|
| 1 | 2 | 3 | 4 |
5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 |
12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 |
19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 |
26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | |
|
|
|
|
|
|
|
No More Rain
บ่ายแก่
ผมติดฝนอยู่ที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่งในซอยเอกมัย มันอาจเป็นฝนสุดท้ายของฤดู...
พนักงานร้านเดินออกมาถามว่าต้องการให้เดินกางร่มไปส่งขึ้นแท็กซี่ไหม ผมบอกไม่เป็นไร ยังอยากนั่งดูฝนตกอีกสักพัก มองไปมุมหน้าร้านร่มสีดำกว่าสิบอันนอนกอดก่ายกันอยู่ ผมยิ้ม และปล่อยให้มันนอนหลับใหลต่อไป
น้ำฝนดังเปาะแปะปะทะหลังคา ต้นไม้ใหญ่น้อย หญ้าที่ผุดพรายขึ้นมาไหวโยกเล็กน้อยตามแรงลมและสายฝน มองเผินๆ ดูเหมือนมันกำลังเริงระบำอย่างสนุกสนานกับสายฝนมากกว่า ดูมันรื่นเริงคึกคักยามฝนตก
ผมหยิบมือถือขึ้นมาดูเวลา...แล้วลุกขึ้นเดินเข้าไปในร้าน สั่งชากุหลาบมาอีกแก้ว แล้วเดินมานั่งที่เก้าอี้ไม้สไตล์สแกนดิเนเวียนสีน้ำตาลอ่อนที่หน้าร้าน เสียงฝนดังซ่าแข่งกับเสียงเพลงญี่ปุ่นที่เปิดเพื่อให้เข้ากับธีมของร้านที่พยายามขับเพลงสู้เสียงฝน
มันเป็นวันอันเหนื่อยล้า เบื่อหน่าย และร้อนรุ่ม...ก่อนที่ฝนจะตก
ผมรู้สึกเฉยๆ กับฝน ไม่เชิงไม่ชอบหรือเกลียดกลัว ผมไม่เคยพกร่ม มีเพียงเสื้อแจ๊กเก็ตที่ติดตัวไปไหนมาไหนทุกครั้งคอยเป็นร่มวิเศษให้กับตัวเอง แม้มีงานที่ต้องรีบสะสาง ความหนาหนักและน่าปวดหัวรอยู่ที่ออฟฟิศ แต่การที่ได้นั่งอยู่กับตัวเองเงียบๆ ดูฝนที่กำลังหล่นพรำในครั้งนี้กลับสุขใจอย่างประหลาด
ผมรู้สึกว่าตัวเองเปลี่ยนไป
ทุกเช้า สิ่งแรกที่มักทำคือเปิดระเบียงออกไปมองฟ้า ดูสีของมัน เมฆที่ลอยเกลื่อน หรือมืดครึ้ม และเหมือนว่าตอนนี้ทุกครั้งที่ออกเดิน ผมมักจะลอบมองฟ้าอยู่บ่อยครั้ง ไม่ว่าจะอยู่บนสถานีรถไฟฟ้า บนสะพานลอย หรือแม้กระทั่งนั่งทานข้าวตอนเย็นบนริมฟุตปาธที่ร้านอาหารตามสั่งเจ้าประจำ
บางครั้งผมก็พูดเป็นเสียงออกว่าว่าฟ้าวันนี้เป็นอย่างไร
เหมือนความสุขมาง่ายขึ้น เกิดขึ้นได้ง่ายขึ้น ผมรู้สึกอย่างนั้น
ผมยิ้มกับตัวเองได้ง่ายขึ้น
บางครั้ง บางวัน แม้จะมีเรื่องที่ต้องทะเลาะเบอะแว้งกับผู้คน เจ้านาย การงาน อารมณ์ที่เคยเดือดพล่านไม่มีทีท่าว่าจะสงบลงอย่างที่เคยเป็น กลับเหลือเพียงแค่ความโกรธแบบประเดี๋ยวประด๋าว ความเบื่อหน่ายของการใช้ชีวิตแบบเดิมๆ...คนเดียว ความเปลี่ยวเหงาที่เคยกร่อนกัดอารมณ์บ้างในบางครั้ง กลับกลายเป็นความสุขที่เงียบสงบ เมื่อได้ตื่น ได้เดินเล่น มองฟ้า นั่งฟังเพลง ฮัมเพลงเบาๆ กับรอยยิ้มของตัวเอง
เปล่า...ผมไม่ได้ตกหลุมรักใคร ไม่ได้กำลังมีความรัก แต่รู้สึกเหมือนความรักยืนโบกมือทักทายในทุกวัน
ความรักในแบบที่...ไม่มี คน ยืนถือมันมาให้
มันเคยมีช่วงเวลาที่ชีวิตเหมือนช่วงฝนตก ไม่ได้เย็น สดชื่น แต่กลับหนาวเหน็บ เคยมีช่วงเวลาบางช่วงกับใครบางคน ที่พลาดพลั้ง ไม่อาจเริ่มต้นใหม่ ไม่อาจคืนดี และบางครั้งก็ไม่อาจมีใครใหม่
เหมือนชีวิตที่ผ่านมาติดฝนอยู่นานและหนัก
แต่เป็นฝนที่ผมไม่เคยได้นั่งมอง และละเลียดอารมณ์เหมือนเช่นวันนี้
ฝนซาแล้ว...
กลิ่นชากุหลาบหอมอวนทุกครั้งที่ยกแก้วดื่ม เหมือนกลิ่นฝนที่เริงรื่นกับต้นหญ้า ที่ให้ความรู้สึกสดชื่นอย่างประหลาด
ฟ้าใสคลี่ตัวออกจากเมฆฝน แดดยามเย็นส่องประกายอีกครั้ง แม้จะโรยแสงแต่ก็อ่อนโยน งดงาม ผมเข้าไปจ่ายเงิน สบตากับร่มที่ยังนอนหลับใหลในเย็นที่ฝนเพิ่งซา แล้วเดินย่ำพื้นที่เจิ่งนอนไปด้วยน้ำออกจากร้าน
อากาศเย็นนิดๆ หลังฝนตก อบอวนไปด้วยละอองน้ำที่ลอยละล่องแฝงตัวในอากาศ แม้บางเวลาชีวิตจะต้องติดฝน แต่ถ้าได้นั่งมองอย่างวันนี้ ฝนคงมีอารมณ์ที่สวยงามขึ้น เราคงได้เห็นอีกหนึ่งอารมณ์ของมัน..ของตัวเอง
และถ้าจะมีโอกาสมือสองอีกสักครั้ง ให้ได้เจอใคร...ผมจะทำมันให้ดี เพราะผมมีความสุขกับตัวเองแล้ว...ในวันนี้
และถึงแม้จะติดฝนอีกครั้ง ก็ช่างมัน...แม้จะไม่มีร่ม แต่มันคงไม่เป็นไรหรอก...จริงไหม
Create Date : 17 ตุลาคม 2551 |
|
16 comments |
Last Update : 17 ตุลาคม 2551 14:24:37 น. |
Counter : 597 Pageviews. |
|
|
|
|
| |
โดย: azamiya 18 ตุลาคม 2551 0:27:30 น. |
|
|
|
| |
โดย: ภูติ 18 ตุลาคม 2551 11:05:50 น. |
|
|
|
| |
โดย: ซซ 18 ตุลาคม 2551 13:04:15 น. |
|
|
|
| |
โดย: MeMoM 19 ตุลาคม 2551 12:14:55 น. |
|
|
|
| |
โดย: MONster ^@@^ IP: 203.144.139.225 20 ตุลาคม 2551 18:35:50 น. |
|
|
|
| |
โดย: MeMoM 22 ตุลาคม 2551 19:44:20 น. |
|
|
|
|
|
|
|