Gigante
มนต์รัก รปภ.

พล พะยาบ
คอลัมน์อาทิตย์เธียเตอร์ มติชนรายวัน 8 พฤศจิกายน 2552

---

Gigante เป็นหนังว่าด้วยการ “แอบรัก” ที่ไม่ซ้ำแบบใคร ด้วยตลอดทั้งเรื่องตัวละครพระ-นางแทบไม่รู้จักกัน ไม่มีปฏิสัมพันธ์กันโดยตรง ไม่มีจุดเปลี่ยนเพื่อให้เกิดพัฒนาการของความรัก แต่สุดท้ายหนังก็พาเราไปสู่ฉากจบแบบแฮปปี้เอ็นดิ้งได้อยู่ดี

ฉากหลังเป็นกรุงมอนเตวิเดโอ ประเทศอุรุกวัย ติดตามเรื่องราวของ ฮารา หนุ่มร่างยักษ์บุคลิกเงียบขรึมผู้คลั่งไคล้เพลงเฮฟวี่ เมทัล ทำงานเป็นพนักงานรักษาความปลอดภัยในซูเปอร์มาร์เก็ต เขาเข้าเวรกะดึก มีหน้าที่หลักคือการนั่งเฝ้าจอมอนิเตอร์จากกล้องวงจรปิดเพื่อตรวจดูความเรียบร้อย พอฟ้าสางก็นั่งรถกลับบ้าน นอนหลับพักผ่อนโดยไม่ลืมเปิดโทรทัศน์ไว้เป็นเพื่อน

ทุกคืนวันผ่านไปอย่างซ้ำซาก ฮาราไม่ได้กระตือรือร้นต่องานที่ทำ ไม่มีเพื่อนร่วมงานที่สนิทเป็นพิเศษ คล้ายว่าเขาอยู่ในโลกส่วนตัวที่ตนเองก็ไม่ได้ยินดียินร้ายกระไรนัก นอกจากดำเนินชีวิตไปแต่ละวันตามที่ควรจะเป็น

กระทั่งหนึ่งในค่ำคืนอันซ้ำซากนั่นเองที่ทำให้โลกของฮาราเปลี่ยนไป เมื่อเขามองเห็นหญิงสาวพนักงานทำความสะอาดชื่อ ฮูเลีย ผ่านจอมอนิเตอร์

ฮูเลียเป็นสาวบ้านนอกที่ไม่มีความโดดเด่นใดๆ แต่กลับดึงความสนใจจาก รปภ.ร่างใหญ่ได้ชะงัด เขาเฝ้าจอมอนิเตอร์โดยไม่ละสายตา สับเปลี่ยนมุมกล้องเพื่อติดตามเธอไปทุกที่ หลังเลิกงานก็แอบเดินตามเพื่อดูว่าเธอไปไหน ทำอะไร แถมบางครั้งยังคอยช่วยเหลือปกป้องเธอโดยที่ฮูเลียไม่เคยรู้เลยว่ามีใครบางคนวนเวียนอยู่ใกล้ๆไม่เคยห่าง

การติดตามเฝ้าดูช่วยให้ฮารารู้จักฮูเลียมากขึ้นเรื่อยๆ แต่เขาก็ขลาดกลัวเกินกว่าจะเข้าไปทำความรู้จักหรือแสดงออกว่ากำลังคิดอะไรอยู่ ผ่านนานวันการติดตามเฝ้าดูหญิงสาวจึงกลายเป็นส่วนหนึ่งในโลกส่วนตัวที่ฮาราไม่อาจตัดขาดได้

กระนั้น ปัญหาเกิดขึ้นเมื่อเกิดความเปลี่ยนแปลงภายในซูเปอร์มาร์เก็ต และผลของความเปลี่ยนแปลงอาจทำให้ฮูเลียต้องหลุดหายไปจากชีวิต

Gigante เป็นหนังอุรุกวัยปี 2009 กำกับและเขียนบทโดย เอเดรียน บินิเอซ เปิดตัวครั้งแรกด้วยการชิงหมีทองในเทศกาลภาพยนตร์เบอร์ลิน และคว้าติดมือมาได้ 3 รางวัล จุดเด่นของหนังอยู่ที่ความเรียบง่าย ทั้งเนื้อหาและวิธีการนำเสนอ มีตัวละครหลักแค่ 2 ตัว ไม่ค่อยมีบทสนทนา เรื่องราวเรียบเรื่อยไม่หวือหวา แต่ยังชวนให้ติดตาม และสร้างความประทับใจได้เกินคาด

ว่าไปแล้วความประทับใจต่อหนังอย่าง Gigante เกิดขึ้นจากองค์ประกอบหรือรายละเอียดชนิดที่เรียกว่าเดินตามสูตร ไม่ได้พลิกแพลงเหนือความคาดหมาย ไม่ว่าจะเป็นการสร้างภาพลักษณ์ขัดแย้งให้ตัวละครนำอย่างฮาราซึ่งเป็นชายร่างใหญ่หน้าโหด ชอบเพลงเมทัลทะลวงหู แต่มีบุคลิกเรียบร้อย ไม่ยุ่งเกี่ยวระรานใคร แถมมีพฤติกรรมแบบเด็กๆ เวลาอยู่กับหลานชาย ขณะที่เรื่องราวของหัวใจก็เหนียมอายขลาดกลัว

ส่วนตัวละครหญิงอย่างฮูเลียที่เป็นสาวบ้านนอกเข้ากรุง ถูกหัวหน้าผู้เข้มงวดดุด่าและถูกคนอื่นพูดลับหลังในเชิงดูถูก ย่อมซื้อใจผู้ชมได้โดยที่ไม่ต้องแสดงอะไรออกมามากมาย แม้จะมีระยะห่างระหว่างเธอกับผู้ชมตลอดเวลาด้วยสถานะที่ไม่ได้เป็นตัวเดินเรื่อง แต่เป็นแค่ตัวละครซึ่งถูกติดตามเฝ้ามองอยู่ห่างๆ

ที่สำคัญ ความรักบริสุทธิ์ของผู้ยากไร้หรือคนชั้นล่างของสังคมซึ่งไร้พิธีรีตอง ตรงๆ ซื่อๆ ย่อมดูจริงใจและสัมผัสได้ง่าย กระทั่งเกิดความประทับใจในที่สุดเมื่อถึงฉากจบที่ไม่ต้องปรุงแต่งจนเกินพอดี

ความเรียบง่ายของการนำเสนอที่ใช้ภาพเล่าเรื่องนำพาผู้ชมคืบหน้าอย่างค่อยเป็นค่อยไปเปิดโอกาสให้ผู้สร้างสอดแทรกฉากเรียกรอยยิ้มได้เป็นระยะ ส่วนใหญ่เกิดจากพฤติกรรมแอบซ่อนของฮาราซึ่งต้องคอยหลบเลี่ยง-ปิดบังตัวเองไม่ให้ฮูเลียรู้ เช่นครั้งหนึ่งฮาราต้องแสร้งแวะแผงนิตยสารเพื่อหลบฮูเลียโดยเล่มที่เขาทำทีเป็นหยิบขึ้นอ่านคือนิตยสารสอนถักนิตติ้ง

หรือฉากที่ฮูเลียทำโหลใส่อาหารหล่นแตกเลอะเทอะ ต้องรีบทำความสะอาดก่อนหัวหน้ามาเห็น ฮาราคอยช่วยดูลาดเลาให้โดยที่สาวเจ้าไม่รู้เลยว่ามีการ์ดส่วนตัวคอยปกป้องดูแล

ตัวอย่างสองฉากดังกล่าวส่งให้หนังมีแง่มุมน่ารักเกินตัว ขณะที่ตัวละคร รปภ.ร่างยักษ์ก็ได้ใจผู้ชมจนต้องคอยลุ้นว่าความรักหลบๆ ซ่อนๆ ทั้งตัวตนและความรู้สึกของเขาจะลงเอยอย่างไร

แม้เรื่องราวความรักจะเป็นใจความหลัก แต่ใช่ว่าหนังจะโปร่งเบาเสียทีเดียว แก่นสารหนึ่งซึ่งหนังแฝงไว้คืออิทธิพลของเครื่องมืออิเล็กทรอนิกส์จอสี่เหลี่ยมอย่างโทรทัศน์และคอมพิวเตอร์ที่เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตผู้คน ทั้งยังกำหนดระยะห่างของความสัมพันธ์ระหว่างกัน

ฮารามีเคเบิลทีวีเป็นเพื่อนแก้เหงา ถึงขนาดที่หากกลับถึงบ้านแล้วพบว่าเคเบิลเสียต้องรีบปีนหลังคาขึ้นไปซ่อมก่อน หรือครั้งหนึ่งเขาจับเส้นแก้เคล็ดให้เพื่อนร่วมงานโดยบอกว่าเรียนจากโทรทัศน์ งานที่เขาทำก็เป็นการนั่งเฝ้าหน้าจอมอนิเตอร์จนรู้สึกไปว่านี่คือช่องทางที่ทำให้เขาได้ใกล้ชิดฮูเลีย ฝ่ายฮูเลียคุยกับคนแปลกหน้าทางอินเตอร์เน็ตกระทั่งนัดเจอกัน เพื่อจะพบว่าต่างคนต่างไม่ได้พึงใจกันอย่างที่คิด

จอสี่เหลี่ยมยังตีความได้ถึงกรงกรอบที่ขังกั้นผู้คน ดังเช่นฮาราถูกบันทึกภาพออกจอขณะหลบฮูเลียหน้าร้านขายโทรทัศน์ เขายืนนิ่งมองตัวเองที่อยู่ในกรอบสี่เล่มจำนวนมากไม่ต่างจากตัวเขาที่กำลังตีกรอบตนเองโดยปิดกั้นการกระทำและความรู้สึกที่แท้จริง

ฉากจบซึ่งตัวละครได้ออกมาอยู่ในที่โล่ง ณ ชายหาดริมทะเล จึงเปรียบได้กับการปลดปล่อยตนเอง กระทั่งเป็นจุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์

และอาจมีความรักรออยู่ตรงปลายทาง

Create Date : 10 เมษายน 2553
Last Update : 10 เมษายน 2553 2:07:01 น.		5 comments
Counter : 1987 Pageviews.
Share Tweet