|
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 |
6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 |
13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 |
20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 |
27 | 28 | 29 | 30 | 31 | |
|
|
|
|
|
|
|
โลก
ละครทำไมเหมือนชีวิตเราจัง
ไม่ได้เขียนโคลง ฯ มาซะนาน เพราะเรื่องปัญหาชีวิตพันพัว ตัวและหัวใจไม่อยู่กับร่องกับรอย เรียนรู้ชีวิตในมุมมองที่ต่างออกไป ชีวิตยากขึ้น เขียนโคลง ฯ ยิ่งลำบากยากยิ่งขึ้น พอเจอโลก มาก ๆ เหมือนเราทำความฝันของเราหล่นหายตรงที่ไหนก็ไม่รู้ ความเป็นมนุษย์กำลังกลืนความสุนทรียะของชีวิตเราไปหรือเปล่า หรือเราเพ้อเจ้อ ก็ยังเป็นปัญหาที่คิดไม่ตกสักที
๑ อันจริตฤทธิ์ด้วย ภวังค์หวาด ตกอยู่กลางอากาศ กษะแล้ง เฉกคอกระหายผาด น้ำดื่ม เดียวด่อมหาห่อนแห้ง หากได้ดังสม ฯ
๒ ความเสน่หามากล้น มองห็น จมหนักคิดถึงเป็น อกไข้ เขาแลสุขสุดเข็ญ เรานั่น บ้าบอดเหมือนอีใบ้ อยู่บ้านสีแดง ฯ
๓รักเอยริรักร้าย เล่ห์หลอก โลกมนุษย์นึกออก ยากแท้ ผู้คนต่างมิปลอก เปลือกนอก เห็นเท่าตัวเห็นแล้ ลึกร้ายไป่เห็น ฯ
๔ บลา บลา..........ไว้พักสมองจากประลองงาน แล้วจะมาต่อ
Create Date : 11 กรกฎาคม 2551 |
Last Update : 11 กรกฎาคม 2551 18:09:33 น. |
|
1 comments
|
Counter : 980 Pageviews. |
|
|
|
โดย: คนสาธารณะ วันที่: 17 กรกฎาคม 2551 เวลา:0:40:43 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ใครหนอ คลอไหน เยา-.....วเรศน้อง
ไผกัน ฝันไกล เนา...........คอยอุ่น
คลึงจิต คิดจึง ต้อง...........ต่อด้นโคลงหา ฯ
22.20
16/07/51
แวะมาชมขอรับ