[คร่ำครวญ]ทำไมถึงเรียนไม่จบสักที

วันนี้ (26/9/2554) 9 โมงเช้าจะมีสอบ demo โปรเจ็กต์
แต่งานของเรายังไม่เสร็จ หน้าจอทัชสกรีนยังตั้งเวลาไม่ได้
ทำได้แค่แสดงเวลาออกมาเท่านั้น รีโมตยังตั้งเวลาไม่ได้
โค้ดในส่วนของ relay ยังไม่ได้เขียน หลอดไฟยังเปิดปิดอันโนมัติ
ไม่ได้ สรุปคืองานไม่เสร็จ...ทั้งๆที่ ถ้างานเสร็จไป 90% อาจจะได้
ขึ้นสอบ

นั่งถามตัวเองว่าที่ผ่านมาทำอะไรอยู่...ทำให้พ่อแม่ พี่สาวผิดหวัง
ครั้งแล้วครั้งเล่า เทอมนี้พ่อตั้งความหวัง เราเองก็ตั้งความหวังว่า
จะเรียนจบ จะได้หางานทำ ที่บ้านจะได้ภูมิใจในตัวเรา จะได้ไม่อาย
เวลามีคนเข้ามาถามว่าลูกเรียนจบรึยัง ทำงานอะไรที่ไหน

ติดโปรเจ็กต์มาปีครึ่งแล้ว ตอนนี้ก็ห้าปีครึ่ง ต่อเทอมหน้าอีกเทอม
ก็กลายเป็นเรียนจบหกปี...เรียนวิศว 6 ปี นึกว่ากำลังเรียนแพทย์
อยู่ซะอีก...ไม่เข้าใจว่าทำไมเราถึงได้โง่บัดซบขนาดนี้ เพื่อนในรุ่น
ก็จบกันไปตั้งเยอะแล้ว ทั้งพวกจบ 4 ปี 5 ปี...ปีนี้เขาก็จะรับปริญากัน
หมดแล้ว...แต่ตัวเราเองยังเรียนไม่จบซะที

ทำโปรเจ็กต์เองเหนื่อยสารพัด ท้อแท้ หมดกำลังใจ จนบางครั้ง
อยากจะหนีเข้าป่าไปให้รู้แล้วรู้รอด พอกันทีกับชีวิตในสังคม
หลายๆครั้งเกิดคำถาม...ทำไมพวกที่จ้างทำโปรเจ็กต์ถึงจบกันได้
ง่ายๆ ทำไมหลายๆคนที่เรียนอ่อนยิ่งกว่าเราถึงสอบโปรเจ็กต์ผ่าน
ทั้งๆ ที่จะให้มาเขียนโปรแกรมแข่งกัน มาออกแบบวงจรแข่งกัน
พวกเขาเหล่านั้นยังแพ้เรา หรือเพราะจับคู่ทำโปรเจ็กต์กับคนที่เก่ง
เลยผ่านมาได้

สงสารพ่อแม่ พี่สาวที่หลายๆครั้ง ต้องตอบคำถามคนรอบข้าง
ว่าทำไมเราถึงยังเรียนไม่จบ ต้องฟังคนอื่นๆ โอ้อวดว่าลูกๆเขา
ที่เรียนรุ่นเดียวกับเรา รุ่นน้องเรา เรียนจบ มีงานทำไปแล้ว แต่เรา
เรียนจนจะ 6 ปี อยู่แล้วยังไม่จบสักที

คนอื่นเขาคงไม่มาลงรายละเอียดว่าเรียนคณะอะไร สาขาอะไร
เรียนอะไรไปบ้าง ก่อนจะเรียนจบต้องทำโปรเจ็กต์แบบไหน...
มีแต่มองภาพรวมว่า 'เรียนจบ' กับ 'เรียนไม่จบ'

เรียนจบช้า...บริษัทก็ไม่อยากจะรับเข้าทำงาน ดูเหมือนพวกไร้
ความสามารถ...สรุปคือยังไงก็ดูไม่ได้เรื่องสักอย่าง

ชีวิตนี้ต้องเจอกับอะไรแบบนี้ไปอีกกี่ครั้ง...ตอนเอ็นท์ไม่ติด
ก็มีแต่พวกเข้ามาพูดกับพ่อกับแม่เสแสร้งแกล้งเห็นใจ แต่คำพูดก็
กระแนะกระแหนเปรียบเทียบกับลูกตัวเองว่าลูกฉัน เอ็นท์ติดนะ
ทำไมลูกเธอเอ็นทืไม่ติดล่ะ ไม่เก่งจริงๆนี่ ทั้งๆที่พ่อกับแม่เรา
ไม่เคยจะไปพูดอวดใครเลยว่าเราเรียนเป็นยังไง ได้เกียรติบัตร
อะไรมาบ้าง...ก็เข้าอิหรอบเดิม มองภาพรวมไม่สนคณะอะไร
มหาวิทยาลัยไหน สนแค่ว่าเอ็นท์ติดรึเปล่าแค่นั้น

แม้บางครั้งเราจะพูดขำๆกับพ่อว่า ให้เขียนป้ายแปะไว้หน้าบ้านตัวโตๆ
เลยว่าเรายังเรียนไม่จบ จบเมื่อไหร่จะประกาศให้ทราบโดยทั่วกัน

แต่ลึกๆแล้ว เราโครตจะกดดัน ทำไมแค่นี้ทำไม่ได้ ทำไมทำให้พ่อกับ
แม่ภูมิใจไม่ได้ ทำไมยังให้พ่อต้องเหนื่อยจ่ายค่าเทอมให้เรา
แทนที่จะให้พ่อเอาเงินค่าเทอมของเราไปเที่ยวพักผ่อน หรือซื้อของ
ที่พ่ออยากได้ กลับต้องเอาเงินมาจ่ายค่าเทอมที่มันเรียนเกินหลักสูตร
มาจะสองปีอยู่แล้ว

ถึงจะถามตัวเองว่าทำไมๆๆๆๆๆ อีกสักล้านครั้ง มันก็คงแค่เท่านั้น
ไม่ได้มีอะไรดีขึ้นมา เรียนก็ไม่จบ โปรเจ็กต์ก็ไม่เสร็จ งานไม่มีทำ
เป็นแค่คนโง่ๆ คนนึง สงสารพ่อกับแม่ สงสารพี่สาว
สงสารที่ปรึกษาโปรเจ็กต์ แต่ตอนนี้สงสารตัวเองสุดๆ

หลังจากวันนี้คงมีแค่ความพยายามและพยายามต่อไป แม้ว่าความสำเร็จมัน
จะยังมองไม่เห็นก็ตาม

Create Date : 26 กันยายน 2554 Last Update : 26 กันยายน 2554 1:34:33 น. Counter : 2197 Pageviews.		10 comments
Share Tweet