การตื่น(มหาสติ)

จากหัวข้อต่างๆที่นำมาเสนอ   เป็นลำดับขั้นตอนที่จะฝึกการละวางการยึดมั่นระหว่างจิตกับกาย  ที่เกิดเป็นความรู้สึกต่างๆที่ทำให้เราเกิดการยึดมั่น  ถือมั่น เพราะการน้อมเข้าไปในความรู้สึกต่างๆเหมือนกับการที่เราเข้าไปเยือนภพภูมิต่างมิตินั่นเอง  เราจึงจะรู้จักภพภูมิในมิติที่แตกต่างได้เห็นว่าในแต่ละภพภูมิมีความเป็นเหตุผลแตกต่างกัน  คือความแตกต่างในมุมมองโลกนั่นเอง  ทั้งนี้เพื่อนำมาเปรียบเทียบกับมิติหรือภพภูมิที่เราเป็นอยู่  ซึ่งจะเห็นได้ว่าภพภูมิที่เราเป็นอยู่ในปัจจุบัน มีความรู้สึกที่เกิดเป็น  “ตัวเราหรืออัตตา”   ซึ่งเป็นอาการยึดมั่นทางความรู้สึกและการยึดมั่นในความเป็น “อัตตา”นั่นเองที่เป็นที่เป็นเหตุให้เกิดการยึดมั่นในสิ่งต่างๆตามมา   ปรุงแต่งให้เกิดเป็นความรู้สึก  ที่เป็นเหตุผลของตนตามภพภูมิของตนเองอยู่  เราไม่รู้เหตุของมันเราจึงเหมือนตกอยู่ในการครอบงำของความเป็นธรรมชาติ.

การตื่นทางความรู้สึก  มันจะไล่ความรู้สึกต่างๆของเราออกไปจากกายหรือจากการยึดมั่นที่เกิดอยู่  เราจึงรู้สึกหลุดออกไปจากอาการทางความรู้สึกที่เคยเป็นอยู่เราจึงเห็นความรู้สึกเดิมที่เคยเป็นว่าเป็นความหลงคือเห็นอาการยึดมั่นเหมือนเราอยู่ภาพมายาของความรู้สึกอยู่เท่านั้น  เพราะเราไม่เข้าใจสาเหตุของมันเราจึงแก้ไขมันไม่ได้  ถ้าเราไม่เคยเห็น(รู้สึก)อาการหลุดออกจากการยึดมั่นเราจะไม่เข้าใจว่ามันเป็นอย่างไร  อาการนี้อาจจะเกิดขึ้นได้ในขณะใดขณะหนึ่งก็ได้   ถ้าเรามีความเพียรที่จะเอาชนะความเป็นธรรมชาติของตนเองอยู่  เหมือนกับเราป้อนคำถามให้กับจิตใต้สำนึก  วันดีคืนดีมันก็ตอบเป็นอาการออกมา เราจึงจะเห็นอาการยึดมั่นทางความรู้สึกนั้นได้และเห็นอีกโลกหนึ่ง(มิติ)ที่แตกต่าง  ซึ่งจะเกิดเป็นอาการทางความรู้สึก  หรืออีกแง่หนึ่งเพราะเราฝึกอยู่  มันจึงมีความชำนาญเกิดขึ้น  ทีละน้อย   เช่นเดียวกับเราหัดขี่จักรยานนั่นเองมันจะพัฒนาทักษะให้เกิดเป็นความชำนาญจนสามารถใช้งานได้จริง   ถ้ามองดูแล้วเหมือนกับว่าจักรยานมันไม่น่าขี่ได้จริง  แต่การเห็นคนอื่นทำได้เราจึงคิดว่าตนเองก็น่าจะทำได้  แต่อาการทางความรู้สึกที่เกิดขึ้นมันเห็นไม่ได้  อาการที่เกิดขึ้นจึงเห็นได้เฉพาะตน  ดังนั้นถ้ามันไม่เคยเกิดขึ้นให้เห็น     เราจึงต้องปฏิบัติขัดเกลาอาการยึดมั่นของตนให้คลายออกโดยการมีความรู้สึกที่ตื่นอยู่เสมอ ซึ่งมันจะคลายออกได้ทีละน้อย  เมื่อการยึดมั่นคลายออกได้หมดจด  หรืออ่อนลงมันจะหลุดออกไป  เราจึงเห็นอาการยึดมั่นนั้นได้  จึงเห็นความจริง  เห็นโลกแห่งการยึดมั่นที่เป็นอยู่  จึงเป็นการตื่นจากอาการหลง  มีสติ  มีความรู้สึกตัวเกิดขึ้นอย่างธรรมชาติ  เป็นมหาสติมีความรู้สึกตัวตื่นอยู่  ทำให้เห็นความเป็นไปของสิ่งต่างๆอย่างที่มันเป็นเพราะเราไม่เข้าไปร่วมอยู่นั่นเอง  มันจึงมีแต่ “ความว่าง”  เพราะการเข้าไปยึดมั่นเป็นความหลงความรู้สึกของเราจึงว่างอยู่

ลำดับขั้นของการเกิดจากการยึดมั่นไปสู่การปล่อยวาง เป็นอาการตื่นทางความรู้สึกนี้  การปฏิบัติในแต่ละขั้นตอนก็จะใช้ความเป็นเหตุผลต่างกัน บางครั้งเราจึงอาจจะวนเวียนอยู่  เพราะเราไม่รู้ว่าต่อไปจะต้องใช้เครื่องมือชนิดใดนั่นเองมันจึงเป็นความลับในความเป็นธรรมชาติของมนุษย์ ในการแก้ไขการยึดมั่นทางความรู้สึกของตนเองเราจึงมีความรู้สึกไม่พอ     เพราะไม่เข้าใจว่ามันสร้างอุปาทานอยู่เท่านั้นเหมือนการสร้างภาพมายาทางความรู้สึกให้เกิดอยู่  บางครั้งเราจึงเกิดความรู้สึกสับสนไม่เข้าใจตนเอง  การจะเห็นความจริงนี้ได้จึงต้องมีวิธีการหรือเครื่องมือ  การสร้างความรู้สึกตัวนั่นเองคือเครื่องมือที่จะทำให้เราเห็นความไม่ถูกต้องที่เกิดอยู่  การเริ่มต้นจึงต้องเกิดขึ้นคือการสร้างความรู้สึกตัวอยู่เสมอ     สติ-ความรู้สึกตัวจะเป็นเสมือนเครื่องมือในการสังเกตตนเอง  ศึกษาทำความเข้าใจตนเองเหมือนการที่เราศึกษาทำความเข้าใจสิ่งอื่นๆเราก็ใช้สติเช่นกัน  สติจึงเป็นความพร้อมในการที่จะทำความเข้าใจสิ่งที่เรากำลังศึกษามันนั่นเอง  เราจึงต้องมีสติ-ความรู้สึกตัวอยู่ในอาการของกาย ของจิต ของเราอยู่เสมอ เพราะเราจะศึกษามันนั่นเอง  เพื่อให้เห็นข้อบกพร่องของมัน  เห็นความไม่ปกติของตนเอง  คือการหลับอยู่ในความเป็นธรรมชาติ   การเห็นอาการนี้ได้จึงจะนำไปสู่การแก้ไข  เราจึงสามารถแก้ไขความเป็นธรรมชาติของตนเองได้  เพราะการมีความรู้สึกตัวอยู่ตื่นอยู่   มันจะเข้าไปแก้ไขอาการยึดมั่นที่เกิดอยู่ โดยการคลายอาการยึดมั่นที่เกิดอยู่นั่นเองเมื่อมีผลเกิดขึ้นมันจึงเกิดผลทางความรู้สึกของเรา มันจึงมีความเป็นเหตุเป็นผลในตัวมันเอง  ไม่ใช่การสะกดจิตตัวเอง แต่มันเป็นไปตามอาการทางธรรมชาติของมัน   เพราะจิตมันปรุงแต่งตัวมันเองอยู่นั่นเอง   มันจึงถูกครอบงำอยู่   มันจึงเกิดเป็นภาพมายาทางความรู้สึกของเรา     เกิดเป็นตัวเรา  เราจึงไม่เข้าใจเพราะมันคือตัวเรานั่นเองเราจึงมองข้ามจุดนี้ไปจึงเป็นการมองไม่เห็นความเป็นตัวเอง  เราจึงจะเห็นได้ว่าอาการปรุงแต่งทางความรู้สึก เป็นเสมือนการไม่รู้สาเหตุของมัน  เราจึงแก้ไขมันไม่ได้ จึงวนเวียนอยู่ในการปรุงแต่งทางความรู้สึกอยู่เท่านั้น  เราจึงเกิดเป็นความสับสนในความเป็นชีวิต  เพราะไม่รู้ในการทำงานทางธรรมชาติของมันนั่นเอง  เพราะเราไหลไปตามธรรมชาติอย่างไม่รู้จุดหมายปลายทาง   จึงถึงเวลาที่เราจะต้องหยุดและตื่นจากการหลับใหลนี้   เพื่อสร้างชีวิตใหม่   มีจุดหมายปลายทางที่แน่นอนชัดเจน  คือการรู้มันอยู่เสมอ  จึงจะเห็นความจริงของตนเอง  เห็นความลุ่มหลงที่เกิดอยู่  เราจึงจะออกไปจากการครอบงำของความเป็นธรรมชาติได้    การค้นพบนี้จึงเป็นการค้นพบที่ยิ่งใหญ่(พระพุทธเจ้า)เพราะการปรุงแต่งความรู้สึกเป็นการยึดมั่นนั่นเองเราจึงหลงอยู่ในภพภูมิของตนเอง  เป็นความหลงที่เกิดจากความไม่รู้  เพราะมันแสดงเป็น “ตัวเรา”อยู่การเห็นการทำงานของมันจึงทำให้เราเข้าใจความเป็นตัวเราได้  จึงเหมือนได้พบแสงสว่างออกไปจากความมืด..  

(เนื้อหาบางส่วนจาก  ทางวิเวกฯ  ภาค3 : จักรวาลภายใน(ความว่าง))