รักโรยรานผ่านสิ้น........หมดใจ
ทางต่างแยกกันไกล....ไม่พ้อง
เจ็บปวดปร่าแปลกไป...คืนเปลี่ยน แปรใจ
เคยมุ่งแตกยากคล้อง...ดั่งร้าวเกินสาน

ใยละเลยปล่อยทิ้ง........ลอยแพ
รักกลั่นจากดวงแด........ห่วงต้อง
แยกเป็นร่องสองแคว.....เกินร่วม
เหลือแต่ปลงรักน้อง.......ไม่ข้องแวะกัน

ในความงามแห่งเจ้า......มีใจ
มิเปลี่ยนแปรผันไป........ก่อนหน้า
ยังคงอยู่ตราบใด...........ในสิ่งดีงาม
จำชั่วตราบดินฟ้า...........หม่นร้างกลางใจ

แวะมาเป็นครั้งแรก แล้วจะมาอีกครับ

๐ วูบวับแล้วสุดสิ้น.....สูญสลาย
การณ์ดุจน้ำค้างหาย...เหือดแห้ง
ยามต้องแดดกำจาย...โลมถิ่น
อวลอกย่อมร้อนแล้ง...กว่าแล้งรอยสูรย์ ฯ

๐ แปรดุจบางค่ำไร้.......รอยจันทร์
ฟ้าหม่นหมู่ดาวหัน........แห่ห้อม
ใกล้ไกลสับเปลี่ยนบรร-.ลุภาค สถิตนา
คืนค่ำย่อมรอบล้อม.......รุ่งเรื้อง/เงียบเหงา

๐หน้านวลนวลมิ่งแม้น......มองฉาย
ไยธุลีอื่นกลาย................ลอบช้ำ
เรียมโศกสุดใจชาย..........ถนอมนุช ราแม่
เมียงเกลื่อนดาวไป่ก้ำ.......กึ่งหน้าเนียมขวัญ ฯ

สวัสดีค่ะ คุณดวงสมร

๐รามเรื่อยใจเรื่อยริ้ว.....เร้นหลง
ลมพร่ำพรายพรมพง.....พฤกษ์โพ้น
โอดโฉมนาฏอนงค์.......ละอออ่อน เอวนา
ไฉนค่ำป่านฉะนี้โน้น.......ระหกร้างระเหเรือน ฯ

สวัสดีค่ะ พี่จอย ฯ ขอบคุณค่ะที่แวะมาเยี่ยม

๐งามพรรณนาพจน์พ้อง...พรรณราย
ดังเหลี่ยมรัตนะพราย........ผาดแก้ว
สอดแซมมาศวงฉาย.........เรือนเพชร
น้อมอักษรกานท์แผ้ว........ก่องเนื้อแก่นกวี ฯ

สวัสดีค่ะ พี่สดายุ
มาลี ฯขอมอบโคลงสี่ ฯ บทนี้ แทนคำชมเชย
สำหรับความสามารถทางด้านกวีของพี่สดายุนะเจ้าค่ะ

น้องหนูใช้คำได้งามจริง
ทำให้พี่กระตือรือร้น
ที่จะเขียนโคลงขึ้นมาอีก
หลังจากเร้าอารมณ์กลอนขึ้นมา
ได้ที่เพราะมีคุณตะวัน...มาช่วย
กระพือไฟที่ใกล้มอด

มาสังเกตในบล็อคนี้ให้แปลกใจ
ครามครัน...ว่าน้องหนูเขียน
ดีกว่าคนในอาศรมบางส่วนซะอีก
พี่คงต้องมาบ่อยๆเสียแล้ว

๐ หยดน้ำฟ้าดารดาษลงหยาดย้อม
อบพะยอมบ่มร่ำด้วยฉ่ำชื่น
ก่อนจืดจางจดจำแห่งค่ำคืน
เพราะยากขืนจัดจ้าดวงตาวัน

๐ เอิบอ่อนไหวอาวรณ์พาร่อนเร่
ลอยล่องห้วงว้าเหว่ทะเลฝัน
เมื่อรูปรอยอาลัย เหมือนไฟควัน
จักปิดกั้นจำพรากย่อมยากนัก

๐ ละลิ่วสู่ครรลองทางสองแพร่ง
จึงต้องแจ้งจริงลวงให้หน่วงหนัก
วุ่นวายกับแปรปรวนที่ชวนชัก
อกเอ๋ยจำต้องหัก เสียสักครั้ง

๐ หวังถนอมหยาดน้ำที่ฉ่ำชื้น
หัวใจตื่นลอบเล็งความเปล่งปลั่ง
งามท่วมอกเปล่าเปลี่ยวเกินเหนี่ยวรั้ง
รอ..หยัดหยั่งท่ามกลาง...หนทางเดียว

๐หยาดมณีหยาดแล้ว........ลืมสวรรค์ ไฉนฤๅ
เสาวภาคย์จึ่งฉายฉัน........ฉ่ำหล้า
พรำพุ่มบุหงาบัน-.............ดาลกลีบ แย้มนอ
อวดสะพรั่งงามระย้า.........หยอกเย้ยหทัยเรียม ฯ

สวัสดีค่ะพี่สดายุ

มาลีมิหาญกล้าจะเอาตัวเองไปเปรียบกับขุนโคลงที่อาศรมหรอกเจ้าค่ะ
แต่ไหนแต่ไรมา มาลีหัดเขียนโคลงที่ห้องกวีการเมือง ซึ่งได้รับความเมตตา
จากพี่ ๆ ที่นั่นเสมอ โดยเฉพาะคุณหนึ่ง ได้ยินและรับฟังถึงชื่อเสียงของชาวอาศรม
ล้วนแต่เป็นผู้มีความรู้แก่กล้าทั้งนั้น

ขอบคุณนะเจ้าค่ะ สำหรับความเมตตาที่พี่สดายุมีให้เสมอมา

สวัสดีครับน้องหนู

การถ่อมตัวเป็นวิถีแห่ง
ปราชญ์ผู้ซึ่ง....มีความคิดนำหน้า
แต่ยอมดำเนินอยู่ล้าหลัง...ผู้อื่น

เนื่องด้วยการนับเนื่องความเป็นปราชญ์
ลำดับกันด้วย..ความคิด..เท่านั้น....


๐ เยี่ยงมณีมนัสแจ้ง......จำรูญ แม่เอย
พรายยิ่งรัตนะไพฑูรย์....ทัศน์-ถ้อย
หอมจิตนาฏเพียบพูน.....พอเหนี่ยว ใจเนอ
พรำอกเรียมค่อยคล้อย...ขอดเนื้อความสนอง ฯ

สัทธราฉันท์ ๒๑…..

๐ งามนัก…วรรควรรณประพันธ์จาร
วิจิตระนยะผสาน
ฟุ้งจรุงมาน
ละลานมี

๐ งามนัก…วรรคผุดประดุจธีร์
ศักยะวุฒิวิถี
นำเพราะคัมภี-
รภาพสรรค์

๐ งามกลอน…ย้อนศัพทะรับกัน
ศิลปะรสะประพันธ์
เอมเขษมปัน
กระชั้นใจ

๐ งามโคลง…โยงความพิรามไข
ลิขิตะอรรถะประไพ
วางสว่างไหว
ณ ใจนี้

๐ งามกาพย์…วาบตรึงคะนึงมี
รัถยะธิระวจี
เพื่อจะเอื้อศรี
ฤดีสม

๐ งามฉันท์…นั้นดุจวิพุธพรม
ขจิตะคติภิรมย์
เยียวจะเกลียวกลม
บรมกานท์

๐ งามคำ…นำคิดประดิษฐ์ขาน
วิทยะคุรุอุฬาร
หวังจะหยั่งมาน
สราญแล.

ฝากฉันท์ไว้อีกสักบท
สำหรับบล็อคสวยงามบล็อคนี้
ด้วยราชินีแห่งฉันท์ตลอดกาล




วสันตดิลกฉันท์ ๑๔

๐ ดาวเลื่อน เมื่อ เดือนลับ ๐


๐ พบงาม ณ ยามสุริยะแสง
จะละแหล่งลุค่ำคืน
พบกันก็พลันวตะทะมืน
ปะทะพื้นทิฆัมพร

๐ วาบเวียนวิเชียรประจุลุแล่น
ปะทุแสนยะภาพตอน
โดยเนตรและเจตนะสะท้อน
ระอุซ้อนผสานสม

๐ เห็นพลันถวัลยะถวิล
ประลุถิ่นจิตารมณ์
ภาพผ่านสะท้านกะอภิรมย์
ปะทุห่มบ่ข่มหาย

๐ พบเจ้าระเร้าจิตะกระหวัด
ปฏิพัทธะพริ้งพราย
บันดาลสราญสุขะสยาย
อภิปราย ฤ อาจเหมือน

๐ ฟ้าผืนคะครืนอสนิบาต
ปะทุฟาดผิว์ฟั่นเฟือน
จิตผืนเพราะคลื่นรตะสะเทื้อน
ตละเคลื่อนก็บีบคั้น

๐ พบเห็น ฤ เป็นลิขิตะสรวง
จิตะพ่วงและผูกพัน
พริ้งพรายผิว์สายวรรษะวสัน-
ตะละหลั่นประโลมแดน

๐ สายเส้นกระเซ็นอุทกะหลั่ง
ชะภวังคะคลอนแคลน
เส้นสายขจายขณะละแถน
ผิวะแหงนจะเห็นงาม

๐ แผกใดหทัยนยะกระทบ
รติภพะทาบทาม
เอ่อออกระลอกรสะละลาม
จะผละข้ามก็ขื่นขม

๐ รับรู้ผิว์ผู้บุญะประคอง
ภพะพ้องเพราะหัตถ์พรหม
สบเนตรลุเจตนะผสม
รติห่ม ณ แรกเห็น

๐ ฟ้าหม่นวิกลกษณะนี้
ผิวะปรีดิแปลกเป็น
ย่อมใจเพราะใครประทุษะเข็ญ
ยุติเร้นปลาตรอย

๐ แจ้งเจตน์เพราะเนตระประกาย
นยะคล้ายจะรอคอย
แม้นภานิศากระจะถอย
บ่จะคล้อยก็ใจคน

๐ ยิ้มให้เพราะใจสมะสมาน
พิสดาระบันดล
ฉุดเคลื่อนเขยื้อนบทะสถล
วตะบนก็เบาบาง

๐ บัดดลพิมลรัศมิแข
รุจะแผ่เพราะพ้นพราง
บัดนั้นก็พลันนิละมล้าง
ฤจะต่างกะใจตน.

๐มิหมายดังเพชรกล้า....ประดับแหวน
ฤๅเช่นจำรัสแถน..........ถ่องฟ้า
สุวรรณชั่งร้อยแดน.......ใช่นุช นาพี่
เพียงหนึ่งผู้ห่อนล้า.......รักถ้อยรอยกวี ฯ

สวัสดีค่ะพี่สดายุ

ในความคิดของมาลี (เพียงผู้เดียวนะเจ้าค่ะ อิอิ)
ใครนำหน้าหรือตามหลังไม่สำคัญ แต่สำคัญอยู่ที่ว่าจุดยืนของใครอยู่ตรงไหนเท่านั้นเอง

ครับ
น้องหนู

๐ อัปสรรวมร่ายร้อง.......เริงระบำ
งามดั่งโมเรสทำ............ท่ามไม้
อกเอวอ่อนเอนบำ-........บวงสู่ ทิพแฮ
จมแต่เนตรโลมไล้.........หล่มห้วงสิเนหา

๐ดูรโฉมนางฉะอ้อน........สะอางศรี
คมเนตรอัปสรตรี............ตกฟ้า
นวยนาดประเทียบที...ทอดน่อง แม่เอย
ใจพี่ดิ้นด่าวบ้า..............ดับด้วยนวลสะคราญ ฯ

๐ ผึ้งภมรบินเร่งร้น…...........รุมพะยอม
ฤๅจักพรากโหยหอม............เหือดได้
สีรูปกลิ่นหลั่งหลอม…..........เหลือหัก แม่เอย
หอมกอปรหวานลูบไล้.........เลี่ยงพ้นเจียวหรือ ฯ

มาเยี่ยมครับ
แปะไว้ก่อน
......
อารมณ์อกหัก ไม่ค่อยถนัด ครับ อิอิ