เพิ่งรื้อสารคดีฉบับรวมเลือดเนื้อชาติเชื้อไทยมาอ่านเมื่อวันก่อน

อ่านแล้วกลัว

ว่ามันจะย้อนกลับมาอีก




:(

ได้แต่ภาวนาคะพี่แอน

อย่าไวด้มี อะไร ร้ายๆ เกิดขึ้นอีกเรย

แค่ ณ ตอนนี้ ก้อหดหู่ใจจะแย่แล้วเนอะ





ปล. วันนี้ รูปน้อยอะพี่แอน อิอิ

ภาพตอนกลางคืนแสงไฟสวยครับ

มีโอกาสจะไปถ่ายรูปมั่ง สวยน้อยกว่านี้ก็ยังจะถ่าย



รูปน้อยผิดปกติครับ

สิบสามปีแล้วเหรอ เร็วจังนะครับ

13 ปีแล้วเหรอ

เหมือนกับเพิ่งผ่านมาไม่นานนี้เอง

เพื่อนหนึ่งคน ถูกจับ ไปที่บางเขน

เพื่อนอีกหลายคน ถูกระทืบด้วยบู๊ทของใครก็ไม่รู้ ในโรงแรมรัตนโกสินทร์ ขณะช่วยคนเจ็บ

ตัวเราเอง ถูกไล่ยิง หลบเข้าไปอยู่ในตู้โทรศัพท์สาธารณะ บนถนนราชดำเนิน

น่ากลัวจริงๆ

รู้สึกเหมือนเมื่อวานนี้เอง

จ๊ะเอ๋ ..
หนี่ฯก๊ไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์แบบนั้นขึ้นมาอีก ..
น่ากลัว ...แต่ว่าตอนนี้หนี่ฯกลัวCommentคะ
อิ ..อิ...ไม่อยากบอกความจริงหนี่ฯกลัวความมืด
อิ ..อิ ....แต่สวยคะ ..ขนลุกเลยคะ!!

ฝนตกแล้วนะ ..ระวังไม่สบายนะคะ

แวะมารำลึกครบรอบ ๑๓ ปี เหตุการณ์พฤษภาทมิฬ ด้วยคนค่ะ.........

แวะมารำลึกพฤษภาด้วยคนค่ะ
วันนี้อาจจะออกไปที่ถนนราชดำเนิน
(บ้านอยู่ใกล้ )

อ่ะ....

ป้าแอนไปวิ่งหนีกระสุนเหมือนกันหรือครับ???

เหมือนผมเลย....ยังจำได้ติดตาจนทุกวันนี้

เหมือนเหตุการณ์เพิ่งผ่านไปไม่กี่วันนี่เอง.....

ขอร่วมอธิษฐาน...อย่าให้เกิดเหตุการณ์นี้อีกเลย

..

หวังว่าเหตุการณ์เช่นนั้นอย่าได้กลับมาอีกเลย

.................................

ความโหดร้ายครั้งนั้น ยากที่จะลืมเลือน........

รำลึกด้วยคนครับ
จำได้...ปีนั้นผมกำลังจะเข้าเรียน มหา'ลัย ปี 1 แถวๆท่าน้ำตรงข้ามศิริราช

... เข้ามาดูบล็อก

มาร่วมรำลึกด้วยคน

ดีน่ะ ที่วันนั้นกลับบ้านไปก่อน

13 ปีแล้วเหรอเนี่ย...ไวจัง
จำได้ว่า...ตอนนั้นเรียนๆ อยู่ ก็จะมีประกาศมาว่า ให้หยุดการเรียนลงชั่วคราว อย่าเพิ่งออกจากบ้านเดินทางไปไหน เหมือนกับการประกาศเคอฟิวเลยล่ะ...

ความรู้สึกตอนนั้น จำได้ว่า มันดูรุนแรง น่ากลัว จนไม่สามารถควบคุมได้อยู่ ดูข่าวโทรทัศน์ก็ใจหาย อ่านข่าวทางหนังสือพิมพ์ ก็มีแต่พาดหัวตัวโตๆ ว่าประกาศปิดโรงเรียนชั่วคราว เพื่อความปลอดภัย

ภาพถ่ายแต่ละภาพที่ลงตามหนังสือพิมพ์ ภาพข่าวแต่ละข่าวตามทีวี ดูแล้วชวนให้รู้สึกหดหู่ คิดในใจว่า...นี่เมืองไทยเราเหรอเนี่ย...ไม่น่าจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นมาได้เลย



รำลึกด้วยคนค่ะ
@^_^@

ภาพสวยเหมือนเดิมเลยค่ะ....แต่ดูแล้วเศร้าจัง

เหมือนพึ่งจะเกิดขึ้นเมื่อเร็วๆนี้เอง....

ขออย่าให้มีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีกเลยค่ะ..

ขออย่าให้มีเหตุการณ์ที่คนไทยเข่นฆ่ากันเองอย่างเช่นวันนั้นอีกเลยค่ะ...แม้จะไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์...แต่คิดขึ้นมาครั้งใดก็รู้สึกสลดใจทุกครั้ง....

ไม่ได้อยู่ร่วมในเหตุการณ์เพราะตอนนั้นอยู่ต่างจังหวัด

ได้แต่แอบส่งกำลังใจมาให้

พฤษภาทมิฬ ในความทรงจำคือ ไม่มีอะไรเลย
เพราะมันเป็นข่าวน้อยมากที่ต่างจังหวัด
เหมือนแค่กลุ่มคนเล็กๆประท้วงกัน แล้วมีการสลายการชุมนุมแค่นั้นเอง

13 ปีที่แล้วผมคงอายุประมาณ 7 ขวบ หรือป.2 มั้งครับ ไม่ได้มีส่วนรวมในเหตุการณ์แต่อย่างใด แต่รู้สึกว่าภาพจะปรากฏมากกว่าเหตุการณ์อย่าง 14 ตุลา หรือ 6 ตุลา มากนัก

จำเค้าลางความสับสนวุ่นวายในช่วงนั้นได้เล็กน้อย รายการโทรทัศน์ที่สับสนวุ่นวายไปหมด บางทีก็มีการ์ตูนขึ้นมาซะงั้น, ภาพข่าวที่ฉายซ้ำๆ จำได้ว่าเป็นภาพคนเยอะๆๆ มาชุมนุมกัน แล้วก็มีไฟลุกสีแดงฉาน ...จำได้แค่นี้แหละครับ

หวังเนกันว่าเหตุการณ์แบบนี้ไม่ควรจะเกินขึ้นอีก

ส่วนความทรงจำที่มีต่ออนุสาวรีย์ประชาธิปไตย คือรถติดบรรลัยครับ นั่งรถเมล์หลับไป 1/2 ชั่วโมง ตื่นมายังอยู่ที่เดิมเลย โอย เครียด

ไปเดินแถวนั้นบ่อยๆ

ปลาหมึกย่างอร่อยมากเลยนะ ^^

รู้สึกเหมือนเพิ่งเกิดไม่นานมานี้เอง ไม่น่าเชื่อว่าจะ13ปีแล้ว เวลามันผ่านไปเร็วนะ

13 ปี ประเทศไทยรักกันมากขึ้นมั่งมั้ย ตายกันไม่เว้นวัน

โธ่...รักเธอประเทศไทย เมื่อไหร่หนอจะสงบ

...

หวังว่าคงไม่มีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีก




...

ขอบคุณทุกๆ คนที่แวะเข้ามาร่วมรำลึกเหตุการณ์ครั้งนั้นด้วยกันค่ะ


สำหรับตัวเองบอกไม่ถูก ภาพหลายๆ ภาพมันติดตา
ความรู้สึกมันยังวนๆ ทุกปีในช่วงนี้จะคิดถึงเพื่อนๆ

ได้แต่หวังว่า มันจะไม่เกิดเหตุการณ์เช่นนี้ขึ้นมาอีก


เฮ่อออออออ เมื่อใดก็ตามที่คนไทยลุกมาฆ่ากันเอง
วันนั้นแหละ เป็นวันที่เลวร้ายที่สุด และขออย่าให้เกิดขึ้นอีกเลย

สาธุ!!!

13ปีแล้วเหรอเนี่ย

ยังจำได้ว่ามีบทกวี ของคุณจิรนันท์ ชื่อฝนแรกครับ เพราะช่วงนั้นอากาศร้อน แล้ววันนึงก็มีฝนตกลงมาเลยเป็นที่มาของบทกวีนั้น

ส่วนตัวผมอยู่รังสิต ตอนนั้นก็สารพัดข่าวว่า จะมีทหารจากโคราชเข้ามา ทางการก็มาตั้งด่านสกัดอยู่เชิงสะพานรังสิต ห้ามรถบัสผ่านเข้ามา คนต้องลงเดินกันวุ่นวาย ฯลฯ

ภาวนาเหมือนกันครับ ว่าให้มันเป็นครั้งสุดท้าาย

บทนี้ใช่ไหมคะ




ฝนแรกเดือนพฤษภา รินสายมาเป็นสีแดง
ฝนเหล็กอันรุนแรง ทะลวงร่าง เลือดพร่างพราว

หลั่งนองท้องถนน เป็นสายชนอันขื่นคาว
แหลกร่วงกี่ดวงดาว และแหลกร้าวกี่ดวงใจ

บาดแผลของแผ่นดิน มิรู้สิ้นเมื่อวันใด
อำนาจทมิฬใคร ทมึนฆ่าประชาชน

เลือดสู้จะสืบสาย ความตายจะปลุกคน
วิญญาณจะทานทน พิทักษ์เทอด...ประชาธรรม

ฝนแรกแทรกดินหาย ฝากความหมายความทรงจำ
ฝากดินให้ชุ่มดำ เลี้ยงพืชกล้าประชาธิปไตย


โดย ..จิระนันท์ พิตรปรีชา..

มาดูภาพและรำลึกถึงเหตุการณ์ค่ะ

สมัยก่อน มีอมยิ้มต้องผ่าน วงเวียนนี้ตลอด
ระยะเวลา 8 ปีที่เรียนหนังสือ.....ไม่นับรวมวิถีชีวิตที่อยู่

ไม่นานไปนั่งทานอาหารร้านวิจิตร....นั่งมองแล้วได้แต่คิด
เรื่องราวมากมายเกิดขึ้นที่นี่
เรื่องราวมากมาย.....รวมทั้งเลือดเนื้อ การฆ่ากันเองของคนไทย นึกแล้วเศร้าที่สุด


วันนี้มาแบบไว้อาลัยนะคะ....คุณว่าน แม่มดหน้าเป็น

ฝนตกแล้วนะคะ ..
ระวังเป็นไข้หวัดคะ ..

หนี่ฯก๊ไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์น่ากลัวแบบนั้นอีก
คนที่สูญเสีย ..ก๊จะมีแต่น้ำตา คนรอบข้างได้แต่หดหู่ใจ
ขออย่าให้เกิดอีกเลย ...(แอบภาวนาในใจ

..มีความสุขมากๆๆนะคะ ...

เร็วจังนะครับ 13 ปีผ่านไปแล้ว แวะเข้ามาทักทายครับผม ขอบคุณที่แวะเข้าไปฟังเพลงที่บล็อกผม แล้วก็ขอบคุณสำหรับคำอวยพรในการเดินทางด้วยครับ

แล้วจะแวะเข้ามาอ่านมาทักทายกันอีกครับ ^ ^

yammie

55+ คิดว่ามันหั้ยใส่ชื่อก่อน
ม่ายด้ายดูว่า รูปตรงนี้มานหั้ยเขียนคอมเม้น
แอบโชว์โง่ 555+

รูปพี่แอนถ่ายยังไงก้อสวยเหมือนเดิมเลยเนอะ

ไว้จามาทักทายบอยๆๆนะคะ

ใช่ครับ คุณแอน จำได้แม่นแต่ชื่อครับ เนื้อหาเลือน ๆ ไปแล้วเพราะนานมาก ชอบคุณจิรนันท์มาตั้งแต่เรียน แต่ไม่ได้ติดตามตลอดนะครับ แค่ชื่นชม นี่เริ่มชื่นชมคุณแอนอีกคนแล้ว หุหุ

แล้วจะเข้ามาขอความรู้เรื่องถ่ายภาพนะครับ

ชอบกล่อง comment มาก ๆ เลยค่ะ ..

ได้ฟีลมาก ๆ ..

ร่วมรำลึกด้วยคนค่ะ ..