...................เหมือนเสียงจั๊กจั่นเรไรอยู่ในโสตประสาท…………….ดังแว่วมาจากแดนไกล.............

... เหมือนเสียงเพรียกเรียกหา เรียกร้องให้กลับคืนสู่ มาตุภูมิ  เหมือนเสียงปลุกให้ตื่นจากการหลับใหล เหมือนเสียงดนตรีแห่งชีวิตจากแดน “นิพพาน” บรรเลงบอกเส้นทางของชีวิต ขับลำนำด้วยทำนองล้ำลึก , วิเวกวังเวง , คุ้นเคย, อบอุ่น  เหมือนเคยรู้จัก     เหมือนเสียงเตือนจากผู้หวังดีบอกว่าเจ้ากำลังหลงทาง……..

ใช่สิ! .........เราเหมือนคนหลงทาง เกิดความรู้สึกเคว้งคว้างอยากกลับบ้าน..เรามาไกลเกินไปแล้วแต่ว่าเรามาจากที่ไหน และจะกลับอย่างไร ปลายทางดูเวิ้งว้าง            ไร้ขอบเขต

เสียงแห่งความเงียบ       บอกว่าเจ้ากำลังหลงทางเคว้งคว้าง..ในจุดหมายของชีวิต ลุ่มหลงเพลิดเพลิน       อยากกลับบ้าน แต่ว่าบ้านเราอยู่ที่ใด  เกิด ,แก่, เจ็บ,ตาย คือสิ่งที่ปรากฏ เรามาทำอะไรอยู่ที่นี่ค้นหา  แสวงหา แล้วจุดมุ่งหมายอยู่ที่ใด

อยากกลับบ้าน เพราะเราหลงทาง เสียงแห่งความเงียบแว่วมาแต่ไกล.. จะเริ่มออกเดินทางกลับบ้านพอกันทีเวทีชีวิต  ภาพมายา การดิ้นรนแสวงหา ที่มีแต่ความว่างเปล่า. ความรัก . ความผูกพัน .มิตรภาพ. ความหลงใหล .ถึงเวลาที่จะต้องลาจาก

...............ถึงเวลากลับคืนถิ่นมาตุภูมิ  เสียงแห่งความเงียบแว่วมาแต่ไกล ย้ำเตือนเวลาแห่งความหลงใหล   เพลิดเพลิน    ของเจ้าจบลงแล้ว    แท้จริงมันคือภาพมายาเท่านั้น   ที่พวกเราพากันลุ่มหลงอยู่อีกไม่ช้ามันก็จะจบลง................

.........เป็นคำอธิบายความจริงของชีวิต....จากความเงียบ....

(เพ่งฟังเสียงแห่งความเงียบ เสียงจากแดนนิพพานกำลังขับกล่อมอยู่ในอนันตกาล.......พึงสดับเถิดมันเป็นเสียงจากมิติหนึ่งที่บอกความจริงแห่งชีวิตที่เกิดขึ้นทางความรู้สึก
"เสียงแห่งความเงียบ คือเสียงของ'พระธรรม' ..กำลังอธิบายความจริงของ ชีวิตให้เข้าใจ "

ไพรสณฑ์

ทางวิเวก : ทางหลุดพ้นจากวังวนความทุกข์ทั้งมวล
//www.amarasin.bloggang.com

Free TextEditor