พิมกับหน่อยเป็นเพื่อนกัน สองสาวเรียนอยู่ มช.แต่สองสาวต้องขึ้นมาฝึกงานที่ กทม.เป็นเวลาเดือนครึ่ง ก่อนมาผู้ใหญ่ก็เตือนให้ระวังตัว ระวังภัย ในกรุงเทพ ผู้คนช่างแล้งน้ำใจ..เกิดอะไรขึ้นจะไม่มีใครช่วยเหลือเรา

สองสาวมาถึงกรุงเทพ มาเช่าหอพักซึ่งห่างจากที่ฝึกงานไม่มาก..

ที่ใต้หอพักมีร้านอาหารตามสั่งเล็กๆอยู่ 2สาวฝากท้องมื้อเย็นไว้กับร้านนี้ทุกวัน ถ้าเป็นวันหยุดก็มี2มื้อ

ป้าแก้วเจ้าของร้านใจดี มีน้ำใจกับ2สาว..และป้าแก้วก็ยังมีน้ำใจเผื่อแผ่กับลูกค้าคนอื่นๆที่เป็นนักศึกษา เพราะป้าเข้าใจดีว่าเด็กบางคนมาจาก ตจว บางคนก็ไม่มีรายได้อะไร ป้าจึงถามเด็กๆเสมอ อิ่มไหม เติมข้าวไหม

วันไหนป้าแก้วทำกับข้าวอะไรกินเอง พอ2สาวมาสั่งข้าว ป้ามักจะตักกับข้าวมาแถมให้เสมอ

วันหยุด2สาวมากินข้าวเสร็จแล้วจะออกไปหาที่นั่งทำงานเพราะต้องใช้อินเตอร์เน็ต..ป้าก็บอกให้สองสาวใช้เน็ตที่ร้านป้าได้ฟรี

พิมกับหน่อยซึ้งในน้ำใจของป้า แต่ไม่รู้จะตอบแทนยังไง จึงได้แค่ขอบคุณและบอกป้าเกี่ยวกับยารักษาโรค การรักษาสุขภาพ เพราะสองสาวเรียนเภสัชมา

และวันฝึกงานเสร็จก็มาถึง..
สองสาวมาไหว้ลาป้าแก้ว..
ต่างคนต่างน้ำตาซึม ถึงแม้จะไม่ใช่ญาติ แต่ป้าแก้วเอ็นดูสองสาวแบบลูกหลาน..ป้าแก้วอวยพรมากมาย..สองสาวซาบซึ้งมาก ได้แต่กอดป้า และขอบคุณกับน้ำใจของป้า

คนกรุงเทพไม่ใช่แล้งน้ำใจซะทุกคน..อย่างน้อยก็มีป้าแก้วและพี่ๆที่ทำงานอีกหลายคนที่ดีกับพิมและหน่อย

ถ้ามีโอกาสพิมกับหน่อยจะกลับมาเยี่ยมป้าแก้วแน่นอน..