Bloggang.com : peeko : ต้อนรับเพื่อนเกาหลี

ต้อนรับเพื่อนเกาหลี

วันเสาร์ที่ 12 พย. 2548

ตื่น 8:40 อาบน้ำแต่งตัว เตรียมอาหารเพื่อรับเพื่อนชาวเกาหลีที่ไม่ได้เจอกันมา 2 ปีได้แล้วมั้งตั้งแต่จบม.มา พาสามีและลูกชาย 2 คนมาด้วย (ห้าขวบคนนึง เจ็ดเดือนคนนึง) เห็นว่าทะเลาะกันเนื่องจากสามีกลับตีสอง แต่สปิริตดีมากยังอุตส่าห์รักษาสัญญามาบ้านเราได้

พูดถึงคนเกาหลี ก็นึกถึงวันที่มาเหยียบญี่ปุ่นวันแรก เจ้าหน้าที่ของเจ้าของทุนเราจับเราขึ้นรถบัสและแท็กซี่มาที่หอของมหาวิทยาลัยคนเดียว อู้ย..โดดเดี่ยวมาก ซ้ายก็ไม่รู้ขวาก็ไม่รู้ ลุงคนขับแท็กซี่ยังหันมาถามทางอีก ภาษาตอนนั้นก็ยังกระท่อนกระแท่น แม่เจ้า...

พอรถจอดกลางลานหน้าหอ หอบเสื่อผืนหมอนใบ เอ้ย ไม่ใช่กระเป๋าสองใบออกมา ก็ไม่พบว่ามีสิ่งมีชีวิตอยู่บริเวณนั้นเลย...แล้วฉันจะต้องทำไงต่อนี่ ผิดจากภาพในฝันมากว่าคนญี่ปุ่นเป็นคนมีน้ำใจ จะต้องมีเจ้าหน้าที่หรือใครสักคนมายืนรอรับและพาไปแนะนำห้องพักเป็นแน่แท้....แต่ฝันนั้นก็สลายไป....ยืนเอ๋ออยู่พักนึง คนเกาหลีที่พักอยู่ห้องที่ติดกับลานก็บังเอิญเปิดประตูออกมา คงเห็นสภาพว่าอีนี่เพิ่งมาแน่ เขาก็ลงมาถามและพาไปพบเจ้าหน้าที่คุมหอ แต่ไม่อยู่ เขาก็พาไปหาติวเตอร์ประจำหอ นั่นแหละถึงได้เข้าไปที่ห้องพักได้

วันนั้นเป็นวันที่ทำให้เรามองคนเกาหลีเปลี่ยนไป จากที่เคยไม่ชอบเพราะก่อนมาเรียนเนี่ย เคยมาญี่ปุ่นแล้วทีนึงแล้วไปเข้าห้องอาบน้ำรวมที่ยัยเกาหลีหลายคนเข้าไปก่อน ชีทั้งหลายครอบครองที่อาบน้ำและทำหน้าตาหยิ่งยะโสใส่(เหล่าชีพวกนี้เป็นนางระบำมาแสดงนาฏศิลป์) แต่ไม่รู้หรอกนะว่าเกาหลีเหนือหรือใต้ แล้วก็เจอพฤติกรรมอีกหลายอย่างที่เราและเพื่อนทนไม่ได้ ....แต่อย่างที่บอกวันนั้นความคิดเราเปลี่ยนไป.....เพราะหลังจากนั้นเราก็ได้ยินกิตติศัพท์ว่าคนเกาหลีที่มาช่วยเรานั้น มีน้ำใจทั้งสามีและภรรยา เป็นนักเรียนเหมือนกันแท้ๆแต่เป็นที่พึ่งพาของนักเรียนต่างชาติเป็นอย่างดี

หลังจากนั้น ก็ได้เจอกับเพื่อนคนเกาหลีอีกหลายคนรวมคิมซัง เพื่อนที่มาเยี่ยมบ้านวันนี้ คิมมีน้ำใจมากทั้งสอนทั้งเป็นห่วงตอนเราเรียน คงเห็นว่าอีนี่คงไม่รอดแน่...

ที่จริงเราได้เจอและพูดคุยกับคนเกาหลี(ใต้นะ)หลายๆคน รู้สึกว่าเราคล้ายกันมากกว่าไทยกับญี่ปุ่นอีก ในหลายๆเรื่องเช่นมีการเกณฑ์ทหารเหมือนกัน อารมณ์ขันเหมือนกัน และก็อะไรหลายๆอย่างเลยล่ะ

แต่..คิมซังกำลังจะกลับไปบ้านเกิดแล้วในปีหน้า เพราะสามีจะย้ายกลับไปทำงานที่เกาหลีแล้ว เศร้าเลย....

แปลกเนอะ...คนเรา(หรือเราคนเดียวหว่า) คำว่าเพื่อ่นเนี่ย ไม่รู้สิ เราเป็นคนมีเพื่อนไม่เยอะหรอก แล้วก็ไม่ได้สุงสิงติดต่อกันบ่อยๆด้วย แต่เราสามารถคุยเรื่องลึกๆอย่างเปิดเผยกับเพื่อนจำนวนน้อยที่เรามีอยู่ได้เสมอ...เราเชื่ออย่างนั้น.....

Create Date : 12 พฤศจิกายน 2548

Last Update : 12 พฤศจิกายน 2548 20:14:27 น.

2 comments

Counter : 611 Pageviews.

ขอโทษด้วยนะ
ตื่นสาย..มากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ก็เลยปฎิเสธไปตอนโทรฯ
ไม่ได้อ่านบล็อคว่าจะมารับ
ตะกี้เพิ่งอ่าน
เพราะรู้ว่าออกไปตอนนั้น..กว่าจะทรงเครื่อง
กว่าจะเดิน..กว่าจะนั่งรถไฟ..ต่อรถเมล์
พอดี.....ไปช่วยล้างจาน

เลยปฏิเสธไปอย่างงัวเงีย
ทั้งๆที่เตรียมใจไว้แล้ว..
ขอโทษจริงๆๆๆๆๆๆๆๆ
(ก๊อปมาจากบล๊อคก่อนหน้านี้..เผื่อไม่ได้ไปอ่าน)

ตะก่อนที่ เรารู้จักคนเกาหลี
เห็นเป็นสามีภรรยามาเรียนต่อ..หลายคู่เลย
เยอะเหมือนกันเน๊อะที่เป็นกรณีแบบนี้

เสียดายที่ไม่ได้เจอคิมซังอ่ะ

เราก็เชื่อเหมือนปุยว่ะ

โดย: iamname IP: 218.140.64.44 วันที่: 12 พฤศจิกายน 2548 เวลา:21:09:42 น.

บ่เป็นหยัง ไว้คราวหน้าแล้วกัน

ลูกคิมซังเขาพูดได้ตอนขวบกว่าๆเพราะเขาเอาไปฝากเลี้ยงที่โฮะอิคุเอน ก็เลยมีเพื่อนและจำเป็นต้องพูดน่ะ

โดย: peeko IP: 219.175.192.239 วันที่: 13 พฤศจิกายน 2548 เวลา:11:01:49 น.