ให้คุณน้าไปบ/ชเงินฝากได้มั๊ยจะได้มีคนใจดีโอนเงินให้แกค่ะ คนไทยใจดีอยู่แล้ว

ใช่ค่ะ น่าจะพาลุงไปเปิดบัญชีเงินฝาก จะได้มีผู้ใจบุญช่วยส่งเงินมากให้ จะได้นำไป FW Mail ต่อให้อีกค่ะ

อยากร่วมทำบุญผ่านบัญชีเงินฝาก เพราะสะดวกทุกที่ค่ะ

ขอขอบคุณ คุณ pook-pik และคูณ woosung ด้วยนะคะ

ในเบื้องต้นนี้ มีเจ้าหน้าที่ของทางบมจ.อาปิโก
ได้เปิดบัญชีให้กับคุณลุงเรียบร้อยแล้วค่ะ ^^
แต่นิวไม่สามารถนำเลขที่บัญชีมาลงได้นะคะ
ต้องขอโทษเป็นอย่างมากเลยนะคะ T_____T

ลุงลำบากมากเรยค่ะ
เข้มเเข็งน่ะค่ะ
ร้องให้เรยอ่ะสงสาร

คุณลุงเข้มแข็งมากเลยค่ะ : )
ขอบคุณคุณ ชมภู่ ด้วยนะคะ

ใครทราบหมายเลขบัญชีของลุงแจ้งให้ทราบด้วยครับ

ขอบคุณคุณ peter_p ด้วยนะคะ

วันนี้โอนเงินไปช่วยลุง น้องที่ทำงานก็ขนเสื้อผ้ามาให้ลุง ดีใจที่ได้ช่วยคนไทยด้วยกันค่ะ

เราก้อเปนคนนึง ที่มีความตั้งใจอยากจะช่วยเหลือลุง
ตอนนี้ก้อกำลัง รวบรวมน้ำใจจาก เพื่อนๆ พี่ ๆ คนใกล้ตัว อยู่ค่ะ รอหน่อยนะลุงนะ

ได้รับ mail คุณลุงมาวันนี้เหมือนกันค่ะโทรติดต่อไปที่อาปีโก้แต่พอดียังไม่ทันได้คุยสายหลุดไปก่อน ก็เลยมา search เจอเรื่องของคุณลุงในนี้ ดีใจที่มีคนช่วยเหลือคุณลุงแล้ว แต่อยากได้เลขที่บัญชีของคุณลุงค่ะ เพราะน้ำใจจากเพื่อนๆที่ได้รับข่าวนี้ยังรออยู่ค่ะ จะทำยังไงถึงจะได้เลขที่บัญชีคะ

ขอบคุณคุณ ปุ้มด้วยนะคะ
สำหรับเลขที่บัญชีของคุณลุง
นิวจะให้เบอร์ของบริษัท เอเซีย พรีซิชั่น
ที่ดูแลคุณลุงอยู่นะคะ

เบอร์นะคะ 038-468300

และที่อยู่นะคะ หากท่านใดจะฝากของไปให้กับคุณลุงนะคะ
สามารถส่งไปได้ที่

ฝ่ายทรัพยากรบุคคล บริษัทอเซีย พรีซิชั่น

700/331 ม.6 ต.ดอนหัวฬ่อ อ.เมือง

จ.ชลบุรี 20000

โทร 038-468300

ขอบคุณมากนะคะ

ได้ทำการสอบถามไปยังบริษัทเอเซีย พรีซิชั่นแล้ว ถึงเรื่อบัญชีของคุณลุง จึงขอประชาสัมพันธ์ให้นะค่ะ เผื่อว่าจะได้สะดวกกับทุก ๆ ท่าน บัญชีคุณลุง ชื่อ นายปราโมทย์ พลอยกระจ่าง ธนาคารกสิกรไทย เลขที่ 5-2122-1670-6 ส่วนท่านใดจะส่งเป็นของให้กับลุงก้อตามที่อยู่บริษัทนะค่ะ และขอประชาสัมพันธ์เผื่อว่าใครที่ต้องการส่งเป็นเสื้อผ้าให้กับหลาน ๆ ของลุง หลานของลุงเป็นผู้หญิงอายุ 13 และ 9 ขวบค่ะ

ดีใจจังคนไทยไม่ทิ้งกัน พวกเราก็กำลังรวบรวมกันอยู่ คงได้ช่วยเร็วๆนี้

วันนี้เราเพิ่งได้รับฟอร์เวิดเมลล์ ไม่สบายใจเลย สงสารคุณลุงมาก เราเสิร์ชกูเกิล กะจะหาที่อยู่ของคุณลุง จนมาเจอบล๊อกนี้ เราดีใจจนน้ำตาไหล เดี๋ยวกะว่ากลับไปบ้านจะไปดูข้าวของเครื่องใช้มาบริจาคเหมือนกัน.......^_______^

ขอขอบคุณคุณ awaree และ คุณ แป้งด้วยนะคะ

ดีใจกับคุณลุงด้วยจริงๆค่ะเพราะเป็นหนึ่งในการฟอร์เวิดเมลล์ครั้งนี้(แอบน้าตาไหลเลย)คนไทยนี่ไม่ทิ้งกันเลยจริงๆ
ขอโทษค่ะตามที่ ผู้บริหารของบริษัท asiaprecision ซึ่งอยู่ที่ อมตะนคร จ.ชลบุรีได้จัดทำโครงการ ช่วยเหลือผู้ด้อยโอกาสทั่วประเทศ
นอกจากเคสของคุณลุงแล้วยังมีคนแก่อื่นอีกอ่ะค่ะที่ลำบากมาก อย่างเช่นคุณตาที่ "เดิน" ข้ามจังหวัดมาเพื่อเลี้ยงวัวแล้วได้เงินแค่ 20 บาทไว้ใช้จ่ายคนแก่อื่นๆอีกค่ะที่ไม่มีบ้านอยู่ เราจะช่วยกันยังไงดีคะ

ใครจะกรุณาตอบได้บ้างคะ

ขอบคุณที่ได้เห็นสิ่งเหล่านี้

ก่อนอื่นเลยต้องขอบอกก่อนว่า เราได้รับเหมือนกัน แต่ไม่ได้เปิด เพราะคิดว่าเป็นเมลล์แชร์ลูกโซ่ แต่วันนี้กำลังจะลบเมลขยะ มือดันไปกดเปิดเมลนี้ขึ้นมา อ่านแล้วบอกตามตรง น้ำตาซึมทันที แล้วผมรีบหาข้อมูลเพิ่มเติม ถึงได้รู้ว่า คุณลุงได้งานทำ และความเป็นอยู่ที่ดีขึ้นกว่าเก่า

ขอบคุณเจ้าของบล๊อคนี้ ที่ทำให้ผม ได้รับข่าวดีและมีรอยยิ้มขึ้นมา

คุณป่าน : นิวขอรบกวนคุณป่านมีรายละเอียดของคุณตาที่เดินข้ามจังหวัดบ้างหรือเปล่าคะ
เผื่อพอจะช่วยอะไรได้บ้างอ่ะค่ะ

คุณ คนไทยในต่างแดน : นิวเองก็ดีใจและขอขอบคุณทุกๆ คนที่ได้ช่วยเหลือคุณลุง ด้วยนะคะ

ถึงคุณนิว

คุณนิวคะรายละเอียดของตาที่เดินข้ามจังหวัดจากอุบลเพื่อมาเลี้ยงวัวที่อยุธยาตามนี้ค่ะ

//www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y8500188/Y8500188.html

มีคนใจบุญโพสไว้ว่ามีงานให้ลุงทำ ป่านลองส่งอีเมมล์ไปหาเค้าอ่ะเพื่อจะสอบถามว่าได้ให้ความช่วยเหลือไปแล้วหรือยังอะไรยังไงอ่ะค่ะใจอยากรู้ว่าตาอยู่ที่ไหน ยังไงเราลองช่วยกันหาแล้วกันนะคะ อ่านแล้วน้ำตาจะร่วงอ่ะค่ะ

เรื่องที่ทางทีมงานจะขอนำเสนอต่อไปนี้
เป็นเรื่องที่เพื่อนสมาชิกเว็บไซต์ พันธ์ทิพย์ดอทคอม
ประสบเหตุการณ์ด้วยตัวเอง และอยากนำมาเล่าให้เพื่อนๆ ได้ฟัง
ซึ่งเขาก็เล่าว่า ... ผมและครอบครัวได้เดินทางไปเที่ยวจังหวัดอยุธยา ระหว่างทางก่อนที่จะถึงจุดหมาย ผมได้มองไปข้างทางและเห็นชายแก่คนหนึ่งใส่เสื้อสีขาว กางเกงขายาวสีน้ำเงิน กำลังเดินอยู่ข้างทางแบกถุงปุ๋ย พร้อมห่อผ้าขาวม้า 1 ห่อ เดินกลางแดดกลางวันร้อนๆ ยามบ่าย ผมจึงให้แฟนจอดรถและลงไปถามชายชราคนนั้นว่า

ผม : ตาจะไปไหน ทำไมมาเดินตากแดดแบบนี้เล่า
ตา : (ยิ้ม) จะไปอยุธยา
ผม : ตาจะไปทำไมที่อยุธยา ไปหาใครเหรอ
ตา : ไปรับจ้างเลี้ยงวัว มีคนเขาบอกว่าที่อยุธยา มีคนเขาหาคนเลี้ยงวัว
ผม : เขาจ้างวันละเท่าไหร่ ตารู้จักเขาเหรอ
ตา : เขาจ้างวันละ 20 บาท มีที่พักให้ด้วย (ตาหมายถึงนอนกับวัวเลย) ตาไม่รู้จักเขาหรอก ที่ไปนี้ก็ต้องไปถามเขาอีกทีว่าใครจะจ้างตาเลี้ยงวัวบ้าง
ผม : แล้วใครบอกตาว่าที่อยุธยาเขาหาคนเลี้ยงวัว
ตา : คนแถวบ้านตาบอก เขาพูดกันว่าที่อยุธยามีคนเขาหาคนเลี้ยงวัวเยอะ
ผม : ตามาจากไหนละ มาคนเดียวเหรอ แล้วยายไปไหนล่ะ
ตา : ตามาจากอุบลฯ ตามาคนเดียว เพราะยายตายแล้ว
ผม : ลูกๆ ไม่มีเหรอตา
ตา : มีลูก 2 คน ชายคน หญิงคน มีครอบครัวกันหมดแล้ว ไม่เคยเห็นหน้ามาหลายปีแล้ว ยายตายนี่พวกมันยังไม่รู้เลย
ผม : แล้วทำไมตาไม่อยู่บ้าน หางานแถวบ้านทำล่ะ
ตา : ตาไม่มีบ้าน พอยายตาย พี่น้องยายเขาก็ไม่ให้อยู่ในที่ของเขา งานแถวบ้านมี แต่เขาไม่จ้างตาทำ เขาบอกว่าตาแก่แล้ว ทำอะไรช้าไม่ทัน เขาก็ไม่จ้างตา
ผม : แล้วตามาถึงที่นี่ได้อย่างไง
ตา : ตาเดินมาเรื่อยๆ
ผม : เดินมาจากอุบลฯ นะเหรอตา ทำไมไม่นั่งรถเมล์มาล่ะ
ตา : (ยิ้ม) ตาไม่มีตังค์ (ควักเงินออกมาให้ดู ซึ่งในมือตามีเงิน 15 บาท เหรียญ 5 บาท 1 เหรียญ ที่เหลือเป็นเหรียญบาทเก่าๆ สีเขียว)
ผม : แล้วตาออกจากอุบลฯ มาวันไหน
ตา : หลังสงกรานต์ 2 วัน (ยิ้ม)
ผม : แล้วตาเอาอะไรมาด้วย นี่ห่ออะไรที่ตาถือมา
ตา : อ๋อ ห่อกระดูกยาย กับถุงเสื้อผ้าตา
ผม : แล้วตากินอะไรอยู่
ตา : เดินผ่านร้านที่เขาขายมันต้ม แม่ค้าเขาเลยให้ตามากินฟรีๆ
ไม่เอาตังค์ตาด้วย
ผม : (สายตาของผมมองไปที่เท้าของตา เห็นรองเท้าของตามีกระดาษติดที่ส้น) กระดาษติดที่เท้าตานะ ระวังหกล้ม
ตา : (ยิ้ม) อ๋อ ตาเอามันมารองที่เท้าตาเอง เพราะส้นรองเท้ามันขาดแล้ว เวลาเดินมันร้อนส้นเท้า
ผม : แล้วนั่นน้ำอะไรจ๊ะตา (เห็นน้ำสีน้ำตาลในขวดสีขาวขุ่นมากๆ วางอยู่ข้างๆ ตา)
ตา : น้ำกินตาเอง

หลังจากนั่งคุยกับตาแกไปเรื่อยๆ ก็ได้รู้ว่า ตา อายุ 76 ปีแล้ว
แต่ผมดันลืมถามชื่อแกมา รู้แต่ว่าสิ่งที่ได้สังเกตเห็นตลอดเวลาคือ
เนื้อตัวค่อนข้างเลอะ มีรอยยุงกัดตามตัวเยอะมาก
เพราะแกบอกว่าอาศัยนอนข้างถนน นอนศาลา
และดวงตาของแกฝ้ามัวมาก เหมือนมีเส้นใยบางๆ ในดวงตา
และอีกสิ่งหนึ่งที่เห็นก็คือ "รอยยิ้ม" ที่เห็นฟัน 1 ซี่
ของแกมีมาให้ตลอดเวลาระหว่างที่สนทนากัน

ทำให้ผมรู้สึกว่าตาเป็นคนอารมณ์ดี
จากนั้นผมจึงได้ส่งร่มในมือที่ถือก่อนลงจากรถให้แกไว้ใช้
พร้อมเงินอีก 190 บาท (เพราะมีอยู่แค่นั้น)
ซึ่งตอนที่แกได้ร่ม ตาแกดีใจมาก ยิ้มตลอดเวลา
ในใจแกคงคิดว่าต่อไปนี้แกคงไม่ต้องเดินร้อนแล้วล่ะ
อย่างไรก็ตาม หลายคนอาจจะสงสัยว่า ทำไมตาแกไม่ไปบวช
หรือขอข้าววัดกิน เรื่องนี้พวกเราคุยกันว่า
ตาแกยังคงอยากทำงานหาเลี้ยงตัวเอง
ไม่อยากจะขออาศัยวัดกิน
มีมือมีเท้าก็อยากทำให้เกิดประโยชน์บ้าง …

...และนี่คือตัวอย่างหนึ่งที่สะท้อนให้เห็นว่า
ยังมีคนอีกจำนวนมากต้องปาดกัดตีนถีบเพื่อความอยู่รอดของตัวเอง
รู้แบบนี้แล้วทำไมไม่ลองมองย้อนมาดูตัวเอง
ว่าวันนี้คุณ "พอเพียง" แค่ไหนกัน ?

ทั้งนี้ผู้เล่าประสบการณ์ คิดได้ว่า
เขาโชคดีเหลือเกินที่มีกินมีใช้ เกิดมาไม่ลำบาก มีพ่อแม่ มีเงินให้ใช้
แต่หลังจากเจอตาแล้วทำให้เขาคิดได้ว่า
ต่อไปนี้เขาต้องรู้จักใช้เงิน รู้คุณค่าของเงินมากขึ้น
เผื่อวันหน้าจะได้ไม่ลำบาก

แวะเข้ามาอ่านบอร์ดของคุณนิว..ก็เลยมีเรื่องมาเล่าต่อ..ต้องขออนุญาตเจ้าของบอร์ดนะครับ.. พอดีช่วงนี้พึ่งมีเวลาเลยขออนุญาตทุกท่านมาแชร์เรื่อง ที่ไม่เกี่ยวกับลุงปราโมทย์นะครับ แต่เป็นเรื่องของคนที่เขียนบทความเรื่องลุงขึ้นมา คือหลายท่านที่โทรเข้าไป เข้าใจว่าคนที่เขียนเรื่องคือน้องครรชิต เพราะลงในท้ายเมลล์ว่าน้องครรชิตผู้ถ่ายทอดเรื่องราว แต่ที่จริงคนที่เขียนคือน้องศิริรัตน์ ครับ โดยน้องครรชิตได้คุยกับลุงแล้วนำมาเล่าให้น้องศิริรัตน์ฟังอีกที น้องศิริรัตน์ตามไปดูที่บ้านลุงก็เลยได้เขียนบทความส่งให้เพื่อนๆในบริษัททราบเพื่อถือกล่องเดินรับบริจาค แต่ปรากฏว่ามีคนใจบุญส่งต่อให้เพื่อนๆนอกบริษัทได้ทราบจนเป็นจุดกำเนิดของสายธารน้ำใจครั้งใหญ่ ที่เปลี่ยนชีวิตครอบครัวหนึ่งไปตลอดกาล สุดยอดเลยครับ ขอบอกว่าช่วงนี้จากที่น้องแอม(ศิริรัตน์) เล่าให้ฟังทราบว่ายังมีคนโทรเข้าไปบริจาคเรื่อยๆครับ
ต่อนะครับ คือเรื่องที่จะเล่าก็เป็นเรื่องของน้องแอม (ศิริรัตน์) นี่แหละครับ ในฐานะที่ผมเป็นผู้ชาย (ที่เคยทำงานร่วมกับน้องและรู้จักเป็นส่วนตัว) ก็รู้สึกไม่ดีมากๆกับอดีตแฟนของน้อง เพราะผมเป็นคนรักครอบครัวและติดลูกมากๆ ก็รู้สึกว่าคนที่สู้ชีวิตมากไม่แพ้ลุงคือตัวของน้องเอง เพราะน้องเป็นคุณแม่ลูกหนึ่งที่เรียกว่าซิงเกิลมัม หรือ คนที่เลี้ยงลูกคนเดียว โดยไม่มีพ่อ น้องกับแฟนแต่งงานกันได้ 2 ปีถูกต้องทั้งทางนิตินัย และ ประเพณี ในตอนที่พึ่งเรียนจบมาทำงานที่เดียวกับผม..(ซึ่งช่วงนั้นก็เคยเห็นหน้าแฟนน้อง) ..ทั้งคู่รักกันมาก..จนผมยังรู้สึกว่าเป็นคู่ที่หวานจนเข้าขั้น (ขอบอกว่าผมทำแบบนั้นไม่เป็นครับ) แต่ต่อมาน้องท้องช่วงนั้นได้ลาออกไปและก็ไม่ได้ติดต่อกับผมครับ มาเจอกันอีกทีก็เพราะเรื่องลุงนี่แหละ ผมถึงได้ทราบวิบากกรรมของน้อง คือพอลาออกตอนที่ท้องได้ 8 เดือนก็ได้ย้ายไปอยู่อมตะนคร ชลบุรี ใกล้กับที่ทำงานสามี ช่วงนั้นลำบากครับเพราะพึ่งสร้างตัวยังไม่มีอะไร ใกล้คลอดก็ลากลับบ้านต่างจังหวัด (ผมจำจังหวัดไม่ได้) พอกลับบ้านปุ๊บสามีก็พาผู้หญิงเข้ามาเลยครับ น้องเล่าว่าขนาดวันที่คลอดลูกก็อยู่กับพยาบาล สามียังอยู่กับผู้หญิงอื่น น้องเลี้ยงลูกครบสามเดือนกลับไปเพื่อทำงานที่เดียวกับสามีถึงทราบว่าโดนสวมเขาก็ให้เขาเลิกกัน แต่ไม่จบครับ น้องเลยจบเอง เป็นซิงเกิลมัม ตั้งแต่วันนั้น สามีก็อยู่กับคนนั้น ช่วงนั้นน้องลำบากมาก ต้องกินยาจิตเวชเพราะเสียใจจนแทบเสียสติ ผู้หญิงคนใหม่ก็ก่อกวนระรานส่วนตัวเองก็ไม่มีกำลังพอทำงานได้ ไม่มีเงิน เงินที่เคยเก็บด้วยกันมาสามีก็เอาไปเลี้ยงผู้หญิงหมด ก็อยู่บ้านนอกกับแม่ เลี้ยงลูก ในช่วง 3 ปีแรก สามีไม่เคยติดต่อ ส่งเสียลูกครับ ต่อมาเมื่อมีปัญหากับภรรยาใหม่ ก็กลับมาขอคืนดี แต่น้องเล่าให้ฟังว่ากับภรรยาอีกคนก็ยังไม่เลิกกัน คือจะเอาทั้ง 2 คนนะครับ น้องเลยไม่กลับไป ทั้งๆที่น้องถือครองทะเบียนสมรสอยู่แท้ๆ ตอนนี้ผู้ชายได้มาหย่าเมื่อกลางปีเพื่อแต่งงานใหม่ ต้นปี 2554 ( กับคนใหม่อีกคน) โดยที่มีเงินใช้จ่ายสูง น้องก็ทราบว่าด้วยหน้าที่การงานผู้ชายมีรายได้สูง แต่ไม่เคยส่งเสียเลี้ยงดูลูก ทั้งๆที่ตัวเองก็ทำงานเพื่อคนอื่น ( อดีตสามีเป็นประธานสหภาพของบริษัทสยามเด็นโซ่ อมตะนคร ในตอนนี้ )..ตอนนี้สภาพจิตใจน้องยังไม่ดีขึ้นพอคุยกับผมบางช่วงเสียงยังสั่นๆอยู่...น้องบอกว่าลูกโตขึ้นทุกวัน เข้าอนุบาลแล้ว แต่ไม่รู้ว่าจะเลี้ยงลูกได้ดีแค่ไหน กับการหาเงินเพียงคนเดียว ห้องก็ยังเช่าอยู่ ไม่มีทั้งบ้านทั้งรถ ในขณะที่อดีตสามีมีทุกอย่าง น้องค่อนข้างประหยัด แต่ก็ไม่มีเหมือนคนอื่นเขา พูดกับผมว่าไม่รู้อนาคตลูกจะเป็นอย่างไร เคยทำสัญญากับอดีตสามีว่าให้ส่งเงินให้ลูกทุกเดือนแต่ก็ไม่เห็นส่ง ถามผมว่าจะฟ้องร้องได้ไหม ( ผมเองก็ไม่มีประสบการณ์ ใครมีประสบการณ์ มาเล่าให้ฟังบ้างนะครับ ) ส่วนตัวผมก็ได้แต่บอกว่าอย่าไปใส่ใจเลย ต่างคนต่างอยู่ กรรมแต่ละคนไม่เหมือนกัน เขาอาจทำบุญมาเยอะสิ่งไม่ดีต่างๆที่เขาก่อเลยยังทำอะไรเขาไม่ได้ แต่ทางพระท่านก็บอกไว้นะครับ ว่าหน้าที่พ่อแม่คือเลี้ยงดูบุตร ธิดา พ่อแม่ที่ไม่ทำหน้าที่ที่พึงทำก็บาป เหมือนๆกันกับลูกที่ทิ้งพ่อแม่นะครับ ผมขอประนามชายคนนั้นที่ทำให้น้องคนนี้ต้องมีชีวิตที่ลำบากแบบนี้ ( ต้องขอโทษหากเพื่อนไหนทำงานที่บริษัทนี้ หรือรู้จักเป็นการส่วนตัวกับอดีตสามีน้อง) ที่เล่ามา ไม่ได้ มาทำเรื่องขอรับบริจาคอีกคนนะครับ 55 แค่อยากมาแชร์เพื่อเป็นกำลังใจให้น้อง และอยากให้คนอื่นๆได้ทราบว่าผู้หญิงถ้าเข้มแข็งก็ไม่แพ้ผู้ชาย เรื่องนี้ไม่ตัดสินว่าใครถูกใครผิด แต่คนเป็นพ่อไม่ควรปล่อยภาระให้คนใดคนหนึ่งเพียงคนเดียว ผมเองอาจไม่หวานไม่โรแมนติก แต่รับรองผมไม่ทำให้ลูกเมียลำบากแน่นอนครับ ( เป็นตัวแทนของผู้ชายที่รักครอบครัว ครับ ) เป็นกำลังใจให้น้องแอมนสู้ๆครับ..ปล.น้องจะด่ามั๊ยเนี่ยที่เอาน้องมานินทาแบบนี้....555++

สดุดี ผู้บริหารของบริษัท asiaprecision สัมฤทธิ์ เป็นผู้จัดการอาวุโสฝ่ายพัฒนาทรัพยากรบุคคล ทุกท่านที่มีจิตใจดีและยังไม่มองข้ามคนจนและให้โอกาสคนที่ด้อยโอกาส ขอให้บริษัทเจริญยิ่งๆขึ้นไปนะครับ

อนุโมทนา

แหละน่ะคนไทย น่ารักกันจริง ๆ

ดีใจจัง ที่ได้รุ้ว่าลุงเค้าได้งานทำแล้ว ก็โง่ที่ไม่เข้ามาเซิร์ซหาในเน็ต ทั้ง ๆ ที่รุ้ว่า Google บอกคุณได้ทุกเรื่อง

พยายามเมล์กลับไปเจ้าของเรื่องที่เราได้เมล์นี้มา ก็มาเอะใจว่าน่าจะหาชื่อบริษัทนี้ใน Google นะ ก็เลยได้เจอห้องนี้

ดีใจที่รู้ว่าคนไทยไม่ทิ้งกัน ขอบคุณบริษัท asiaprecision ที่ให้โอกาสคนคะ

มีรูปความเป็นอยู่ ของคุณลุงตอนนี้ไหม ค่ะ

ต้องขอโทษด้วยนะคะ
ที่ไม่มีรูปคุณลุง ปัจจุบันเลยค่ะ T__T

อ่านเมลล์แล้วรู้สึกหดหู่มากค่ะเลยค้นหาข้อมูลจากกูเกิล มาเจอบล็อกนี้เข้ารู้สึกดีใจมากนะคะที่วันนี้คุณลุงได้รับความช่วยเหลือแล้ว จดที่อยู่บริษัทกับเลขบัญชีไว้แล้วค่ะ จะส่งของและเงินไปช่วยอีกคนนะคะ ขอบคุณทุกคนจริงๆ ที่ทำให้รู้สึกว่าคนดีๆ ยังมีอีกมากมายบนโลกใบนี้ค่ะ

คุณ jube-jang : ต้องขอขอบคุณทุกๆ คนด้วยนะคะ
ทุกๆ ท่านมีน้ำใจมากๆ เลยค่ะ

เรื่องคุณลุงที่เดินข้ามจังหวัดเพื่อไปเลี้ยงวัว ตกลงมีใครหาเจอมั๊ยคะ ใครทราบเรื่องคุณลุงว่าไปถึงไหนแล้ว ช่วยบอกทางกระทู้นี้ด้วยค่ะ ขอบคุณมากค่ะ สงสารตาจริงๆ อยากช่วยเหลือ ไม่รู้ป่านนี้ไปอยู่ไหนทำอะไร หรือ ณ ตอนนี้ คุณลุงจะมีข้าวมีน้ำ มีที่หลับที่นอนหรือเปล่าก็ไม่รู้ แล้วยิ่งถ้าตอนฝนตก ลุงจะไปนอนที่ไหน เศร้าๆ.............T____T