางวันเสร็จ ป้อนข้าวพ่อเสร็จแล้ว ก็มานั่งคุยกับลูกสาวคนเล็ก ว่าตอนเย็นเราไปเยี่ยมคุณยายกันที่โรงพยาบาล พี่ก๊อบกว่าจะกลับก็ค่ำวันอาทิตย์เพราะตอนนี้พี่เขาเรียนหนัก กว่าจะเลิกเรียนก็เกือบหกโมงเย็น ขึ้นรถกว่าจะถึงบ้านที่แม่กลอง ก็สองสามทุ่ม หากรถไม่ติด น้องก้อยลูกสาวคนเล็ก ก็บอกว่าอยากเรียนต่อโทบ้าง อยากกลับมาหางานทำที่บ้าน จะได้ช่วยแม่ดูแลคนป่วยและหลานสองคนด้วย เสาร์ อาทิตย์ ก็ไปเรียนกับพี่ชายได้
พอดีหลานชาย ก็มาบอกน้องก้อยว่า น้าก้อยพี่ก้องน่ะอยากกินข้าวเหนียวหมูปิ้ง น้องกรุ้งกริ้ง ก็อยากกินหมูปิ้ง (ซึ่งเขาสองคนอายุ สามขวบครึ่งกับ สองขวบครึ่ง) แล้วก็ถามว่า แม่คุณกินส้มตำป่าว เดียวพี่ก้องจะออกไปซื้อมาให้นะ
ก็บอกน้องก้อยไปซื้อให้หลาน น้องก้อยก็บอกแม่ไม่รู้เป็นอะไรคอบวม ความที่ตกใจ ก็บอกลูกว่าน่าจะเป็นไทรอยด์ อาการจะเป็นแบบนี้ แบบนั้น ก็อธิบายให้เขาฟัง และบอกสาเหตุ ความที่เราอยากให้ลูกรักษาตัวก็เผลอพูด อะไรที่แรง ๆ ไปหน่อยแค่อยากให้เขารักษาตัว แต่ลืมไปว่าลูกคนเล็กนี่เขาเครียดไม่ได้ เครียดทีไรก็จะเป็นลม มีอาการทุกครั้ง
อย่างที่เขาไปผ่าตัดหัวใจ เมื่อ 9 ขวบแค่พยาบาลเจาะเลือดเขากลัวเจ็บ เครียด เป็นลมไปเลย พ่อ(คุณตา) นอน ICU เขาเข้าไปเยี่ยม พอดีคุณตากำลังชักแหงก ๆ น้องก้อยเครียดเมื่อเห็นคุณตา ยืนเป็นลมล้มพับไปข้างเตียง แทนที่น้องๆ พยาบาลจะต้องดูแลคุณตาเพียงคนเดียว ก็ต้องแบ่งมาดูน้องก้อยเพิ่มอีกคน พ่อเขาไม่สบายพอน้องก้อยรู้ก็เป็นลมเขาจะเครียดกับเรื่องแบบนี้ไม่ได้เลย แต่แม่ก็ยังสงสัยอยู่นะน้องก้อยว่าทำไม เวลาที่หมอเขาเรียกน้องก้อยเข้าห้องผ่าตัดหัวใจ ถึงได้รีบวิ่งเข้าไปเลย โดยที่แม่เรียกมากอด ก็ไม่ยอม ให้กอด ทั้งๆ ที่ติดแม่จะตาย พอลูกผ่าตัดหายถามเขา ก็ได้ความว่า น้องก้อยอยากหายอยากให้หมอผ่าตัดเร็ว ๆ
น้องก้อยเข้าหายเข้าห้องคอมฯ ไปสักพักก็เดินเซถลา ออกมาบอกจะเป็นลม แม่ก็นึกว่าน้องก้อยล้อแม่เล่น ขี้เกียจเดินออกไปซื้อหมูปิ้งให้หลานซิ ลูกล้มหัวเกือบไปฟาดกับเตียงไม้ที่ในห้องโถง เฉียดไปนิดเดียว พอหันไปเห็นหน้าลูกซีด ปากซีด แม่รีบวิ่งเข้าประคองลูก ลูกทำตาลอย ก็พยายามปฐมพยาบาล จนดีขึ้น น้องก้อยพูดได้บอกแม่ก้อยเครียด แม่ก็ต้องขอโทษที่พูดอาการให้ฟังแรงไปหน่อย ก็เลยบอกว่ามันรักษาได้ หายได้ไม่ต้องกลัว แม่พูดไปน้ำตาก็ไหลไป สงสารลูก ซึ่งตามธรรมดา น้ำตาไม่เคยไหล มานานมาก ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ยังคิดว่าตัวเองต่อมน้ำตามันหายไปไหนนะ
พอถึงคราวที่ลูกเจ็บ ลูกป่วยทีไรน้ำตาแม่ไหลทุกที ลูกคือสุดที่รัก ลูกคือดวงใจของแม่ ทุกวันที่อยู่ได้ เข้มแข็ง อดทนกับทุกเรื่องได้ ก็เพราะลูก เมื่อทุกคนในบ้านต้องเจ็บต้องป่วยทางกาย ก็ไม่อยากให้ลูกเห็นว่าแม่เจ็บป่วยทางใจอีกคน